Εργατικός Αγώνας

Ενάντια στο Κόμμα με όπλο τη λαθολογία

Η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια του Κόμματος μηδενίζει τη δράση του.

Γράφει ο Γιώργος Πετρόπουλος.

Στις 13 Ιανουαρίου, με τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου, δόθηκε στη δημοσιότητα η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια του κόμματος. Για όσους παρακολουθούν την πορεία του ΚΚΕ (αρθρογραφία, εκδόσεις βιβλίων κλπ) από τότε που άρχισε να αναθεωρεί σταδιακά και με δόσεις την ιστορία του- δηλαδή μετά τον θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη- η τωρινή διακήρυξη δεν αποτέλεσε έκπληξη αλλά την φυσιολογική εξέλιξη μιας προσχεδιασμένης και προσεκτικά εκτελεσμένης επιχείρησης για την πλήρη μετάλλαξη του κόμματος σε κάτι άλλο από αυτό που ήταν.

Φαίνεται πως η διακήρυξη αποτελεί ένα από τα τελευταία στάδια ολοκλήρωσης αυτής της πορείας καθώς, πιο αναλυτικά, οι τελευταίες πινελιές στο… έργο θα μπουν με την έκδοση του αναθεωρημένου πρώτου τόμου της κομματικής ιστορίας και την έκδοση του τρίτου τόμου αυτής που θα καλύπτει την περίοδο της μεταπολίτευσης.

Η δημοσιοποίηση της Διακήρυξης προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, κάποια καταγραφικά δημοσιεύματα αλλά και ορισμένα άλλα (στον Τύπο και στο διαδίκτυο) που μάλλον δεν άρεσαν στην ηγεσία του ΚΚΕ η οποία θέλει μεν να κάνει τη δουλειά της αλλά δεν της αρέσει να την ενοχλούν με δυσάρεστες γι’ αυτήν διαπιστώσεις που αποκαλύπτουν τις στοχεύσεις και τις επιδιώξεις της.

Κόμμα θυσιών για μία… χίμαιρα

Η Διακήρυξη αναγνωρίζει όλη την ηρωική και ανιδιοτελή πορεία του κόμματος στο παρελθόν- πριν δηλαδή το 1991-, την ακούραστη και αδάμαστη δράση μελών και στελεχών του και την ασυμβίβαστη προσήλωσή του στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού αλλά, ταυτόχρονα, θεωρεί πως όλα αυτά γίνονταν σε λάθος κατεύθυνση, με λάθος πρόγραμμα. Η θέση αυτή μάλιστα δεν αφορά μόνο το ΚΚΕ αλλά ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στις σελ. 11 και 12 της Διακήρυξης: «Η προσπάθεια του ΚΚΕ να μελετήσει τις εξελίξεις, να χαράξει και να υλοποιήσει αποτελεσματικά επαναστατική στρατηγική καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις εκάστοτε στρατηγικές αντιλήψεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και στη συνέχεια του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, του οποίου υπήρξε αναπόσπαστο, συνεπές τμήμα. Η ανάδειξη στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, για μεγάλο διάστημα, λαθεμένων κριτηρίων για τον προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης, όπως το χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μιας καπιταλιστικής χώρας (και η ποσοτική υπεροχή των αγροτών) σε σχέση με το πιο υψηλό των ηγετικών δυνάμεων στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα καθώς και ο αρνητικός διεθνής συσχετισμός δυνάμεων, οδήγησαν στη στρατηγική των σταδίων, της διεκδίκησης μιας ουτοπικής ενδιάμεσης εξουσίας, μεταξύ της αστικής και της εργατικής και της στήριξης στο σχηματισμό κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού».

Το συμπέρασμα που βγαίνει από την παραπάνω θέση είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Το ΚΚΕ έφτιαχνε προγράμματα που στηρίζονταν, κυρίως ή σε μεγάλο βαθμό, στις στρατηγικές αντιλήψεις της Διεθνούς και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Αυτές οι αντιλήψεις βασίζονταν σε λαθεμένα κριτήρια, άρα οδηγούσαν σε λαθεμένα συμπεράσματα. Από αυτά τα λαθεμένα συμπεράσματα προέκυψε ουτοπικός στρατηγικός στόχος, αυτός που η Διακήρυξη ονομάζει «ενδιάμεση εξουσία». Άρα η πάλη για έναν ουτοπικό στόχο ήταν μια αδιέξοδη πάλη, μια χίμαιρα. Το ίδιο, βεβαίως ισχύει και για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και όχι μόνο για το ΚΚΕ. Ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα κινούνταν σε λάθος κατεύθυνση και αγωνιζόταν για έναν απραγματοποίητο στόχο, για μια ουτοπία.

Αλήθεια, πόση έπαρση χρειάζεται να έχει κανείς για να τοποθετείται έτσι απέναντι στο ΚΚΕ και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα; Πόσω μάλλον όταν αυτός δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα- πέρα από αξιώματα- απέναντι στο θεωρητικό και πρακτικό έργο που παρήγαγαν, η Κομουνιστική Διεθνής, τα ΚΚ και το ΚΚΕ στον αιώνα που πέρασε. Ας κάνει κάποιος, με την σκέψη, μια απλή σύγκριση ανάμεσα στους παλιούς κομμουνιστές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και στη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ για να διαπιστώσει για ποια μεγέθη γίνεται λόγος. Ποιοι σηκώνουν ανάστημα και σε ποιους.

Όλα ήταν… λάθος

Ας δούμε όμως αναλυτικότερα τι ακριβώς βγάζει λάθος για το παρελθόν η σημερινή ηγεσία.

  1. Βγάζει λάθος την στρατηγική που είχε το κόμμα στο μεσοπόλεμο. Στην Διακήρυξη αυτό αναφέρεται ξεκάθαρα και αποτελεί επανάληψη παλιότερων διαπιστώσεων της ηγεσίας που με έναν τρόπο αναφέρονται και στον β’ τόμο του δοκιμίου της κομματικής ιστορίας που κυκλοφόρησε το 2011.
  2. Βγάζει λάθος τον τρόπο με τον οποίο διεξήγαγε το κόμμα την πάλη στα χρόνια της κατοχής. Στην σελ. 9 της Διακήρυξης διαβάζουμε: «Το ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση της στρατηγικής γραμμής του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (π.χ. 7ο Συνέδριο της ΚΔ) και της στρατηγικής που είχε επεξεργαστεί το 1934 (6η Ολομέλεια) και το 1935 (6ο Συνέδριο), δεν μπόρεσε να συνδέσει στην πράξη τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, με αποτέλεσμα να μην ανταποκριθεί στις συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα κατά την Απελευθέρωση». Απ’ αυτή την διατύπωση είναι ξεκάθαρο πως η επιλογή του μετώπου με την μορφή και το περιεχόμενο του ΕΑΜ ήταν λάθος για την τωρινή ηγεσία του ΚΚΕ. Άλλο συμπέρασμα δεν μπορεί να βγει αφού το ΕΑΜ ήταν η εφαρμογή- σε συνθήκες πολέμου- της μετωπικής πολιτικής που επεξεργάστηκε το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Το δε πρόγραμμά του που επιδίωκε να εφαρμόσει μέσα από το μέτωπο του ΕΑΜ ήταν το πρόγραμμα της 6ης ολομέλειας του 1934, το οποίο οι σημερινοί ηγέτες το διαγράφουν ως λανθασμένο.
  3. Βγάζει λάθος τον Δεκέμβρη και τον αγώνα του ΔΣΕ- όσα ηρωικά κι αν λέει κι όσες υποκλίσεις κι αν κάνει- αφού ήταν αγώνες αδιέξοδοι καθώς αδιέξοδη χαρακτηρίζεται η στρατηγική του κόμματος.
  4. Βγάζει λάθος την ΕΔΑ την οποία χαρακτηρίζει «Σοσιαλδημοκρατική δύναμη» (Διακήρυξη, σελ. 10). Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι την ΕΔΑ την έφτιαξε και την καθοδηγούσε το ΚΚΕ. Ουδέποτε η ΕΔΑ έκανε κάτι παρά και ενάντια στο ΚΚΕ και στην πολιτική τακτική που είχε το κόμμα. Στην ΕΔΑ, στη βάση και στα καθοδηγητικά της όργανα, σε όλα τα επίπεδα κυριαρχούσαν οι κομμουνιστές. Την ευθύνη της καθοδήγηση της ΕΔΑ, στο εσωτερικό της χώρας, την είχαν μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ. Συνεπώς αν η ΕΔΑ ήταν σοσιαλδημοκρατική δύναμη, υλοποιώντας την πολιτική τακτική του ΚΚΕ, τότε και το ΚΚΕ ήταν μια σοσιαλδημοκρατική δύναμη που απλώς είχε στο πρόγραμμά του ως τελικό στόχο τον σοσιαλισμό. Αυτό μας λέει η σημερινή ηγεσία του κόμματος για όλη την πορεία του κόμματος στην μετεμφυλιακή περίοδο.
  5. Βγάζει λάθος την πάλη του κόμματος στα χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης καθώς λάθος ήταν όλα τα προγράμματα του κόμματος που υιοθέτησε, η στρατηγική και η τακτική του. Στο πλαίσιο αυτό, λάθος ήταν και η κατάληξη του παλιού κόμματος μέχρι να έρθει η σημερινή ηγεσία που ως δια μαγείας ανακάλυψε την επαναστατική αλήθεια κι έσωσε την κατάσταση. Ποια ήταν η κατάληξη του παλιού κόμματος; Μα φυσικά ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου και η συμμετοχή στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα (1989- 1991) Γράφει η Διακήρυξη (σελ. 13): «Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η γενικότερη προγραμματική αντίληψη του ΚΚΕ για τα στάδια και τις αντίστοιχες συμμαχίες οδήγησε τελικά στην επιλογή συγκρότησης του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, που «διολίσθησε» σταδιακά σε έναν τρόπο λειτουργίας ενιαίου κόμματος. Η επιλογή της ίδρυσής του και η λαθεμένη συμμετοχή του στο σχηματισμό των αστικών κυβερνήσεων Τζανετάκη (ΝΔ και Συνασπισμός) και Ζολώτα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός) εξέφραζαν την ενίσχυση του οπορτουνιστικού ρεύματος και ταυτόχρονα ενίσχυαν παραπέρα αυτό το ρεύμα στην καθοδήγηση και στις γραμμές του ΚΚΕ».
  6. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ηγετικός πυρήνας της σημερινής καθοδήγησης- που καυχιέται ότι αποκατάστησε την επαναστατική φυσιογνωμία του ΚΚΕ- συμμετείχε στα ανώτατα κομματικά όργανά (ΚΕ, ΠΓ) της προηγούμενης περιόδου και ψήφιζε αναφανδόν όλες τις αποφάσεις που σήμερα κατακεραυνώνει, τουλάχιστον, ως λανθασμένες. Ο σημερινός πυρήνας της ηγεσίας που συμμετείχε στα παλιά κεντρικά καθοδηγητικά όργανα πρωταγωνίστησε για την υιοθέτηση της πολιτικής που σήμερα κατακεραυνώνει και δεν δίστασε να βρεθεί στην πρώτη γραμμή των διώξεων ενάντια σε όσους τότε διαφωνούσαν και με τη συγκρότηση του Συνασπισμού και με τη συμμετοχή στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα. Αυτός ο πυρήνας στελεχών δεν θα πρέπει να απολογηθεί για όσα έκανε τότε και για όσα λέει τώρα; Ως τι έκανε όσα έκανε και ως τι κάνει όσα κάνει; Ως πέμπτη φάλαγγα μέσα στο κόμμα ή ως ένα μάτσο οπορτουνιστών που δεν είχε ποτέ αρχές αλλά κινούνταν πάντοτε με μόνο γνώμονα την κομματική του επιβίωση;

Γιατί κρατάνε τον τίτλο ενός κόμματος που απορρίπτουν;

Ας δεχτούμε πως η ηγεσία του ΚΚΕ έχει δίκιο σε αυτά που λέει. Ποιο λογικό συμπέρασμα εξάγεται;

Αφού το παλιό κόμμα ακολουθούσε μη επαναστατική γραμμή και το σημερινό είναι επαναστατικό η σχέση σημερινού και παλιού κόμματος δεν είναι σχέση συνέχειας αλλά σχέση πλήρους και συνολικής ρήξης. Άρα το σημερινό κόμμα είναι ένα εντελώς διαφορετικό κόμμα από το προηγούμενο όπως τα κόμματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν εντελώς διαφορετικά κόμματα από αυτά της Β’ Διεθνούς.

Σ’ αυτή τη βάση, στη βάση των αντιλήψεων που περιέχοντα στην Διακήρυξη η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ οφείλει να απαντήσει σε ορισμένα ερωτήματα.

Ερώτημα πρώτο: Η ίδια και όσοι ασπάζονται τις απόψεις της- με την κριτική που κάνουν στο παρελθόν- θα επέλεγαν ποτέ, με τις τωρινές τους αντιλήψεις, να γίνουν μέλη του παλιού κόμματος; Κι αντιστρόφως, το παλιό κόμμα θα έκανε ποτέ μέλη του ανθρώπους που έχουν τις αντιλήψεις της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά «ΟΧΙ».

Ερώτημα δεύτερον: Γιατί η σημερινή ηγεσία θέλει να εμφανίζει το κόμμα στο οποίο ηγείται συνέχεια του παλιού; Γιατί κρατάει τον τίτλο του παλιού κόμματος και δεν διαχωρίζεται πλήρως από αυτό δοκιμάζοντας την τύχη της με τα δικά της φτερά, χωρίς να καπηλεύεται την ιστορία και τους αγώνες άλλων που κατά τη γνώμη της ήταν αδιέξοδοι και ουτοπικοί; Ο Λένιν, όταν διαπίστωσε τη χρεοκοπία της Β’ Διεθνούς, διαχώρισε πλήρως τη θέση του απ’ αυτήν και η νέα Διεθνής που δημιουργήθηκε ήταν απολύτως διακριτή από την προηγούμενη. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθούν οι επαναστάτες που πιστεύουν στην δύναμη των ιδεών και των επεξεργασιών τους. Οι δικοί μας, όψιμοι επαναστάτες αφού πιστεύουν πως είναι τέτοιοι και όλοι οι άλλοι οπορτουνιστές γιατί δεν πράττουν το ίδιο;

Η απάντηση είναι απλή και εύκολη. Για δύο λόγους. Γιατί χωρίς το ιστορικό φορτίο του παλιού κόμματος η σημερινή ηγεσία με την πολιτική και τις απόψεις που έχει δεν θα είχε καμία πολιτική τύχη. Θα κατέληγε πολύ γρήγορα στα αζήτητητα. Ο δεύτερος λόγος αφορά στο γεγονός ότι θέλει να εμποδίσει κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος ως ιστορική συνέχεια και τομή της ιστορικής του κληρονομίας. Θέλει να τελειώνει με το παλιό ΚΚΕ αλλά και με την τεράστια ιστορική συνεισφορά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Κι ο μόνος τρόπος για να το καταφέρει είναι να εμφανίζεται η ίδια ως ο μοναδικός κληρονόμος και συνεχιστής μιας ιστορίας- σε πρακτικό και θεωρητικό επίπεδο- την οποία απορρίπτει και καταδικάζει.

Στην ιστορία του ΚΚΕ επιχειρήθηκε άλλη μια φορά στο παρελθόν ο έλεγχος του κόμματος κατ’ αυτό τον τρόπο. Τότε υπήρχε ισχυρό διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και ισχυρή κομματική ηγεσία και βάση που απέτρεψε τη μετάλλαξη βοηθούντος και του πολέμου. Σήμερα το βάρος της αποτροπής πέφτει στις πλάτες των απλών κομμουνιστών οι οποίοι πρέπει και να αναλάβουν την ευθύνη να υπερασπιστούν την ιστορική κληρονομιά τους, να την προστατεύσουν και να την συνεχίσουν.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας