Συμπληρώθηκαν 15 χρόνια χωρίς τον Χαρίλαο Φλωράκη.
Όλο αυτό το διάστημα πολλοί μίλησαν και μιλούν για τον Χαρίλαο προσπαθώντας να τον μετατρέψουν σε ένα εικόνισμα, μια θολή μορφή που καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα.
Για μας ο Χαρίλαος ήταν αυτό που πάντα έβγαζε ο ίδιος: απλός, σεμνός, δωρικός. Μιλούσε με τη πλούσια δράση του παρά με τα λόγια. Κι όποτε χρειαζόταν να πει δυο κουβέντες ήταν απλές και καθημερινές όπως ο ίδιος. Όπως ο σεμνός αποχαιρετισμός ενός αγωνιστή στους συντρόφους που μένουν πίσω προσπαθώντας «να σηκώσουν το δικό του όπλο»:
«Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω.
Ό,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, τη Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του.
Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό.
Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια.
Δε θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα.
Γεια σας
Χαρίλαος Φλωράκης».
Καπετάνιε συνεχίζουμε στο δρόμο σου.
