Εργατικός Αγώνας

Η λεγόμενη ανακούφιση του κρατικού χρέους

Γράφει ο Δ. Δημητριάδης

Το δημόσιο χρέος της χώρας, πολλές δεκαετίες τώρα έχει αναδειχτεί σε κεντρικό πρόβλημα της πολιτικής ζωής και μάλιστα με ένα τρόπο που επισκιάζει τις αιτίες της δημιουργίας του. Αντιμετωπίζεται ως αιτία και όχι ως το αποτέλεσμα της καπιταλιστικής διαχείρισης και της εξάρτησης της χώρας.

Στο όνομα της αντιμετώπισης του χρέους και της οικονομικής κρίσης η χώρα είχε υπαχθεί το 2010 στον ευρωπαϊκό μηχανισμό και στο ΔΝΤ. Τα αποτελέσματα όσον αφορά την αντιμετώπιση του χρέους είναι γνωστά, αρχής γενομένης από το περίφημο PSI που συμφώνησε η τότε μνημονιακή κυβέρνηση και ο Β. Βενιζέλος ως υπουργός οικονομικών και θεωρήθηκε τεράστια επιτυχία, επειδή υποτίθεται κουρεύτηκαν περισσότερα από 100 δισ. € χρέος. Παρόλα αυτά η λιτότητα που συνόδευε το PSI και τα νέα δάνεια συνέτριψαν την ελληνική οικονομία και εκτόξευσαν το χρέος σε ύψος μεγαλύτερο από το πριν.

Σαφή αναφορά για την αντιμετώπιση του χρέους υπήρξε στη συμφωνία του 2012, όταν συμφωνήθηκε το μνημόνιο Σαμαρά, χωρίς φυσικά να γίνει το παραμικρό για την ουσιαστική μείωση του.

Σήμερα, μετά την ψήφιση και την έναρξη εφαρμογής του τρίτου μνημονίου Τσίπρα ξαναφουντώνει η συζήτηση για το χρέος και παρουσιάζεται ως διαπραγματευτική επιτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το χρέος με το τρίτο μνημόνιο θα εκτοξευθεί σε πρωτοφανές ύψος, άνω των 400 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Όλες οι πλευρές που τοποθετούνται γι’ αυτό θεωρούν ως απαραίτητη προϋπόθεση για την έναρξη των συζητήσεων για τη μείωση του χρέους την πιστή και ολοκληρωμένη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων του μνημονίου. Μετά απ’ αυτό θα ανοίξει η συζήτηση για το χρέος.

Κυβέρνηση, ευρωζώνη και ΔΝΤ αντιμετωπίζουν το ζήτημα από διαφορετικές αφετηρίες. Η κυβέρνηση αφού από καιρό έχει ξεχάσει τη θέση της για διαγραφή του, επιδιώκει επιμήκυνση των πληρωμών, μείωση των επιτοκίων και περίοδο χάριτος. Η Ευρωζώνη δεν συζητά καθόλου όχι μόνο διαγραφή, αλλά ούτε καν τις ελληνικές προτάσεις. Θεωρεί ικανοποιητική λύση τον καθορισμό της εξυπηρέτησης του στο ύψος του 15% του ελληνικού ΑΕΠ σε βάθος 15ετίας. Ο Πολ Τόμσεν εκ μέρους του ΔΝΤ δηλώνει ότι το ταμείο θα συζητούσε την πρόταση της ευρωζώνης, αλλά το ύψος της ετήσιας δαπάνης εξυπηρέτησης δεν πρέπει να ξεπερνά το 10% του ΑΕΠ και μαζί να υπάρξει σημαντική επέκταση των λήξεων.

Τι σημαίνουν όλα αυτά και κυρίως αποτελούν πραγματική λύση στο πρόβλημα του χρέους;

Αυτό σημαίνει ότι τα 400 δισ. € του δημόσιου χρέους και οι τόκοι που θα προκύψουν θα πληρωθούν μέχρι τελευταίο σεντς.

Σημαίνει επίσης ότι από τον ελληνικό λαό και την οικονομία θα αφαιρούνται κάθε χρόνο υπέρογκα ποσά για το χρέος που θα έχουν ως αποτέλεσμα την διαιώνιση της λιτότητας, τη συντριβής των εργαζομένων, την ακύρωση κάθε αναπτυξιακής δυνατότητας, την διαιώνιση επίσης της εξάρτησης της χώρας από τους δανειστές της. Για πολλές-πολλές δεκαετίες η χώρα θα παραμένει δέσμια στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του ευρωπαϊκού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Με την πρόταση της ευρωζώνης θα αφαιρούνται κάθε χρόνο 27 δισεκατομμύρια ευρώ από τη χώρα για την εξυπηρέτηση του χρέους, ενώ για την υποτιθέμενη φιλελληνική πρόταση του ΔΝΤ θα αφαιρούνται 18 δις, όταν ο κρατικός προϋπολογισμός υπολείπεται των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Εδώ αρχίζει η αναπτυξιολογία. Επενδύσεις επί επενδύσεων, ταξίδια του πρωθυπουργού στις Ηνωμένες πολιτείες, συζητήσεις με πολυεθνικές και οικονομικούς και κρατικούς παράγοντες του εξωτερικού για να επενδύσουν στη χώρα. Χρόνια το ακούμε αυτό το παραμύθι, μια επανάληψη του φαίνεται ότι θα έχουμε και τώρα. Η όποια «επένδυση» θα είναι ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας (λιμάνι του Πειραιά, 14 αεροδρόμια, Σκουριές κ.τ.λ.) αντί πινακίου φακής και πλήρης ανατροπή των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, ώστε να διαμορφωθεί δελεαστικό περιβάλλον για τους «επενδυτές». Με δύο λόγια, εικόνα μισοαποικίας.

Επιπροσθέτως η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε ύφεση, πλησιάζει το σημείο που βρίσκονταν το 2009, χωρίς να είναι βάσιμη η εκτίμηση για γρήγορη ανάκαμψη και υψηλούς ρυθμούς, μεγάλη αύξηση των επενδύσεων που θα μειώσουν, αν μειώσουν, κάπως την ανεργία.

Νομίζουμε ότι όλο αυτό το σκηνικό που περιγράψαμε και με τις κύριες αιτίες της ουσιαστικής χρεοκοπίας της χώρας που ζούμε να παραμένουν ακλόνητες, ιδιαίτερα την παραμονή στην ευρωζώνη και την ΕΕ και την καπιταλιστική διαχείριση της οικονομίας και του κράτους, μάλλον τους όρους της μελλοντικής χρεοκοπίας προετοιμάζουν.

Είναι σαφές ότι, όσον αφορά το χρέος, μόνη λύση είναι η μονομερής διαγραφή του, αφού οι δανειστές δεν πρόκειται να συμφωνήσουν σε μια παρόμοια λύση. Επιπροσθέτως η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ για να σταματήσει η αφαίμαξη και ο στραγγαλισμό της οικονομίας είναι ο μόνος δρόμος.

Αυτή η εξέλιξη μόνο ως αποτέλεσμα των αγώνων και της θέλησης του λαού και σε σύγκρουση με το μονοπωλιακό κεφάλαιο και την εξουσία του, με τους ευρωπαίους «εταίρους» μπορεί να προκύψει, ως το πρώτο βήμα προς τη σοσιαλιστική αναγέννηση της χώρας.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας