Εργατικός Αγώνας

Η Αλέκα Παπαρήγα, η ηγεσία του ΚΚΕ και ο Νίκος Ζαχαριάδης

Τι είναι και τι δεν είναι κομματική στάση

Στον Ριζοσπάστη της Τρίτης 9/9/2014 και στο κομματικό site 902.gr μία μέρα νωρίτερα δημοσιεύτηκε ρεπορτάζ για την εκδήλωση προς τιμήν του Ν. Ζαχαριάδη στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου ανάμεσα στα άλλα περιλαμβάνονται και αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα.

Η παρουσία αντιπροσωπείας του ΚΚΕ- και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο- στην εκδήλωση για τον ιστορικό ηγέτη του κόμματος δεν μπορεί παρά να επικροτηθεί. Θετικό είναι επίσης το γεγονός ότι η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε τούτο στην ομιλία της: «Εδώ σ’ αυτό το έδαφος, θυμόμαστε ακόμα πιο έντονα, πόσο επέμενε (σ.σ. Ο Νίκος Ζαχαριάδης) ότι οι κατηγορίες ήταν άδικες, και πολιτικά λαθεμένες, εδώ μπορούμε να αναλογιστούμε το βαθύ του πόνο, τον πιο ανυπόφορο πόνο που μπορεί να νιώσει ένας κομμουνιστής. Ο ταξικός αντίπαλος σε πεισμώνει, σε θυμώνει, σε ατσαλώνει και όταν πονάς από τα αφόρητα βασανιστήριά του. Αλλά ο ψυχικός πόνος όταν σε αδικεί το κόμμα που αγάπησες, σε τίμησε και το τίμησες, αυτός ο πόνος δε συγκρίνεται με κανένα σωματικό». Ελπίζουμε, η πρώην Γ.Γ. και νυν πρόεδρος της Κ.Ο. του ΚΚΕ να αντιλαμβάνεται τη σημασία αυτής της διαπίστωσης όχι μόνο για τον Νίκο Ζαχαριάδη, όχι μόνο για το μακρινό παρελθόν αλλά και για τα πεπραγμένα της κομματικής ηγεσίας επί των ημερών της και μέχρι σήμερα.

Ποια ήταν η στάση του Ν. Ζαχαριάδη

Είπε, όμως, και κάτι άλλο η Αλέκα Παπαρήγα. «Ο Νίκος Ζαχαριάδης- τόνισε- είχε και συνείδηση και θάρρος έως την τελευταία του στιγμή να πιστεύει στο ΚΚΕ, στον επιστημονικό σοσιαλισμό, στη σοσιαλιστική πατρίδα. Η εντολή του ήταν μία: Ποτέ καμία ενέργεια και από την πλευρά αυτού που αδικήθηκε δεν πρέπει να αφήνει περιθώρια να χτυπηθεί το Κόμμα, ο κομμουνισμός, ο αγώνας για το σοσιαλισμό».

Είναι αλήθεια πως ο Νίκος Ζαχαριάδης ως το τέλος της ζωής του έμεινε κομμουνιστής, αμετακίνητος στην θεωρία του μαρξισμού- λενινισμού, σταθερός υπερασπιστής των σοβιετικών- σοσιαλιστικών χαρακτηριστικών της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι πολέμησε μέχρι τέλους, τις παρεκκλίσεις από την θεωρία- ανεξαρτήτως αν εμφανίζονταν στο όνομα του Μαρξ, του Ένγκελς και του Λένιν. Εξίσου αλήθεια είναι ότι πολέμησε την ηγεσία του ΚΚΕ όπως αυτή διαμορφώθηκε στην 6η ολομέλεια του ‘56 και μετά στο έδαφος των ιδεολογικοπολιτικών και οργανωτικών αλλαγών που αυτή επέφερε στο κόμμα. Πολέμησε την δεξιά στροφή του ΚΚΕ, την αλλοίωση των ιδεολογικών, πολιτικών και οργανωτικών του χαρακτηριστικών- ανεξαρτήτως αν αυτά γίνονταν στο όνομα του κόμματος. Και φυσικά δεν ήταν υποστηρικτής ενός ΚΚΕ με τα χαρακτηριστικά που εκείνος πολεμούσε. Την ίδια στάση κράτησε και απέναντι σε πολιτικές επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΣΕ εκείνη την περίοδο ενώ δεν δίσταζε να καταφέρετε με τον πιο σκληρό τρόπο εναντίων των πιο υπευθύνων σοβιετικών ηγετών για την επέμβαση στα εσωτερικά του δικού μας κόμματος το 1956- με ό,τι αυτό σηματοδοτούσε για την λειτουργία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Προφανώς η Αλέκα Παπαρήγα και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ γνωρίζουν αυτή τη στάση του Ν. Ζαχαριάδη. Αν, μάλιστα, πιστεύουν ότι μ’ αυτή του τη στάση ο ιστορικός ηγέτης του κόμματος δεν άφηνε περιθώρια για να χτυπηθεί το Κόμμα, ο κομμουνισμός, ο αγώνας για τον σοσιαλισμό, αν αυτή είναι η άποψή τους, εμείς δεν έχουμε την παραμικρή διαφωνία. Ο πόλεμος ενάντια στις παρεκκλίσεις και στις μεταλλάξεις του κόμματος ποτέ δεν ωφέλησαν τον ταξικό εχθρό.

Ποιο συμπέρασμα πρέπει να μας καθοδηγεί

Αλλά αν έτσι πιστεύουν, πρέπει να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα που θα μας διαπαιδαγωγεί και θα μας καθοδηγεί: Όταν ο κομμουνιστής αισθάνεται ότι το κόμμα του εξοκείλει πρέπει να αντιδρά. Με όπλο του τον μαρξισμό- λενινισμό πρέπει να αντιστέκεται- να μην σιωπά- στην αλλοίωση των χαρακτηριστικών του κόμματος. Κι αυτό πρέπει να το κάνει μη υπολογίζοντας το οποιοδήποτε τίμημα. Π.χ. το τίμημα για τον Ζαχαριάδη ήταν ότι χαρακτηρίστηκε ύποπτος για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό, συκοφαντήθηκε, καθαιρέθηκε, διαγράφηκε και εξορίστηκε.

Από την άλλη μεριά η ηγεσία του κόμματος να μην αντιμετωπίζει τους κομμουνιστές που διαφωνούν:

  • Με την περιθωριοποίηση.
  • Με την φίμωση, όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων η γνώμη ενός συντρόφου ακούγεται μόνο στους τέσσερις τοίχους της αίθουσας συνεδρίασης μιας κομματικής οργάνωσης.
  • Με τον, πάση θυσία, αποκλεισμό των διαφωνούντων από τα κομματικά όργανα
  • Με την οργάνωση και τον συντονισμό των συμφωνούντων εναντίον των διαφωνούντων, δηλαδή με τον φραξιονισμό από τα πάνω
  • Με την λήψη οργανωτικών μέτρων εναντίων των διαφωνούντων
  • Με την σπίλωση και την συκοφαντία είτε στο παρασκήνιο είτε στο προσκήνιο. Π.χ. προσφάτως κάποιος Μιλτιάδης Κόκκινος από τον 902.gr αποκαλούσε εμάς του Εργατικού Αγώνα Μανιαδάκηδες.

Συμφωνούν σε όλα αυτά η Αλέκα Παπαρήγα και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ ή αυτά που λένε για τον Ζαχαριάδη έχουν μόνο τυπική σημασία; Λέγονται, δηλαδή, για τα μάτια του κόσμου; Αν δεν συμφωνούν, τότε τα λεγόμενα της Αλέκας Παπαρήγα στο Σουργκούτ παίρνουν εντελώς διαφορετική σημασία που δεν είναι άλλη από τούτη: Η ηγεσία του κόμματος, στο όνομα του κόμματος, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει σε βάρος των μελών και των στελεχών του με τα οποία διαφωνεί αλλά εκείνα πρέπει να το βουλώνουν, να σιωπούν και να ανέχονται για να μην γίνει ζημιά στο κόμμα. Αν αυτό εννοούσε η Αλέκα Παπαρήγα, αν αυτό πιστεύει ως σωστό η σημερινή ηγεσία ας βγει να το πει ανοικτά και να πάρει την ευθύνη. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, κακώς χαρακτηρίζει μια τέτοια στάση κομματική. Το ασύδοτον της ηγεσίας με την ανοχή και την σιωπή των μελών του κόμματος δεν ήταν ποτέ κομματική στάση. Φυσικά ούτε ο Ζαχαριάδης πίστευε πως μια τέτοια στάση ήταν κομματική. Το αποδεικνύουν τόσο τα λόγια του όσο και τα έργα του. Εδώ είμαστε για περισσότερες διευκρινήσεις- αν χρειαστεί. Με ντοκουμέντα.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας