Εργατικός Αγώνας

Το αντιφασιστικό ΟΧΙ των κομμουνιστών

Στις 28 Οκτώβρη 1940 ο ιταλικός φασισμός χτυπά τη μικρή και στρατιωτικά ευάλωτη Ελλάδα. Η μοναρχία και οι αστοί πολιτικοί και στρατιωτικοί προσπαθούν να διεξάγουν ένα σύντομο και αναπόφευκτο πόλεμο για να σώσουν τα προσχήματα, «για την τιμή των όπλων», όπως συνηθίζεται να λέγεται. Ούτε καν «ΟΧΙ» δεν τολμά να πει ο Έλληνας φασίστας δικτάτορας στις ιταμές απαιτήσεις του Ιταλού ομογάλακτού του. Μόνο ένα «Alors, cest la guerre» («λοιπόν, είναι πόλεμος») ψελλίζει βλέποντας το αναπόφευκτο του πολέμου.

 

 

Μα ο ελληνικός λαός, που στενάζει κάτω από τον ελληνικό φασισμό, προβάλλει το δικό του στεντόρειο «ΟΧΙ» μετατρέποντας την ιμπεριαλιστική διαφορά σε παλλαϊκό αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας του από ντόπιους και ξένους δυνάστες. Αρχή κάνει ο δεσμώτης ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης που στις 31 Οκτώβρη 1940 δίνει το σύνθημα του αγώνα με το ιστορικό «Γράμμα προς το λαό της Ελλάδας»:

 

«Προς το λαό της Ελλάδας.

Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα, με σκοπό να την υποδουλώσει και να την εξανδραποδίσει. Σήμερα, όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα, ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούρια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα ‘ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα, 31 του Οχτώβρη 1940,

Νίκος Ζαχαριάδης

Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ»

 

Η φλογερή αυτή επιστολή, που στο συντάκτη της κόστισε την παράδοση στους Γερμανούς ναζί και τη μεταφορά του στο κολαστήριο του Νταχάου, είναι το ΟΧΙ των κομμουνιστών, το ΟΧΙ του λαού όπως εκφράστηκε στα αλβανικά βουνά και στην τετράχρονη εποποιία της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Το ΟΧΙ αυτών που αγαπούν την Ελλάδα «με την καρδιά και με το αίμα» τους. Το ΟΧΙ των κομμουνιστών αγωνιστών. Όσων και σήμερα συνεχίζουν να παλεύουν με όσες δυνάμεις διαθέτουν για το έπαθλο που δεν κατακτήθηκε στα 76 χρόνια που μεσολάβησαν: για μια καινούρια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό!

 ***

Ξυπόλυτοι άγγελοι (Οχτώβρης 1940)

Ο κόσμος μετριέται με καρδιά.
Με στη φωτιά γυμνάζουνται τα χρόνια μας.
Με φωτιά ράβουν τις σημαίες λουρίδα τη λουρίδα
κόκκινα και μαλαματένια κομμάτια φωτιά.

Μια φούχτα ανθρώποι, μια φούχτα ξυπόλυτοι άγγελοι,
με δυο φούχτες ήλιο στην κάθε τσέπη τους
με 21 μοναχά φυσίγγια στο ταγάρι τους
μ’ ένα σκισμένο πουκάμισο ουρανό
τραβούσαν δώδεκα χιλιόμετρα δόξας σε κάθε δευτερόλεπτο
και δεν ξεπέζευαν ποτές απ’ την ψυχή τους.

Οι άλλοι φωνάζανε: Πού πάτε; Βουίζαν οι άνεμοι στη νύχτα. Πού θα πάμε;
Οι δρόμοι είναι γιομάτοι λάσπες.
Πέτρες κοφτές και πυρωμένα βόλια. Κάντε πίσω.
Στις πόρτες το πράσινο φαναράκι
στ’ αγρυπνισμένα μάτια ο ίσκιος
μα στις καρδιές βαθιά εκεί μέσα
γαντζωμένο καλά το κόκκινο άστρο.
Και φεύγαν μες στις νύχτες οι ξυπόλυτοι άγγελοι.

 

Στη φυλακή ο Χριστός των προλεταρίων
δεμένος τη σιωπή τριπλή τριχιά πιστάγκωνα στο δοκάρι της νύχτας.
Έτσι τον είδε η αυγή να ρίχνει με τα δόντια απ’ του κελιού τα κάγκελα
το γράμμα του
ίσια στο γραμματοκιβώτιο της καρδιάς μας.
…Κάθε χωριό και κάθε ρεματιά
καλύβα με καλύβα πέτρα με την πέτρα…
Η σάλπιγγα. Και τρέχαν. Κι οι μητέρες βάζαν τα καλά τους.
Φορέσανε το φέσι του Μεσολογγιού. Τ’ αγόρια πήραν μέτρο το σπαθί
του Παπαφλέσσα.


Τα κορίτσια ξετυλίξαν τον ήλιο πλέκοντας τις φανέλες της δόξας.
Μερονυχτίς τυπώναν τα τυπογραφεία τ’ αγγελτήρια της νιότης του κόσμου.
Οι πεθαμένοι όλη τη νύχτα κουβαλούσαν  στο μέτωπο τα φυσίγγια των άστρων
και τα μωρά βοηθάγαν σπρώχνοντας τις ρόδες του καλοκαιριού.
Μια φούχτα ανθρώποι μ’ ένα γράμμα σφιγμένο μες στη φούχτα της καρδιάς τους
κρεμάσανε τ’ αστέρι τους πάνου στο μαύρο ντουβάρι της νύχτας
φέγγοντας να περάσουν οι λαοί προς τη μεριά του ήλιου.

ΑΘΗΝΑ, Οχτώβρης  1946

Γιάννης Ρίτσος

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας