Εργατικός Αγώνας

Πώς ο καπιταλισμός σού παίρνει το σπίτι

Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος.

«Μάχη» δόθηκε στη Βουλή ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα σχετικά με το «ποιος θα πάρει πιο ανώδυνα τα σπίτια των δύστυχων Ελλήνων που έπεσαν στην ανθρωποπαγίδα που τους έστησε ο καπιταλισμός».

Κανείς από τους δυο «μονομάχους» δεν είπε κουβέντα για το πώς δημιουργήθηκε αυτή η λαιμητόμος που αποκεφαλίζει συνεχώς το ιερότερο και πιο θεμελιακό δικαίωμα του ανθρώπου να έχει ένα σπίτι .

Επί χρόνια πολλά το σύστημα εξουσίας, οι τράπεζες και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα εξωθούσαν τον κοσμάκη στη λήψη «εύκολων» και «δελεαστικών» στεγαστικών δανείων.

Όσοι πολίτες ενέδωσαν, πήραν τις αποφάσεις τους σύμφωνα με την τότε οικονομική τους κατάσταση, τις συνθήκες ζωής τους, τις δυνατότητές τους και τις εργασιακές τους προοπτικές, χωρίς να ξέρουν και να μπορούν να μαντεύσουν, τι τους είχε ετοιμάσει για τη συνέχεια το καπιταλιστικό σύστημα.

Ήρθε, λοιπόν, ο καιρός των Μνημονίων και οι συνθήκες άλλαξαν δραματικά για τους πολίτες οι οποίοι όχι μόνο είδαν τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται αλλά πολλοί απ’ αυτούς έμειναν και χωρίς δουλειά με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους.

Από την άλλη μεριά, οι απαιτήσεις των τραπεζών έμειναν ακέραιες κι εμφανίστηκαν και τα μικρά γράμματα των συμβολαίων.

Έτσι τα σπίτια του κοσμάκη μπήκαν στο αδηφάγο στόμα του κεφαλαίου ενώ οι μνημονιακές κυβερνήσεις με διάφορους νόμους και ρυθμίσεις νοιάζονταν μόνο να μη χάσουν οι τράπεζες τα «χρήματά τους» κι   όχι να υπερασπίσουν τους δανειολήπτες με μείωση του δανείου ανάλογη με τη μείωση του εισοδήματος ή ακόμα και με τη διαγραφή του. Οι συστημικές τράπεζες, που στον καιρό των μνημονίων ανακεφαλαιοποιήθηκαν με χρήματα που φορτώθηκαν στις πλάτες του λαού, επιδιώκουν να του πάρουν τα σπίτια ώστε να αυξήσουν την κερδοφορία τους ή πουλάνε τα «κόκκινα δάνεια» σε ξένα Funds .

Το τρίπτυχο του «colpo grosso» ήταν:

-Σου δίνω εύκολο δάνειο.

-Σε κάνω μετά φτωχό.

-Σου παίρνω τέλος το σπίτι μαζί και τα λεφτά του δανείου.

Ουσιαστικά δηλαδή πρόκειται για μια συνωμοσία εξόντωσης των λαϊκών τάξεων υπέρ του κεφαλαίου, ένα έγκλημα κατά της χώρας και του λαού για το οποίο όμως δεν υπάρχει δικαστήριο (και πώς θα ήταν δυνατόν;) για να το δικάσει και να καταλογίσει στους υπεύθυνους ποινές ανάλογες των πράξεών τους .

Όπως πολύ σωστά είχε πει το «Κίνημα ΔΕΝ Πληρώνω»: Εξελίσσεται «μια τεράστια αλλαγή στα περιουσιακά δεδομένα της χώρας, που θα μπορεί να συγκριθεί μόνο με την περίοδο της κατοχής. Τότε θησαύρισαν οι μαυραγορίτες, σήμερα τα κοράκια των αγορών και οι τραπεζίτες…».

Άλλωστε είναι τόση η ασφάλεια και η σιγουριά που αισθάνονται εκεί ψηλά οι υπεύθυνοι, ώστε τελείως κυνικά και ψυχρά ομολογούν αυτό που είναι πραγματικότητα:

«Αν δεν υπάρχει δυνατότητα εκπλειστηριασμού της α΄ κατοικίας δεν υπάρχει στεγαστικό δάνειο της α΄ κατοικίας, γιατί ο μόνος τρόπος για να υπάρξει στεγαστική πίστη σε κάποιον που δεν έχει καμία άλλη περιουσία είναι να εκπλειστηριάζεται η α΄ κατοικία. (…) είσοδος στην κανονικότητα σημαίνει είσοδο στην κανονική καπιταλιστική οικονομία, που σημαίνει τράπεζες ισχυρές».

Άδωνης Γεωργιάδης, Φεβρουάριος 2020

***

Ο λαός πρέπει επιτέλους να βγάλει απ’ τ’ αυτιά του τα όποια κομματικά ακουστικά, να αναπτύξει δική του αυτόνομη πολιτική κρίση και δράση, να στερήσει από το σύστημα την όποια συναίνεση και τον όποιο συμβιβασμό και να αποδομήσει και να απονομιμοποιήσει κοινωνικά τα επιχειρήματα και τις αντιλαϊκές πολιτικές του.

Παράλληλα, οφείλει να σφυρηλατήσει ένα μαχητικό ενωτικό και ανυποχώρητο μέτωπο για διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής εργασίας, για πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά της στέγασης, της περίθαλψης και της εκπαίδευσης και για υπεράσπιση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Κι όλα αυτά ενταγμένα οργανικά μέσα σε έναν κεντρικό στρατηγικό στόχο για μια νέα κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης κι ελευθερίας.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας