Ο πρωθυπουργός από την Κωνσταντινούπολη (κατά τη συνάντηση που είχε με τον Τούρκο πρόεδρο στα πλαίσια συνόδου του ΟΗΕ για την ανθρωπιστική κρίση) δήλωσε ότι «μειώθηκαν οι ροές προσφύγων και μεταναστών» από την Τουρκία στην Ελλάδα μετά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Αυτή η μείωση που επιβεβαιώνεται, οφείλεται σύμφωνα με εκτιμήσεις κάποιων αναλυτών, στο κλείσιμο των συνόρων από την ΠΓΔΜ και άλλα κράτη. Κάποιοι άλλοι την αποδίδουν στην παρουσία και στο ρόλο του του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Είναι πιθανό να συμβαίνουν και τα δύο.
Επιδίωξη αυτού του άρθρου είναι να αναδειχτούν οι βασικοί “παίκτες” της συμφωνίας ΕΕ-ΝΑΤΟ-Τουρκίας οι επιδιώξεις τους, οι επιπτώσεις σε βάρος της χώρας μας και -αν υπάρχουν- ποιες είναι αυτές. Πρωταγωνιστές αυτής της συμφωνίας ήταν η Γερμανία που έκανε και την πρόταση, οι ΗΠΑ και η Τουρκία. Η Ελλάδα αποδέχτηκε το πλαίσιο.
Η Γερμανία πρωταγωνίστησε γιατί, για εσωτερικούς κυρίως λόγους, επιδίωκε να ελέγχει τον αριθμό, τους ρυθμούς και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των προσφύγων. Η Τουρκία για τα οικονομικά κονδύλια, τις διευκολύνσεις από την ΕΕ πχ βίζα αλλά και για να αναδείξει δημόσια τις διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδας στο Αιγαίο. Το ΝΑΤΟ, δηλαδή οι ΗΠΑ για να νομιμοποιήσουν την παρουσία τους στο Αιγαίο και μάλιστα μέσα από κοινωφελές έργο.
Για τις ΗΠΑ υπάρχει ο «παράγων Αιγαίο» ως στρατηγικός χώρος που μπορεί να ελέγχει τη Μαύρη Θάλασσα, δηλαδή τις κινήσεις της Ρωσίας, έμμεσα το χώρο της Ευρασίας, είναι κοντά πέρα από τη Ρωσία στις μελλοντικά μεγάλες δυνάμεις Κίνα και Ινδίες. Φαίνεται ότι κύκλοι των ΗΠΑ υιοθετούν τη στρατοκρατική αντίληψη των Ναζί για “την καρδιά του κέντρου του κόσμου” που βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Βόλγα και Γιανγκ-Τσε και μεταξύ Ιμαλαΐων και Αρκτικού Ωκεανού.
Η μόνη σκέψη της ελληνικής κυβέρνησης είναι να σταματήσει το κύμα των προσφύγων και μεταναστών.
Ορισμένα χαρακτηριστικά του ΝΑΤΟ: Από την ίδρυσή του ήταν ένας στρατιωτικός επιθετικός ιμπεριαλιστικός Οργανισμός με κυριαρχία των ΗΠΑ. Και μόνο το γεγονός ότι συνέχισε τη δράση του μετά το ‘89-‘90 τη διάλυση της ΕΣΣΔ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, επιβεβαιώνει την προηγούμενη διαπίστωση. Οι αλλαγές αυτές οδήγησαν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σε άλλους στόχους και επιδιώξεις πάντα ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα: αρπαγή πλουτοπαραγωγικών πηγών σ’ όλο τον κόσμο, μέσω απειλών, εκβιασμών και πολεμικών επιχειρήσεων.
Δύο σύνοδοι των ηγετών του ΝΑΤΟ έχουν ιδιαίτερη σημασία: Η πρώτη έγινε στην Ουάσιγκτον το 1999. Σ’ αυτή θεσμοθετήθηκαν πρακτικές επίθεσης χωρίς έγκριση του ΟΗΕ (Γιουγκοσλαβία), ή δημιουργία ευρωστρατού υπό την ηγεμονία και έγκριση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και η παραμονή αμερικανικών πυρηνικών όπλων στην Ευρώπη. Η δεύτερη έγινε στη Λισαβόνα το 2010. Με βάση το νέο δόγμα που επεξεργάσθηκε η πρώην υπουργός εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ, οι εχθροί του ΝΑΤΟ είναι κάτι ασαφές και αρκετά απροσδιόριστο. Είναι οι λεγόμενες ασύμμετρες απειλές και μπορεί να βρίσκονται παντού: η τρομοκρατία, η διασπορά πυρηνικών, η ασφάλεια του διαδικτύου, η ενεργειακή ασφάλεια, η πειρατεία, η κλιματική αλλαγή. Αυτό του δίνει το δικαίωμα να παρεμβαίνει σ’ όλο τον κόσμο.
Το ΝΑΤΟ εκτός από χώρες μέλη (26 από Ευρώπη και ΗΠΑ Καναδάς) έχει και πολιτικοστρατιωτικές συνεργασίες. α) τον Συνεταιρισμό για την ειρήνη με 22 χώρες, β) το Μεσογειακό διάλογο με 7 χώρες, γ) την πρωτοβουλία συνεργασίας της Κων/πολης με 4 χώρες, δ) τις χώρες επαφής, Αυστραλία, Ιαπωνία, Ν. Κορέα, Ν. Ζηλανδία.
Αιγαίο. Για τη χώρα μας το Αιγαίο πρέπει να είναι χώρος που ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα τα οποία δε μπαίνουν σε διαπραγμάτευση. Έχει ακόμη καταμετρημένα ελληνικά 6947 νησιά, νησίδες και βράχους. Από αυτά τα 2500 έχουν έκταση πάνω από ένα στρέμμα. Κατοικούνται τα 154, υπάρχουν αντικειμενικές προϋποθέσεις για περισσότερα από 250. Από το σύνολο των νησιών, βράχων και νησίδων η Τουρκία διεκδικεί τα 150, με επιχείρημα ότι είναι διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διεκδικεί όσα δεν καταγράφονται στις συνθήκες παραχώρησης στην Ελλάδα. Οι διεκδικήσεις της Τουρκίας ξεκίνησαν το 1973. Ας δούμε την εξέλιξη.
Το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι οι συζητήσεις γίνονται κατά κανόνα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ υπό την επίβλεψη των ΗΠΑ χωρίς καμιά δημοσιοποίηση, ακόμη ότι, τα θέματα στο Αιγαίο σχετίζονται με το Κυπριακό. Ειδικότερα: Στο FIR το οποίο ασκεί η Ελλάδα και ξεκινάει από το Ιόνιο μέχρι και τα Δωδεκάνησα, αφορά λειτουργίες εναέριας κυκλοφορίας. Η Τουρκία δεν το αναγνωρίζει ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού γιατί στόχο έχει εκεί το “διαμελισμό” του Αιγαίου. Σ’ αυτό το τμήμα τα τουρκικά αεροπλάνα δε δίνουν το στίγμα τους. Βέβαια εκτός από την Τουρκία, το ίδιο κάνουν και τα αεροσκάφη των ΗΠΑ γιατί το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει συμμαχικά σύνορα, αλλά δεν υπάρχει καμία αντίδραση από ελληνικής πλευράς.
Δύο ακόμη προβλήματα με τον εναέριο χώρο την περίοδο 2003-2004. α) Η υπηρεσία πολιτικής αεροπορίας με κυβερνητική κατεύθυνση υπέγραψε συμφωνία με ICAO και EUROCONTROL σύμβαση βάση της οποίας τα στρατιωτικά αεροπλάνα δεν οφείλουν να δίνουν στίγμα στο FIR. β) Το 1984 η Ελλάδα έστησε πάνω από τη Λήμνο δύο αεροδιαδρόμους σε ύψος 5.000-6.000 πόδια ώστε να μη μπορεί η Τουρκία να κάνει ασκήσεις. Όμως η ελληνική κυβέρνηση τους ανέβασε στα 12.000 πόδια, δίνοντας τη δυνατότητα στην Τουρκία να κάνει νομότυπα ασκήσεις στο χώρο.
Στη θάλασσα: Με το casus belli η Τουρκία έχει πετύχει η Ελλάδα να διατηρεί τα χωρικά της ύδατα στα 6 ναυτικά μίλια, ενώ με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας μπορεί 12 ν.μ. Τα 6 ν.μ. δίνουν το 42% της θάλασσας, αν τα κάνουμε 12 ν.μ. φτάνει το 70%. Αυτό δεν προχωράει παρά τις προτάσεις της στρατιωτικής ηγεσίας το 1995 να προχωρήσει παντού στα 12 ν.μ. με εξαίρεση τις ανατολικές ακτές των νησιών του ανατολικού Αιγαίου.
Ένα πρόβλημα είναι ότι τα 6 μίλια δεν τα μετράνε από τις ευθείες γραμμές βάσης, δηλαδή από τις ακραίες εξωτερικές ακτές, μια τέτοια μέτρηση θα έδινε ένα πρόσθετο 4%.
Στο όλο πλαίσιο πρέπει να προστεθεί η αμφισβήτηση της Τουρκίας στο δικαίωμα και υποχρέωση της Ελλάδας στην έρευνα και διάσωση και την αποστρατιωτικοποίηση νησιών.
Συνεκτιμώντας όσα αναφέρθηκαν και άλλα γνωστά γεγονότα χωρίς να απέχουμε από την πραγματικότητα οφείλουμε να πούμε ότι η Τουρκία με σταθερότητα προωθεί την πολιτική της, τους στόχους της. Σε αντίθεση, η πολιτική της Ελλάδας στο Αιγαίο χαρακτηρίζεται από υποχωρήσεις και παραχωρήσεις με κορυφαία τη δήλωση της Μαδρίτης, όπου κάτω από την πίεση της Ολμπράιτ ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης αναγνώρισε συμφέροντα και ενδιαφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Όσον αφορά το επιχειρησιακό έλεγχο στο Αιγαίο δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ασκείται από τις δομές και τους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ υπό την εποπτεία των ΗΠΑ.
Ακόμη ότι η πρόσθετη ΝΑΤΟϊκή παρουσία για το προσφυγικό, δεν πρόκειται να προσφέρει καμιά ασφάλεια και ηρεμία, θα κάνει πλάτες στην Τουρκία, συνιστώντας αυτοσυγκράτηση, προωθώντας τα ιμπεριαλιστικά γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Κατά συνέπεια δεν αρκούν κάποιες φωνές ή συνθήματα «ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ από το Αιγαίο». Αυτό που πρέπει να κυριαρχήσει και να επιβάλλει το κίνημα είναι «ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ από το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς».
Ένα τελευταίο ζήτημα πρωταρχικής σημασίας. Αρκετοί “εταίροι” και “σύμμαχοι” αδυνατούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι η Ελλάδα έχει ήλιο και απέραντες γαλάζιες θάλασσες, τα νησιά στο Αιγαίο. Πολλοί και για διάφορους λόγους το υποβλέπουν. Οι κάτοικοι είναι φυσικό να έχουν κάποιες ανησυχίες. Σε περιόδους έντασης υπάρχουν άρθρα και δηλώσεις για την ανάγκη αμυντικής θωράκισης των νησιών της περιοχής, κάτι που ίσως χρειάζεται. Το κύριο όμως είναι το ανθρώπινο δυναμικό, οι κάτοικοι αποτελούν την καλύτερη θωράκιση. Και τα πράγματα δεν είναι καλά. Σε πληθυσμό 11 εκατομμυρίων περίπου, έχει μείωση 70 χιλ. σε σχέση με το 1961. Συνεπώς μέτρα όπως αυτό που χρειάζεται είναι δέσμη μέτρων: γιατροί, σχολεία, συγκοινωνία και οικονομική ανάπτυξη ώστε να υπάρξει πληθυσμιακή ανάπτυξη. Αυτή είναι η σίγουρη θωράκιση και –σε τελική ανάλυση- η μόνη πατριωτική πολιτική.
