Έχουν κατακλυσθεί το τελευταίο διάστημα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης από ειδήσεις σχετικά με τη Βενεζουέλα. Θρήνος για την ανθρωπιστική κρίση που περνά η χώρα αυτή, οργή για τις «αντιδημοκρατικές» και «πραξικοπηματικές» ενέργειες του Μαδούρο και την ανάγκη η «δημοκρατική Δύση» να απαλλάξει τη Βενεζουέλα από την «δικτατορία του».
Οι εικόνες που προβάλλονται είναι «εύγλωττες»: «πλήθη ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε», «χιλιάδες συνωστίζονται στα σύνορα με την Κολομβία προκειμένου να προμηθευτούν λίγα τρόφιμα», «ο μισθός των εργαζομένων φτάνει για ένα κιλό τυρί», μας διαβεβαιώνουν.
Αναρωτιόμαστε για την αλήθεια όλων αυτών, για το γεγονός ότι πολλά χρόνια τώρα ακούμε και διαβάζουμε ότι στη Βενεζουέλα ο κόσμος πεινάει, ότι πρόκειται για ένα αντιδημοκρατικό καταπιεστικό καθεστώς, ότι το σύνολο των Βενεζουελάνων είναι αντίθετοι με την κυβέρνηση και υποστηρίζουν την αντιπολίτευση. Και παρόλα αυτά, έχουν μεσολαβήσει πολλές εκλογικές αναμετρήσεις, όλοι οι διεθνείς παρατηρητές συμφώνησαν ότι ήταν δημοκρατικές και παρά τη λυσσαλέα αντίδραση και την εκτόξευση τόνων προπαγάνδας από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και γενικότερα από τους δυτικούς και την αστική τάξη της χώρας, το καθεστώς μένει στη θέση του.
Είναι να αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό και ποιοί είναι οι λόγοι που ωθούν την Αμερική σε αυτές τις ενέργειες.
Τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες ένας άνεμος αντιιμπεριαλιστικής-λαϊκής ανάτασης πνέει στη λατινική Αμερική. Αναδείχθηκαν στις περισσότερες χώρες κυβερνήσεις αντιιμπεριαλιστικές που πήραν φιλολαϊκά μέτρα χωρίς να αμφισβητήσουν ουσιαστικά τις βάσεις του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Η πιο προωθημένη τέτοια περίπτωση είναι η Βενεζουέλα και η μορφή που κυριάρχησε ήταν ο Τσάβες επικεφαλής ενός πλατιού λαϊκού συνασπισμού και μετά το θάνατο του ο αντικαταστάτης του Μαδούρο. Σημειωτέον ότι ήρθαν στην κυβέρνηση με γενικές εκλογές. Πρόκειται δηλαδή για κυβερνήσεις απολύτως νόμιμες από κάθε άποψη και με βάση το σύνταγμα της Βενεζουέλας.
Στην πορεία αυτή υπήρξαν απόπειρες πραξικοπήματος που τις αντιμετώπισε κυρίως ο λαός, αλλά και ο στρατός με μαζική κινητοποίηση και με κάθε πρόσφορο μέσον, γιατί ο λαός είχε ταχθεί με το τσαβικό καθεστώς αφού με αυτό χόρτασε ψωμί, βρήκε δουλειά, απόκτησε κατοικία, δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Πίσω από όλες αυτές τις απόπειρες ήταν οι αμερικανοί και τα δολάρια τους, χωρίς φυσικά οι ευρωπαίοι να κρατούν ουσιαστικά διαφορετική στάση.
Σήμερα η αντιπολίτευση επιχειρεί ξανά με τα δολάρια και κάθε είδους ξένη ενίσχυση να ανατρέψει την κυβέρνηση με βασικό επιχείρημα ότι η χώρα περνάει μια άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση που κρύβει μεγάλους κινδύνους για το λαό. Από την πρώτη μέρα της αλλαγής στη Βενεζουέλα και ιδιαίτερα μετά το 2010 οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν εμπάργκο, κήρυξαν ένα βίαιο οικονομικό πόλεμο, ο οποίος, σύμφωνα με μελέτες, οδήγησε σε απώλειες της τάξης των 350 δισεκατομμυρίων δολαρίων στη χώρα, ενώ η κατάρρευσή της διεθνούς τιμής του πετρελαίου που είναι το κύριο προϊόν της χώρας διαμόρφωσαν μια εκρηκτική οικονομική κατάσταση. Παρά τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει στη Βενεζουέλα, δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση. Δυσκολίες υπάρχουν, ανθρωπιστική κρίση όχι Και αυτό το βεβαιώνουν χιλιάδες δημοσιογράφοι που βρίσκονται εκεί και μεταξύ αυτών πρόσφατα και μία ελληνίδα δημοσιογράφος που μίλησε στην ΕΡΤ.
Για ποιο λόγο, λοιπόν, αυτή η εκστρατεία του ιμπεριαλισμού και των αστικών τάξεων των χωρών της λατινικής Αμερικής; Είναι σαφές ότι κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να ανεχθούν τέτοιες εξελίξεις σε αυτό που θεωρούν πίσω αυλή της χώρας τους και πήραν μέτρα σε αρκετές χώρες. Στη Βραζιλία, μια χώρα που βασιλεύει η διαφθορά, βρέθηκαν οι «εξυγιαντές» να βάλουν φυλακή τον πρώην πρόεδρο και να εγκαταστήσουν στην προεδρία έναν ακροδεξιό. Τώρα θεωρούν ότι μπορούν να κλείσουν και το «πρόβλημα» Βενεζουέλα και να διαμορφώσουν συνολικά τον ιδεολογικό, οικονομικό και πολιτικό χάρτη της χώρας αυτής, μαζί και ολόκληρης της λατινικής Αμερικής και να σφίξουν ακόμη περισσότερο τον κλοιό στην Κούβα. Επιχειρούν να στερεώσουν την κυριαρχία ελεγχόμενων καθεστώτων προετοιμάζοντας χωρίς να το κρύβουν ένα ανοιχτό πραξικόπημα ή ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση και δεν θα είναι η πρώτη φορά που οργανώνουν κάτι τέτοιο εγκαθιστώντας φασιστικά καθεστώτα. Από τη Γουατεμάλα, στη Χιλή του Αλιέντε, στην επέμβαση στη Γρανάδα, στις δεκάδες απόπειρες δολοφονίας του Φ. Κάστρο και τώρα στην απόπειρα πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα.
Οι εργαζόμενοι της χώρας μας πρέπει να αξιολογήσουν σοβαρά τις εξελίξεις αυτές, να ενημερώνονται και να μη μείνουν στα πανελλαδικά κανάλια και τα συγκροτήματα του τύπου. Να απαντήσουν με αντικειμενικό τρόπο στα ερωτήματα:
- Ποιοι είναι αυτοί που παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της δημοκρατίας και της ελευθερίας στη Βενεζουέλα και σε όλο τον κόσμο;
- Πόσο ωμά και προκλητικά οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΕ καταπατούν κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, τα δικαιώματα και την κυριαρχία κάθε χώρας και τη θέληση των λαών; Τι έκαναν στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, δέκα χρόνια τώρα στη Συρία και σε ολόκληρο τον κόσμο;
- Ποια είναι η συμπεριφορά όλων εκείνων των χωρών που ομνύουν στο διάλογο, στην αποκήρυξη της βίας, στη δημοκρατική συμπεριφορά, στη δικαιοσύνη; Πώς συμπεριφέρεται η ΕΕ την οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις θεωρούν ως όαση δημοκρατίας, σταθερότητας και σιγουριάς;
Πρέπει να προβληματιστούν επίσης σχετικά με την συμπεριφορά των αστικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας.
Της ΝΔ που, ενώ την ενοχλούν τόσο πολύ η παραμικρή διαδήλωση και οι προκηρύξεις του Ρουβίκωνα, είναι σύμφωνη με την προετοιμασία πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα που θα ρίξει τον εκλεγμένο πρόεδρο και θα εγκαταστήσει ένα ανδρείκελο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Της κυβέρνησης που σιωπά απέναντι στη σημερινή συμπεριφορά της ΕΕ αφενός για να αποφύγει την εξομοίωση της με το Μαδούρο -όπως την κατηγορεί η αντιπολίτευση- και αφετέρου γιατί θέλει να είναι το εκλεκτό παιδί της ΕΕ.
Πρέπει να σκεφτούν τη στάση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αυτών που κόπτονται για τη δημοκρατία, την απόρριψη κάθε είδους βίας, αλλά δεν βρήκαν το παραμικρό να πουν για την πιο βίαιη επέμβαση στην Ελλάδα που σημειώθηκε με τα μνημόνια, τις εκατοντάδες αυτοκτονίες, τους θανάτους από τα μαγκάλια και την δολοφονίες διαδηλωτών από τα δακρυγόνα της αστυνομίας.
Στη Βενεζουέλα με την κυβέρνηση της συντάσσονται οι φαβέλες και οι λαϊκές γειτονιές, ενώ με τον Γουαϊδό είναι «το Κολωνάκι» και «η Εκάλη». Έτσι ήταν πάντα σε όλες τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες και σε όλες τις συγκρούσεις και το καθήκον του ελληνικού λαού είναι να ταχθεί στο πλάι των καταπιεσμένων και όχι των καταπιεστών.
