Εργατικός Αγώνας

Το περιεχόμενο και τα διακυβεύματα της εκλογικής αναμέτρησης

Γράφει ο Κ.   Αγραφιώτης

Από το Μάιο του 2010 που επεβλήθη στον ελληνικό λαό το μνημόνιο και η τρόικα πέρασαν σχεδόν πέντε χρόνια. Το διάστημα αυτό οι αλλαγές που επιβλήθηκαν στην οικονομία και την πολιτική ζωή είναι τεράστιες. Zήσαμε και ζούμε μια μεγάλη επιδρομή του κεφαλαίου στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα του ελληνικού λαού, στην ίδια τη ζωή του. Το περιεχόμενο των αλλαγών αυτών εντάσσεται στη γενικότερη στρατηγική του κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα για αφαίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων από την εργατική τάξη, μείωση της στο ΑΕΠ και άρα αύξηση του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου και ενίσχυση των δυνατοτήτων αναπαραγωγής του και γενικότερα αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος.

Παράλληλα όμως όλα αυτά συνιστούν μια νέα πραγματικότητα, η οποία περιλαμβάνει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά που ανατρέπουν τον υπάρχοντα συσχετισμό και διαμορφώνουν πολύ πιο δύσκολες συνθήκες για την εργατική τάξη και το λαό, για τη ζωή και τους αγώνες τους.

Όποιος δεν βλέπει αυτή την πραγματικότητα και δεν μπορεί να διακρίνει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της, τις πολύ μεγάλες δυσκολίες για την ανάπτυξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων και τη θεωρεί ως μια απλή συνέχεια της προηγούμενης περιόδου πριν το 2008, είναι φανερό ότι δεν μπορεί να χαράξει μια τακτική που θα δώσει ώθηση στο κίνημα και θα αμφισβητήσει την αστική στρατηγική. Εξάλλου για την αποσυσπείρωση του εργατικού και του λαϊκού κινήματος τα τελευταία χρόνια ακριβώς αυτή η αδυναμία σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται.

Αυτή τη νέα πραγματικότητα τη συνιστά:

Καταρχήν η μεγάλη επίθεση στις αποδοχές και γενικότερα στα εισοδήματα των εργαζομένων, η μείωση του μεριδίου της εργατικής τάξης ως ποσοστό στο ΑΕΠ και η απόσπαση του από το κεφάλαιο, η μείωση ως και εξαφάνιση σε ορισμένες περιπτώσεις των συντάξεων, η συντριβή των κάθε είδους προνοιακών επιδομάτων. Αποτέλεσμα είναι η κατακόρυφη αύξηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Ενδεικτικό της είναι οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, κυρίως νέοι, τα 6,3 εκατομμύρια που βρίσκονται στη φτώχεια ή στα όρια της, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και η μεγάλη αύξηση της μερικής απασχόλησης, η αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας, η μεγάλη αύξηση της φορολογίας, η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, η υπονόμευση του υγειονομικού συστήματος, οι χιλιάδες άστεγοι κ.λπ.

Τη συνιστά το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και η υπαγωγή επιχειρήσεων, γης και ακινήτων στο ΤΑΙΠΕΔ για εκποίησή τους, το μεγαλύτερο μέρος τους φυσικά σε αλλοδαπά συμφέροντα, η επιταχυνόμενη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και η καταστροφή εκτεταμένου τμήματος των μικροαστικών στρωμάτων.

Τη συνιστά η μεγάλη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής, ως συνέχεια της συντριβής της αγροτικής παραγωγής που εξελίχθηκε το προηγούμενο διάστημα και πλέον η ολοκληρωτική στροφή στον τουρισμό.

Τη συνιστά η έξαρση του αυταρχισμού και της καταστολής, η περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η αστυνομική βία και τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα με τις δεκάδες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η ανάπτυξη του φασιστικού φαινομένου ως συνέπεια των κοινωνικών συνθηκών εξαθλίωσης του λαού και της ανοχής ή και υπόθαλψης του από τους κρατικούς μηχανισμούς και την κυβέρνηση.

Τη συνιστά η τεράστια ιδεολογική χειραγώγηση που επιχειρείται από το κράτος, την κυβέρνηση και τους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς με ουσιαστικό το ρόλο των μέσα μαζικής ενημέρωσης, την εκκλησία, την επίσημη φιλανθρωπία με τους πολυποίκιλους φιλανθρωπικούς συλλόγους και οργανώσεις που στηρίζουν από τη μια την πολιτική που εξαθλιώνει το λαό και από την άλλη αναπτύσσουν φιλανθρωπικές δραστηριότητες για τα θύματα της.

Μια ακόμα πολύ σημαντική πλευρά της νέας πραγματικότητας είναι το μέγιστο πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας. Η κυβέρνηση εκχώρησε μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας στο διεθνή ιμπεριαλισμό κυρίως στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η εγκατάσταση της taskforce στην Αθήνα, που δίπλα τους υπουργούς και στους διοικητές των κυριότερων οργανισμών εγκαταστάθηκε εκπρόσωπος της, η υπαγόρευση της κυβερνητικής πολιτικής μέχρι και τις λεπτομέρειες από την τρόικα αυτό ακριβώς υπογραμμίζει. Ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του πρωθυπουργού της χώρας, καθώς και η επικείμενη τροποποίηση του κρατικού προϋπολογισμού που πρόσφατα ψήφισε η βουλή, κατ’ απαίτηση των Βρυξελλών και του Βερολίνου είναι ενδεικτικά. Στις σελίδες του βιβλίου της εξάρτησης της χώρας προστέθηκαν νέες. Το πρόβλημα της επικυριαρχίας του ιμπεριαλισμού στην οικονομία, τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, στην άμυνα και στην πολιτική ζωή αποκτά σήμερα νέα μεγαλύτερη διάσταση.

Τα χρόνια αυτά η βουλή ψήφισε περίπου 450 νόμους. Πολλά από τα μέτρα που περιλαμβάνουν πέρασαν ήδη στην εφαρμογή τους, αρκετά ακόμη δεν εφαρμόστηκαν, συνάντησαν και συναντούν σοβαρές αντιδράσεις. Εκτεταμένα τμήματα των εργαζομένων τα αμφισβήτησαν και τα αμφισβητούν, πολιτικά δεν έχουν ακόμη ολοκληρωτικά εμπεδωθεί, ούτε φυσικά ιδεολογικά παρά την τεράστια προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου που δέχθηκαν οι εργαζόμενοι αυτά τα χρόνια. Η αστική τάξη δυσκολεύεται να αποκαταστήσει ολοκληρωτικά την πολιτική κυριαρχία της. Οι ευρωεκλογές κατέδειξαν μια αποδυνάμωση των βασικών αστικών πολιτικών κομμάτων. Παρομοίως και η επίσπευση της εκλογής προέδρου της δημοκρατίας και η αποτυχία αυτής της προσπάθειας, η οποία οδήγησε σε πρόωρες εκλογές είναι επίσης στοιχείο που το επιβεβαιώνει.

Από τη μια το κατεστημένο αντιμετωπίζει την ανάγκη εμπέδωσης των μέχρι σήμερα ληφθέντων μέτρων και από την άλλη την ανάγκη λήψης νέων επώδυνων μέτρων που θα δημιουργήσουν μεγάλη δυσαρέσκεια και αντιδράσεις.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε και με αυτή την έννοια οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου θα επιταχύνουν τις εξελίξεις και θα δημιουργήσουν νέα δεδομένα. Ή θα διαμορφωθούν καλύτερες προϋποθέσεις, ώστε το εργατικό κίνημα να αμφισβητήσει την πολιτική των μνημονίων και να την ανατρέψει ή η αστική τάξη θα αποκαταστήσει την πολιτική κυριαρχία της και θα επιταχύνει της θεσμοθέτηση όλων των μέτρων που το ντόπιο κεφάλαιο, οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο επιδιώκουν και θα εμπεδώσει συνολικά τις αντιδραστικές αλλαγές.

Με το εκλογικό αποτέλεσμα του 2012 διαμορφώθηκε έναν νέο δίπολο στη θέση του παλιού. Ο ένας πόλος με κυρίαρχη δύναμη τη ΝΔ και σε δευτερεύοντα ρόλο το ΠΑΣΟΚ εκπροσωπεί ολοκληρωμένα τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των ευρωπαίων «εταίρων». Είναι η δύναμη που επέβαλε όλα αυτά τα μέτρα και σήμερα ανοιχτά και χωρίς κανένα δισταγμό προωθεί την παγίωση και την επέκτασή τους, προωθεί ακόμα μεγαλύτερη υποταγή στον ιμπεριαλισμό. Ο δεύτερος πόλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από μια πορεία διαφοροποιήσεων και διαμόρφωσης του, εκφράζει μια πιο «αριστερή» εκδοχή της αστικής πολιτικής. Από μικροαστικό ρεφορμιστικό κόμμα μεταβάλλεται στην «αριστερή» πτέρυγα του μπλοκ των δυνάμεων που προωθεί την πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ. Μοιάζει όλο και περισσότερο με τη σημερινή σοσιαλδημοκρατία. Τα όποια ριζοσπαστικά και λαϊκά χαρακτηριστικά που είχε τα αποβάλει και προσαρμόζεται σταθερά στις επιταγές της ΕΕ και το μονοπωλίων. Κατά συνέπεια η κυβέρνηση της αριστεράς που εξαγγέλλει, αν νικήσει στις εκλογές, δεν εγγυάται φιλεργατική και φιλολαϊκή πολιτική, ούτε ακόμη και το πρόγραμμα που εξάγγελλε στη Θεσσαλονίκη, παρά μόνο αν το επιτρέψουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο.

Για να είμαστε όμως αντικειμενικοί, πρέπει να σημειώσουμε ότι η περιγραφή του ΣΥΡΙΖΑ που κάνουμε αντιστοιχεί στην κυρίαρχη τάση κα στην κυρίαρχη πολιτική στα πλαίσια του. Στα πλαίσια του δρα μια σχετικά ισχυρή μειοψηφία με θέσεις αριστερές ριζοσπαστικές, οι οποίες όμως αμβλύνονται με επιταχυνόμενο ρυθμό τελευταία ή καταγράφονται με αστερίσκο στις αποφάσεις και παράλληλα υποτάσσεται και στηρίζει την κυρίαρχη πολιτική. Με αυτή την έννοια η μειοψηφία είναι εγκλωβισμένη, η επίδραση της στη χάραξη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι μικρή και με βάση τις εξελίξεις η συνεισφορά της στην ανάπτυξη του ριζοσπαστισμού των μαζών και στην ανάπτυξη των αγώνων είναι πολύ ελάχιστη.

Μέχρι στιγμής ακριβώς αυτό το δίπολο, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί στην πολιτική ζωή. Το εργατικό κίνημα και οι δυνάμεις κομμουνιστικής αναφοράς με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορούν να παρέμβουν αποτελεσματικά, να σπάσουν αυτό το δίπολο και να επιδράσουν αποφασιστικά τις εξελίξεις. Από την άποψη αυτή στις ερχόμενες εκλογές φαίνεται ότι σε μεγάλο βαθμό αυτοί οι συσχετισμοί θα αποτυπωθούν. Βαθιά ανατροπή τους που θα έχει επίδραση στην πορεία της χώρας δεν φαίνεται ότι μπορεί να υπάρξει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δυνατότητες για την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Υπάρχει προοπτική την αναμέτρηση αυτή και τα εκλογικά ποσοστά να μη τα μονοπωλήσει το δίπολο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν δυνατότητες η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να χάσουν δυνάμεις, να πληρώσουν για την πολιτική που εφάρμοσαν και ο ΣΥΡΙΖΑ να μη λεηλατήσει αριστερές ψήφους και να συσπειρώσει τα δυσαρεστημένα εργατικά και λαϊκά τμήματα, τουλάχιστον όσους συμμετείχαν στους αγώνες και αντιλαμβάνονται την κατάσταση. Να μην υποχωρήσουν στο δίλημμα του «μικρότερου κακού».

Η εκλογική συμπεριφορά του λαού σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνεται πριν και όχι στην προεκλογική περίοδο. Αυτό θα συμβεί και τώρα. Υπάρχουν όμως δυνατότητες με την εφαρμογή της ορθής και αναγκαίας προεκλογικής τακτικής και των ανάλογων θέσεων να διαμορφωθούν αποτελέσματα για την εργατική τάξη και το λαό. Το περιεχόμενο της εκλογικής δραστηριότητας είναι άμεσα συναρτημένο με τη συγκυρία, με τις συνθήκες που επικρατούν, τα προβλήματα και τις ανάγκες του λαού και φυσικά με την τακτική των άλλων δυνάμεων. Δεν μπορεί να είναι στον αέρα, να είναι ξεκομμένο από την άμεση πραγματικότητα, να αντιμετωπίζονται οι εκλογές πολύ μια ευκαιρία ζυμώσεις της στρατηγικής μας. Η διαμόρφωση τακτικής που παίρνει υπ’ όψιν τις συγκεκριμένες κάθε φορά συνθήκες και τους στόχους βέβαια του κόμματος είναι απόλυτη αναγκαιότητα. Μόνο αυτή συνδέει με πλατιά τμήματα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Όταν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις δίνουν την όποια απάντηση δίνουν, σωστή λάθος, για το τι θα κάνουν την επομένη των εκλογών, εμείς δεν είναι δυνατόν να απαντάμε ότι ο σοσιαλισμός είναι λύση. Δεν είναι δυνατόν στην ερώτηση δημοσιογράφου του Ριζοσπάστη σε κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξάγγειλε ορισμένες παροχές να απαντά ότι με το ένα χέρι τα δίνει και με το άλλο τα παίρνει και με το παραπάνω και ότι η λύση είναι η αλλαγή τάξης στην εξουσία. Καλώς ή κακώς, με τις εκλογές δεν παίρνει εργατική τάξη την εξουσία, αυτό γίνεται μόνον επανάσταση. Άρα στις εκλογές πλην της ζύμωσης των στρατηγικών στόχων πρέπει να δίνονται και χειροπιαστά πράγματα για την επόμενη μέρα. Ένα σχέδιο στη βάση του οποίου θα πρέπει οι εργαζόμενοι να κινηθούν.

Να προσθέσουμε επιπλέον ότι οι εκλογές πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μια σημαντική πολιτική αναμέτρηση του αρχής που ασκεί σημαντική επίδραση στην εκλογική και τη γενικότερη πολιτική συμπεριφορά. Κάθε υποτίμηση αυτών των ζητημάτων θα έχει πολύ αρνητικά αποτελέσματα. Αν επαναληφθεί η ολέθρια τακτική του 2012 οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές. Δεν θα σημάνει μόνο τη μείωση ή την καθήλωση του κομματικού ποσοστού, αλλά και απώλεια σημαντικών δυνάμεων προς το ρεφορμισμό και την αστική πολιτική, δυνάμεων οι οποίες δυστυχώς δεν ανακτώνται.

Στο δίλημμα λοιπόν που τίθεται δράση με τη στρατηγική, προβολή της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού ή άρθρωση μιας εργατικής αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής απάντησης στην κρίση που με τραγικό τρόπο βιώνουν ο λαός και η χώρα η επιλογή πρέπει να είναι αποφασιστικά το δεύτερο. Όσο και αν από πρώτη ματιά η προβολή του σοσιαλισμού φαίνεται ως η αριστερή εκδοχή της πολιτικής παρέμβασης δεν είναι παρά αριστερή φλυαρία και δεξιά πράξη, κερκόπορτα για να παραδοθούν εργαζόμενοι και αριστεροί ψηφοφόροι στον «μικρότερο κακό».

Στους εργαζόμενους και τον αριστερό κόσμο πρέπει να δοθεί μια ολοκληρωμένη και συνεκτική πρόταση η οποία να περιλαμβάνει το σχέδιο αντιμετώπισης της επίθεσης που δέχεται και την τακτική η οποία θα εφαρμοστεί. Κύρια σημεία της είναι η ανάγκη σωτηρίας του λαού από τη φτώχεια και την εξαθλίωση, η ανατροπή του αντιδραστικού πλαισίου που έχει επιβληθεί τα προηγούμενα χρόνια, η δράση εναντίον του ευρώ και της ΕΕ με στόχο την αποδέσμευση, η δράση εναντίον των μονοπωλίων, με πρώτο στόχο την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, η στάση πληρωμών και η μονομερής διαγραφή του χρέους κ.λπ. Σε τελική ανάλυση είναι η προβολή ενός προγράμματος εξόδου από την κρίση προς όφελος του λαού, ανοιχτό σε βαθύτερες αλλαγές στην προοπτική του σοσιαλισμού και όχι η προβολή του σοσιαλισμού ως άμεσο καθήκον και μάλιστα στις επόμενες εκλογές, που στέλνει αριστερό κόσμο στην αγκαλιά των αστικών και μικρών αστικών κομμάτων.

                                                                                                                

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας