Μετά την πολυαναμενόμενη απόφαση του Eurogroup για το δημόσιο χρέος της χώρας, ακολούθησαν οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί -που απ’ ότι φαίνεται θα κρατήσουν ως τον Αύγουστο και το πιθανότερο ως τις εκλογές- και η αμηχανία της ΝΔ. Βλέπετε, με το στόχο της ρύθμισης του ελληνικού χρέους ώστε να γίνει «βιώσιμο» δικαιολογήθηκαν η τεράστια στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, το 3ο και τώρα το 4ο επαχθέστερο μνημόνιο.
Ήταν φυσικά αναμενόμενο να πανηγυριστεί η απόφαση αυτή από τους κυβερνητικούς. Ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για ιστορική συμφωνία η οποία «δίνει αυξημένους βαθμούς ελευθερίας που θα έχει μετά τον Αύγουστο η Κυβέρνηση μια και θα είναι κυβερνητική επιλογή ο τρόπος επίτευξης των στόχων και δεν θα επιβάλλεται». Για ιστορική μέρα δικαίωσης έκανε λόγο ο Π. Καμένος και αναρωτιέται κανείς ποιο ακριβώς πράγμα δικαιώθηκε την μέρα αυτή. Δικαιώθηκε η οχτάχρονη κοινωνική καταστροφή, η ισοπέδωση του λαού; Μήπως δικαιώθηκε η διαγραφή του χρέους και το σκίσιμο των μνημονίων ή μήπως η τετράχρονη υπουργοποίηση Καμένου στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και κάποιων άλλων στελεχών των ΑΝΕΛ; Ο ανένδοτος αντιμνημονιακός αγώνας τι απόγινε; Η ταπείνωση των δανειστών και των κυριάρχων της ΕΕ; Και αφού υλοποίησε όλους τους στόχους του ο πρωθυπουργός έθεσε ως κύριο στόχο της κυβέρνησης του πλέον την κάθαρση.
Ακούμε και θα ακούσουμε πολλά, θα γίνει το μαύρο άσπρο. Ας δούμε όμως η περιβόητη συμφωνία για το χρέος τι περιλαμβάνει:
- Επιμήκυνση της εξυπηρέτησης του δανείου του EFSFύψους 96 δις κατά 10 χρόνια και περίοδο χάριτος για την αποπληρωμή του για δέκα χρόνια επίσης, Δηλαδή ως το 2033 δεν θα πληρώνει η χώρα τόκους και χρεολύσια για το ποσό αυτό.
- Ωφελείται κατά 2,5 δις λόγω επαναγοράς χρέους του δεύτερου μνημονίου.
- Τρίτο επιστέφονται τα κέρδη της ΕΚΤ και των κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα που είχαν αγοράσει.
Άλλα μέτρα δεν υπάρχουν για το χρέος παρά μόνο η δέσμευση ότι το 2032 θα επανεξεταστεί η ανάγκη λήψης κάποιων πρόσθετων μέτρων στην περίπτωση που οι οικονομικές εξελίξεις είναι πολύ αρνητικές. Από τον περίφημο γαλλικό μηχανισμό που συνέδεε την ανάπτυξη με την ελάφρυνση του χρέους με έναν αυτόματο τρόπο που τόσο διαφήμισε η κυβέρνηση μόνο αυτά απέμειναν. Για άλλη μία φορά κυβέρνηση, αστική αντιπολίτευση και ευρωπαίοι ενέπαιξαν τον ελληνικό λαό και στο τέλος μπήκε στις αποφάσεις η γερμανική σφραγίδα.
Είναι φανερό ότι η περιβόητη ρύθμιση δεν περιλαμβάνει ούτε ένα ευρώ μείωση του χρέους, οι σύμμαχοι και εταίροι θα πάρουν τα χρωστούμενα μέχρι τελευταίο σεντς. Μόνο χρονική επέκταση της εξυπηρέτησης του χρέους περιλαμβάνει η απόφαση.
Παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης περί οριστικού τέλους των μνημονίων, έναρξη της ανάπτυξης και όλα τα συναφή και τα συγχαρητήρια από τους δανειστές, οι «θεσμοί» αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι διόλου εύκολη, κινδυνεύει με ναυάγιο και θέλουν οπωσδήποτε να αποφύγουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η οικονομική κατάσταση όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ιταλίας, της Ισπανίας ακόμη και της Γαλλίας δεν είναι ρόδινη, η πολιτική αναταραχή και η αμφισβήτηση του ευρωενωσιακού οικοδομήματος, των αποφάσεων και συνολικά της προοπτικής του οδήγησαν σ’ αυτήν την διευκόλυνση των ελληνικών κυβερνήσεων με την μετάθεση των πληρωμών σε βάθος χρόνου.
Χρόνο φυσικά κερδίζει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεπερνώντας τον σκόπελο με θριαμβολογίες περί «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια. Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον και οι φιλοδοξίες δεν πάνε πιο πέρα από τις ερχόμενες εκλογές και την πολιτική επιβίωση. Για το λόγο αυτό, με κρατικούς πόρους και κυρίως με τα ποσά της ΕΕ που προαναφέραμε σχηματίζεται «μαξιλάρι» 24,1 δις ευρώ ικανό να καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας για 2 χρόνια. Εκτός δηλαδή των μνημονίων η Ελλάδα αλλά αν χρειαστεί και εκτός των αγορών στην αποστειρωμένη γυάλα ασφαλείας που προετοιμάστηκε.
Επιπλέον ως το 2022 διατηρούνται τα πλεονάσματα-μαμούθ 3,5% και ύστερα ως το 2060 πλεόνασμα 2,2% ετησίως. Επιπλέον η κυβέρνηση δεσμεύτηκε για πλήθος μέτρων δημοσιονομικών, μέτρων για την κοινωνική ασφάλιση και την πρόνοια, την αγορά εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις και το υπερταμείο κλπ. Η υλοποίηση των αποφάσεων αυτών θα ελέγχεται από «ενισχυμένη εποπτεία», δηλαδή αξιολόγηση κάθε τρίμηνο από κλιμάκια των δανειστών που θα έρχονται στην Αθήνα και θα συντάσσουν εκθέσεις και με βάση αυτές θα υλοποιούνται οι δεσμεύσεις του Γιουρογκρουπ για επιστροφή πόρων.
Αν το νέο πακέτο μέτρων ύψους 5 δις, ένα πλήθος άλλων αντιλαϊκών μέτρων και η επιτήρηση των δανειστών δεν είναι ουσιαστικά νέο μνημόνιο, τότε τι είναι; Η ομηρία της χώρας και του λαού και η καθήλωσή της με την αποπληρωμή χρέους 320 δις περίπου δεν συμβιβάζεται με τις θριαμβολογίες για υψηλή ανάπτυξη, ιδιαίτερα όταν για δεκαετίες η οικονομία και ο λαός θα στραγγίζονται από αφαίρεση τεράστιων ποσών για αποπληρωμή του χρέους. Έχει σημασία να τονίσουμε ότι οι πιο έγκυροι οικονομολόγοι παγκοσμίως τονίζουν πως τίποτε δεν δείχνει δυναμική ανάπτυξη σε βάθος δεκαετιών στον αναπτυγμένο κόσμο παρά αναιμικά ποσοστά του 1% ετησίως κατά μέσο όρο.
Η ΝΔ έχει μια αντιφατική συμπεριφορά διότι αυτόν ακριβώς τον δρόμο είχε και η ίδια επιλέξει, το ίδιο ακριβώς παιχνίδι έπαιζαν οι δανειστές σχετικά με την διαγραφή του χρέους από 2012. Και, βέβαια, η ΝΔ δεν περίμενε κάτι διαφορετικό πέρα από κάποια μέτρα διευκόλυνσης. Οι καταγγελίες στις οποίες προβαίνει σήμερα εναντίον της κυβέρνησης είναι μεν ορθές, αλλά αφορούν στον ίδιο ακριβώς βαθμό την ίδια και όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Ο Γ. Παπανδρέου έφερε το ΔΝΤ και τα μνημόνια και άρχισε η καταλήστευση, ο Σαμαράς από σημαιοφόρος του αντιμνημονιακού αγώνα πέρασε στο meaculpa προς την Μέρκελ εφαρμόζοντας τα ίδια καταστροφικά μέτρα.
Σήμερα κανένα μνημονιακό κόμμα δεν μπορεί να πείσει καταγγέλλοντας την κυβέρνηση. Τους βαρύνουν οι ίδιες ακριβώς αμαρτίες ή μάλλον τα εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού. Η άποψη του λαού για όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν και διεκδικούν την εμπιστοσύνη του είναι η χειρότερη και το γνωρίζουν καλά. Αυτοί που θα τους στηρίξουν και θα τους ψηφίσουν επειδή έχουν πειστεί είναι πολύ λίγοι. Βέβαια έχουν σύμμαχο την μεγάλη λαϊκή απογοήτευση, την ιδιώτευση, το «τίποτε δεν γίνεται». Η λαϊκή αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση, οι λαϊκές αγωνιστικές διαθέσεις και η ισχυρή αντίσταση έχουν υποχωρήσει πολύ. Αυτή η κατάσταση στην οποία περιήλθε ο λαός είναι κυρίως έργου του Α. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ και αυτή ακριβώς θέλει να εκμεταλλευτεί.
Πολλοί αναμένουν ότι οι λαϊκές αντιδράσεις απέναντι στην ΕΕ και η αρνητική στάση μεγάλου τμήματος του λαού θα καμφθούν. Όμως, η συμφωνία αυτή με την Ελλάδα στον γύψο του χρέους και των μνημονίων για πολλές δεκαετίες, ώστε να μην χάσουν οι δανειστές ούτε ένα ευρώ και να μπορούν να συνεχίζουν την ληστεία του λαού, θα τονώσει τα αντιΕΕ αισθήματά του, αυτό δηλαδή που χαρακτηρίζει όλους τους λαούς της ΕΕ. Οι ευθύνες της ΕΕ είναι τεράστιες.
Ο ελληνικός λαός έχει μπροστά του μια πολιτική που θα συνεχίσει να τον εξουθενώνει, να τον υπερχρεώνει, μια πολιτική που καταληστεύει τον δημόσιο πλούτο και την δημόσια περιουσία, μια πολιτική που θα κρατά σιδηροδέσμια την χώρα εσαεί.
Προοπτική στα πλαίσια της πολιτικής αυτής και εντός της ΕΕ δεν υπάρχει. Το λαϊκό αίτημα για κατάργηση του μνημονιακού πλαισίου, όλων των μνημονιακών μέτρων, έξοδο από την ΕΕ, τιμωρία όλων των πολιτικών δυνάμεων που οδήγησαν τη χώρα ως εδώ πρέπει να αντηχήσει ηχηρό. Μόνο σε μια τέτοια κατεύθυνση υπάρχει προοπτική βελτίωση της ζωής του λαού και ανόρθωσης της χώρας.
Αυτό όμως έχει ορισμένες κρίσιμες προϋποθέσεις και η πιο σημαντική είναι η κομμουνιστική και η ριζοσπαστική αριστερά να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους, διότι δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι οι αστικές κυβερνήσεις και η ΕΕ εφάρμοσαν για μια δεκαετία την πιο ακραία αντιλαϊκή πολιτική με πρωτοφανή μέτρα και ιδιαίτερα μετά το 2012, χωρίς αντίσταση από το λαϊκό κίνημα, να μην αντιλαμβάνονται ότι στη μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική κρίση που περνάει η χώρα (όπου η αστική τάξη βρέθηκε ουσιαστικά σε απόγνωση), το εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν μπόρεσε να αντιτάξει ουσιαστική αντίσταση. Αντίθετα, ζει τις χειρότερες μέρες του από τη δεκαετία του ’20. Δεν είναι δυνατό να μην αντιλαμβάνονται ότι η τεράστια κρίση του κεφαλαίου μετεξελίχθηκε σε συντριβή του εργατικού και λαϊκού κινήματος και των κομμάτων της αριστεράς, μετεξελίχθηκε ουσιαστικά σε κατάρα ενώ μπορούσε να είναι ευκαιρία.
Η κομμουνιστική και ριζοσπαστική αριστερά έχει υποχρέωση να δώσει διέξοδο να υποδείξει λύση και να χαράξει τις κατευθύνσεις, αλλιώς πραγματικό κίνημα δεν θα υπάρξει. Να θέσει τους στόχους, το πλαίσιο των διεκδικήσεων και την τακτική, να δώσει όραμα στο λαό με ένα τρόπο άμεσο και πειστικό. Πρέπει να περιορίσει τις γενικολογίες, τις ακατάσχετες καταγγελίες και τους αφορισμούς και να σκύψει πάνω στους εργαζόμενους και τα προβλήματά τους, να φέρει στο προσκήνιο τις αγωνίες και τα αιτήματα του λαού.
Η ικανοποίηση όλων των άμεσων ζητημάτων επιβίωσης, των ζωτικών προβλημάτων της νεολαίας, ο μισθός και η σύνταξη, η ασφάλιση και η δωρεάν υγεία για όλους, η διεκδίκηση δουλειάς για όλους του εργαζόμενους με αποδοχές και δικαιώματα πρέπει να είναι η βάση της πολιτικής της και των αγώνων. Αυτό όμως προϋποθέτει τη διαγραφή του χρέους και φυσικά την απαλλαγή της χώρας από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Προϋποθέτει την ακύρωση ολόκληρου του μνημονιακού πλαισίου. Προϋποθέτει την ουσιαστική αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων, την ουσιαστική αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των δυνάμεων της εργασίας.
Είναι αναγκαίο τέλος να σταματήσει η κομμουνιστική και ριζοσπαστική αριστερά την ομφαλοσκόπηση και τη βυζαντινολογία, να σταματήσει να βλέπει μόνο το χώρο του 5%, αλλά να δει το λαό ολόκληρο και τις αγωνίες του, τις ζυμώσεις που συντελούνται και να αναζητεί τρόπους ενίσχυσης της αισιοδοξίας και κινητοποίησης του. Αυτό σημαίνει ενιαία μετωπική δράση, χωρίς ταμπέλες και προαπαιτούμενα, χωρίς αντιλήψεις του τύπου “συσπείρωση γύρω από το τάδε ή το δείνα κόμμα”, αλλά συμμαχίες με ταξικά κριτήρια, με σεβασμό όλων των δυνάμεων πάνω όμως σε σταθερή αγωνιστική βάση που στρέφεται εναντίον της στρατηγικής του κεφαλαίου και των σχεδίων του.
