Tη Δευτέρα 26/1 η KE του ΚΚΕ δημοσιοποίησε τις εκτιμήσεις της για τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης/1/2015. Θεωρούμε ότι η αντικειμενική και ολοκληρωμένη εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος και των παραγόντων που το διαμόρφωσαν έχει μεγάλη σημασία για τη συνέχεια, για την τακτική και τις κατευθύνσεις οι οποίες θα διαμορφωθούν. Δεν θα ασχοληθούμε εκτενώς με την ανακοίνωση, θα σχολιάσουμε μόνο ορισμένα σημεία που, κατά τη γνώμη μας, χωλαίνουν και είναι αναγκαία η επισήμανση τους.
Η KE θεωρεί το αποτέλεσμα θετικό. Το βλέπει ως ενίσχυση των δυνάμεων του ΚΚΕ και επιβεβαίωση της θετικής τάσης συσπείρωσης, ως ανάκτηση απωλειών ψήφων και εισροή νέων. Θεωρούμε ότι η εκτίμηση αυτή δεν είναι αντικειμενική, δεν αποτυπώνει ακριβώς τα πράγματα όπως έχουν. Ίσα-ίσα, η ΚΕ παρουσιάζει μια κατάσταση ωραιοποιημένη, υποστηρίζοντας ότι ξεκίνησε η άνοδος του κόμματος, η οποία θα έχει συνέχεια. Το εκλογικό αποτέλεσμα, με βάση την εκτίμηση του Εργατικού Αγώνα, είναι σταθεροποίηση των δυνάμεων του ΚΚΕ σε χαμηλό όμως σημείο, μετά το καταστρεπτικό αποτέλεσμα του 2012 καθώς και μια συσπείρωση ψήφων που προέρχονται κυρίως από τις απώλειες του κόμματος του 2012. Νομίζουμε ότι η εκτίμηση του Εργατικού Αγώνα είναι περισσότερο αντικειμενική, είναι πιο κοντά στα πράγματα, γιατί προσπαθεί να αποτυπώσει με τον πλέον αντικειμενικό τρόπο την κατάσταση.
Ιδιαίτερη όμως σημασία έχει η εκτίμηση που κάνει η ΚΕ για τους παράγοντες που συνέβαλαν στη διαμόρφωση του αποτελέσματος του ΚΚΕ. Γράφει η ανακοίνωση: «Ιδιαίτερη σημασία και προτεραιότητα είχε η έντονη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δουλειά όλου του κόμματος και της ΚΝΕ για την ιδεολογική θωράκιση των γραμμών μας, του περίγυρου ευρύτερα που προηγήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα. Η σταθερότητα που έδειξε το ΚΚΕ ιδιαίτερα από το 2012 και παρά τις σημαντικές απώλειες του, για την προώθηση και προβολή της στρατηγικής του, το σταθερό μέτωπο αντιπαράθεσης με τη συγκυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ αλλά και με το ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύοντας τις συνεχείς μεταλλάξεις του συνέβαλαν σημαντικά στο αποτέλεσμα. Η πολύτιμη πείρα από τη δράση αυτή πρέπει και μπορεί να αποτελέσει συστατικό, μόνιμο στοιχείο της δουλειάς των κομματικών οργανώσεων βάσης, όπως και των οργανώσεων της ΚΝΕ».
Κατά την ανακοίνωση, λοιπόν, ο κυριότερος παράγοντας διαμόρφωσης του αποτελέσματος είναι η ιδεολογική και πολιτική ζύμωση στις γραμμές του κόμματος και τον άμεσο περίγυρό του. Μάλιστα, θεωρείται τόσο σημαντική η πείρα αυτή και κρίνεται αναγκαία η αξιοποίηση της, ώστε να αποτελεί μόνιμο στοιχείο της δράσης των κομματικών οργανώσεων. Φυσικά είναι αναγκαία η ιδεολογική και πολιτική ζύμωση στα μέλη του ΚΚΕ και στον άμεσο περίγυρό του. Δεν είναι, όμως, εντελώς αναγκαία στην εργατική τάξη και το λαό; Αν η KE είχε θέσει ως στόχο την οχύρωση των γραμμών του κόμματος, ώστε να προφυλάξει τις ψήφους και το ποσοστό του Ιουνίου του 2012 -ίσως και να το αυξήσει λίγο- να μην έχει νέες απώλειες, τότε έτσι έπρεπε να δράσει. Δηλαδή, με κεντρικό καθήκον του ιδεολογική ζύμωση στις γραμμές του ώστε να αποτρέψει ή να περιορίσει τις απώλειες. Ο χειρισμός αυτός, όμως, θα ήταν μια ειδική περίπτωση, για τις ειδικές συνθήκες αυτής της αναμέτρησης. Άρα και οι μορφές που χρησιμοποιήθηκαν δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν πείρα, η οποία πρέπει να ενσωματωθεί στη θεωρία και στην πρακτική του κόμματος. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι εμφανές το άγχος της επιβίωσης. Αλλά, το πιο σημαντικό συνδέεται με την αντίληψη της ηγεσίας του κόμματος για το χαρακτήρα του. Ένα κόμμα κλειστό, ιδεολογικά συσπειρωμένο, που αντέχει στις δυσκολίες, χωρίς όμως αναφορά και επιρροή σε πλατιά τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού, ένα κόμμα που περιμένει την επαναστατική κατάσταση, φροντίζοντας να υπάρχει ως τέτοιο μέχρι τότε. Τότε θα τα κάνει όλα, θα αυξήσει την επιρροή του, θα οικοδομηθεί, θα διαμορφώσει τις συμμαχίες του και θα πάρει την εξουσία.
Αυτό το κόμμα όμως δεν είναι το ΚΚΕ, όπως το έχουμε γνωρίσει. Είναι πολύ διαφορετικό, είναι σε αντίθεση με τη φυσιογνωμία και την ιστορία του. Το ΚΚΕ επιβίωσε, αναπτύχθηκε, έδρασε και μεγαλούργησε ως κόμμα των μεγάλων πρωτοβουλιών, κόμμα με τεράστιους δεσμούς με την εργατική τάξη και το λαό, κόμμα των πλατιών ταξικών κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, κόμμα που σφράγισε με τη δράση του τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας του λαού και της χώρας τον εικοστό αιώνα: Αντιφασιστική δράση του μεσοπολέμου, εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, 1941-44, εμφύλιος, μετεμφυλιακή περίοδος και ΕΔΑ, αντιδικτατορική πάλη, αγώνες της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Η θεωρία του μαρξισμού λενινισμού και η ιστορική πείρα του ΚΚΕ σημειώνουν ότι χωρίς πλατιά ολοκληρωμένη ταξική πάλη σε όλα τα επίπεδα που θα συνενώνεται σε μια νέα κατεύθυνση δεν θα υπάρξουν θετικά αποτελέσματα ή θα είναι πρόσκαιρα. Αν υποτιμηθεί η οικονομική πάλη και οι αγώνες για τα άμεσα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να απευθυνθεί πλατιά στην εργατική τάξη και τους εργαζομένους. Αντιθέτως, αν υποτιμηθούν ο ιδεολογικός και πολιτικός αγώνας, η στήριξη των συνδικαλιστικών αγώνων από την ιδεολογία και την επαναστατική πολιτική, τότε μένει στα άμεσα, πέφτει στον οικονομισμό, δεν διαμορφώνει ολοκληρωμένη ταξική συνείδηση στους εργαζόμενους. Ακριβώς εκεί βρίσκεται το πρόβλημα του ΚΚΕ. Πήγε να αποφύγει τον οικονομισμό και πέρασε στο σεχταρισμό. Αυτό ακριβώς η απόφαση της κεντρικής επιτροπής του το θεωρεί στοιχείο πρωτοπόρας δράσης που πρέπει να ενσωματωθεί μόνιμα στη θεωρητική αντίληψη και στην πρακτική δράση του κόμματος.
Στη συνέχεια, στην ανακοίνωση, δίνονται και οι αποδείξεις των ισχυρισμών μας αυτών: «Το εκλογικό αποτέλεσμα», γράφει, «διαμορφώθηκε κάτω από την πίεση ενός ισχυρού ρεύματος άμεσης κυβερνητικής εναλλαγής. Επικράτησε η λογική «ποια κυβέρνηση- ποιός διαπραγματευτής, πάντα μέσα στα αντιλαϊκά τείχη της ΕΕ μακριά από τα πραγματικά προβλήματα του λαού». Αυτή είναι ακριβώς η τακτική και η λογική που πριν σχολιάσαμε και η οποία οδήγησε από το 2008 και ύστερα στην υποχώρηση των αγώνων και του κινήματος, στην απογοήτευση του λαού, στην γιγάντωση του ΣΥΡΙΖΑ και την αναζήτηση από το λαό σήμερα κυβέρνησης που θα προσφέρει έστω και ελάχιστη ανακούφιση. Οι εξελίξεις αυτές είναι φυσιολογική συνέπεια της λογικής αυτής και της απροθυμίας του ίδιου του ΚΚΕ να πάρει ρίσκο και να ηγηθεί του αγώνα του λαού εναντίον του μνημονίου, της τρόικας και του μονοπωλιακού κεφαλαίου γενικότερα. Με δύο λόγια, κυριαρχεί η λογική μη ανάληψης πρωτοβουλιών και ρίσκου, αλλά διαφύλαξης των κομματικών γραμμών, χωρίς να εκτίθεται σε κανένα κίνδυνο.
Σήμερα, την υποχώρηση αυτή του κινήματος που χαρακτηρίζεται από τη χαμηλή αγωνιστικότητα και από τις χαμηλές προσδοκίες, για την οποία το ΚΚΕ έχει σημαντικές ευθύνες, τη χρησιμοποιεί ως επιχείρημα για να δικαιολογήσει τις χαμηλές πολιτικές και εκλογικές επιδιώξεις του.
Η ανακοίνωση της KE περιγράφει την κυβερνητική αλλαγή που συντελέστηκε ως εναλλαγή, η οποία δεν συνιστά πολιτική υπέρ του λαού. Ότι μόνο πολιτική φτωχοκομείου είναι που αντιμετωπίζει την ακραία φτώχεια, ότι θα διαμορφώσει από κοινού με την ΕΕ νέο αντιλαϊκό πρόγραμμα – μνημόνιο και θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της χώρας απέναντι στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ κ.λπ. Στο μέλλον όλα αυτά θα αποδειχθεί πόσο ορθά είναι. Η γνώμη μας είναι ότι η εκτίμηση αυτή είναι γενικά μέσα στην πραγματικότητα. Θέλουμε όμως να παρατηρήσουμε ότι από περιγραφές καλά πάμε. Η απόρριψη των θέσεων και της δράσης του αντιπάλου με γενικές αναφορές, χωρίς να τοποθετούνται συγκεκριμένα και αντικειμενικά τα προβλήματα δεν δίνει σαφή αντικειμενική αντίληψη της κατάστασης και πολύ δύσκολα μπορεί να οργανωθεί η αντιμετώπιση της. Και δεύτερον η μεγάλη έλλειψη του κειμένου και της τακτικής του ΚΚΕ είναι ότι δεν περιγράφει συγκεκριμένα και δεν αντιμετωπίσει την κυβερνητική πολιτική παρά περιορίζεται σε γενικές αναφορές και καταγγελίες που πείθουν και συσπειρώνουν ελάχιστους.
Να αναφέρουμε ορισμένα παραδείγματα. Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση στα μεγάλα ζητήματα δεν θα κινηθεί με βάση τις ανάγκες του λαού αλλά σε συμβιβασμό με την αστική τάξη τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Όσον αφορά το χρέος, το λαϊκό αίτημα είναι η στάση πληρωμών και η μονομερής διαγραφή του, που είναι και η μόνη λύση για τη χώρα. Το στόχο αυτόν τον έβαλε στο περιθώριο ο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα διεκδικεί, αν διεκδικήσει ως το τέλος, μείωση του και αποπληρωμή σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Η λύση δεν βρίσκεται στην καταγγελία αυτής της υποχώρησης, αυτό είναι το μόνο εύκολο, αλλά στη διαμόρφωση ενός λαϊκού ενωτικού κινήματος που θα εκφράσει ευρύτερα την εργατική τάξη και το λαό και θα διεκδικήσει τη μονομερή διαγραφή του.
Στην εξωτερική πολιτική θεωρούμε ότι δεν πρόκειται η κυβέρνηση να συγκρουστεί με το δόγμα «ανήκουμε στη δύση». Αντίθετα, έστω θέτοντας αστερίσκους, θα συμπορευτεί με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ στην πολιτική και τις ενέργειες σε βάρος των λαών ή θα δείξει ανοχή. Η λύση βρίσκεται στη διαμόρφωση ενός λαϊκού κινήματος εναντίον της εξάρτησης, του ιμπεριαλισμού και του πολέμου, για αποχώρηση από τον ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Η κυβέρνηση, με την πολιτική της, θα ανακουφίσει την ακραία φτώχεια, θα προσλάβει στο δημόσιο αρκετές εκατοντάδες απολυμένους με στόχο να ανακουφιστεί κάπως ένας κόσμος και να σταλούν φιλολαϊκά μηνύματα που θεωρεί ότι μπορούν να αντισταθμίσουν το φιλοενωσιακή και φιλομονοπωλιακή πολιτική της. Η απάντηση σ’ αυτή την πολιτική είναι η ανάπτυξη του εργατικού και του λαϊκού κινήματος που θα διεκδικεί επαναπροσλήψεις, δουλειά για όλους με δικαιώματα, επαναφορά των αμοιβών και των εισοδημάτων στα προ του 2009 επίπεδα, αποκατάσταση των συντάξεων, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, 35ωρο κ.λπ.
Ο Π Λαφαζάνης ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Αυτό είναι θετικό γεγονός και δεν πρέπει κάποιος να το υποτιμήσει. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη, πέρα από το ότι αποτελεί θετικό βήμα αλλά μισό. Τι θα γίνει με τις ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια που προηγήθηκαν; Πώς θα διαμορφωθεί ο φιλολαϊκός χαρακτήρας της ΔΕΗ; Με χαμηλά τιμολόγια για τον εργαζόμενο λαό; Κι ο αντιμονοπωλιακός χαρακτήρας της; Με την επιβολή στα μονοπώλια να πληρώσουν ό,τι πρέπει και όχι να επιδοτούν οι εργαζόμενοι και ο κρατικός προϋπολογισμός την ενέργεια που καταναλώνουν; Και, σε τελική ανάλυση, ποιο είναι το σχέδιο για ένα τομέα ενέργειας ενιαίο, δημόσιο, που λειτουργεί με κοινωνικό έλεγχο υπέρ του λαού και συμβάλλει στην ανάπτυξη της οικονομίας.
Σε μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να αναπτυχθεί το εργατικό και το μαζικό κίνημα, να πάρει μαζική υπόσταση, να προωθήσει τις λαϊκές διεκδικήσεις, να πιέσει το ΣΥΡΙΖΑ να μην υποχωρήσει στις πιέσεις, στηρίζοντας τη δράση αριστερών δυνάμεων στο εσωτερικό του, να ξεπεραστεί η λαϊκή αποστράτευση και η λογική των χαμηλών προσδοκιών, να διαμορφώνεται ο θετικός συσχετισμός για το μέλλον. Η τακτική όμως αυτή απαιτεί διατύπωση και διεκδίκηση πλαισίου ριζοσπαστικών στόχων και πλατιά ενωτική πολιτική σε κοινωνική και πολιτική βάση. Η λογική της γενικόλογης καταγγελίας του αντιπάλου, του μοναχικού δρόμου με το λαό στο σπίτι του, είναι η συνταγή αποτυχίας και ήττας.
Η απόφαση αναφέρεται στις συνθήκες μέσα στις οποίες διαμορφώθηκε το αποτέλεσμα του ΚΚΕ και αναφέρεται σε δύο βασικούς παράγοντες. Αφενός μεν στα εκβιαστικά διλήμματα που τέθηκαν από τη συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου στην αρνητική κατάσταση του εργατικού κινήματος. Γι’ αυτά θα πούμε ορισμένα πράγματα.
Εκβιαστικά διλήμματα υπήρξαν και μάλιστα ισχυρά. Αυτό όμως είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο σε όλες τις αστικές εκλογές και όχι μόνο. Είναι καθημερινό φαινόμενο και πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσει το εργατικό κίνημα και το κομμουνιστικό κόμμα. Το υφίστανται όλα τα μικρότερα κόμματα, χωρίς καμία εξαίρεση. Δεν είναι πρώτη φορά που παρατηρείται και ακριβώς αυτό το γεγονός επιβάλλει να μην είναι ευάλωτες οι δυνάμεις που συντάσσονται με το κομμουνιστικό κόμμα. Η επίκληση των προβλημάτων, της άσκησης πιέσεων για να δικαιολογηθούν δυσκολίες και ήττες είναι κακός σύμβουλος, αφού εμποδίζει την αναζήτηση των πραγματικών αιτιών πέραν των αντικειμενικών δυσκολιών που υπάρχουν. Σε τελική ανάλυση, δεν εξηγεί γιατί -παρά τα τρομερά διλλήματα που τέθηκαν- μπήκαν στη βουλή πέντε μικρότερα κόμματα. Γιατί ο Καμένος, που τον είχαν ξεγραμμένο όλοι, επιβίωσε και μάλιστα με ποσοστό 4,7%; Γιατί «κόμματα» ανύπαρκτα όπως του Λεβέντη και του Γκλέτσου πλησίασαν μαζί το 4% και δεν τα συνέτριψε το δίλημμα;
Τέλος, τα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ ότι υπάρχει «καλός» δρόμος μέσα στο ευρώ και την ΕΕ, «αριστερή» προοπτική εντός της ΕΕ και «αριστερή» κυβέρνηση προς όφελος του λαού, που αναφέρει η ανακοίνωση, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τη λογική του ρεφορμισμού, τη λογική του μικρότερου κακού. Ήταν παρόντα και θα είναι παρόντα. Δεν πρόκειται να εκλείψουν. Εκείνο που πρέπει να απαντηθεί είναι πώς αυτά τα επιχειρήματα θα αποδυναμωθούν και θα εξουδετερωθούν και όχι η συνεχής επίκληση τους.
Περνάμε στο ρόλο του εργατικού κινήματος στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος.
Ο ρόλος του εργατικού κινήματος είναι όντως ουσιαστικός. Ισχυρό εργατικό κίνημα, μεγάλοι οικονομικοί και πολιτικοί αγώνες, ιδιαίτερα αν είναι σωστά οργανωμένοι, είναι το έδαφος για κέρδισμα εργατών και εργαζομένων στον αγώνα για βαθιές αλλαγές στην πολιτική και την κοινωνία, στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Αντίθετα, η απουσία αγώνων και μαζικής δράσης επιτρέπει την ανάπτυξη λογικών αναμονής, την επικράτηση αντιλήψεων για την αναγκαιότητα του μικρότερου κακού. Εκείνο στο οποίο η ανακοίνωση δεν αναφέρεται καθόλου, επιδέξια το προσπερνά, είναι στους παράγοντες που κρατούν το εργατικό κίνημα σε αυτή την κατάσταση.
Η απάντηση που κατά καιρούς δίνει το ΚΚΕ είναι ότι ευθύνονται οι αντικειμενικές συνθήκες, και όλοι οι υπόλοιποι παράγοντες εκτός του ίδιου του κόμματος: δηλαδή ο ρεφορμισμός, οι αστικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, η εργατική αριστοκρατία κ.τ.λ. Το ΚΚΕ, το κόμμα της εργατικής τάξης, δεν βλέπει καθόλου το δικό του ρόλο στη διαμόρφωση του εργατικού κινήματος. Σαν να μην μπορεί να ασκήσει καμιά ουσιαστική παρέμβαση και περιγράφει απλώς την κατάστασή του. Αναφέρεται στην ανάγκη ανασυγκρότησης και ταξικού προσανατολισμού του, ο οποίος όμως παρά το γεγονός ότι χρόνια τώρα έχει τεθεί και διεκδικείται από το ΚΚΕ καθόλου δεν προχωρά. Αντίθετα, η κατάσταση του εργατικού κινήματος χειροτερεύει.
Η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος όντως διαμορφώνει συνθήκες για την ανάπτυξη του Κομμουνιστικού κόμματος. Αυτό το γνωρίζουμε καλά. Από την άλλη όμως η πολιτική του Κομμουνιστικού κόμματος και άλλων φιλεργατικών δυνάμεων είναι ο παράγοντας εκείνος που επιδρά αποφασιστικά στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος. Διαμορφώνει τις θέσεις, τα αιτήματα και την τακτική, συνολικά τις προϋποθέσεις ανάπτυξης του. Η ενότητα των δύο αυτών παραγόντων είναι διαλεκτική, το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Η ηγεσία όμως του ΚΚΕ βλέπει μόνο τον ένα παράγοντα, το επίπεδο του εργατικού κινήματος και καθόλου το ρόλο του ίδιου του κόμματος και την αποτελεσματικότητα της δράσης του. Αυτό δεν είναι αδυναμία, είναι ηθελημένος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος, που όμως οδηγεί σε αρνητικά αποτελέσματα.
Η τελευταία αναφορά της ανακοίνωσης στο ρόλο του εργατικού κινήματος, ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα θα ξανασκεφτούν τις προβλέψεις του ΚΚΕ και θα συμπορευτούν μαζί του για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την ενδυνάμωση της λαϊκής συμμαχίας, μάλλον είναι ευχή παρά πολιτική τοποθέτηση. Και ως ευχή, δεν έχει κανένα ειδικό βάρος και καμιά επίδραση. Την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και την αναγέννηση του ΚΚΕ θα την τροφοδοτήσει σε ουσιαστικό βαθμό η τακτική του ΚΚΕ. Αυτή, όμως, πρέπει να αλλάξει ριζικά.
Περίεργη, τουλάχιστον, είναι και η θέση του ΚΚΕ ότι το ίδιο το κόμμα είναι σταθερός και μεγάλος πολέμιος του φασισμού για το γεγονός ότι αντιπαρατίθεται συνολικά με τον καπιταλισμό, ο οποίος τον γεννά, ενώ όλα τα άλλα τα κόμματα ανεξαιρέτως έχουν ευθύνες για την ανάπτυξη του φασιστικού φαινόμενου. Ευθύνες προφανώς υπάρχουν και ιδιαίτερα στα αστικά κυβερνητικά κόμματα και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις πολύ άμεσες και πολύ μεγάλες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου στενού φίλου και επιλογή του Α. Σαμαρά, ο οποίος συντόνιζε την κυβέρνηση και τη ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή.
Ο φασισμός όμως δεν αντιμετωπίζεται μόνο με τη συνολική αντίθεσή στον καπιταλισμό, ούτε με καταγγελίες εναντίον του καπιταλισμού, αλλά με πολύ συγκεκριμένη δράση πολιτική και ιδεολογική εναντίον του, με αγώνες εναντίον της λιτότητας, για την υπεράσπιση των κατακτήσεων και της ζωής του λαού. Σε τελική ανάλυση, ο συγκεκριμένος αγώνας εναντίον του φασισμού εντάσσεται μέσα στο λαϊκό κίνημα, όταν ο ίδιος ο λαός κινητοποιηθεί εναντίον του. Και εδώ υπήρξαν και υπάρχουν σημαντικά προβλήματα.
Θεωρούμε ότι η ανακοίνωση της KE δεν αντιμετωπίζει το εκλογικό αποτέλεσμα και τους παράγοντες που το διαμόρφωσαν με την αναγκαία ευθύνη και συνέπεια και σε τελική ανάλυση σε ένα βαθμό ωραιοποιεί τα πράγματα. Το ΚΚΕ οφείλει να ξαναδεί και να τροποποιήσει σε βάθος την τακτική, την πολιτική και τη δράση του. Να συμπεριφερθεί ως ο ηγέτης της εργατικής τάξης και του λαού εναντίον της πολιτικής του κεφαλαίου που συντρίβει και φτωχοποιεί το λαό, εναντίον της εξάρτησης και του ιμπεριαλισμού με στόχο βαθιές αλλαγές στην κοινωνία στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Μόνο τότε μπορεί ουσιαστικά να αναστρέψει τα δεδομένα. Με τη σημερινή πολιτική του δεν μπορεί να παρέμβει δυναμικά τις εξελίξεις. Σε διαφορετική περίπτωση η επιρροή του θα κινείται σε ένα χαμηλό επίπεδο και οι δυνατότητες να υλοποιήσει τη στρατηγική και τους στόχους του θα απομακρύνονται.
Τα μέλη του κόμματος, οι οπαδοί και οι φίλοι του έχουν το λόγο.
