Σε κάποια παράγραφο, προς το τέλος του κειμένου, στο εσωκομματικό σημείωμα της γραμματείας της Κ.Ε του ΚΚΕ, που «διέρρευσε» για μια ακόμη φορά στο Βήμα, αναφέρονται και τα ακόλουθα:
«Η πορεία αναδιάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος έχει δυσκολίες, δεν έχει ολοκληρωθεί» και παράλληλα «ο ΣΥΡΙΖΑ, μόλο που βγήκε πρώτη δύναμη, έχασε δυνάμεις, συνεχίζει να αποκαλύπτεται η σχέση του με καπιταλιστές και ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι εμφανής πλέον ο χαρακτήρας του ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το οποίο όμως περικλείει και οπορτουνιστές».
Σύμφωνα με το σκεπτικό του κειμένου, ο ΣΥΡΙΖΑ «δυσκολεύεται πλέον να εμφανίζεται ως ιδεολογικά συγγενικό κόμμα προς το ΚΚΕ». Γι’ αυτό και «το αστικό σύστημα έχει ανάγκη το επόμενο διάστημα από τη δημιουργία ενός νέου οπορτουνιστικού αναχώματος, με επεξεργασμένη γραμμή, για να εμποδίσει τη συνάντηση ριζοσπαστικοποιημένων τμημάτων με την επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ».
Τι θέλει να πει ο ποιητής, ή οι ποιητές;
Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν ανάχωμα προς το ΚΚΕ και το αστικό σύστημα έχει ανάγκη της δημιουργίας ενός νέου αναχώματος που θα λειτουργεί αποτρεπτικά προς το ΚΚΕ.
Αν καταλάβατε σύντροφοι του Εργατικού Αγώνα, είστε το νέο οπορτουνιστικό ανάχωμα, το οποίο – για λογαριασμό της αστικής τάξης – θα παρεμποδίσει τη συνάντηση των ριζοσπαστικοποιημένων τμημάτων με την επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ (!)
Μα, καλά, τα πιστεύουν αυτά τα παραμύθια, ή τα γράφουν για να περνάει η ώρα;
Γιατί μεγαλύτερο ανάχωμα, που εμποδίζει τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, από τη σημερινή πολιτική γραμμή που ακολουθεί η ηγεσία του κόμματος, δεν υπάρχει. Τι να τα κάνει τα άλλα αναχώματα η αστική τάξη, όταν έχει στο πλάι της τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ;
Και πριν μερικοί αρχίσουν να βγάζουν αφρούς από το στόμα τους, εξηγούμαστε.
Λειτούργησε ως ανάχωμα του αστικού πολιτικού συστήματος – και γενικότερα της αστικής τάξης – η ηγεσία του ΚΚΕ στις εκλογές του 2012 ή δεν λειτούργησε;
Όταν έχεις ένα λαό στους δρόμους για δύο συνεχή χρόνια (2010 – 2012), όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν κατά της κυβερνητικής πολιτικής και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης (μνημόνια), όταν η αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, τρομοκρατημένοι, είχαν εξαπολύσει τους προβοκάτορες και δολοφονούσαν ανθρώπους, ενώ Τα ΜΑΤ έριχναν εκατοντάδες τόνους χημικών στους διαδηλωτές, όταν στις εκλογές στις 6 Μάη δημιουργείται πολιτικό κενό με την καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Όταν κάτω από τέτοιες ευνοϊκές συνθήκες (εξεγερμένος λαός που διψούσε για ριζοσπαστικές ανατροπές), φτάνεις στις εκλογές και λειτουργείς πυροσβεστικά ενάντια στο κίνημα – δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για τη λαϊκή εξουσία, στις εκλογές θα δημιουργηθεί και πάλι κυβέρνηση των αστικών δυνάμεων, ψηφίστε ΚΚΕ για ισχυρή αντιπολίτευση (!!!), τότε ποιος λειτουργεί σαν ανάχωμα υπέρ της αστικής τάξης;
Και όχι μόνο αυτό. Άρον – άρον πήγαν να κουκουλώσουν την εκλογική συντριβή του κόμματος και να δικαιολογηθούν στα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος, με αυτό το απίθανο άρθρο της Μπέλλου στην ΚΟΜΕΠ, όπου η κυριά, τι μας είπε; Ότι τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ συμβαδίζουν με το επίπεδο συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργατών (;;;).
Φοβερά πράγματα.
Επιχείρησαν συνειδητά να διαγράψουν από την μνήμη των κομματικών μελών και των οπαδών, τα όσα φοβερά και τρομερά έγιναν στις διπλές εκλογές του 2012 – χρεοκοπία τη στρατηγικής γραμμής για το άμεσο -εδώ και τώρα – του σοσιαλισμού, παρά το γεγονός ότι:
Στις εκλογές αυτές, είχαμε μια ριζική και αντιδραστική αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος (παράταση ζωής για ΝΔ – ΠΑΣΟΚ που κατσικώθηκαν στο σβέρκο μας ως σήμερα, εκτίναξη ενός υπό διάλυση ΣΥΡΙΖΑ στο 27%,εμφάνιση στο εκλογικό προσκήνιο της ναζιστικής συμμορίας, εκλογική συντριβή του ΚΚΕ και το κυριότερο: απογοήτευση του κόσμου, ο οποίος γύρισε με σκυμμένο το κεφάλι στα σπίτια του).
Από τότε κυριολεκτικά δεν κουνιέται φύλλο. Εξευτελίζουν καθημερινά τους ανθρώπους της δουλειάς, τους ταπεινώνουν, τους λεηλατούν, τους καθυβρίζουν, τους τρομοκρατούν, τους κοροϊδεύουν, τους διασύρουν και δεν βρίσκεται κανείς να τους δώσει κουράγιο, να τους ανυψώσει το ηθικό, να οργανώσει την πάλη τους, να τους κάνει να αισθανθούν σαν άνθρωποι και όχι σαν ζώα, όπως επιχειρεί να τους υποβιβάσει η αστική τάξη.
Αν σε αυτές τις συνθήκες το κόμμα της εργατικής τάξης, έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, δεν κάνει τίποτα και κάτι απίθανοι ηγετίσκοι που έχουν αναρριχηθεί στην ηγεσία του, προβάλουν κάτι απίθανα επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την αδράνεια και την εγκατάλειψη των ταξικών μετώπων, τότε ποιοι λειτουργούν σαν ανάχωμα του συστήματος;
Όσο για αυτά που αναφέρουν για την υποχώρηση του κινήματος, τις θλιβερές δικαιολογίες που παρουσιάζουν, προκειμένου να πείσουν τα κομματικά μέλη, ότι δεν ευθύνονται αυτοί για τη σημερινή κατάντια, καλύτερα να μη τα σχολιάσουμε.
Απαξιούμε.
Φανταστείτε, αν η ηγεσία του κόμματος το 1941, επικαλούνταν τις – υπαρκτές – αντικειμενικές δυσκολίες ( η ηγεσία έγκλειστη στην Ακροναυπλία, το κόμμα διαλυμένο από το ανηλεές κυνήγι των φασιστών του Μεταξά) και έλεγε στον ελληνικό λαό, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δεν είμαστε σε θέση να αντισταθούμε στους ναζί κατακτητές, πως θα είχε γραφεί η ιστορία στη συνέχεια;
Αλλά το διαλυμένο και ακέφαλο αυτό κόμμα, ήταν κόμμα επαναστατών. Απαξίωσαν, το θεωρούσαν υποτιμητικό και προσβλητικό, να αναφερθούν στις δυσμενείς – δυσμενέστατες αντικειμενικές συνθήκες. Μάζεψαν τα κομμάτια τους, μπήκαν επικεφαλής του βασανισμένου λαού, εφάρμοσαν την σοφή και εμπνευσμένη πολιτική του λαϊκού αντιφασιστικού μετώπου, δημιούργησαν το χιλιοτραγουδισμένο ΕΑΜ και το ένδοξο ένοπλο τμήμα του, τον ΕΛΑΣ, και από μερικές δεκάδες στην αρχή έγιναν στη συνέχεια εκατοντάδες, χιλιάδες, δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες. Με το αίμα τους, έγραψαν το θρυλικό έπος της Εθνικής Αντίστασης. Πέρασαν για πάντα στην Ιστορία.
Έτσι λειτουργούν οι ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ και δεν εφευρίσκουν θλιβερά επιχειρήματα, για να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία τους από τα μέτωπα της ταξικής πάλης.
