Εργατικός Αγώνας

Εργατικό και λαϊκό κίνημα με ποιο περιεχόμενο και σε ποια κατεύθυνση;

Πολλοί εργαζόμενοι και αριστεροί άνθρωποι αναρωτιούνται στις σημερινές συνθήκες όπως εξελίσσεται η κατάσταση στη χώρα, ποια πρέπει να είναι η αντίδραση της εργατικής τάξης και του λαού, ποια πρέπει να είναι η τακτική των κομμάτων που αναφέρονται σε αυτήν; Σε ποια κατεύθυνση, με ποιο περιεχόμενο και με ποιους στόχους πρέπει να αναπτυχθούν οι αγώνες;

Στα ερωτήματα αυτά θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια σύντομη απάντηση.

Η πολιτική του μνημονίου σχεδόν πέντε χρόνια τώρα οδήγησε 6,3 εκατομμύρια εργαζομένους στη φτώχεια και ένα σημαντικό αριθμό κυριολεκτικά στην εξαθλίωση. 1,5 εκατ. είναι οι άνεργοι, η μεγάλη πλειοψηφία των συνταξιούχων κυριολεκτικά πένεται, ενώ κρίσιμοι τομείς όπως η παιδεία, υγεία και γενικότερα η πρόνοια, η κοινωνική ασφάλιση κ.λπ. έχουν πληγεί καίρια και αυτό επιδεινώνει περισσότερο την κατάσταση των εργαζομένων και των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων.

Παρά τα προπαγανδιστικά επιχειρήματα ότι η χώρα βγαίνει από τα μνημόνια και αρχίζει η ανάπτυξη, η πραγματικότητα είναι ότι κοντά στα παλιά έρχονται και νέα μέτρα το επόμενο διάστημα. Π. χ. από 1ης/1/2015 ανοίγει το ασφαλιστικό, έρχεται ο νόμος για τις απεργίες και το συνδικαλισμό κ.ά. Στον ορίζοντα δεν φαίνεται φως για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Η χώρα, όπως όλα δείχνουν, μπαίνει σε προεκλογική περίοδο. Η κρίση του πολιτικού συστήματος και κυρίως των αστικών κομμάτων διακυβέρνησης παραμένει άλυτη και με μια έννοια πιθανόν να οξύνεται. Η αστική τάξη επείγεται να στερεώσει το πολιτικό σύστημα και για να γίνει αυτό προϋπόθεση είναι η δημιουργία ισχυρών συστημικών κομμάτων που θα εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση και θα υπηρετούν σε γενικές γραμμές την ίδια πολιτική, ώστε να εγκλωβιστεί ο λαός στα σχέδια τους. Να διαμορφώσει δηλαδή τους όρους του δικομματισμού. Ο ένας πόλος υπάρχει ήδη, είναι η σημερινή κυβέρνηση και κυρίως η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ ή άλλα μικρότερα αστικά κόμματα. Επιδίωξή τους είναι, στο βαθμό που άλλη λύση δεν είναι άμεσα δυνατή, ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει τον άλλο πόλο μόνος του ή σε συμμαχία με μικρότερα πολιτικά σχήματα που θα τον εγκλωβίζουν όλο και περισσότερο τους αστικούς σχεδιασμούς. Αυτό το στόχο όμως δεν τον έχει πετύχει ολοκληρωτικά και αυτό είναι πηγή αστάθειας και ανησυχίας.

Αυτούς τους αστικούς σχεδιασμούς έχουν οι εργαζόμενοι μπροστά τους και όλες οι κινήσεις και μανούβρες των αστικών κομμάτων και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων ακριβώς αυτό το στόχο υπηρετούν. Η ψήφος εμπιστοσύνης από τη βουλή που ζητά η κυβέρνηση είναι ενδεικτική.

Από κάθε άποψη λοιπόν η περίοδος που διανύουμε είναι εξαιρετικά σημαντική, είναι κρίσιμη. Θα κρίνει αν η αντιλαϊκή πολιτική θα συνεχιστεί, τουλάχιστον το ίδιο ανεμπόδιστα και εάν η αστική τάξη θα διαμορφώσει τους όρους λύσης των πολιτικών προβλημάτων της.

Αν σήμερα δεν υπάρξει αποτελεσματική αντίσταση στα σχέδια αυτά, αν δεν ξεδιπλωθούν μεγάλοι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες με στόχο την απόκρουση της επίθεσης του κεφαλαίου και της κυβέρνησης, τη διεκδίκηση κατακτήσεων και βαθύτερων ριζοσπαστικών αλλαγών στη χώρα, το επόμενο διάστημα, κανείς δεν μπορεί να το προσδιορίσει με ακρίβεια πάντως δεν θα είναι μικρό, η αστική κυριαρχία πιθανότατα θα στερεωθεί και οι επιπτώσεις στον λαό και στην πορεία της χώρας θα είναι μεγάλες. Θα δοθεί κυριολεκτικά φιλί ζωής στο σύστημα.

Από τα πρώτα δείγματα των αγώνων και των σχεδιασμών που βλέπουμε μετά το καλοκαίρι δεν είναι δυνατόν να είναι κάποιος αισιόδοξος, ότι κάτι θα αλλάξει στη σωστή κατεύθυνση. Κυριολεκτικά μία από τα ίδια. Αγώνες αποσπασματικοί, επιμέρους και απόλυτη κυριαρχία των άμεσων οικονομικών αιτημάτων, τουλάχιστον για τα περισσότερα κόμματα, ή ορισμένων εντελώς ασαφών και γενικόλογων. Στο ίδιο πλαίσιο φαίνεται να κινούνται και οι πιο μακροπρόθεσμοι σχεδιασμοί των συνδικαλιστικών παρατάξεων και των πολιτικών κομμάτων. Εννοούμε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έχουν παρουσία στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Ενδεικτικό παράδειγμα είναι το ΠΑΜΕ- και αναφερόμαστε σ’ αυτό γιατί είναι σημαντική δύναμη που μπορεί να δώσει περιεχόμενο, στόχους και κατεύθυνση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Από τα αμιγώς πολιτικά και άμεσα αντικαπιταλιστικά συνθήματα πέρασε σε ένα πλέγμα άμεσων οικονομικών αιτημάτων ανακούφισης, χωρίς κανένα πολίτικο σύνθημα με γενικευμένη στόχευση. Ποτέ δεν έθεσε βέβαια το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ μεγάλα πολιτικά αιτήματα που αμφισβητούν την καπιταλιστική πορεία της χώρας -ΕΕ, χρέος, εθνικοποιήσεις, δίκαιο φορολογικό σύστημα κ.λπ.- θεωρώντας ότι αυτή η πολιτική είναι ρεφορμισμός και υποταγή στην πολιτική του κεφαλαίου και περιορίζονταν πάντα στα συνθήματα για τη Εργατική Λαϊκή Εξουσία και το σοσιαλισμό. Σήμερα και κάτω από το βάρος των δυσκολιών του ΚΚΕ και την απειλή καθήλωσης του, βλέπουμε μια τακτική στροφή 180ο και πέρασμα στον οικονομισμό. Αυτό όμως δεν οδηγεί πουθενά το κίνημα, νομίζουμε ούτε και το ΚΚΕ. Δεν πρόκειται να βοηθηθεί έστω και εντελώς άμεσα, στις προσεχείς εκλογές.

Εξάγγειλε ένα πλαίσιο δράσης με κορύφωση το πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1/11 στην Αθήνα και προηγουμένως, στις 3 και 4 Οκτώβρη συλλαλητήρια σε όλες τις πόλεις για το πρόβλημα της ανεργίας. Και τα μεν και το δε τα διοργανώνει μόνον του το ΠΑΜΕ και ορισμένα δευτεροβάθμια συνδικάτα της επιρροής του. Ο καθορισμός των αιτημάτων, του πλαισίου και της τακτικής δεν είναι αποτέλεσμα διεργασιών μέσα στο ίδιο το κίνημα, μέσα στα συνδικαλιστικά όργανα και τις γενικές συνελεύσεις, είναι από τα πάνω, από την ηγεσία του ΠΑΜΕ, χωρίς καμιά συνεννόηση και καμιά προσπάθεια συζήτησης με συνδικάτα που δεν είναι της επιρροής του και άλλες παρατάξεις πάνω στο περιεχόμενο, τους στόχους και γενικότερα τα προβλήματα διοργάνωσης των συλλαλητηρίων. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει η παραμικρή πρόθεση για μια μονιμότερη συζήτηση και ενιαία δράση.

Τα αποτελέσματα των συλλαλητηρίων της 3 και 4 Οκτώβρη είναι γνωστά. Από πενιχρά έως απογοητευτικά. Συγκεντρώσεις άμαζες και άνευρες των 40, 50 και ως 150 ατόμων σε όλες τις πόλεις εκτός από τις μεγάλες που ήταν μεν περισσότερος κόσμος αλλά που εμφανώς ήταν μικρές και αντίστοιχες με το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας. Όλοι όσοι παραβρέθηκαν ήταν κομμουνιστές και κνίτες. Τίποτα δεν θύμιζε εργατική διαδήλωση.

Το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης/11 μια μόνο χρησιμότητα μπορεί να έχει. Να υποδηλώσει την παρουσία του ΚΚΕ και τη δυνατότητά του να κινητοποιεί ένα μέρος των οπαδών του. Αυτό μπορεί να δημιουργεί ορισμένες θετικές εντυπώσεις σε ένα ευρύτερο κόσμο, φοβούμαστε όμως εντελώς επιφανειακές και πρόσκαιρες. Δεν μπορεί να πετύχει τίποτα περισσότερο, ούτε νομίζουμε ότι έχει και κάποιον άλλο στόχο. Σκεφθείτε όμως ένα πανελλαδικό εργατικό και λαϊκό συλλαλητήριο που θα διοργάνωνε ένας αριθμός συνδικαλιστικών φορέων, που θα εξέφραζαν στην πραγματικότητα την εργατική τάξη, τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις της και η διοργάνωση του να αποφασίζονταν και να προετοιμάζονταν με μορφές που θα αγκάλιαζαν ευρύτερες εργατικές μάζες. Πόσο διαφορετικό και πόσο αποτελεσματικό θα ήταν.

Είναι σε όλους σαφές ότι η τακτική αυτή όχι μόνο δεν απειλεί την αστική τάξη, όχι μόνο δεν αμφισβητεί τους σχεδιασμούς της, αλλά λειτουργεί ενισχυτικά στα σχέδια τους καθώς δεν μπορεί η εργατική τάξη και ο λαϊκός παράγοντας να εκμεταλλευθούν τις σοβαρές δυσκολίες που έχει η αστική τάξη σήμερα. Επιπλέον αυτή η τακτική δεν μπορεί να διαμορφώσει καμιά προϋπόθεση για την ανάκαμψη του εργατικού κινήματος, όσο αυτό είναι δυνατόν στις σημερινές συνθήκες. Απλώς επιτείνει τη διαίρεση του συνδικαλιστικού κινήματος και την απομαζικοποίηση του και την παθητικότητα των εργαζομένων. Και επειδή το ΚΚΕ και γενικότερα την Αριστερά, τους ενισχύει και τους αναδεικνύει ό,τι εξυπηρετεί το λαό και το εργατικό κίνημα, ούτε και για το ΚΚΕ μπορεί να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα. Στις σημερινές συνθήκες, που ο λαός μας αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες και προβλήματα, μόνο η ανάληψη μαζικών ενωτικών πρωτοβουλιών και η ανάπτυξη αγώνων σε ταξική βάση και με το αντίστοιχο πλαίσιο μπορούν να δώσουν αποτελέσματα. Όταν η αστική τάξη κινητοποιεί κάθε εφεδρεία της, η εργατική τάξη δεν είναι δυνατόν να εμφανίζει αυτή την εικόνα.

Ο Εργατικός Αγώνας έχει κατ’ επανάληψη δημοσιοποιήσει την άποψή του για το ζήτημα αυτό. Να την επαναλάβουμε για άλλη μια φορά. Δεν θα αναφερθούμε γενικότερα στο εργατικό κίνημα, αλλά θα περιοριστούμε μόνο συνδικαλιστικό και το μαζικό κίνημα. Στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και γενικότερα στο μαζικό κίνημα είναι σήμερα αναγκαία η πλατιά συμπόρευση των εργαζομένων, η συμμαχία με τους φτωχότερους αγρότες και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και η ενιαιομετωπική δράση. Είναι αναγκαία μια πρωτοβουλία από ένα αριθμό ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων που αντιπροσωπεύουν την εργατική τάξη και τα διάφορα αγωνιστικά ρεύματα που υπάρχουν στα πλαίσια της. Θα κληθούν όλα τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια συνδικάτα να συζητήσουν και να συμφωνήσουν, όσα συμφωνήσουν, ένα πλαίσιο διεκδικήσεων που θα στοχεύει στην απόσπαση κατακτήσεων και στην απόκρουση και ανατροπή της εφαρμοζόμενη πολιτικής. Παράλληλα είναι αναγκαίο να τεθεί ένα πλαίσιο πολιτικών στόχων, οι οποίοι έχουν σήμερα αποδοχή και θα έχουν πολύ περισσότερη στο μέλλον σε ευρύτερα εργατικά στρώματα και όχι μόνο στους αριστερούς εργάτες. Εννοούμε πολιτικούς στόχους, μεταβατικά αιτήματα, όπως είναι

η άρνηση πληρωμής και η διαγραφή του χρέους,

η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ,

η εθνικοποίηση των τραπεζών και άλλων μονοπωλιακών ομίλων χωρίς αποζημίωση των ιδιοκτητών τους,

η ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων,

ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα,               

γενικός εκδημοκρατισμός σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Μόνο στη βάση αυτή μπορούν να αναπτυχθούν αγώνες μαζικοί, ενωτικοί και αποτελεσματικοί που θα βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Κάθε άλλη πρακτική και συμπεριφορά αντικειμενικά σιγοντάρει το κεφάλαιο και τις επιδιώξεις του. Είναι ώρα κάθε συνδικαλιστική και πολιτική δύναμη να πάρει τις ευθύνες της.

                                                                                         Α. Κ.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας