Σήμερα υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις, ώστε η ελληνική κοινωνία να περάσει στο στάδιο της Αντιιμπεριαλιστικής, Αντιμονοπωλιακής Δημοκρατίας, βήμα απαραίτητο και αναγκαίο για τη σοσιαλιστική προοπτική της χώρας.
Οι υποκειμενικές συνθήκες για το πέρασμα στο στάδιο της Αντιιμπεριαλιστικής Αντιμονοπωλιακής Δημοκρατίας, ωρίμασαν βίαια την περίοδο της εκδήλωσης της διεθνούς οικονομικής κρίσης και των σκληρών και οδυνηρών για την τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού, μέτρων που, υπό τη μορφή των μνημονίων, επιβλήθηκαν από το δυτικό ιμπεριαλισμό και εφαρμόστηκαν, με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής αστικής τάξης, από το αστικό πολιτικό σύστημα.
Σημαντικοί σταθμοί που συνέβαλαν στη βίαιη ωρίμανση της συνείδησης του ελληνικού λαού για την αναγκαιότητα προώθησης ριζοσπαστικών, δημοκρατικών αλλαγών στην οικονομία και την κοινωνία, αποτέλεσαν οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες που ξεδιπλώθηκαν την περίοδο 2010 – 2012 με αίτημα την κατάργηση των μνημονιακών πολιτικών, τη διαγραφή του χρέους και την αποκατάσταση των απωλειών που υπέστησαν οι εργαζόμενοι από τα μέτρα του 1ου και 2ου μνημονίου, η ανθεκτικότητα του λαϊκού ρεύματος αντίστασης που εκδηλώθηκε την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από την τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και το δημοψήφισμα σταθμός της 5ης Ιούλη 2015, όταν με το εκκωφαντικό 61,3% ο ελληνικός λαός έδειξε ότι είναι έτοιμος να κάνει το μεγάλο ποιοτικό άλμα…
Οι αναγκαίες Αντιιμπεριαλιστικές, Αντιμονοπωλιακές Δημοκρατικές αλλαγές, ήταν δυνατό να είχαν ήδη πραγματοποιηθεί. Ειδικά την περίοδο 2010 – 2012, όταν το λαϊκό κίνημα βρέθηκε σε κατακόρυφη άνοδο, με την προσθήκη σε αυτό εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, οι οποίοι πριν το 2010, ήταν εγκλωβισμένοι από την αστική ιδεολογία, υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις δημιουργίας του κοινωνικό – πολιτικού μετώπου πάλης, με αίτημα αιχμής την άμεση αποδέσμευση της Ελλάδας από την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση και τη χάραξη μιας πορείας, διαφορετικής από τους «μονόδρομους» των μνημονίων. Οι αυταπάτες όμως ενός τμήματος της «αντιμνημονιακής» αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ) και οι αρνητικές εξελίξεις στο ΚΚΕ δεν επέτρεψαν, ώστε το λαϊκό κίνημα να αποκτήσει ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα ρήξεων και ανατροπών με τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να διευκρινιστεί, γιατί το κοινωνικό – πολιτικό μέτωπο πάλης, που θα είναι σε θέση να συσπειρώσει την πολύ μεγάλη πλειοψηφία των καταπιεζόμενων τάξεων και στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, θα πρέπει να περάσει με αναγκαιότητα στο στάδιο της Αντιιμπεριαλιστικής, Αντιμονοπωλιακής Δημοκρατίας. Ένα ενδιάμεσο στάδιο το οποίο δεν αποτελεί εγκεφαλικό εφεύρημα, αλλά αναγκαίο βήμα για την επίλυση των αντιθέσεων που οξύνθηκαν την περίοδο της οικονομικής κρίσης και της εφαρμογής των σκληρών πολιτικών λιτότητας.
Πρώτο: το κοινωνικό – πολιτικό μέτωπο, δεν μπορεί παρά να έχει αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα.
Ο ελληνικός λαός τα τελευταία 5,5 χρόνια, δέχεται ιταμή επίθεση από το δυτικό ιμπεριαλισμό, με επικεφαλής τον γερμανικό. Η διάταξη μάχης των επιτιθεμένων δυνάμεων έχει άμεση σχέση με το μοίρασμα που έχει γίνει στο ¨οικόπεδο¨ Ελλάδα ανάμεσα στον αμερικάνικο ( ο οποίος διατηρεί τον πολιτικό – στρατιωτικό έλεγχο της χώρας) και τον γερμανικό ιμπεριαλισμό ( ο οποίος διατηρεί τον οικονομικό έλεγχο). Γι’ αυτό και τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το τι θα συμβεί με το οικονομικό πρόγραμμα της χώρας, τον έχει το Βερολίνο.
Η θέση για τον χαρακτήρα της διπλής εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, είναι απόλυτα συμβατή με τις λενινιστικές θέσεις για τον ιμπεριαλισμό των αρχών του 20ου αιώνα. Θέσεις, οι οποίες στην πάροδο του χρόνου έχουν τροποποιηθεί, αλλά δεν έχει αλλάξει το βασικό τους σχήμα. Στη μία πλευρά της αντίθεσης βρίσκονται μία χούφτα ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες, και στην άλλη οι εκατοντάδες μικρές και μεσαίου μεγέθους χώρες, οι οποίες βρίσκονται σε σχέση πολιτικό – οικονομικό – στρατιωτικής εξάρτησης από τις πρώτες.
Η Λενινιστική θεωρία της εξάρτησης, αμφισβητείται σήμερα τόσο από την ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία προβάλει το μικροαστικό και αντιδραστικό ιδεολόγημα της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», όσο και από τις ποικιλώνυμες ομάδες τις εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, οι οποίες προβάλουν αντίστοιχες με το ΚΚΕ θέσεις ( π.χ ολοκληρωτικός καπιταλισμός). Η ιδεολογική και πολιτική σύγχυση του χώρου αυτού, είναι τέτοια, ώστε, ενώ από τη μία πλευρά συμφωνούν ότι η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι μόνο από τη ζώνη του ευρώ ( δες άρθρο του Σ. Μαυρουδέα που φιλοξένησε και ο Ε.Α), από την άλλη δεν αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
Για να κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό, υπογραμμίζουμε ότι η οικοδόμηση του σταδίου της αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατίας, πρώτα και κύρια προϋποθέτει την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και το ΝΑΤΟ. Θα ήταν μεγάλη αυταπάτη αν πιστεύαμε ότι θα είναι δυνατή η προώθηση ενός προγράμματος ριζοσπαστικών αλλαγών, χωρίς να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας της χώρας, τόσο της οικονομικής (αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση), όσο και της πολιτικό στρατιωτικής ( αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ).
Δεύτερο: το κοινωνικό – πολιτικό μέτωπο, δεν μπορεί παρά να έχει αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα.
Ο καπιταλιστικό μονοπώλιο, είναι η κυρίαρχη μορφή έκφρασης του κεφαλαίου, από τα τέλη του 19ου αιώνα, ενώ στην Ελλάδα ο μονοπωλιακός καπιταλισμός εμφανίστηκε με σχετική υστέρηση. Από τη σύμφυση των μονοπωλίων με το αστικό κράτος, προέκυψε ο κρατικό – μονοπωλιακός καπιταλισμός.
Το μονοπωλιακό κεφάλαιο έχει επιβάλει την κυριαρχία του σε όλους τους τομείς της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής της χώρας, είτε άμεσα ( με την υποταγή της εργατικής τάξης, αλλά και των άλλων τμημάτων του κεφαλαίου στην οικονομική του ισχύ), είτε έμμεσα, με την αναδιανομή του εισοδήματος που γίνεται από τους μηχανισμούς του κράτους προς όφελος του και σε βάρος όλης της υπόλοιπης κοινωνίας.
Το μονοπωλιακό κεφάλαιο είναι σήμερα ο βασικός εχθρός των εργαζομένων, στο επίπεδο των οικονομικών σχέσεων, ενώ έχει μετατρέψει την υπόλοιπη κοινωνία σε φόρου υποτελής στα συμφέροντα του.
Εκ των πραγμάτων, ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, θα έχει αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα, με στόχο, σε πρώτη φάση, να περιορίσει δραστικά το μονοπωλιακό κέρδος.
Στα πλαίσια του επανακαθορισμού των σχέσεων μονοπωλιακού κεφαλαίου – εργασίας, ένα τέτοιο αντιμονοπωλιακό πρόγραμμα προϋποθέτει: την εθνικοποίηση των μεγάλων παραγωγικών και εμπορικών μονάδων (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, νερό, διυλιστήρια, τρόφιμα, φάρμακα, χάλυβας, τσιμέντο, ορυχεία, μεταλλεία). Την επανεθνικοποίηση όλων των βασικών υποδομών (αυτοκινητόδρομοι, λιμάνια, αεροδρόμια, αιγιαλός). Εθνικοποίηση του πιστωτικού συστήματος και επαναπροσδιορισμό του ρόλου του, ώστε να λειτουργήσει ως μοχλός συγκέντρωσης καταθέσεων για την ενίσχυση των παραγωγικών κλάδων της οικονομίας και των εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων εμπορικών επιχειρήσεων.
Άμεσα μέτρα στήριξης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και των ανέργων. Κατάργηση όλων των αντεργατικών, αντιασφαλιστικών νόμων που οδήγησαν στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και τις ανατροπές στη κοινωνική ασφάλιση – πρόνοια. Αυξήσεις μισθών και συντάξεων, που να ανταποκρίνονται σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής.
Ριζική φορολογική μεταρρύθμιση, με στόχο την μεταφορά του φορολογικού βάρους στις μεγάλες βιομηχανικές, εμπορικές επιχειρήσεις, τον μεγάλο ιδιωτικό πλούτο και τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής – μοναστηριακής περιουσίας, με προοπτική η έγγεια ιδιοκτησία της εκκλησίας και των μοναστηριών να περάσει στα χέρια των αγροτικών συνεταιρισμών.
Άμεση κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης σε Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, Κοινωνική Πρόνοια, οι οποίες θα πρέπει να έχουν αποκλειστικά δημόσιο χαρακτήρα.
Τρίτο: το κοινωνικό – πολιτικό μέτωπο που θα πρωταγωνιστήσει στην οικοδόμηση του ενδιάμεσου σταδίου, δεν μπορεί παρά να έχει δημοκρατικά χαρακτηριστικά.
Πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποκαταστήσει τη δημοκρατία στους τόπους δουλειάς. Να βάλει φρένο στην εργοδοτική τρομοκρατία, να σταματήσει τις διώξεις για συνδικαλιστική δράση και διεκδικήσεις.
Ένα μεγάλο κύμα δημοκρατικών αλλαγών, θα πρέπει να αγκαλιάσει τον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, ο οποίος σήμερα βρίσκεται στην υπηρεσία του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κέντρων της Δύσης. Σε υπουργεία, εφορίες, πολεοδομία, που με τη σημερινή γραφειοκρατική δομή, είναι τομείς της κρατικής διοίκησης απόλυτα εχθρικοί για το λαό, θα πρέπει να γίνουν ριζικές δημοκρατικές αλλαγές, να ψηφιστούν νέα οργανογράμματα προσωπικού που θα διασφαλίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων σε αυτούς, αλλά και ευρύτερα θα προασπίζουν τα λαϊκά συμφέροντα. Οι πολυπλόκαμοι δεσμοί των μονοπωλιακών επιχειρήσεων με το κράτος θα πρέπει να περιοριστούν δραστικά, ενώ δημοκρατικός αέρας θα πρέπει να πνεύσει και στους ευαίσθητους τομείς των κατασταλτικών μηχανισμών και του στρατού με τη θεσμοθέτηση του δικαιώματος της ίδρυσης σωματείων και της θεσμικής κατοχύρωσης της συνδικαλιστικής δράσης.
Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, ότι το στάδιο της Αντιιμπεριαλιστικής, Αντιμονοπωλιακής Δημοκρατίας, δεν θα είναι παρά ένα μεταβατικό σημείο περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, καθώς και ότι οι προωθούμενες αλλαγές θα γίνουν πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού, ο οποίος θα έχει υποστεί ήττα, αλλά δεν θα έχει ηττηθεί ολοκληρωτικά. Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, κατά πόσο θα προωθηθεί το πρόγραμμα των φιλολαϊκών αλλαγών, θα το κρίνει η ίδια η ταξική πάλη.
Από την άποψη αυτή θα πρέπει να υπογραμμίσουμε, ότι θα ήταν επικίνδυνη αυταπάτη, αν προς στιγμή πιστέψουμε, ότι αρκεί να προωθήσουμε ένα πρόγραμμα δημοκρατικών αλλαγών, για να στρέψουμε τις κρατικές δομές εξουσίας σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Όπως έχει δείξει και η εμπειρία των επαναστάσεων του 19ου και του 20ου αιώνα, το αστικό κράτος πρέπει να συντριβεί, ή παλιά κρατική μηχανή να διαλυθεί, και πάνω στα ερείπια αυτά να δημιουργήσουμε τις νέες κρατικές δομές εξουσίας με φιλολαϊκό προσανατολισμό.
Οι εξελίξεις στο πολιτικό σύστημα
Τα τελευταία 5,5 χρόνια η ταχύτητα και η συμπύκνωση των πολιτικών εξελίξεων και γεγονότων, ήταν τέτοια, ώστε οι αλλαγές και οι ανατροπές που μεσολάβησαν στο βραχύ αυτό χρονικό διάστημα, ήταν τέτοιες, που σε συνθήκες «ειρηνικής» περιόδου, θα χρειάζονταν 50, 70 ίσως και 100 χρόνια για να πραγματοποιηθούν.
Η αστική τάξη, έχοντας επίγνωση, ότι αυτό το οποίο διακυβεύονταν, δεν ήταν απλώς μια κρατική χρεοκοπία, αλλά το μέλλον του ίδιου του εκμεταλλευτικού συστήματος, έριξε στη μάχη όλες της τις πολιτικές δυνάμεις, κύριες και εφεδρικές. Η απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, το οποίο κλήθηκε να υλοποιήσει τις βάρβαρες πολιτικές που είχαν επεξεργαστεί στα κέντρα της ιμπεριαλιστικής Δύσης, είναι εντυπωσιακή. Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ είναι πλέον ένας ζωντανός νεκρός, η ΝΔ έχει υποστεί σημαντικές απώλειες, ενώ στη βωμό της διάσωσης του βαριά τραυματισμένου καπιταλισμού, θυσιάστηκαν τα μικρά εφεδρικά σχήματα της ΔΗ.ΜΑΡ και του ΛΑΟΣ. Οι ΑΝΕΛ τέλος φαίνεται να κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Το δημιούργημα των καναλαρχών, το αντιδραστικό και ακραία νεοφιλελεύθερο «Ποτάμι», βρίσκεται σε υποχώρηση και δεν αποτελεί αξιόπιστη λύση. Μικρή ανάσα φαίνεται ότι πήραν με την ανοιχτά φίλο – ιμπεριαλιστική στροφή του μεγαλύτερου μέρους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αυτό θα αποδειχτεί προσωρινό. Η ομάδα Τσίπρα, η οποία ήρθε σε ανοιχτό συμβιβασμό με την αστική τάξη, θα υποστεί ότι υπέστησαν και όλοι όσοι διαχειρίστηκαν μνημόνια. Πολύ σύντομα θα απαξιωθεί από τον ελληνικό λαό και θα περιθωριοποιηθεί.
Συμπέρασμα. Ο αστικός κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια βαθιά και προς το παρόν αξεπέραστη πολιτική κρίση, η οποία, από κοινού με την κοινωνική και την οικονομική κρίση, προκαλούν μια συνεχή κατάσταση αστάθειας και ανισορροπίας. Βάση της πολιτικής αυτής κρίσης, είναι η εντεινόμενη αμφισβήτηση και ο απεγκλωβισμός των λαϊκών στρωμάτων από την επιρροή του αστικού πολιτικού συστήματος.
Αλλά και στο χώρο των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν ένα αντίθετο λόγο στο «μονόδρομο» των μνημονίων, τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα.
Ας ξεκινήσουμε από το ΚΚΕ. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης που θα πρωταγωνιστούσε στη συγκρότηση του κοινωνικό – πολιτικού μετώπου. Υπό άλλες όμως συνθήκες. Γιατί η σημερινή του ηγεσία με τις τυχοδιωκτικές της επιλογές, που τραυμάτισαν καίρια την πολιτική του φυσιογνωμία, την επαναστατική του ιδεολογία και την ιστορική του διαδρομή, έχουν οδηγήσει σε αδράνεια, το πιο πολιτικοποιημένο, ριζοσπαστικό και έμπειρο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που είναι φυσικά τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ.
Ακόμα χειρότερα, η ηγεσία του κόμματος, σε κρίσιμες στιγμές της ταξικής πάλης, με τη στάση της, στήριξε αντικειμενικά το καταρρέον αστικό πολιτικό σύστημα.
Στο κίνημα της πλατείας, είδε μόνο αντιδραστικά και αποπροσανατολιστικά συνθήματα και δεν είδε τις δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες λαού που συνέρρεαν κάθε βράδυ στην πλατεία Συντάγματος. Που το διάβασαν ότι κίνημα μπορούμε να κάνουμε μόνο με «καθαρούς» αγωνιστές, και ότι το αυθόρμητο κίνημα το καταδικάζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη;
Στις διπλές εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012, όχι μόνο παρέδωσε το εργατικό κίνημα στη μικροαστική μέθη του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ καθώς αρνήθηκε να καταθέσει πρόταση διεξόδου από την κρίση που θα εξέφρασε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αλλά – το χειρότερο – με την περιβόητη φράση «το κίνημα δεν είναι ώριμο για λαϊκή εξουσία», λειτούργησε πυροσβεστικά, συμβάλλοντας έτσι στο σβήσιμο της λαϊκής φλόγας που, μετά από δύο χρόνια κινητοποιήσεων, είχε φουντώσει.
Τα ίδια επαναλήφθηκαν και στις εκλογές της 25 Γενάρη 2015. Η εργατική τάξη, χωρίς πυξίδα δράσης, παρασύρθηκε από το μικροαστικό ρεύμα, που πρέσβευε το γεμάτο αντιφάσεις – κάτι που εξηγεί και τις σημερινές εξελίξεις – πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, η ηγεσία του κόμματος, με την απαράδεκτη στάση που τήρησε, το απομόνωσε από την εργατική τάξη και τη νεολαία. Τα δύο δηλαδή πιο δυναμικά στοιχεία του λαϊκού κινήματος. Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις που ήθελαν το 60% των οπαδών του ΚΚΕ να ψηφίζει ΟΧΙ και το 11% ΝΑΙ, τότε κάποιοι πρέπει να ψαχτούν. Γιατί τα σημάδια είναι πολύ, μα πάρα πολύ ανησυχητικά.
Πρόσφατα ο γενικός γραμματέας του κόμματος υιοθέτησε τις αστικές απόψεις, ότι, ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, θα ισοδυναμεί με καταστροφή, καθώς θα υπάρξει υποτίμηση του εθνικού νομίσματος κατά 50%. Δηλαδή τι μας προτείνουν, να παραμείνουμε πάση θυσία στο ευρώ, ώσπου να έρθει η ώρα του άγιου σοσιαλισμού;
Ευκαιρίας δοθείσης, να το επισημάνουμε. Όταν αποσπάς το στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης, από τις αναγκαιότητες που η ίδια η ταξική πάλη επιβάλλει, και προσεγγίζεις τον ευγενικό αυτό σκοπό εγκεφαλικά και βουλησιαρχικά, τότε δυσφημείς την έννοια και το όραμα του σοσιαλισμού.
Δυστυχώς, ο γράφων έχει καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ, όχι μόνο δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να επανεξετάσει την στάση της, αλλά θα το τραβήξει ως τα άκρα. Ότι – και αυτό αν είναι τραγωδία – το εργατικό και λαϊκό κίνημα, θα την βρουν απέναντι τους, σε κάθε προσπάθεια χειραφέτησης που θα κάνουν για να απεγκλωβιστούν από την αστική ιδεολογία και επιρροή.
Και ερχόμαστε στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίζει την μεγαλύτερη και πιο υπολογίσιμη συσπείρωση δυνάμεων.
Είναι αλήθεια, ότι από ορισμένες δυνάμεις του χώρου αυτού γίνονται φιλότιμες προσπάθειες να υποστηριχτεί ένα μεταβατικό πρόγραμμα, με αίτημα αιχμής την αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση του πιστωτικού συστήματος κλπ. Οι θέσεις αυτές, παρότι απηχούν πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού, δεν έχουν τύχει ευρείας αναγνώρισης από κοινωνικά στρώματα εργαζομένων.
Τι πταίει; Απλώς είναι αντιφατικό, από τη μία να θέτεις θέμα αποδέσμευσης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από την άλλη να υποστηρίζεις την αντιλενινιστική θεωρία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που λίγο απέχει από την «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» που πρόσφατα ανακάλυψαν οι νεοτροτσκιστές του Περισσού. Δεν είναι δυνατό, μετά από 5,5 άγριων και ιταμών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, εσύ να ακούς τις φράσεις «ιμπεριαλιστική εξάρτηση» και «αναγκαιότητα της πάλης για Εθνική Ανεξαρτησία» και να βγάζεις σπυράκια.
Αν και τελικά δεν πρόκειται για θέμα νοημοσύνης, καθώς ο συγκεκριμένος χώρος δεν πάσχει από ευφυείς ανθρώπους. Τις αντιφάσεις αυτές θα πρέπει να τις αναζητήσουμε στα μηνύματα που λαμβάνει το πολιτικό υποκείμενο από την κοινωνική βάση που εκφράζει. Και τα μηνύματα αυτά και μπερδεμένα είναι και θολά, όπως θολή και μπερδεμένη είναι η κοινωνική συνείδηση των μορφωμένων στρωμάτων της εργατικής τάξης (δάσκαλοι, καθηγητές), ή των φοιτητών των πολυτεχνικών σχολών και της ιατρικής, οι οποίοι, ενώ βλέπουν την οικονομική και κοινωνική τους θέση να υποβαθμίζεται, δεν θέλουν να κοιτάξουν μπροστά, αλλά γυρνούν το βλέμμα τους πίσω, στις καλές εποχές του καπιταλισμού, οι οποίες όμως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Αφήσαμε για το τέλος την «Αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και εμφανίζει ενδιαφέρον επειδή κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να εκφράσει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη με αρκετές πιθανότητες.
Αλλά πάνω σε ποια βάση, σε ποιο πολιτικό πρόγραμμα καλεί η «Αριστερή πλατφόρμα» καλεί τον ελληνικό λαό να την στηρίξει. Στελέχη του χώρου αυτού, όπως ο Π. Λαφαζάνης, και Κ. Λαπαβίτσας έχουν μιλήσει για την ανάγκη εξόδου από την ευρωζώνη και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την εθνικοποίηση του πιστωτικού συστήματος, για ανάπτυξη στηριγμένη στις δημόσιες επενδύσεις, ενώ άλλα στελέχη μιλούν και για εθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας.
Συμπέρασμα; Πλίνθοι και κέραμοι, ατάκτως ειρημένοι. Μα είναι δυνατό να συγκροτήσεις πολιτικό λόγο ρήξης με την υπάρχουσα κατάσταση, υιοθετώντας ένα σύνθημα εδώ και ένα σύνθημα εκεί.
Είναι δυνατό να μιλάς για έξοδο από τη ζώνη του ευρώ χωρίς να θέτεις και ζήτημα εξόδου συνολικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Αφήνεις να περάσει η αντίληψη, ότι μπορείς να εφαρμόσεις ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα αλλαγών εντός των πλαισίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάτι ανάλογο δηλαδή που έλεγε και ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα καταργήσει τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας, ενώ παράλληλα θα διατηρήσει την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ και είδαμε όλοι σήμερα που κατέληξαν οι ολέθριες αυτές αυταπάτες.
Με το ΝΑΤΟ τι θα γίνει κύριοι της «Αριστερής Πλατφόρμας»; Θα θέσετε ζήτημα εξόδου, ή πιστεύετε ότι μπορείτε να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας, χωρίς να αντιδράσει το καθεστώς της πολιτικοστρατιωτικής εξάρτησης που καταδυναστεύει τη χώρα από την εποχή της ανεξαρτησίας της;
Και θα θέλαμε να τους ρωτήσουμε, αν πιστεύουν ότι υπάρχει θέμα ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας και αν ναι, αν θεωρούν ότι ο αγώνας για την Εθνική Ανεξαρτησία είναι επίκαιρος και αναγκαίος.
Πολύ θολό λόγο εκφράζουν τα στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας» σε μια περίοδο που χρειάζονται λόγια καθαρά και σταράτα. Με μισόλογα και υπονοούμενα δεν φτιάχνεις κίνημα με στόχο την ρήξη. Εκτός και αν δεν θέλεις ρήξη και γι’ αυτό καταφεύγεις στα υπονοούμενα.
Στην Ελλάδα την τελευταία χρονική περίοδο βιώνουμε μια ενδιαφέρουσα αντίφαση. Ενώ το κοινωνικό υποκείμενο (ο λαός), έχει δείξει ότι είναι ώριμο για να υποστηρίξει με τη δράση του βαθιές ριζοσπαστικές αλλαγές, δεν υπάρχει το πολιτικό υποκείμενο ( κόμμα) που με το πρόγραμμα του θα στηρίξει την κοινωνική θέληση για να γυρίσει η χώρα σελίδα.
Με λίγα λόγια ο λαός είναι αρκετά μπροστά από τα κόμματα που ευαγγελίζονται την ρήξη και την ανατροπή με τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων.
Ας ελπίσουμε ότι μέσα από τις κοινωνικές διεργασίες και τις ζυμώσεις, θα προκύψει εκείνο το κόμμα ή το κίνημα που θα τεθεί επικεφαλής της λαϊκής πάλης για τις μεγάλες ανατροπές που είναι σήμερα υπερώριμες να γίνουν.
