Εργατικός Αγώνας

Ζητήματα Ιστορίας

Γράφει ο Βασίλης Καλαματιανός.

Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο ήταν δημοσιεύματα στα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ σχετικά με γεγονότα για την 28η Οκτωβρίου 1940, την κατοχή αλλά και άρθρο του κ. Πάνου Μηνακάκη στο “Λακωνικό Τύπο”, της 13ης Οκτωβρίου, καθώς και η βεβήλωση μνημείου της Εθνικής Αντίστασης στην περιοχή των Μολάων.

Λέγεται ότι την ιστορία γράφουν οι νικητές και την αξιοποιούν για πολιτικούς και ιδεολογικούς σκοπούς. Ωστόσο τα ιστορικά γεγονότα παραμένουν αναλλοίωτα στο διάβα του χρόνου. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον.

Τη δεκαετία του 1930 σαν αποτέλεσμα κυρίως της οικονομικής κρίσης και της εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γερμανία ήταν η άνοδος του φασισμού που η Γερμανία εκφράσθηκε με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Είχε προηγηθεί η άνοδος του Μουσολίνι στην Ιταλία, αργότερα του Φράγκο στην Ισπανία. Σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο και με πολιτική ευθύνη των τότε αστικών κομμάτων κυρίως των φιλελευθέρων πραγματοποιήθηκε η Βασιλο-Μεταξική Δικτατορία της 4ης Αυγούστου το 1936.

Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, διέλυσε τη Βουλή, έθεσε εκτός νόμου τα κόμματα, έκανε εκκαθαρίσεις Δημοκρατικών στοιχείων στις ένοπλες δυνάμεις και γενικότερα στον κρατικό μηχανισμό, προχώρησε σε φυλακίσεις και εξορίες των αντιπάλων κυρίως κομμουνιστών. Επιδίωξε τον εκφασισμό της κοινωνίας, ιδιαίτερα της νεολαίας με την ίδρυση της Ε.Ο.Ν., επικεφαλής της οποίας ήταν ο διάδοχος Παύλος μετέπειτα Βασιλιάς. Σ’ αυτή την προσπάθεια υπήρξε στήριξη της ναζιστικής Γερμανίας με την παρουσία στην Ελλάδα του Γκέμπελς και άλλων Χιτλερικών στελεχών.

Η σύμπνοια Ανακτόρων-Μεταξά στην εσωτερική πολιτική, δε συνεχιζόταν στην εξωτερική όπου υπήρχε μεγάλη διαφορά, ο Γεώργιος ήταν Αγγλόφιλος και ο Μεταξάς Γερμανόφιλος. Αυτό φανερώνει και εξηγεί τη στάση της Κυβέρνησης Μεταξά, της στρατιωτικής ηγεσίας και της άρχουσας τάξης της χώρας (της ολιγαρχίας του πλούτου) τόσο στον πόλεμο του 1940 στην Αλβανία στη συνέχεια και σ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής.

Χαρακτηριστικό του διαφορετικού προσανατολισμού στις τάξεις των ηγετικών παραγόντων ήταν και η στάση του Μεταξά την 28η Οκτωβρίου, η απάντηση στον Ιταλό Πρέσβη. Δεν είπε ούτε “ναι” ούτε “όχι”, έκανε τη διαπίστωση, “ώστε έχουμε πόλεμο”.

Να σημειωθεί ένα ζήτημα που σχετίζεται με τον πατριωτισμό. Με την κήρυξη του πολέμου έγινε και γενική επιστράτευση, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου εξακολουθούσε να κρατά φυλακισμένους και εξόριστους τους αντιπάλους του, τους οποίους αργότερα παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Ενώ τη δεύτερη ημέρα ο Ν. Ζαχαριάδης Γ.Γ της ΚΕ του ΚΚΕ από τα κρατητήρια της Γενικής ασφάλειας δημοσίευσε γράμμα που καλούσε το λαό να πολεμήσει τους εισβολείς φασίστες.

Ο σχεδιασμός της στρατιωτικής ηγεσίας για τον πόλεμο, ήταν μια ολιγοήμερη αντίσταση. Αυτό ανατράπηκε από την επάνοδο στην υπηρεσία απότακτων και απόστρατων αξιωματικών, τον ενθουσιασμό και ηρωισμό των στρατιωτών, από το λαϊκό ξεσηκωμό.

Παρόλα αυτά, η στρατιωτική ηγεσία φρόντιζε να τελειώνει με τον πόλεμο, πριν ακόμη ο Γερμανικός στρατός φτάσει στην Αθήνα 27 Απριλίου 1941, και βέβαια υπήρχε ακόμη η υπόλοιπη Ελλάδα και η Κρήτη. Στις 20 Απριλίου ο στρατηγός Τσολάκογλου και οι συνάδερφοί του Μπάκος και Δεμέστιχας υπόγραφαν ανακωχή. Και γι’ αυτό ανταμείφθηκαν, στις 30 Απρίλη ο Τσολάκογλου ορίζεται Πρωθυπουργός και ο Μπάκος και Δεμέστιχας υπουργοί.

Μετά την κατάληψη της χώρας, το Αγγλόφιλο τμήμα της ηγεσίας, Βασιλιάς, πρίγκηπες, κυβερνητικά πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη εγκατέλειψαν την Ελλάδα. Οι Γερμανόφιλοι δεν πολέμησαν, τμήμα του κρατικού μηχανισμού της 4ης Αυγούστου συνεργάσθηκε και στήριξε τις δυνάμεις κατοχής.

Ανάμεσα στις τιμητικές εξαιρέσεις πολιτικών και στρατιωτικών που έμειναν στην Ελλάδα με σκοπό την οργάνωση της αντίστασης, ήταν και ο ήρωας της Πίνδου Συνταγματάρχης Κ. Δαβάκης γι’ αυτό και συνελήφθη και οδηγούταν όμηρος στην Ιταλία, όπου βρήκε τραγικό θάνατο όταν βομβαρδίστηκε το πλοίο και βυθίστηκε στο Ιόνιο Πέλαγος. Τιμή οφείλεται και στον Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης Διονύσιο Δάφνο για την πατριωτική του στάση, στη διάρκεια της κατοχής.

Ημερομηνίες σταθμοί

  • 27 Απρίλη 1941 ο Γερμανικός ναζιστικός στρατός μπαίνει στην Αθήνα.
  • 30 Απρίλη 1941 ο Τσολάκογλου τοποθετείται Πρωθυπουργός
  • 15 Νοέμβρη 1942, παύεται ο Τσολάκογλου και πρωθυπουργός τοποθετείται ο Κ. Λογοθετόπουλος
  • 6 Απρίλη 1943 παυέται ο Λογοθετόπουλος και πρωθυπουργός τοποθετείται ο Ιωαν. Ράλλης με τη ρητή υποχρέωση να συγκροτήσει τα τάγματα ασφαλείας τα οποία θα διοικεί ο Γερμανός στρατηγός Στρόοπ. Ορκίζονται στον Αδόλφο Χίτλερ. Αξιωματικοί και στρατιώτες είναι οπλισμένοι και έμμισθοι συνεργάτες των Γερμανών.

 

Συγκρότηση Εθνικής Αντίστασης -σκοποί

  • 27 Σεπτέμβρη 1941 Ίδρυση του ΕΑΜ
  • 14-27 Μάη 1944, διενεργούνται εκλογές, εκλέγονται αντιπρόσωποι, σχηματίζεται η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ)
  • Στην ιδρυτική πράξη της ΠΕΕΑ αναφέρεται “Κύριος και βασικός σκοπός είναι, να συντονίσει και να διεξάγει με όλα τα μέσα και με όλες τις δυνάμεις μέσα στην Ελλάδα και στο πλευρό των συμμάχων μας τον αγώνα κατά των κατακτητών..”

 

Δράσεις ΕΑΜ -ΕΛΑΣ (μεταξύ άλλων)

  • Η μάχη της σοδειάς – να μην παραδίνονται τροφές – προϊόντα στους κατακτητές.
  • 5 Μάρτη 1943 Γενική απεργία ενάντια στην πολιτική επιστράτευση εργατών. Η απεργία πέτυχε. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν πήγαν εργάτες στα Χιτλερικά εργοστάσια.

 

Στη Λακωνία

  • Μάχη του Βούρλια, ο ΕΛΑΣ χτυπά και εξοντώνει Γερμανική πολυάριθμη στρατιωτική μονάδα που έδρευσε στο χωριό
  • 27 Απρίλη 1944 στους Μολάους, ο ΕΛΑΣ χτυπά Γερμανική μονάδα σκοτώνεται ο στρατηγός Φ. Κρεζ
  • 26 Ιούλη του 1944 στον Κοσμά ο ΕΛΑΣ συλλαμβάνει τον Ιταλό Διοικητή Πελοποννήσου στρατηγό Φεστούτσιο.

Οι παραπάνω αναφορές, τοποθετούν με σαφήνεια τα ιστορικά γεγονότα δίνουν πειστικές απαντήσεις, ξεδιαλύνουν συγχύσεις.

Στο άρθρο του ο κ Πάνος Μηνακάκης “Επιμνημόσυνος λόγος για τη μάχη του Μυστρά” έχει ορισμένες σωστές αναφορές και εκτιμήσεις, αλλά και λάθη και παραλήψεις, σκόπιμες ή όχι πάντως για κάποια ζητήματα δεν γίνονται σαφής αναφορές, άλλες πλευρές απαλύνονται και στο τέλος το συμπέρασμα είναι εξαγνισμός των ταγμάτων ασφαλείας και ιστορική διαστρέβλωση.

Ορισμένες επισημάνσεις για το άρθρο

  • Προκαλεί εντύπωση ότι αποφεύγει να χαρακτηρίσει τα στρατεύματα κατοχής-φασιστικά -Χιτλερικά-Ναζιστικά. Αυτό έχει σημασία γιατί μόνο στρατεύματα με τέτοια ιδεολογία, κάνουν αντίποινα σκοτώνουν γυναικόπαιδα όπως στη Ζούπαινα.
  • Σωστή είναι η αναφορά ότι η πατρίδα στέναζε κάτω από τη μπότα Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων. Τα τάγματα ασφαλείας όμως πολεμάγανε ή υπηρετούσαν τους κατακτητές; Μπορεί να αναφέρει κάποιος έστω μία περίπτωση που χτύπησαν Γερμανούς ή Ιταλούς;
  • Σχετικά με τον κατάλογο των αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών του ΕΛΑΣ με τους Εγγλέζους. Ήταν κατάλογος συνεργατών των στρατευμάτων κατοχής και με βάση τις συμφωνίες του Λιβάνου έπρεπε να οδηγηθούν σε Δικαστήριο δωσίλογων. Το γιατί δεν έγινε είναι η άλλη ιστορία. Απλά άλλαξαν αφεντικά.

Από όσα αναφέρθηκαν αποδεικνύεται πως δεν υπάρχει καμία ιστορική δικαίωση των ταγμάτων ασφαλείας. Βέβαια Κυβερνήσεις μέχρι και τη Δικτατορία της Χούντας προσπάθησαν να τους αθωώσουν και με διάφορες μορφές πολλούς τους αξιοποίησαν MAY – TEA κ.α

Τέλος, στο άρθρο γίνεται αναφορά για αποφυγή εμφύλιας σύρραξης. Υπάρχει και νόμος εθνικής συμφιλίωσης που ψηφίσθηκε επί Κυβερνήσεως Τζανετάκη το 1989 και αφορά 1946-49 τη μόνη περίοδο που αναγνωρίζεται εμφύλιος. Αυτό (εμφύλιος) λύνεται μόνο με πλήρη εξασφάλιση αδιάβλητων Δημοκρατικών διαδικασιών, κατοχύρωση της λαϊκής θέλησης, μέτρων κοινωνικής δικαιοσύνης και διανομή του παραγόμενου Εθνικού πλούτου, λίγο πολύ ανάλογα με την προσφερόμενη εργασία.

 

Οκτώβρης 2018

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας