Καθεστώς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και ικανοποίηση λαϊκών αναγκών: Συμβατή ή ασύμβατη σχέση;
Γράφει ο Στωικός
Αν κάτι έδειξαν οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, που οδήγησαν μια ανάλγητη αδίσταχτη πολιτική ομάδα, όπως η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, να επισπεύσει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι ακριβώς αυτό. Ότι η Ελλάδα μοιάζει σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σαν αγκιστρωμένο ψάρι που σπαρταρά στα δίχτυα του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Αν κάτι επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από τις τελευταίες αυτές εξελίξεις, είναι, ότι η Ελλάδα παραμένει μία πολύπλευρα και πολύμορφα εξαρτημένη χώρα από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Οι δύο αυτές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι οποίες έχουν τον πρώτο λόγο για τις πολιτικό – στρατιωτικό – οικονομικές εξελίξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη – με εξαίρεση τη Ρωσία – έδειξαν για μια ακόμη φορά τα δόντια τους σε μια μικρή και αδύνατη – καπιταλιστική – χώρα, όπως είναι σήμερα η Ελλάδα.
Τα ίδια τα γεγονότα επιβεβαιώνουν τις εξελίξεις αυτές.
Στα πλαίσια της 5ης αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας από την τρόικα, απαίτησαν τη λήψη τέτοιας έκτασης μέτρων, που θα οδηγούσαν οποιαδήποτε κυβέρνηση σε αυτοκτονία.
Να θυμηθούμε μόνο, ότι εντελώς αυθαίρετα, «ανακάλυψαν» δημοσιονομικό κενό για το 2015, ύψους 2,5 – 3 δις. ευρώ, και απαίτησαν τη λήψη αντίστοιχων δημοσιονομικών μέτρων, μεταξύ των οποίων και την κατάργηση της ρύθμισης για τη μείωση κατά 30% του φόρου – χαράτσι για τα ακίνητα, αλλά και τη θέσπιση νέων μέτρων για το 2016, 2017 ως και το 2022.
Άνοιξαν εκ νέου το ασφαλιστικό, απαιτώντας την αύξηση των κατώτατων ορίων συνταξιοδότησης από τα 15 στα 20 χρόνια, εμμένουν στην πλήρη «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων, την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, την κατάργηση του ειδικού καθεστώτος ΦΠΑ στα νησιά, όπως και του χαμηλού συντελεστή ΦΠΑ 6%, τη θέσπιση εισοδηματικών και οικογενειακών κριτηρίων για την ένταξη κάποιου στη ρύθμιση των 100 δόσεων κ.α.
Και όλα αυτά τα απαιτούν από μία κυβέρνηση τσιράκι του αμερικανό – γερμανικού ιμπεριαλισμού, η οποία από το 2012 πολιτεύεται με το πνεύμα του Yesmen. Ότι πουν τα μεγάλα αφεντικά.
Και όμως αυτή τη κυβέρνηση οπερέτα, για δικούς λόγους που δεν είναι ακόμα πλήρως ευκρινείς, ήθελαν να την ταπεινώσουν και να την εξευτελίσουν σε δημόσια θέα.
Γιατί, τι άλλο από δημόσιος αυτοεξευτελισμός μπορεί να είναι, όταν κάποιος – εν προκειμένω ο Σαμαράς -εξαγγέλλει ένα μήνα πριν ότι στο τέλος του 2014 τελειώνουμε με το μνημόνιο, ενώ σήμερα σκύβει δουλικά το κεφάλι στους επικυρίαρχους και αποδέχεται το σύνολο των παράλογων απαιτήσεων τους. Τι άλλο από δημόσια διαπόμπευση και διασυρμός μπορεί να είναι, όταν μια κυβέρνηση εξαγγέλλει το τέλος των μνημονίων και μετά καταπίνει την γλώσσα της αποδεχόμενη ένα νέο μνημόνιο με διαφορετική ονομασία, αυτή της προληπτικής γραμμής αυξημένης επιτήρησης.
Αλλά δεν είναι πρώτη φορά στην ιστορία που τα αφεντικά χρησιμοποιούν πρόθυμους υποτακτικούς για τις δουλειές τους και μετά τους πετάνε σαν στυμμένες λεμονόκουπες.
Αυτή φαίνεται ότι θα είναι τελικά η κατάληξη της άθλιας συγκυβέρνησης. Αφού τους έκανε την βρώμικη δουλειά, την πετούν σήμερα σαν στημένη λεμονόκουπα.
Η τελευταία, με την πλάτη στον τοίχο, καταφεύγει σε ένα νέο – τον τελευταίο ίσως ; – τυχοδιωκτισμό. Επισπεύδει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, και, σε περίπτωση που καταφέρει να συγκεντρώσει τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών, να προχωρήσει ως το τέλος του Φλεβάρη του 2015 στην ψήφιση όλων εκείνων των μέτρων που απαιτούν τα αφεντικά.
Και όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα εκβιασμών, κινδυνολογίας, τρομολαχνίας, εξαγοράς ελαστικών συνειδήσεων. Προς δόξαν της άσπιλου και αμόλυντου αστικής μας δημοκρατίας.
Να επικεντρωθούμε στο βασικό
Τις επόμενες ημέρες, ως τις 29 Δεκέμβρη, αναμένεται να ανέβουν πολύ οι τόνοι της αντιπαράθεσης, να υπάρξει πολύς θόρυβος και βουητό. Μπορούμε όμως να προεξοφλήσουμε από τώρα, ότι το βασικό διακύβευμα των τελευταίων ημέρων – οι σχέσεις της Ελλάδας με τον αμερικανό – γερμανικό ιμπεριαλισμό – θα μείνουν έξω από την αντιπαράθεση αυτή.
Οι κύριοι πρωταγωνιστές του δράματος, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, θα την εκτοπίσουν από τις πολιτικές τους παρεμβάσεις, καθαρά για λόγους ταξικής ιδιοτέλειας. Δεν είναι καιρός να αναμοχλεύουμε θέματα που αφορούν τις σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας από το διεθνή ιμπεριαλισμό.
Η ηγεσία του ΚΚΕ από την άλλη, έχει μπλεχτεί σε ένα κυκεώνα αντιφάσεων, που την εμποδίζει να διακρίνει τις κυρίαρχες αντιθέσεις με τις οποίες βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη η ελληνική κοινωνία και να προβάλει σαφή γραμμή σύγκρουσης με το διεθνή ιμπεριαλισμό.
Και όμως αυτό είναι το διακύβευμα των τελευταίων εξελίξεων. Οι σχέσεις της χώρας με τον αμερικανό – γερμανικό παράγοντα.
Από την άποψη αυτή, οι εξελίξεις, όποιες και αν είναι, μοιάζουν υποθηκευμένες. Οι δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, όχι μόνο δεν αμφισβητούν το καθεστώς της εξάρτησης, αλλά έχουν επιδοθεί σε ένα αγώνα δρόμου προκειμένου να αποδείξουν στο ξένο παράγοντα, ποιος είναι περισσότερο χρήσιμος και ικανός να εξυπηρετήσει τους δικούς του σχεδιασμούς. Στον ίδιο αστερισμό βρίσκονται και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες κινούνται στο αστικό τόξο. Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ έχει αποσυνδεθεί από την πραγματικότητα και ονειρεύεται συσπείρωση δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Μόνο που δεν έχουν καταλάβει(;), ότι αυτή η γραμμή οδηγεί σε αποσυσπείρωση και ότι τους έχει οδηγήσει σε μια εναγώνια προσπάθεια επιβεβαίωσης της πολιτικής και εκλογικής τους ύπαρξης. Εκεί οδηγούν οι τυχοδιωκτικές επιλογές της τελευταίας περιόδου. Να παλεύουν για ένα «αξιοπρεπές» εκλογικό ποσοστό, γιατί καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, ότι σε διαφορετική περίπτωση, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την χρεοκοπία και τα υπαρκτά πολιτικά αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν σαν αποτέλεσμα της εγκατάλειψης της επαναστατικής γραμμής πάλης και της υιοθέτησης τροτσκιστικής υφής αριστερίστικων, μικροαστικών αντιλήψεων.
Με λίγα λόγια έχει δημιουργηθεί ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ, καθώς δεν υπάρχει σήμερα πολιτική δύναμη που να εκπροσωπεί με συνέπεια τα λαϊκά συμφέροντα.
Γιατί αν δεν θέλουμε να παραμυθιάζουμε τον κόσμο, ικανοποίηση των ζωτικών λαϊκών αναγκών, χωρίς ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και το καθεστώς της εξάρτησης δεν είναι δυνατή. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο ( ΣΥΡΙΖΑ), ή αφελής και παραπλανημένος είναι (που δεν το πιστεύουμε), ή εξαπατά συνειδητά το λαό.
Από την άποψη αυτή, η ανάδειξη του πολιτικού φορέα, που θα προβάλει την αναγκαιότητα σχηματισμού πολιτικού – κοινωνικού μετώπου πάλης σε ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΗ – ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ κατεύθυνση, αμφισβήτησης του καθεστώτος της πολιτικό – οικονομικό – στρατιωτικής εξάρτησης της χώρας, αποτελεί αίτημα των καιρών.
