Εργατικός Αγώνας

ΚΚΕ και πραγματικότητα

Τα προηγούμενα χρόνια, αν κάτι ήταν αδιαμφισβήτητο στην πολιτική ζωή της χώρας, αυτό ήταν η συνεκτικότητα και η λογική αλληλουχία του λόγου του ΚΚΕ. Είτε διαφωνούσε κανείς μαζί του, είτε ήταν οπαδός και φίλος του, ΔΕΝ μπορούσε να μην παραδεχθεί την πολιτική συνέπεια, τη σύνδεση λόγων και έργων, θεωρίας και πράξης,  ως τίτλο τιμής για το κόμμα της εργατικής τάξης. Τις τελευταίας μέρες, με αφορμή την προκήρυξη του δημοψηφίσματος αλλά και την προσπάθεια ερμηνείας του, το ΚΚΕ μοιάζει να μην ξέρει «που πατάει και που βρίσκεται».

Ενδεικτικά σταχυολογώ τον τρόπο με τον οποίο καταμετρά το εύρος της πρότασής του για ΑΚΥΡΟ.

  • Αθροίζοντας ΟΛΑ τα ΑΚΥΡΑ, ακόμη και αν αυτά είχαν «Χ» ή «V» μέσα στο τετραγωνάκι του «ΝΑΙ» / «ΟΧΙ», συνθήματα για ποδοσφαιρικές ομάδες π.χ. «ΠΑΟΚάρα Πρωτάθλημα», ερωτικά μηνύματα κ.α..
  • Το ΚΚΕ πάει ένα βήμα παραπέρα. Αθροίζει στο ΑΚΥΡΟ και το ΛΕΥΚΟ ως όλο, παραβλέποντας πως το ΛΕΥΚΟ -ως επιλογή- είναι κομμάτι των έγκυρων Ψηφοδελτίων.
  •  Τέλος καταμετρά υπέρ του την άνοδο της ΑΠΟΧΗΣ! Σε ένα δημοψήφισμα το οποίο διεξήχθη με ΚΛΕΙΣΤΕΣ τις ΤΡΑΠΕΖΕΣ, το ΚΚΕ αθροίζει όσους ΔΕΝ κατάφεραν να πάνε στον τόπο τους να ψηφίσουν ως στήριξης της πολιτικής του πρότασης.

Τι έχει συμβεί;

Η ηγεσία του ΚΚΕ με το δημοψήφισμα έπαθε ακριβώς αυτό που απευχόταν να συμβεί, αυτό που ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός και εφιάλτης της. ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΞΥΝΣΗ και ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΟΔΟ της ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ, αναδεικνύοντας το αδιέξοδα των ΣΗΜΕΡΩΝ της ΕΠΙΛΟΓΩΝ.

Η ταξική πάλη και η ανάπτυξη της συνείδησης για τα εκμεταλλευόμενα στρώματα, έχει τους δικούς της νόμους και κανόνες, ΔΕΝ επιδέχεται «μονοδρομήσεις» και βουλησιαρχία. Εκεί ακριβώς το ΚΚΕ διαλύθηκε κυριολεκτικά. Έμοιαζε με τον ποιητή που έγραφε στο παγωμένο δωμάτιο στίχους για την άνοιξη, και όταν αυτή ήρθε ΔΕΝ ταίριαζε με τα γραφτά του. Έτσι, αφού η πραγματικότητα ΔΕΝ ταίριαζε με τη «γραμμή», άρχισε να διαφωνεί με την πραγματικότητα και προχώρησε στις παραπάνω ακροβασίες.

Το «ΝΑΙ» της Εκάλης και το «ΟΧΙ» της Β’ Πειραιά καθώς και της νεολαίας ΔΕΝ μπορούσε να κρυφτεί! Έτσι από σήμερα (07/07) έχουμε προσπάθεια να ρίξει γέφυρες προς το «ΟΧΙ», με δηλώσεις του στυλ «να μην τολμήσει η κυβέρνηση να φέρει μνημόνιο, μετατρέποντας το «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ». Την ίδια ώρα όμως το ΚΚΕ μονοδρομούσε την ψήφο ΥΠΕΡ του «ΟΧΙ» ως έγκριση των «αριστερών» μνημονίων του Τσίπρα, ως ΝΑΙ στις 47+8 σελίδες. Αυτή η παραδοχή ΔΕΝ οδήγησε το ΚΚΕ στην επιλογή του ΑΚΥΡΟΥ ή διπλού ΟΧΙ;

Η ιδεολογική φτώχεια έχει οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς. Ο Ριζοσπάστης και στελέχη του ΚΚΕ «τσουβαλιάζουν» ανερυθρίαστα τις δυνάμεις οι οποίες ψήφισαν «ΟΧΙ» με τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝ.ΕΛΛ. Αλήθεια ποια θα ήταν η στάση τους αν όλοι εμείς «οι οπορτουνιστές του ΟΧΙ», αποκαλούσαμε τα μέλη του ΚΚΕ «φρικιά», ότι αθροίστηκαν μαζί με τα αναρχικά στέκια και τις σαρδέλες του Τζίμη;

Κλείνω με το ζήτημα του νομίσματος. Ενώ το ΚΚΕ σωστά παρατηρεί πως ΔΕΝ μπορούν να υπάρξουν θετικές εξελίξεις για την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό, αν αυτές σφραγίζονται από τη δράση των κυρίαρχων τάξεων, πετάει την μπάλα στην εξέδρα με την τοποθέτησή του. Με πρόσχημα να μην ταυτιστεί με (μειοψηφικούς) κύκλους της αστικής τάξης οι οποίοι απεργάζονται κερδοσκοπικά – αντιλαϊκά σχέδια επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, ταυτίζεται με την κυρίαρχη νομισματική επιλογή – εκβιασμό της κυρίαρχης μερίδας. Και το χειρότερο, όλα αυτά παρουσιάζονται ως η συνεκτική επαναστατική πρόταση του ΚΚΕ, η οποία ΔΕΝ παίρνει από τροποποιήσεις και σχετικότητες. Να το πούμε σχηματικά: «αυτό είναι το ρούχο, ή το φοράς ολόκληρο ή ΟΧΙ».

Συμπερασματικά:

Η λαϊκή σοφία λέει πως «ο κόμπος έφτασε στο χτένι» και αυτή η παρατήρηση μας αφορά όλους. Το παλιό πολιτικό σκηνικό οδεύει προς τον πολιτικό ΘΑΝΑΤΟ και οι σημερινές επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ ταυτίζουν το Ιστορικό Κόμμα της Εργατικής Τάξης με το ΧΘΕΣ. Είναι «ηλίου φαεινότερο» πως αυτές οι επιλογές ΔΕΝ κάνουν απλώς κακό στο πολιτικό οργανισμό που λέγεται ΚΚΕ, αλλά στο ιστορικό του φορτίο, σε ότι έχει συμβολίσει και εκφράσει, σε αυτό που ονομάζουμε «υπόθεση της εργατικής τάξης».

Όσοι αναφερόμαστε στις αξίες της κοινωνικής ανατροπής, στο Μαρξισμό – Λενινισμό, στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος έχουμε να σηκώσουμε το βάρος, την ιστορική ευθύνη της δράσης και της δημιουργίας ενός κόμματος που θα επιτελεί πραγματικά το ρόλο του. Η αναγκαιότητα ΔΕΝ ήταν ποτέ μεγαλύτερη από ότι είναι ΤΩΡΑ.

Τζώτζης Βασίλης

Ξάνθη 07/07/2015

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας