Εργατικός Αγώνας

Κατηγορούν τις Νίκες ως οπορτουνισμό και υμνούν τις ήττες ως «επαναστατικότητα»

Παραχαράσσουν την Ιστορία του ΚΚΕ και της Κομμουνιστικής Διεθνούς

Ο ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στην ομιλία του στην εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 10 χρόνια από τον θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη στο Επιμορφωτικό Κέντρο «Χ. Φλωράκης» αναφέρθηκε στους διαφωνούντες και την κριτική που ασκούν στο Κόμμα για την γραμμή του 19ου Συνέδριου, κατηγορώντας τους με βαριές εκφράσεις όπως:

(…) «γνωστοί οπορτουνιστές και αναθεωρητές της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας και ιδεολογίας, παραχαράκτες της ιστορίας, (….) είτε στις εκτός  συνιστώσες και τάσεις, όπως ο «Εργατικός Αγώνας», η «Νέα Σπορά» (….), λέγοντας ότι, όλοι αυτοί παραμένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν και αρνούνται την διαλεκτική.

Είπε συγκεκριμένα: «……..Η ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και της πολιτικής ενός Κόμματος, είναι προϋπόθεση για την διαρκή επαναβεβαίωση του κομμουνιστικού του χαρακτήρα, δηλαδή της ιδεολογικής-πολιτικής του πρωτοπορίας. Αυτό δεν σημαίνει ούτε ρήξη με την ιστορία του, ούτε ακινησία (…..) Οι οπορτουνιστές συνειδητά αρνούνται αυτή τη διαλεκτική σχέση παρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος. Συνειδητά κρατούν από το παρελθόν ό,τι ξεπερασμένο, ό,τι δοκιμάστηκε κι έδωσε αρνητική πείρα…»

Για να δούμε όμως ποιοι αρνούνται την διαλεκτική και «κρατούν από το παρελθόν ό,τι ξεπερασμένο, ό,τι δοκιμάστηκε κι έδωσε αρνητική πείρα…», ποιοι παραχαράσσουν την ιστορία του Κόμματος και ποιοι είναι οπορτουνιστές!!

Στο βιβλίο που εξέδωσε το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο: «Το ΚΚΕ στον Ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41», στο κεφάλαιο 2 «Οι θέσεις της ΚΔ και του ΠΚΚ (μπ.) για τον πόλεμο πριν το 7ο Συνέδριο της (25 Ιούλη – 21 Αυγούστου 1935) γράφει:

…«Αυτές οι σωστές θέσεις άλλαξαν στην συνέχεια. Το ίδιο και η εξίσου σωστή θέση της 12ης ολομέλειας της ΕΕΚΔ (Αύγουστος – Σεπτέμβρης 1932), η οποία καθόριζε ως εξής τη στρατηγική στόχευση των κομμουνιστικών κομμάτων:

«Στο αποκορύφωμα της παγκόσμιας κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, που όλο και φουντώνει, ενόψει του άμεσου κινδύνου μιας νέας ιμπεριαλιστικής παγκόσμιας σφαγής (…) όλο και πλατύτερες μάζες (…) αρχίζουν να καταλαβαίνουν, ότι μόνο ο δρόμος (…) της προλεταριακής επανάστασης, η πραγματοποίηση της δικτατορίας του προλεταριάτου (…) μπορεί να οδηγήσει στην απελευθέρωση από το ζυγό του κεφαλαίου». (σελ.23).

Λέει δηλαδή ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα ήταν σοσιαλιστική και ότι η θέση αυτή ήταν «σωστή» για την χώρα μας.

Τίθενται τα εξής ερωτήματα:

 

  1. Αφού ήταν «σωστές» οι θέσεις τότε γιατί άλλαξαν;
  2. Πότε επιβεβαιώθηκαν οι θέσεις αυτές που ο ΓΓ του ΚΚΕ θεωρεί σωστές;
  3. Η νίκη που επιτεύχθηκε με τις θέσεις που «άλλαξαν στην συνέχεια» δηλαδή με αυτές του 7ου Συνέδριου της ΚΔ ήταν αποτέλεσμα μιας πολιτικής – όπως γράφουν στο συγκεκριμένο βιβλίο και σε μια σειρά άρθρων στον Ριζοσπάστη – η οποία «..ωθούσε να διεξάγεται η πάλη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος υπό ξένη σημαία»; (Το ΚΚΕ στον Ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41, σελ 26).

 

Γνωρίζουμε όμως ότι οι «σωστές» θέσεις που υποστηρίζει ο ΓΓ και η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, οδήγησαν στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Οδήγησαν στην άνοδο των ναζί στην εξουσία και νωρίτερα των φασιστών στην Ιταλία, καθώς η στρατηγική αυτή απομόνωνε τα Κομμουνιστικά Κόμματα από τις μάζες, όπως και το ΚΚΕ, το οποίο βρέθηκε – προβάλλοντας αυτές τις θέσεις – στα πρόθυρα της διάλυσης το διάστημα 1930-1933 με αποτέλεσμα να … «έχει μόνο 1500 μέλη το 1930. Στην Αθήνα είχε 170 και στον Πειραιά, το μεγαλύτερο εργατικό κέντρο της χώρας, μόνο 70 μέλη, ο Ριζοσπάστης από 3000 αναγνώστες το 1929 έπεσε στους 1.666 το 1930.» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ Α ΤΟΜΟΣ σελ.221).

 

Γνωρίζουμε ότι όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, κατάργησε τα συνδικάτα, απαγόρεψε το Σοσιαλιστικό και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Χιλιάδες Κομμουνιστές και ο ΓΓ του ΚΚΓ κλείστηκαν στα στρατόπεδα θανάτου, όπως και αρκετοί σοσιαλιστές!!.               

 

Το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, επομένως και ο ΓΓ του ΚΚΕ, υποστηρίζουν ότι είναι σωστές αυτές οι θέσεις για την Ελλάδα!. Ψεύδονται!, η αλήθεια είναι διαφορετική σύμφωνα με το πρόγραμμα του 6ου Συνέδριου της ΚΔ.!

 

Τι λέει το 6ο Συνέδριο της ΚΔ για τις χώρες ανάπτυξης του καπιταλισμού ίδιο με αυτό της Ελλάδας; Προτείνει το άμεσο πέρασμα στην δικτατορία του προλεταριάτου όπως ισχυρίζεται ο Δ. Κουτσούμπας;. Ας δούμε τι έλεγε:

 

… «Το 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής διεθνούς (Ιούλης-Σεπτέμβρης του 1928), παίρνοντας υπόψη το διαφορετικό επίπεδο της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης των καπιταλιστικών χωρών, τις συγκεκριμένες ιδιομορφίες των συνθημάτων τους, τόνισε στο πρόγραμμα που ψήφισε τα εξής: (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ Α Τόμος σελ. 218-219)

 

«Τα γεγονότα αυτά κάνουν ιστορικά εντελώς αναπόφευκτη την ποικιλομορφία των δρόμων και των ρυθμών της κατάκτησης της εξουσίας απτο προλεταριάτο, καθώς επίσης και την ποικιλομορφία της ανοικοδόμησης του σοσιαλισμού στις διάφορες χώρες».

 

Έτσι, µε βάση τις συνθήκες και τους δρόμους περάσματος στη δικτατορία του προλεταριάτου, όλες οι χώρες χωρίστηκαν στους παρακάτω τρεις βασικούς τύπους:

 

α) Σε χώρες του πολύ αναπτυγμένου καπιταλισμού, για τις οποίες σαν βασική πολιτική απαίτηση έμπαινε το άμεσο πέρασμα στη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά στην ολοκλήρωση της αστικοδημοκρατικής Επανάστασης και της γρήγορης μετεξέλιξης της στη Δικτατορία του προλεταριάτου.

 

β) Σε χώρες µε µέσο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού, µε µη ολοκληρωμένους ακόµα τους αστικοδημοκρατικούς μετασχηματισμούς, σε μερικές από τις οποίες το πρόγραμμα της ΚΔ προέβλεπε τη δυνατότητα λίγο-πολύ γρήγορης μετεξέλιξης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε επανάσταση σοσιαλιστική, ενώ για άλλες προέβλεπε διάφορους τύπους προλεταριακών επαναστάσεων, µε μεγάλο όγκο καθηκόντων αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα.

 

γ) Σε αποικίες, µισοαποικίες και εξαρτημένες χώρες.

 

Σ’ αυτές, το πέρασμα στη δικτατορία του προλεταριάτου θεωρούνταν δυνατό µόνο σαν αποτέλεσµα μιας ολόκληρης περιόδου μετεξέλιξης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε επανάσταση σοσιαλιστική.»….. (πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς και καταστατικό της, Λαϊκό Βιβλιοπωλείο, Αθήνα 1932, σελ. 82-86)».

 

Το 6ο Συνέδριο της ΚΔ, παρά τις αντιφάσεις του όπου παρέπεμπε στις επεξεργασίες και την στρατηγική του Κομμουνιστικού Κινήματος που αφορούσαν την περίοδο του Α παγκόσμιου πόλεμου, για τις χώρες όμως στο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού όπως της Ελλάδας είχε προσανατολίσει σωστά τα ΚΚ. Το ΚΚΕ βασιζόμενο στο πρόγραμμα αυτό όρισε στο 4ο Συνέδριό του (Δεκ. 1928), τον χαρακτήρα της επανάστασης σύμφωνα με το (β) τύπο όπως όριζε η ΚΔ, δηλαδή την ολοκλήρωση της αστικοδημοκρατικής επανάστασης και της γρήγορης μετεξέλιξής της στην Δικτατορία του προλεταριάτου..

 

Είναι η σημερινή ηγεσία λοιπόν του ΚΚΕ η οποία παραχαράσσει τις αποφάσεις των Συνεδρίων του ΚΚΕ και της ΚΔ και χρησιμοποιεί διάφορα «τσιτάτα» από κατώτερα όργανα της ΚΔ και του ΚΚΕ όπως είναι οι ολομέλειες ενδιάμεσα των συνεδρίων για να στηρίξει την σημερινή γραμμή της.

 

Συγκεκριμένα υιοθετεί την λαθεμένη απόφαση της 3ης ολομέλειας (Γενάρης 1930) η οποία … «χαρακτηρίζοντας την επανάσταση σαν σοσιαλιστική και ξεκινώντας από την εσφαλμένη διαπίστωση ότι στη χώρα υπήρχε επαναστατική κατάσταση έριξε το σύνθημα της γενικής πολιτικής απεργίας.. (…) με άλλα λόγια η γενική πολιτική απεργία ταυτιζόταν με την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης, γεγονός που δεν ανταποκρινόταν ούτε στο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο ανάπτυξης της χώρας ούτε στις διαθέσεις και στο βαθμό αγωνιστικής ετοιμότητας των μαζών». (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949 σελ.218 Α ΤΟΜΟΣ).

 

Η ρήση του ΓΓ του ΚΚΕ ότι: αυτοί που …. « Συνειδητά κρατούν από το παρελθόν ό,τι ξεπερασμένο, ό,τι δοκιμάστηκε κι έδωσε αρνητική πείρα…» είναι οπορτουνιστές, ταιριάζει γάντι σε αυτόν και την ηγετική του ομάδα. Όντως οι οπορτουνιστές μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν και είναι αυτοί που παραχαράσσουν την Ιστορία, για να στηρίξουν χρεωκοπημένες πολιτικές οι οποίες έφεραν τα ίδια αποτελέσματα και τότε και τώρα, γεγονός που αποδεικνύεται σήμερα στην πράξη. Και αυτός είναι ο λόγος που σχεδιάζουν να αλλάξουν τον Α ΤΟΜΟ της ιστορίας του ΚΚΕ, για να «λιβανίζουν» δηλαδή την σημερινή λαθεμένη πολιτική τους!.

 

Ευτυχώς που τις «σωστές» αυτές πολιτικές τις άλλαξαν οι Μπολσεβίκοι με ηγέτη τον Στάλιν, τον ήρωα Δημητρώφ και τους άλλους ήρωες Κομμουνιστές ηγέτες της ΚΔ, με αποτέλεσμα να νικηθεί ο ναζισμός-φασισμός και στην συνέχεια, με αυτήν την πολιτική (7ο Συνέδριο της ΚΔ) να τραβηχτούν μια σειρά χώρες στο σοσιαλισμό και όχι μόνο οι χώρες που πέρασε ο Κόκκινος Στρατός, αλλά χώρες όπως η Κίνα, η Γιουγκοσλαβία, η Κορέα, το Βιετνάμ, η Κούβα, η Αλβανία.

 

Το 1/3 περίπου της γης έγινε κόκκινο με αυτήν την πολιτική, αυτή που δημιούργησε το ΕΑΜ και τον ΔΣΕ στην Ελλάδα και τα λαϊκά μέτωπα στην Ευρώπη. Το ότι το Κίνημα στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει το πέρασμα στο σοσιαλισμό, δεν είναι ευθύνη του προγράμματος, αλλά των συγκεκριμένων τερατωδών λαθών που έκαναν τα ηγετικά στελέχη του Κόμματος, παραβιάζοντας το πρόγραμμα και το καταστατικό του ΚΚΕ.

 

Τέτοιες παραβιάσεις γίνονται τώρα με την φραξιονιστική δουλειά, την δράση και προπαγάνδα της ηγετικής ομάδας.

 

Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

 

  1. Με την ωμή παραβίαση του καταστατικού και του προγράμματος του ΚΚΕ όπου χωρίς να υπάρχει απόφαση του Κόμματος, η οποία αναθεωρεί το 7ο Συνέδριο της ΚΔ, η εν λόγω ηγετική ομάδα, με σειρά άρθρων στο «Ρ» και τώρα με την έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου, παραχαράσσει την Ιστορία του Κόμματος, όπως ισχύει και είναι καταγραμμένη στον Α ΤΟΜΟ της Ιστορίας του ΚΚΕ, προετοιμάζοντας το Κομματικό δυναμικό στο να ψηφίσει την συγκεκριμένη γραμμή, που ετοιμάζει να φέρει για .. «έγκριση» η συγκεκριμένη ομάδα.
  2. Η ωμή παραβίαση του καταστατικού και του προγράμματος του ΚΚΕ επί χρόνια και ειδικά μετά το 17ο Συνέδριο, όπου – αντίθετα από τις κατευθύνσεις του προγράμματος του ΚΚΕ το οποίο προέβλεπε την συγκρότηση του ΑΑΔΜ και την κυβέρνηση του – η ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, και η συγκεκριμένη ηγετική ομάδα, (Μαϊλης, Μπέλλου, Παπαδόπουλος) προπαγάνδιζαν και προσανατόλιζαν το Κόμμα έξω από τις προβλέψεις του προγράμματος του σε γραμμή όμοια με αυτήν του 1930, (την «σωστή» γραμμή που είπε ο Δ. Κουτσούμπας), γραμμή που επέβαλλαν στο 19ο συνέδριο με τα γνωστά αποτελέσματα της αποσύνθεσης του ΚΚΕ που την ονομάζουν «επανάκτηση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ» και χαρακτηρίζουν την σημερινή του κατάσταση ως ..«Κόμμα παντός καιρού»!!  

 

 

 

 

 

Η 3η Διεθνής και το 7ο Συνέδριο της, το ΕΑΜ και ο ΔΣΕ, ο Στάλιν, ο Δημητρώφ και οι Μπολσεβίκοι, θα είναι «καρφί στο μάτι» των όπου γης οπορτουνιστών, των αριστεριστών και άλλων γκρουπούσκουλων που όσο και να προσπαθούν δεν μπορούν να σβήσουν από την μνήμη του λαού το μεγαλείο τους.

Αθήνα 4 Ιούνη 2015

Παναγιώτης Καμπούρης

 

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας