Εργατικός Αγώνας

Τότε…

Γράφει ο Κώστας Γρηγοριάδης

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις υπερήφανος για όσα σου έχουν δώσει οι σύντροφοί σου και το κόμμα σου.

Κι αυτό σε χορταίνει σαν το ψωμί της μέρας.

Δε ζητάς πολλά, απλά να αισθάνεσαι ότι όταν σε καλέσει η ανάγκη του κόπου και του μόχθου, το υποκείμενο της επανάστασης θα είναι εκεί.

***

Θυμάμαι, για να μην τρέξω παλιά, σε εκείνες τις τραγικές στιγμές του πολέμου στη Σερβίας, όπου ο ιμπεριαλισμός έκανε αυτό που ήταν ταγμένος να κάνει πάντα: Να σκοτώνει, να εξαφανίζει κράτη και να σπέρνει το μίσος ανάμεσα σε αδέλφια.

Ποιος δε θυμάται την κυνικότητα του Βρετανού εκπρόσωπου τύπου του ΝΑΤΟ να λέει πως πρόκειται απλά για «λάθος» η δολοφονία αμάχων από τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα.

Άλλος ήταν ο στόχος, αλλά…

Τότε λοιπόν ξαναθυμάμαι την οργή του ελληνικού λαού και τις πολλές κινητοποιήσεις συμπαράστασης στους αδελφούς Σέρβους.

Όσο για το κόμμα μου; Χάρμα οφθαλμών. Με…

– Τις πολύμορφες κινητοποιήσεις, και τις φρέσκες ιδέες στους δρόμους του αγώνα που εφαρμόστηκαν.

– Τις φοβερές και γεμάτες χιούμορ παραπλανήσεις μέσω της αλλαγής της οδοσήμανσης που έκαναν οι σύντροφοι και στείλανε τους νατοϊκούς στη λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης.

– Τις αποστολές στελεχών αντάμα με τον κόσμο στις Σέρβικες γέφυρες με το στόχο στο πέτο, να λεν στους δολοφόνους «εδώ είμαστε, δε σας φοβόμαστε».

– Την υποδοχή στον Κλίντον, όπου δόθηκε βροντερό παρόν στους δρόμους της Αθήνας.

– Τους νέους της ΚΝΕ να γράφουν στα τανκς των ιμπεριαλιστών το «Yankees go home».

– Το παρών ακόμη και με το θέατρο, παρακαταθήκη του μεγάλου κομμουνιστή Βασίλη Ρώτα, που έφερνε τον αέρα από τα λεύτερα βουνά του ΕΛΑΣ και τον άφηνε στην πλατεία Συντάγματος, δικάζοντας   με το λαϊκό δικαστήριο τους ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ.

– Ποιος ξεχνά τον μεγάλο μας Κώστα Καζάκο ως δικαστή;

***

Αλλά, σήμερα;

Αυτό το σήμερα είναι, διάολε, γροθιά στο στομάχι. Να βλέπεις τα άγρια μνημονιακά χρόνια να γυρνάνε το λαό δεκαετίες πίσω.

Να τον ματώνουν.

Να του αφαιρούν καθημερινά όσα με κόπο χρόνια τώρα είχε κερδίσει.

Να ξαναγίνεται η μετανάστευση η μόνη επιλογή, ειδικά για τους νέους.

Και να ξεχνιούνται παρακαταθήκες και αγωνιστικές περγαμηνές που απλά να μετουσιώνονται σε συλλαλητήρια μερικών ωρών και μετά να χάνονται.

Να αναρωτιέσαι αν φτάνουν οι ανακοινώσεις που απλά καλούν τον κόσμο να μην πληρώσει τα χαράτσια του.

Να αναρωτιέσαι αν τελικά η αγωνιστικότητα μεταμορφώνεται σε επετειακό γεγονός για να καυχιόνται κάποιοι…

Όχι σύντροφοι! Δε φτάνουν μόνο αυτά στην μεγάλη πληγή που ανοίγει όλο και περισσότερο μέρα τη μέρα.

Πιο πλατιά, πιο μαζικά, πιο ενωτικά. Κάθε μέρα να γίνεται και κάτι καινούριο κι όχι απλά να λέμε πόσες χιλιάδες μαζέψαμε.

Οι χιλιάδες την επόμενη μέρα του συλλαλητηρίου γίνανε μονάδες.

Δε φτάνει να γίνεται η απεργία της μιας ημέρας χωρίς να έχει την κάλυψη του σωματείου.

Ο κόσμος δεν είναι ούτε ανώριμος ούτε χαζός. Απλά, τού έπεσαν μαζεμένα πολλά στο κεφάλι του.

Μια σπίθα χρειάζεται και θα μείνει πολλές μέρες στο δρόμο. Και θα απεργήσει πολλές μέρες. Και θα διαμαρτυρηθεί πολλές μέρες. Και θα σκίσει τα χαράτσια μπροστά στις εφορίες και τα υπουργεία.

Το χέρι του παραδείγματος περιμένει.

Αλλά αυτό δεν έρχεται…

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας