Στα εκατό χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ ήταν αφιερωμένο το φετινό φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή και, από ό,τι φάνηκε από τις τελικές εκδηλώσεις, επιδιώχθηκε να διεξαχθεί με την ιδιαίτερη λαμπρότητα, όπως αξίζει στο αρχαιότερο ελληνικό κόμμα, το κόμμα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, με τους τόσους και τόσους ταξικούς και εθνικούς αγώνες και την τεράστια προσφορά και τις θυσίες.
Στα φεστιβάλ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, τουλάχιστον οι κεντρικές εκδηλώσεις, ήταν το βήμα επικοινωνίας του κόμματος και της ΚΝΕ με την εργατική τάξη και το λαό, ήταν το βήμα προβολής της προοδευτικής καλλιτεχνικής δημιουργίας, ερασιτεχνικής και του πιο υψηλού επιπέδου του καλλιτεχνικού στερεώματος. Παρήλαυναν απ’ αυτό καλλιτέχνες που συνέδεσαν τη δράση και τη δημιουργία τους με τους κομμουνιστές και τους λαϊκούς αγώνες όλα τα προηγούμενα χρόνια και συνεχίζουν σταθερά μέχρι σήμερα να επικοινωνούν την προοδευτική και ταξική τέχνη με το λαό και ενέπνεαν με το παράδειγμα και τη σταθερή παρουσία και την καθημερινή πράξη τους.
Φέτος, στα 100 χρόνια, πέραν όλων αυτών που αξίζει να τους τιμά το κόμμα και ο λαός με τον καλύτερο τρόπο, είδαμε καλλιτέχνες που καμία σχέση δεν είχαν και δεν έχουν με όλα αυτά, που συνέδεσαν τη ζωή και την παρουσία τους με ότι βασανίζει σήμερα το λαό από οικονομική, πολιτική και κοινωνική άποψη.
Πώς είναι δυνατόν δίπλα σε καλλιτέχνες όπως ο Παπακωνσταντίνου, ο Θαλασσινός, ο Πασχαλίδης, ο Βαγγέλης Κορακάκης και τόσοι άλλοι να ανεβαίνει στην εξέδρα ο Νταλάρας και όχι μόνο; Τιμούν αυτοί το ΚΚΕ, αφού προηγουμένως υπηρετούσαν όλα τα πολιτικά κόμματα και τις πολιτικές τους που στόχο είχαν την οικονομική και ηθική κατάπτωση του λαού, που δεν διαχωρίστηκαν ποτέ από τον εθνικισμό, τις αντιδραστικές απόψεις και την πρακτική που επεδίωκε την ισοπέδωση του λαού, την διαφθορά και την υποταγή του;
Οι παρουσίες αυτές δεν τιμούν το ΚΚΕ και την ιστορία του, δεν συνεισφέρουν κάτι στη λαϊκή υπόθεση, αντίθετα λειτουργούν ως πλυντήριο για τα «ανομήματα» τους, ώστε να συνεχίζουν εξαγνισμένοι τη δράση τους.
Δεν προσφέρουν το παραμικρό στην επικοινωνία του κόμματος με την εργατική τάξη και το λαό, αφού εκφράζουν έναν άλλο κόσμο. Το ΚΚΕ δεν προάγεται με επικοινωνιακές διαδικασίες, ούτε βοηθιέται από την αποδοχή του από κοινωνικά, ταξικά και πολιτικά συντηρητικές δυνάμεις, αλλά από τους στενούς ταξικούς δεσμούς που άνθρωπο τον άνθρωπο διαμορφώνει με τους εργάτες και το λαό στην καθημερινή δράση και σε αυτό οι προοδευτικοί καλλιτέχνες και η λαϊκή και ταξική τέχνη μπορούν να έχουν μεγάλη συμβολή. Μόνο έτσι διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις να δυναμώσει και να ανθίσει το Κομμουνιστικό κόμμα και να υπηρετήσει πιστά την εργατική υπόθεση.
Α. Χ.
