Οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, μετά από πολύμηνη απραξία, προκήρυξαν 24ωρη πανεργατική πανελλαδική απεργία για τις 14 του Δεκέμβρη. Έχοντας υπόψη τη λαϊκή παροιμία «κάλιο αργά παρά ποτέ», μπορούμε να πούμε ότι, έστω και τόσο καθυστερημένα, μπορεί αυτή η απεργία να γίνει αφετηρία για δυναμικούς, ενωτικούς και αποτελεσματικούς αγώνες. Για να συμβεί όμως αυτό, είναι αδήριτη ανάγκη, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, χωρίς να παραβλέψουν τις πολιτικοσυνδικαλιστικές σκοπιμότητες των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, να πάρουν την υπόθεση αυτής της απεργίας στα χέρια τους και να παραμερίσουν με τη δυναμική τους αυτές τις ηγεσίες που είναι συνένοχες για την αντεργατική αντιλαϊκή λαίλαπα που εδώ και οκτώ χρόνια βιώνουν όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Και θα πρέπει να το κάνουν αυτό γιατί, τώρα πια, έχει γίνει παραπάνω από φανερό ότι αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και αυτήν την απεργία δεν την πιστεύουν αλλά την εντάσσουν σε μια επετειακή λογική όπως έκαναν και τα προηγούμενα χρόνια. Σε μια λογική που λέει: «ψηφίζεται ένας εξόφθαλμα αντιλαϊκός προϋπολογισμός το Δεκέμβρη, ας κάνουμε λοιπόν και εμείς, για τα «μάτια του κόσμου», για το θεαθήναι και μια απεργία «ντουφεκιά» στον αέρα». Μάλιστα, αν προκύψει ταυτόχρονα και κανένα χοντρό αντεργατικό νομοσχέδιο, όπως συμβαίνει σήμερα με το, προαπαιτούμενο της τρόικας – κουαρτέτου, αντιαπεργιακό νομοσχέδιο, τότε αυτές οι συνένοχες συνδικαλιστικές ηγεσίες «ξεμπερδεύουν» με έναν «σμπάρο», με μια απεργία, για όλα εκείνα τα αντεργατικά μέτρα που ρυθμίζονται μέσα στο Δεκέμβρη. Πρόκειται για μια τακτική που οι «έξυπνες» κυβερνήσεις, όπως η σημερινή, την αξιοποιούν για να ξεμπερδεύουν και αυτές με μια απεργία για τη νομοθέτηση πολλών αντιλαϊκών μέτρων. Στη συνέχεια μεσολαβούν Χριστούγεννα, Απόκριες, Πάσχα και, κουβέντα στη κουβέντα, φθάνει το καλοκαίρι και έτσι «ροκανίζεται» ο χρόνος για να φθάσουμε ξανά στον επόμενο Δεκέμβρη και πάει «λέοντας».
Αυτή είναι μια συνειδητή τακτική που ευνουχίζει και διαλύει το συνδικαλιστικό κίνημα, μια τακτική που στην ουσία νομιμοποιεί τους κυβερνητικούς αντεργατικούς αντιλαϊκούς σχεδιασμούς αφού δεν τους πλήττει «εν τη γενέσει» τους, με τους αναγκαίους πολύμορφους, συνεχόμενους και διαρκείς αγώνες, από την αρχή, μόλις γίνουν γνωστοί αυτοί οι σχεδιασμοί, αλλά εκ των υστέρων και μάλιστα όταν ψηφίζονται τα σχετικά νομοσχέδια στη βουλή, με την πραγματοποίηση μιας «απεργίας», όχι για την αποτροπή τους, γιατί όταν πλέον φθάσουν στη βουλή, είναι πολύ αργά να αποτραπούν. Εκ των πραγμάτων επομένως μια τέτοια απεργία, στην ουσία είναι απεργία διαμαρτυρίας και όχι αποφασιστικής, συγκρουσιακής αντίδρασης. Μια απεργία που επικυρώνει τους κυβερνητικούς αντεργατικούς νόμους με διαμαρτυρία. Εκείνος που πραγματικά ενδιαφέρεται να μην περάσει και να μην νομοθετηθεί το όποιο κυβερνητικό, αντεργατικό, αντιλαϊκό μέτρο, ευθύς εξ αρχής, μόλις γίνει γνωστό ότι αυτό το σχεδιάζει η κυβέρνηση, θα πρέπει να μην την αφήσει σε «χλωρό κλαδί» αλλά, με συνεχόμενες εναλλασσόμενες μαζικές ενωτικές κινητοποιήσεις, να την αναγκάσει να παραιτηθεί από τα αντεργατικά σχέδια της. Ταυτόχρονα μέσα από τέτοιους αγώνες το κίνημα μαζικοποιείται, ωριμάζει, δυναμώνει, ανεβαίνει η ταξική συνείδηση των εργαζομένων και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να αμφισβητήσουν και τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους πολιτικούς πάτρωνές τους. Η λογική «κάνω απεργία μόνο όταν ψηφίζεται ή λίγο πριν ψηφιστεί ένα αντεργατικό μέτρο», είναι λογική που ουσιαστικά αβαντάρει την κυβέρνηση να περνάει αντιλαϊκά μέτρα αλλά ταυτόχρονα είναι μια λογική που στοχεύει στο να εξαπατά και τούς εργαζόμενους «πουλώντας» τους την ανέξοδη αγωνιστικότητα της μιας, εκ των υστέρων, αναποτελεσματικής απεργίας διαμαρτυρίας.
Δεν είναι βέβαια καθόλου τυχαία αυτή η πρακτική αλλά επιστημονικά επεξεργασμένη και καλά μεθοδευμένη στα ιδεολογικοπολιτικά επιτελεία του συστήματος που πλασάρεται στο συνδικαλιστικό κίνημα από το υποχείριο συνδικαλιστικό του προσωπικό, των συνδικαλιστικών παρατάξεων της κυβέρνησης και γενικότερα του ευρωμονόδρομου. Δυστυχώς όμως σε αυτή τη λογική συμπράττει και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα όπως το είδαμε και στην ψήφιση του ακραίου αντιασφαλιστικού νόμου ‘Κατρούγκαλου’ το Μάη του 2016. Φυσικά τα ηγετικά κλιμάκια του κυβερνητικού και ευρωμονοδρομικού, συνδικαλισμού συμπεριφέρονται έτσι γιατί έχουν τους λόγους τους να υπηρετούν τους πολιτικούς αφεντάδες τους. Η ηγεσία όμως του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος γιατί συμπράττει; Δεν θέλουμε να πιστεύουμε αυτό που λέγεται από διάφορους, ότι δηλ. αυτή η ηγεσία, το κάνει αυτό γιατί πιστεύει ότι με τη σύμπραξή της αυτή που βοηθάει να περνάνε σωρηδόν τα αντιλαϊκά μέτρα, ο λαός θα αγανακτήσει, ενάντια στον καπιταλισμό και θα προσχωρήσει ευκολότερα, μαζικότερα και γρηγορότερα σε μια καθαρή γενική σοσιαλιστική επανάσταση. Τέτοιοι μακιαβελισμοί του τύπου «σε εξαθλιώνω για να εξεγερθείς» δεν βοήθησαν ποτέ αλλά το αντίθετο ματαίωσαν και χαντάκωσαν τα επαναστατικά κινήματα.
Μετά απ’ όλα αυτά, οι εργαζόμενοι, γνωρίζοντας μάλιστα και τις προθέσεις και τις όποιες σκοπιμότητες που υπάρχουν στα ηγετικά πολιτικοσυνδικαλιστικά κλιμάκια, θα πρέπει να πάρουν στα δικά τους χέρια την υπόθεση της απεργίας της 14ης Δεκέμβρη αλλά και τη συνέχειά της, πολύ περισσότερο μάλιστα τώρα που και με την ίδια τους την πείρα ξέρουν ότι “η επίθεση του κεφαλαίου στους εργαζόμενους και το λαό, τα κυρίαρχα αστικά κόμματα και η ΕΕ, ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός, αντιμετωπίζονται μόνο με τη δημιουργία ισχυρού ενωτικού εργατικού κινήματος σε ταξική βάση που θα θέσει σε άμεση προτεραιότητα:- την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου και των συνθηκών ζωής και δράσης των εργαζομένων, και τη διεύρυνση των κατακτήσεων τους,- την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και όλου του πλαισίου που δημιούργησε, ενός κινήματος που θα αποκαλύπτει τις μεγάλες ευθύνες των κυβερνήσεων και θα αγωνιστεί εναντίον της ΕΕ και της πολιτικής της με στόχο την αποδέσμευση”.
Στην κατεύθυνση αυτή σήμερα εκείνο που προέχει είναι, οι εργαζόμενοι να προτάξουν και μέσα από αυτήν την απεργία να απαιτήσουν: Να μην περάσουν περιορισμοί στο δικαίωμα της κήρυξης απεργίας και στην συνδικαλιστική δράση. Να καταργηθούν άμεσα όλες οι αντεργατικές διατάξεις που καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Να αυξηθούν ανάλογα με τις σημερινές ανάγκες οι μισθοί και οι συντάξεις. Να απαγορευτούν οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας για την εργατική-λαϊκή οικογένεια.
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 14 ΔΕΚΕΜΒΡΗ. ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΩΝ, ΜΑΖΙΚΩΝ, ΕΝΩΤΙΚΩΝ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ.
