Εργατικός Αγώνας

Η Εξόδιος Ακολουθία των ασθενών και επιστήθιων φίλων του Χάρη

Γράφει η Ελένη Μπαρμπαλιά

Σήμερα, Δευτέρα 10.8.2015, στις 5 το απόγευμα στο Α΄ Νεκροταφείο της Πάτρας κηδεύεται ο μοναδικός χαρισματικός αγωνιστής της ζωής με αμέριστη προσφορά στους κοινωνικούς αγώνες και στην επιστήμη του φίλος και γιατρός Χάρης Βασιλόπουλος. 

 Οι λέξεις που θα προσπαθήσουν να αποτυπώσουν τον αγαπημένο πολύτιμο σε όλους μας Χάρη είναι φτωχές. Λέξεις που δένονται κόμπος μπροστά στην πορεία μιας ζωής γεμάτης φως. 

Είμαστε εδώ όσοι είχαμε τη χαρά και την τύχη να γνωρίσουμε έναν σπάνιο στη γνώση γιατρό που δεν φώναζε ότι γνωρίζει γιατί είχε το σπάνιο γνώρισμα να ακούει. Και εσύ που ήξερες να ακούς και να αφουγκράζεσαι τον κάθε ασθενή σου , όλους εμάς που βρισκόμαστε σήμερα εδώ και όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν , εσύ πολύτιμέ μας Χάρη έφτιαχνες μια σπάνια μοναδική σχέση με τον καθένα μας.

Ο ορισμός της ανιδιοτέλειας και της σεμνότητας εσύ Χάρη. Η ευθύτητα του χαρακτήρα σου και η καθάρια ματιά σου δεν αφήνουν χώρο σε περίτεχνες λέξεις. 
Αγωνιστής της ίδιας της ζωής είχες καρφωμένο στο μυαλό σου πώς να βρίσκεσαι δίπλα σε όλους μας προσωπικά και ομαδικά . Χάραξες δρόμους μέσα στα δύσκολα μονοπάτια μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας πού κάθε τι καλό θέλει να το θάψει. Κι όμως Εσύ νίκησες και αυτή τη σκληρή και μίζερη πλευρά της ζωής γιατί είχες πίστη στις καθάριες και φωτεινές κοινωνικές και ανθρώπινες αξίες . 
Κάτι που από τους πιο νέους φίλους σου λίγοι ξέρουμε. Ήσουν παρών στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Στα φοιτητικά σου χρόνια εντάχθηκες στον αντιδικτατορικό αγώνα. Όμως εσύ σιωπούσες για το παρελθόν, δρούσες στο παρόν χωρίς να εξαργυρώνεις επιταγές διεκδικώντας αξιώματα και κοίταζες φωτεινά στο μέλλον. 
Νυχθημερόν στο νοσοκομείο κλείδωνες τελευταίος αργά το βράδυ την πόρτα κινώντας τα νήματα των εκπαιδευτικών ομάδων για την αυτορύθμιση των πασχόντων με σακχαρώδη διαβήτη που πρώτος εσύ εισήγαγες στο ασθμαίνων σύστημα υγείας από το έτος 1992. Δεν σε ακούσαμε τόσα χρόνια να κουραστείς ποτέ. Και τώρα που πλησίαζες προς τη σύνταξη όλοι νιώθαμε χαμένοι … Φεύγει ο Χάρης και νιώθαμε γυμνοί…. Μα εσύ δεν το χες σκοπό να μας εγκαταλείψεις. Να γλιτώσεις ήθελες από τη σκλαβιά της μισθωτής εργασίας , όπως έλεγες χαρακτηριστικά. Μα εσύ ο ίδιος ήσουν αποφασισμένος να συνεχίσεις να είσαι δίπλα μας και να καθοδηγείς τα ιατρικά και ανθρώπινα βήματά μας;. 
Η ζωή ή η μοίρα όπως θέλει ας την πει κανείς , τα έφερε αλλιώς. Όχι, όχι, τίποτα δεν έφερε αλλιώς, γιατί εσύ αποδείχτηκες μαχητής και στο τελευταίο απάνθρωπο παιχνίδι. Την έστιψες τη ζωή σα σφουγγάρι , δεν άφησες τίποτα ακόμα και το θεριό του καρκίνου να σου πάρει το θάρρος, την πυγμή και την αισιοδοξία. 
Δεν πάει καιρός, τώρα δα στον ανταριασμένο χειμώνα που πέρασε, που άρχισες να μαζεύεις από τα μέλη των εκπαιδευτικών ομάδων τις γλυκοζυλιομένες, θέλοντας να αποτυπώσεις τα θετικά στοιχεία αυτής της προσωπικής και επίπονης εργασίας τόσων χρόνων σε μια μελέτη που θα προωθούσε αυτό το εγχείρημα που μέχρι τώρα έχει σώσει εκατοντάδες ζωές διαβητικών συνανθρώπων μας. 
Δεν πρόλαβες θα πουν πολλοί. ¨Όχι λέμε εμείς… 
Άφησες πίσω σου μία μεγάλη παρακαταθήκη…
Το φως των ματιών σου και η ακτινοβολία της σκέψης σου δεν σβήνουν… Στέκεις φάρος που άνοιξε το δρόμο για να απαλύνει τον πόνο, και χρέος όλων μας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, είναι αυτό το δρόμο να τον ανοίξει διάπλατα. 
Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για εσένα ακριβέ μας Χάρη που ρούφηξες απλόχερα τη ζωή της μουσικής του θεάτρου των βιβλίων του γλεντιού εσένα που γεύτηκες όλο τον πλανήτη και συνάμα πόνεσες για τα ανθρώπινα όλα. 
Καλή αντάμωση στις γειτονιές του παραδείσου των ονείρων σου ακριβέ μας φίλε…

 

Η Ελένη Μπαρμπαλιά είναι συνταξιούχος, πρώην επαγγελματικό στέλεχος της Ε.Σ. ΑμεΑ

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας