Εργατικός Αγώνας

Η ένταση των λαϊκών αγώνων είναι το χρέος μας στο Νοέμβρη!

Ανακοίνωση της Κίνησης Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας.

Νοέμβρης 1973. «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»!

Μ’ αυτό το τρίπτυχο αιτημάτων ξεσηκώθηκε πριν 45 χρόνια η σπουδάζουσα νεολαία αρχικά κι ένας λαός ολόκληρος στη συνέχεια ενάντια στην αμερικανόφερτη χούντα.

«Ψωμί», δηλαδή ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για την εργατική τάξη τις οποίας τα δικαιώματα και οι ελευθερίες στραγγαλίζονταν και με το καθεστώς της μετεμφυλιακής «δημοκρατίας» κι ακόμα περισσότερο με το καθεστώς των συνταγματαρχών.

«Παιδεία», δηλαδή εκπαίδευση όχι για τους λίγους κι «εκλεκτούς» αλλά για όλα ανεξαίρετα τα παιδιά του ελληνικού λαού χωρίς προαπαιτούμενα και αποκλεισμούς από τη γνώση.

«Ελευθερία» για τους χιλιάδες εκτοπισμένους του «δημοκρατικού» καθεστώτος που γνώρισαν το Μακρονήσι και τον Αη Στράτη, τις φυλακές και τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Ελευθερία και για τους «νοικοκυραίους» που η χούντα πρόσθεσε στο μεγάλο κατάλογο όσων δεν έπρεπε να έχουν λόγο στέλνοντας παλιούς και νέους φυλακισμένους σε νέα κολαστήρια και νέους τόπους εξορίας.

Γιατί η χούντα ήρθε να ολοκληρώσει αυτό που το λαϊκό κίνημα δεν επέτρεψε στο «δημοκρατικό» μετεμφυλιακό καθεστώς: τον εξανδραποδισμό της εργατικής τάξης της χώρας και τη μετατροπή τους σε φτηνό εργατικό δυναμικό για τις ξένες πολυεθνικές που λυμαίνονταν την Ελλάδα. Οι αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ προετοίμαζαν δικτατορία και με τους υψηλόβαθμους αλλά και με τους χαμηλόβαθμους στρατοκράτες και τελικά την επέβαλαν άσχετα από το ποια μαριονέτα τους επικράτησε της άλλης. Γι’ αυτό και στη διάρκεια της εξέγερσης πλάι στο τρίπτυχο «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» κυριάρχησε και το σύνθημα «Έξω οι ΗΠΑ».

Πάνω από 6 χρόνια η αντίσταση του λαού ήταν σποραδική, ασυντόνιστη, ακίνδυνη. Στο διάστημα αυτό ανασυντάχθηκε ο χτυπημένος μηχανισμός του ΚΚΕ και ιδρύθηκε η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας. Και ξαφνικά η αντίσταση άρχισε να παίρνει οργανωμένο χαρακτήρα. Πρώτα βήματα στη Νομική το Φλεβάρη και λίγους μήνες μετά στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του ’73.

Τις κρύες εκείνες φθινοπωρινές μέρες η χώρα ζεστάθηκε από τον παλμό της εξέγερσης ενός λαού που δεν είχε να χάσει τίποτα περισσότερο απ’ τις αλυσίδες του. Η μάχη ήταν άνιση και δεν έφτασε στην ολοκλήρωσή της αλλά από τις 17 του Νοέμβρη ο φόβος πως η χούντα ήταν ανίκητη διαλύθηκε περισσότερο κι απ’ όσο διαλύθηκε από το τανκ η πύλη του ΕΜΠ. Η χούντα λίγους μήνες μετά κατέρρευσε αφού, όμως, πρόλαβε, να κάνει ένα ακόμα έγκλημα παραδίδοντας τη μισή Κύπρο στους άλλους υποτακτικούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Νοέμβρης 2018. «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»!

Μετά από 45 χρόνια το ίδιο τρίπτυχο αιτημάτων κυριαρχεί στους αγώνες του λαού.

Το «ψωμί» λιγόστεψε στα χρόνια των μνημονίων. Χιλιάδες έμειναν άνεργοί, οι μικρομεσαίοι και οι έμποροι συρρικνώθηκαν, η εργατική τάξη της χώρας φτωχοποιήθηκε αγγίζοντας τα θλιβερά ποσοστά του 1973. Νοικοκυριά καταστράφηκαν, χιλιάδες σπίτια ξεπουλιούνται από τις τράπεζες. Εμπνευστές αυτής της εξαθλίωσης και πάλι οι ξένοι «φίλοι» μας –ΗΠΑ και ΕΕ- σε συνεργασία με την ελληνική αστική τάξη που κερδοσκόπησε και συνεχίζει να κερδοσκοπεί ξεδιάντροπα από την εξαθλίωση του λαού.

Η «παιδεία» χάνει διαρκώς τον όποιο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα είχε τα περασμένα χρόνια και γίνεται πάλι παιδεία των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων και ομίλων, η γνώση που πουλιέται ακριβά και γι’ αυτό ξαναγίνεται απαγορευμένη για τα παιδιά της εργατικής τάξης.

Η «ελευθερία» που δίνουν οι ξενοστήρικτες μνημονιακές και μεταμνημονιακές κυβερνήσεις είναι κομμένη στα μέτρα των ΗΠΑ και της ΕΕ: «ελευθερία» στον πολίτη να επιλέξει αν θα τον «σώσει» -πετώντας του ένα ξεροκόμματο- ο εκλεκτός των ΗΠΑ ή θα εμπιστευθεί τη μοίρα του στον εκλεκτό των Βρυξελλών. Για τέτοιο επίπεδο μεταμνημονιακής «ελευθερίας» μιλάμε.

Το σύνθημα για αποδέσμευση της χώρας από τις ΗΠΑ εξακολουθεί και σήμερα να είναι ανεκπλήρωτο. Η χώρα παραμένει δέσμια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και μάλιστα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τη δένει ακόμα περισσότερο στα τυχοδιωκτικά σχέδια των αμερικανών μετατρέποντας τη σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» και χωροφύλακα του ΝΑΤΟ στην ανατολική Μεσόγειο.

Καθόλου υπερβολικό λοιπόν δεν είναι να βγει κανείς στους δρόμους με τα ίδια συνθήματα και στόχους για «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» όπως και πριν 45 χρόνια. Κι οφείλει να το κάνει!

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δείχνει πως η σημαία του αγώνα δεν πρέπει να υποστέλλεται όταν οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες αναγκάζονται να χαλαρώσουν τα δεσμά γιατί πολύ σύντομα τα κεκτημένα χάνονται. Η ένταση των λαϊκών αγώνων είναι το χρέος όλων μας στο Νοέμβρη. Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να τιμήσει την εξέγερση όχι με κορώνες αλλά όπως της αξίζει: με μαζικούς, ενωτικούς, ταξικούς αγώνες. Αρχή από το Σάββατο στην πορεία προς το λημέρι του εγκληματία, την αμερικανική πρεσβεία.

Αλλά ο αγώνας δεν (πρέπει να) σταματά εκεί. Πρέπει να συνεχίζεται καθημερινά στις μικρές και μεγάλες μάχες. Για την οριστική απελευθέρωση του λαού από δεσμά της εξάρτησης. Για να πάψουν πια τα συνθήματα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» και «Έξω οι ΗΠΑ» να είναι συνθήματα αγώνα. Να δικαιωθούν από τον αγώνα!

 

Νοέμβρης 2018

ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ – ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας