Εργατικός Αγώνας

«Άνθρακες οι θησαυροί» στο Σκοπιανό, στο κρατικό χρέος, στις συντάξεις

Γράφει ο Χάρης Γιαννούλας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλοι οι παρατρεχάμενοί της, διατείνονται ότι μέσα σε λίγες μέρες του τρέχοντος μήνα, βγήκαμε νικητές και τροπαιοφόροι σε δυο μεγάλες «μάχες»: στη μάχη για το της πΓΔΜ και στη μάχη για τη ρύθμιση του κρατικού χρέους στο τελευταίο «Eurogroup».

Παρ’ όλους όμως τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς και τις φανφάρες αλλά και τις πρωθυπουργικές φαιδρότητες με τις «γραβάτες» που σίγουρα και δικαίως θα τροφοδοτήσουν τους επιθεωρησιογράφους και τους σατυρικούς συγγραφείς, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η προσυμφωνία που συνυπέγραψαν οι υπουργοί εξωτερικών Ελλάδας και πΓΔΜ στις Πρέσπες στις 12/6/2018 μπορεί να δίνει μια ορισμένη λύση στο πρόβλημα του ονόματος, δεν απαντά όμως στον κύριο πρόβλημα των σχέσεων Ελλάδας και της γειτονικής χώρας που είναι η επικυριαρχία των αμερικανών και του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Άλλωστε η πρωτοβουλία για την κινητικότητα στο λεγόμενο Σκοπιανό ζήτημα προήλθε αποκλειστικά και μόνον από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που στο αίτημα της γειτονικής χώρας για είσοδο της στο ΝΑΤΟ, απάντησαν ότι το αίτημα τους αυτό θα ικανοποιηθεί στην επικείμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ, υπό την προϋπόθεση όμως ότι μέχρι τότε (11/7/2018) που θα γίνει αυτή η σύνοδος, η γειτονική χώρα θα έχει ξεκαθαρίσει τις διαφορές της με την Ελλάδα. Κατ’ ουσία δεν θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει   ότι οι δύο χώρες   έκαναν ένα ουσιαστικό βήμα στην εξάλειψη των εντάσεων στην περιοχή, αντίθετα ωφελημένοι φαίνεται   ότι βγαίνουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ που θέλουν τη χώρα αυτή, ως προγεφύρωμα για τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα και μεγάλοι χαμένοι είναι οι λαοί της χώρας μας και της γειτονικής χώρας που θα πληρώσουν ακριβά τους όποιους τυχοδιωκτισμούς επιχειρήσουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ στην ιμπεριαλιστική τους αντιπαλότητα με άλλες χώρες στην περιοχή αλλά και ευρύτερα.

Αλλά και στο ζήτημα της διευθέτησης του κρατικού χρέους μας, στη συνεδρίαση του Eurogroup (21/5/2018), η κυβέρνηση της χώρας μας εισέπραξε «άνθρακες» και όχι «θησαυρό». Και όσο και αν πανηγυρίζει, το κείμενο της «διευθέτησης» που υπέγραψε, την διαψεύδει γιατί προβλέπει, απλά μια δεκαετή χρονική παράταση αποπληρωμής μέρους του χρέους, χωρίς διαγραφή ούτε ενός ευρώ από τα χρωστούμενα και «έξοδο» από τα μνημόνια με ένα υπερμνημόνιο διαρκείας έως το 2060 που περιλαμβάνει:

  • Η χώρα μας υποχρεούται να διατηρήσει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022 και 2.2% του ΑΕΠ από το 2023 έως το 2060. Δηλαδή θηριώδη πλεονάσματα που θα βγαίνουν από το ξεζούμισμα του λαού και θα πηγαίνουν για την αποπληρωμή του κρατικού χρέους για τα επόμενα 42 χρόνια!!!
  • Δέσμευση των ελληνικών αρχών να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν όλες τις βασικές μεταρρυθμίσεις που υιοθετήθηκαν με βάση το πρόγραμμα του ESM και να διασφαλίσουν ότι οι στόχοι των σημαντικών μεταρρυθμίσεων που υιοθετήθηκαν είναι ασφαλείς. Δηλαδή όλοι οι μνημονιακοί νόμοι που ισοπέδωσαν το λαό μας (ιδιωτικοποιήσεις, μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων, σφαγή των μισθών και συντάξεων κλπ) θα καταδυναστεύουν το λαό μας εσαεί.
  • Για την ακριβή τήρηση των παραπάνω θα υπάρχει τριμηνιαίος έλεγχος από μια αυστηρή εποπτεία των εποπτών της ΕΕ και του ΔΝΤ και σε κάθε παρέκκλιση της χώρας μας, θα πέφτει βαρύς ο πέλεκυς στο κεφάλι του λαού μας.

Ποιος είναι επομένως ο νικητής και σε αυτό το ζήτημα. Και πάλι νικητές είναι οι πολιτικοοικονομικοί οργανισμοί του κεφαλαίου, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Και πάλι ο μεγάλος χαμένος είναι ο λαός μας, οι εργαζόμενοι τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Όλα αυτά συνέβησαν γιατί όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις υπηρέτησαν απαρέγκλιτα τις επιθυμίες και τις επιταγές των πολιτικοοικονομικών οργανισμών του κεφαλαίου. Μάλιστα δεν είναι τυχαίο που οι μεγαλόσχημοι πολιτικοοικονομικοί παράγοντες της Ευρωένωσης και των ΗΠΑ εκθειάζουν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση της χώρας μας.

Όμως όλα αυτά γίνανε και γίνονται όχι μόνο γιατί η κυβέρνηση λειτουργεί ως ενεργούμενο των ντόπιων και ξένων πολιτικοοικονομικών οργανισμών του κεφαλαίου αλλά και γιατί υπάρχει και ένα ευνουχισμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που γι αυτή του την κατάσταση, ευθύνεται πρωτίστως ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός αλλά και ο περιχαρακωμένος, μονήρης, γραφειοκρατικός ταξικός συνδικαλισμός που παραπέμπει τη λύση των επίκαιρων καθημερινών λαϊκών προβλημάτων σε μια επαναστατική φαντασίωση του αορίστου μέλλοντος που θα προκύψει ξαφνικά κατά τη διάρκεια των μοναχικών πορειών του.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες λοιπόν, η κυβέρνηση τώρα πια σχεδιάζει τις επόμενες κινήσεις της με το βλέμμα στραμμένο, κύρια, στις εθνικές εκλογές. Κάνει και θα κάνει πολλές, πολύμορφες και ποικίλες προσπάθειες για να αποδείξει ότι κατά τη διακυβέρνησή της, μέσα σε δύσκολες συνθήκες και σε εχθρικά περιβάλλοντα, έκανε ό,τι μπορούσε και πέτυχε πολλά πράγματα. Ότι τώρα, με τις ενέργειές της κατάφερε να μας βγάλει από τα μνημόνια τα οποία βέβαια μένουν και ότι εχθροί και φίλοι πλέον, σέβονται τη χώρα μας και άλλα παρόμοια. Το κύριο όμως προεκλογικό επιχείρημά της θα είναι η σύγκριση της με την αξιωματική αντιπολίτευση, με επωδό το δίλημμα: ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ, Τσίπρας ή Μητσοτάκης. Στόχος της θα είναι να υποβάλλει στο μεγαλύτερο μέρος του λαού την επιλογή ανάμεσα στο μικρότερο κακό (ΣΥΡΙΖΑ) και στο μεγαλύτερο κακό (ΝΔ).

 

Στην κυβερνητική σπέκουλα η περικοπή των συντάξεων

Σε αυτούς τους εκλογικούς της σχεδιασμούς, η κυβέρνηση έχει όμως ένα μεγάλο αγκάθι που λέγεται: περικοπή των συντάξεων κατά 18% από 1/1/2019 δηλ. κατά 300 € περίπου που η ίδια ψήφισε με το νόμο «Κατρούγκαλου», νόμος 4387/2016 και το νόμος 4472/2017, που αποτελεί και μνημονιακή δέσμευση. Και επειδή αυτό το αγκάθι είναι καθοριστικό για το κριτήριο της ψήφου των πολιτών, μια πλειάδα από κυβερνητικά στελέχη επιδίδονται σε μια πρωτοφανή προσπάθεια για να μας πείσουν ότι δεν θα γίνει αυτή η περικοπή των συντάξεων. Μόνιμη επωδός τους είναι ότι θα υπάρξει αντιστάθμισμα γι’ αυτήν την περικοπή και ότι αυτό, επισήμως θα το ανακοινώσει ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ, τον Σεπτέμβρη. Υπήρξαν βέβαια κατά καιρούς δημοσιεύματα του ημερήσιου τύπου, όπου, τη μια ανέφεραν ότι η σημερινή κυβέρνηση συναλλάσσεται με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ την ενδοτικότητά της για το θέμα των Σκοπίων με αντάλλαγμα τη μη εφαρμογή της μεγάλης περικοπής των συντάξεων από 1/1/2019 που η ίδια ψήφισε, ή ότι ανταλλάσει την ελάφρυνση του χρέους με αυτήν την περικοπή. Στο πρωτοσέλιδο της, η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 16/5/2018, αναφερόμενη στα παζαρέματα της κυβέρνησης με τους δανειστές, γράφει: «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΖΑΡΙ. Δεν δίνετε ΤΟ ΧΡΕΟΣ… Δεν κόβουμε ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ…».

Φυσικά δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συζήτησε και τι υποσχέσεις πήρε η κυβέρνηση και αν έπεσε σε τέτοιους ευτελισμούς. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το ζήτημα της προαναφερόμενης περικοπής των συντάξεων, την στοιχειώνει και γίνεται ο μεγάλος εφιάλτης της, ενόψει των εθνικών εκλογών, των ευρωεκλογών και των εκλογών για την τοπική διοίκηση. Επομένως στην προσπάθεια της να τον παρακάμψει, θα μετέλθει πολλά τεχνάσματα. Ένα τέχνασμα της πιθανά να είναι, μαζί με αυτήν την περικοπή, να δώσει και ως επίδομα, μια σύνταξη. Σε ετήσια βάση δηλαδή, με την περικοπή του 18% να κόψει τρεις συντάξεις και να δώσει εφάπαξ μία, ως αντιστάθμισμα. Ή μπορεί να κάνει αυτήν την περικοπή και σε αντιστάθμισμα να αυξήσει ελάχιστα τις πενιχρές συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων, για να ενεργοποιήσει και τον αισχρό γνωστό κοινωνικό αυτοματισμό, της αντιπαλότητας ανάμεσα στους συνταξιούχους. Ή μπορεί, αυτήν την περικοπή, να τη μεταθέσει ή να την καταμερίσει σε κάποιες δόσεις.

Σε όλες όμως τις παραπάνω περιπτώσεις, η κυβέρνηση επιτυγχάνει το κύριο που γι’ αυτήν και τους λεγόμενους «θεσμούς», ΕΕ και ΔΝΤ, είναι η παγίωση της καταρράκωσης της σύνταξης για όλους τους συνταξιούχους (παλιούς και νέους) και για όλη τη ζωή τους, στα επίπεδα των 600 € και πιο κάτω, με τη μεγάλη πλειοψηφία να είναι οι συνταξιούχοι των 200 – 350 €. Ταυτόχρονα, ένας τέτοιος κυβερνητικός χειρισμός που θα αφήνει το ζήτημα των περικοπών των συντάξεων, σε μια πολύχρονη εκκρεμότητα, δίνει στις κυβερνήσεις τη δυνατότητα, σε κάθε προεκλογική περίοδο, να δίνει κάποια ποσά ως αντιστάθμισμα μέρους των απωλειών από τις συντάξεων και να σπεκουλάρει για την υφαρπαγή της ψήφου των συνταξιούχων.

Κάτω από αυτήν την πραγματικότητα, οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι, όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, έχουν το υπέρτατο καθήκον, μέσα από τη δημιουργία ενός ενιαίου μαχητικού μετώπου τους, να αντισταθούν, να μην πέσουν στις παγίδες της κυβέρνησης, να μην εκχωρήσουν το δικαίωμα τους να έχουν αξιοπρέπεια και με συνεχείς, ενωτικούς, ανατρεπτικούς αγώνες, να απαιτήσουν όλα τα δικαιώματα για να καλύπτουν τις σημερινές καθημερινές, σύγχρονες ανάγκες τους, αλλά και να ανοίξουν το δρόμο για να απαλλαγούν από τις αντιλαϊκές πολιτικές και από τους φορείς τους, για μια κοινωνία όπου οι ίδιοι θα διαφεντεύουν τις ζωές τους.

 

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας