Μια μικρή, πρόσκαιρη, αβέβαιη, γεμάτη αντιφάσεις πρόταση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (τέρμα η λιτότητα και η τρόικα, με όποιες ερμηνείες μπορούν να δοθούν στις φράσεις αυτές), ήταν ικανές να πυροδοτήσουν ξανά τις λαϊκές αντιδράσεις.
Αν κάποιος υποστήριζε μερικά χρόνια πριν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των μικρών «οικογενειακών» και ελιτίστικών συγκεντρώσεων, θα ήταν σε θέση να συγκινήσει και να βγάλει στο δρόμο τον ελληνικό λαό, θα τον κοιτούσαν το λιγότερο περίεργα.
Και όμως συνέβη. Την Τετάρτη 11/2 χιλιάδες Αθηναίοι κατέκλυσαν την πλατεία Συντάγματος, τη στιγμή που είχαν ξεκινήσει οι εργασίες του eurogroup, για να στηρίξουν τις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ ανάλογες συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Αλήθεια, η οποία λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των αντιφάσεων, με τις επαμφοτερίζουσες θέσεις, εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα.
Και όμως το κόμμα αυτό εκφράζει γενικά συντηρητικές θέσεις. Έχει δεσμευτεί ότι δεν θα αμφισβητήσει τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωζώνη, ενώ κάποιες θέσεις που διατυπώθηκαν σε συνέδριο του για έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, έχουν παραδοθεί στη λησμονιά. Δεν έχουν κλείσει ακόμα 20 ημέρες στην κυβέρνηση και έσπευσαν να εγκαταλείψουν την κομβικής σημασίας θέση που υπεράσπιζαν και προέτασσαν σαν αντιπολίτευση, αυτή της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Ορισμένες κινήσεις του υπουργού Οικονομικών είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές. Έσπευσε να προσλάβει σαν σύμβολο για τη διαχείριση του χρέους την αμαρτωλή Lazzar, ενώ προκαλώντας το κοινό αίσθημα, ενέταξε στο επιτελείο των συμβούλων του την γνωστή για τις ακραίες νεοφιλελεύθερες θέσεις της και τέως συνεργάτιδα του Γ. Παπανδρέου Ε. Παναρίτη. Τη λαϊκή θυμηδία προκαλεί εξ’ άλλου η κυβερνητική θέση, ότι ο ακραία νεοφιλελεύθερος ΟΟΣΑ, θα προσφέρει τις υπηρεσίες του για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων…
Και όμως, παρά τις κραυγαλέες αυτές υποχωρήσεις και την προσαρμογή στις «ρεαλιστικές» θέσεις του κατεστημένου, ο λαός την προηγούμενη Τετάρτη γέμισε τις πλατείες και εξέφρασε την υποστήριξη του στη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Δύο είναι κατά την άποψη μας οι λόγοι της λαϊκής αυτής στήριξης.
Ο πρώτος είναι, ότι μετά από πέντε χρόνια μαυρίλας, απίστευτών ταπεινώσεων και διασυρμών και μίας πρωτόγνωρης λεηλασίας των λαϊκών στρωμάτων, από τους ιμπεριαλιστές δανειστές και τους εγχώριους συνεργάτες τους, μία κυβέρνηση τολμά να πει ένα δειλό όχι στον γερμανικό ιμπεριαλισμό. Και ο λαός μας δεν είναι μικρόψυχος. Με την ενεργητική του στάση, στέλνει το μήνυμα, “ότι εμείς είμαστε εδώ, σας στηρίζουμε, συνεχίστε να αντιστέκεστε”.
Αυτές είναι σήμερα οι λαϊκές διαθέσεις και όχι αυτές που ίσως έχει κατά νου η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δεν αποκλείεται, να επιδιώξει να χρησιμοποιήσει τη λαϊκή στήριξη, για να επιτύχει έναν «έντιμο συμβιβασμό». Φυσικά το ξέρουν και οι ίδιοι, ότι όσο συνεχίζει η Ελλάδα να είναι αιχμάλωτη στα πλοκάμια του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, άσπρη ημέρα ο λαός δεν πρόκειται να δει.
Ο δεύτερος και πιο ουσιαστικός λόγος, είναι, ότι το λαϊκό κίνημα, όχι μόνο σήμερα, αλλά από το ξέσπασμα της κρίσης ακόμα, κινείται χωρίς πυξίδα, χωρίς ένα πλαίσιο πάλης που θα οδηγεί στην έξοδο από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.
Κι εδώ οι ευθύνες του σημερινού ΚΚΕ είναι τεράστιες. Με το ξέσπασμα της κρίσης, ο διεθνής ιμπεριαλισμός, με εκτελεστικά όργανα τους ντόπιους συνεργάτες του, προώθησε ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση (μνημόνια), με αποκλειστικό σκοπό τη σωτηρία του «ελληνικού» καπιταλισμού. Και αυτό που ήταν ρεαλιστικό για τους δυτικούς ιμπεριαλιστές –η κατάθεση και υλοποίηση προγράμματος εξόδου από την κρίση προς όφελος των αστικών συμφερόντων– από το σημερινό ΚΚΕ, όχι μόνο κρίθηκε μη ρεαλιστικό, αλλά ολέθριο οπορτουνιστικό λάθος. Έτσι κατάφεραν –γιατί περί κατορθώματος πρόκειται– να αφήσουν το λαϊκό κίνημα ιδεολογικά και πολιτικά γυμνό.
Κι όμως, χωρίς ιδεολογική και πολιτική καθοδήγηση, τη διετία 2010 – 2012 ο περήφανος αυτός λαός κυριολεκτικά μάτωσε. Εδωσε βροντερό παρόν στις αναρίθμητες λαϊκές κινητοποιήσεις, εξανάγκασε τις ακραία φιλοαστικές και συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να προκηρύξουν πάνω από τριάντα πανελλαδικές απεργίες, βοήθησε τα μέγιστα στην αποσάθρωση του παλιού δικομματισμού. Και αποσύρθηκε από τους τόπους των κινητοποιήσεων, μόνο όταν στις διπλές εκλογές του 2012, χρεοκόπησε η στρατηγική του ΚΚΕ για κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, χωρίς τη μεσολάβηση μεταβατικού προγράμματος.
Το γράψαμε και στο παρελθόν, το υποστηρίζουμε και σήμερα. Η υποχώρηση του λαϊκού κινήματος της περιόδου 2010 – 2012, είχε άμεση σχέση με την άτακτη υποχώρηση των πολιτικών (;) θέσεων του ΚΚΕ τη συγκεκριμένη περίοδο. Έτσι άνοιξε ο δρόμος, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση του 27% και κυβέρνηση του 36%.
Ήταν μια περίοδος μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων και γρήγορης, ταχείας ωρίμανσης της λαϊκής συνείδησης για την ανάγκη προώθησης μεγάλων ριζοσπαστικών αλλαγών, οι οποίες, δεν θα μπορούσαν να καταλήξουν αλλού, παρά μόνο στο σοσιαλισμό. Και όμως ορισμένοι, τίποτα δεν κατάλαβαν από αυτή την έντονα αγωνιστική περίοδο, είχαν κλειστά τα αυτιά και δεν άκουσαν τα μηνύματα των καιρών, είχαν κλειστά τα μάτια και δεν είδαν τις γνήσιες λαϊκές διαθέσεις σύγκρουσης και ανατροπής της υπάρχουσας κίνησης πραγμάτων.
Είναι ρεαλιστικό το αίτημα της αποδέσμευσης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Λίγο πιο πάνω επισημάναμε, ότι με το ξέσπασμα της κρίσης το λαϊκό κίνημα, παρά τις αγωνιστικές του διαθέσεις, βρέθηκε ιδεολογικά και πολιτικά απογυμνωμένο και αυτός είναι ο βασικός λόγος που τα βάσανα του ελληνικού λαού κράτησαν τόσο πολύ.
Αν σχηματικά θέλαμε να περιγράψουμε αυτό το αναγκαίο για το λαό, πλαίσιο πάλης, θα το συμπυκνώναμε στη φράση «Άμεση αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Η φράση αυτή θα αποτελούσε τον πυρήνα, πάνω στον οποίο θα μπορούσε να οικοδομηθεί ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.
Γιατί την προτάσσουμε; Γιατί το αίτημα της άμεσης εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ, περικλείει όλα τα άλλα. π.χ. το αίτημα της ολοσχερούς διαγραφής του εξωτερικού χρέους, ή της προώθησης άμεσων μέτρων στήριξης του βιοτικού επιπέδου του λαού.
Είναι σήμερα ρεαλιστικό και αναγκαίο, γιατί ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, είναι ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος στα μάτια του ελληνικού λαού. Είναι ο ιθύνων νους –μαζί με το ΔΝΤ– για τη διάπραξη του μεγαλύτερου μεταπολεμικού εγκλήματος σε βάρος του λαού της χώρας.
Η αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε συνδυασμό με την προώθηση ριζοσπαστικών οικονομικών και κοινωνικών αλλαγών που θα οδηγήσουν στο σοσιαλισμό, θα αποτελέσει ένα τεράστιο βήμα μπροστά για την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της χώρας. Το καθεστώς υποτέλειας, η εξάρτηση της χώρας, στηρίζεται σε δύο πυλώνες. Στην οικονομική εξάρτηση (ένταξη στην ΕΟΚ – ΕΕ) και την στρατιωτικοπολιτική εξάρτηση (συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ).
Γιατί σήμερα είναι αναγκαίο να τεθεί το αίτημα, να σπάσει η οικονομική εξάρτηση και γιατί να μην τεθεί συνολικά θέμα απαλλαγής από τους μηχανισμούς της εξάρτησης; Γιατί το θέμα της ΕΕ (οικονομική εξάρτηση) βρίσκεται σήμερα με οξυμένη μορφή στην επικαιρότητα. Η αντίθεση ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός – λαός, είναι ώριμη για επίλυση. Αφού λύσουμε την επίκαιρα αναγκαία αυτή αντίθεση, θα έρθει η σειρά της ολοσχερούς αποδέσμευσης της χώρας από τους μηχανισμούς της εξάρτησης (αποχώρηση από το ΝΑΤΟ).
Είναι ώριμες οι συνθήκες για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση; Είναι υπερώριμες. Κατ΄ αρχάς, στο εσωτερικό της χώρας, η αστική τάξη έχει τα χάλια της. Όπου και αν ρίξει κανείς το μάτι του βλέπει χρεοκοπημένες επιχειρήσεις. Είτε πρόκειται για τράπεζες, είτε για μέσα μαζικής ενημέρωσης, είτε για κατασκευαστικές εταιρίες. Πέραν τούτου η αστική τάξη της χώρας και το πολιτικό της σύστημα, είναι ηθικά εκτεθειμένα για τα εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος του ελληνικού λαού τα πέντε τελευταία χρόνια. Ποτέ η αστική τάξη δεν ήταν σε περισσότερο δυσχερή θέση απ’ ότι σήμερα.
Στο εξωτερικό τώρα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την Ευρωπαϊκή Ενωση της κρίσης και των αποσχιστικών τάσεων. Οι δυνάμεις που την υπονομεύουν και την αδυνατίζουν βρίσκονται ήδη σε κίνηση. Στη Γαλλία προετοιμάζονται ψυχολογικά για να υποδεχτούν την ακροδεξιά Λεπέν στο μέγαρο των Ηλυσίων, ενώ το εθνικιστικό κόμμα του Φάρατζ στην Αγγλία κερδίζει συνεχώς έδαφος σε βάρος των παραδοσιακών αστικών κομμάτων.
Πρόκειται για αμφισβήτηση συντηρητική και αντιδραστική, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός, ότι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση με τη σημερινή της μορφή δεν έχει μέλλον.
Κάτω από το έδαφος της επίδειξης πυγμής και ισχύος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, υποβόσκουν οι δυνάμεις του διαμελισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης και αυτό δεν μπορεί να μη το λάβει υπόψη το λαϊκό κίνημα της χώρας για να χαράξει την πολιτική του.
Η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα, είναι μια αδύνατη Ενωση, η οποία δοκιμάζεται τόσο από τις αντιθέσεις των πάνω (ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις), όσο και από τις αντιθέσεις των πάνω και των κάτω (αντίθεση ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού – ευρωπαϊκών λαών).
Τέλος, το έδαφος για την αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, έχει ήδη καλλιεργηθεί κατάλληλα. Φρόντισε γι’ αυτό το ΚΚΕ που με την υπερπενηντάχρονη δράση του, με τον ανειρήνευτο ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα ενάντια στον ευρωπαϊκό αυτό ιμπεριαλισμό, έχει προετοιμάσει τον ελληνικό λαό για την επόμενη ημέρα. Η εγκατάλειψη της πάλης από το σημερινό ΚΚΕ δεν αναιρεί τις προηγούμενες θετικές και επιβεβαιωμένες από τη ζωή πολιτικές του θέσεις.
Είναι η ώρα της ευθύνης απέναντι στον ελληνικό λαό. Αν το αίτημα της αποδέσμευσης από τον ιμπεριαλιστικό αυτό οργανισμό είχε τεθεί με το ξέσπασμα της κρίσης, δεν θα περνούσε πολύς καιρός για να πυρποληθεί όλη η Ελλάδα απ’ άκρου σε άκρο με το σύνθημα της αποχώρησης και του ανοίγματος του δρόμου για ριζοσπαστικές, προοδευτικές αλλαγές με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Άλλωστε, οι αποστάσεις έχουν μικρύνει τόσο πολύ, ώστε η πάλη κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι στενά συνδεδεμένη με τη σοσιαλιστική προοπτική.
Έτσι έχει η κατάσταση και όλοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να αναλάβουν τις ευθύνες τους μπροστά στον ελληνικό λαό. Είτε θα εγκαταλείψουν τα χρεοκοπημένα από τη ζωή δόγματα και τις ονειροπολήσεις για τη συγκέντρωση δυνάμεων, ώστε κάποια στιγμή στο μέλλον να κάνουμε το ντου, είτε ο λαός θα τους οδηγήσει στο περιθώριο.
Η μεγάλη στιγμή της σύγκρουσης, της υπέρβασης, του μεγάλου άλματος στο ελπιδοφόρο μέλλον, είναι ΣΗΜΕΡΑ.
Όσους αποφασίσουν να συγκρουστούν ΣΗΜΕΡΑ θα τους δικαιώσει και θα τους δαφνοστεφανώσει ΑΥΡΙΟ η Ιστορία. Αντίθετα οι ΔΕΙΛΟΙ που εφευρίσκουν συνεχώς δικαιολογίες για να μεταθέσουν την σύγκρουση στο αόριστο μέλλον, θα καταδικαστούν στη λησμονιά και τη λαϊκή περιφρόνηση.
