του ειδικού συνεργάτη μας Πέτρου Ιωαννίδη
Τις τελευταίες μέρες, για μια ακόμη φορά, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση απειλή για το ελλαδικό και ευρωπαϊκό κατεστημένο. Σε παλαιότερο άρθρο είχα γράψει πως μετά την επίσκεψη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στη Ρωσία ο κ. Τσίπρας είχε πλέον τον αέρα πρωθυπουργού. Μόλις πρόσφατα ο κ. Τσίπρας συνοδεία του νυν υπουργού Άμυνας κ. Αβραμόπουλου διαβεβαίωσε το στράτευμα πως η ασφάλεια του κράτους αποτελεί προτεραιότητα κ.λπ.
Η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε πολύ απλά να χαρακτηριστεί ως τυχοδιωκτική, οπορτουνιστική (νέο)σοσιαλδημοκρατική κ.λπ. Συναντιέται με τους πάντες σε Ελλάδα (ΣΕΒ κ.λπ.) και εξωτερικό (επίσκεψη στον Πάπα, σε θεσμικούς φορείς που εκπροσωπούν το μεγάλο Κεφάλαιο κ.λπ.).
Μπορεί μια τέτοια τακτική να εξυπηρετεί κάποιον απώτερο στρατηγικό στόχο; Προσωπικά δεν το θεωρώ πιθανό. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί του αυτό προωθούν στον κόσμο της Αριστεράς, ότι δηλαδή όλες οι παραπάνω συναντήσεις πραγματοποιούνται στα πλαίσια του θεσμικού ρόλου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ουδεμία σχέση έχουν με πολιτική μετατόπιση από τις αριστερές, ριζοσπαστικές θέσεις που θεωρητικά έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μερικές παράλληλες συναντήσεις…
Την ίδια μέρα που ο κ. Τσίπρας συναντούσε τον Πάπα στο Βατικανό ο κ. Σαμαράς μαζί με τους πρωθυπουργούς των χωρών από τις οποίες θα περάσει ο TAP (Trans Adriatic Pipeline) υπέγραφε την σχετική συμφωνία. Έχω την αίσθηση πως δεν σχολιάστηκε σχεδόν καθόλου το γεγονός της σύμπτωσης των δύο συναντήσεων.
Ο αγωγός TAPπροέκυψε ως επιδίωξη της ευρωατλαντικής (οικονομικής) συμμαχίας να απεξαρτηθεί (τουλάχιστον εν μέρει) από το ρωσικό φυσικό αέριο. Την ίδια μέρα που ο κ. Σαμαράς υπέγραφε τις σχετικές συμφωνίες προάγοντας κατ’ ουσίαν τις επιδιώξεις της εγχώριας και ευρωπαϊκής αστικής τάξης ο κ. Τσίπρας βρισκόταν σε ένα από τα κέντρα εξουσίας του πλανήτη, δηλαδή το Βατικανό. Το Βατικανό, ιστορικά και σήμερα, λειτούργησε και λειτουργεί ως ο προαγωγός των συμφερόντων ΗΠΑ και ΕΕ και παγκόσμιο κλίμακα.
Προσωπικά, έχω την αίσθηση πως η σύμπτωση των επισκέψεων δεν είναι διόλου τυχαία. Το Βατικανό δρώντας για λογαριασμό των συγκεντρωτικά δομημένων πολιτικών και οικονομικών ελίτ τις οποίες έμμεσα εκπροσωπεί και πάντοτε στηρίζει, θέλησε να διασφαλίσει πως σε καμία περίπτωση το 27% (ή ένα ποσοστό της τάξης του 35% που θα αποσπάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές) δεν θα μετατραπεί σε πραγματικά ριζοσπαστική δράση των ίδιων των ψηφοφόρων. Δηλαδή, να κάνει καθαρό πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανέναν στόχο να ξεθεμελιώσει την θεμελιωμένη σαπίλα τουλάχιστον στον ελλαδικό χώρο.
Και τα κατάφερε. (Μερικές μέρες πριν την επίσκεψη του κ. Σαμαρά στο Αζερμπαϊτζάν, ο πρόεδρος της χώρας επισκέφθηκε μαζί με την γυναίκα την κ. Μπακογιάννη. Λίγες μέρες αργότερα ο «αποστάτης» μιλούσε με κολακευτικά λόγια για τον κ. Μητσοτάκη ο οποίος ανταπέδιδε με χειροκρότημα. Αυτή είναι η «ηθική» των εξουσιαστικών και διαχρονικά κυβερνητών τούτου του τόπου.)
Η ΕΕ (στην ουσία το γερμανικό κεφάλαιο) θα πετύχουν τον στόχο τους, δηλαδή θα απεξαρτηθούν εν μέρει από το ρωσικό κεφάλαιο. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο εγγυητής του γεγονότος ότι οι υπάκουοι υπήκοοι του ελλαδικού χώρου «θα μείνουν φρόνιμοι».
Έτσι, δεν είναι καθόλου απίθανο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με τους γραφειοκράτες του ΣΕΒ να καταρτίσουν ένα πλάνο για το πώς θα γίνει εφικτό να επανέλθει ο βασικό μισθός στα 751 ευρώ. (Στη διάρθρωση του κόστους μια μεγάλης επιχείρησης το κόστος εργασίας είναι συνήθως ένα μικρό τμήμα του. Άλλα κόστη όπως π.χ. το κόστος ενέργειας και πάγια κόστη σχετικά με την αγορά και συντήρηση ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού, μηχανών παραγωγής, συστημάτων αυτοματοποίησης κ.λπ. Τουλάχιστον για το κόστος ενέργειας έχει ήδη υπάρξει δέσμευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι θα πράξει τα δέοντα ώστε αυτό να μειωθεί.).
Μισθός 751 € και κομμουνιστική προοπτική
Την στιγμή που συμβαίνουν τα παραπάνω, πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ακόμα ένα κόμμα που υποστηρίζει την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Το ΚΚΕ. Το αίτημα για ένα συγκεκριμένο ύψος μισθού είναι εν γένει ρεφορμιστικό διότι δεν απαντά σε πολλά πληθώρα ζητημάτων. (Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, εάν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φέρει νομοθετική ρύθμιση επαναφοράς του μισθού και αυτή ψηφιστεί, με ή χωρίς την ψήφο του ΚΚΕ, τότε θα αποτελέσει μια σχετική ανακούφιση για τα λαϊκά στρώματα και πρέπει να επικροτηθεί με την παράλληλη δημιουργία ενός σώματος επιθεωρητών εργασίας το οποίο θα μπορεί να πραγματοποιεί ελέγχους όπου και όταν απαιτείται υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα των εργαζομένων). Για ένα ρεφορμιστικό κόμμα (λ.χ. ΣΥΡΙΖΑ) μια προσέγγιση σαν την παραπάνω είναι μάλλον η πιθανότερη και η πλέον αναμενόμενη.
Το ζήτημα είναι πώς τοποθετείται ένα κομμουνιστικό κόμμα απέναντι στο ύψος του κατώτερου μισθού εντός μιας αστικής οικονομίας αλλά και εντός μιας οικονομίας εν γένει. Κατά την γνώμη μου το γεγονός ότι το «1400 ευρώ βασικό μισθό κόντρα στην συναίνεση και στον συμβιβασμό» έγινε 751 με σκοπό την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων συνιστά ρεφορμισμό και στην ουσία αποτελεί αντανάκλαση των μικροαστικών χαρακτηριστικών και της βάσης της κομματικής δομής στον τρόπο με τον οποίο η ηγεσία ιεραρχεί τις δράσεις της και δομεί το περιεχόμενο των αιτημάτων της. (Αν και θα μπορούσα να περιγράψω με περισσότερες λεπτομέρειες γιατί θεωρώ την βάση του ΚΚΕ μικροαστική αλλά και το πώς αυτό επιδρά στην πολιτική της ηγεσίας του δεν θεωρώ ότι έχει νόημα να το κάνω. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον, εάν χρειαστεί, θα γίνει).
