Εργατικός Αγώνας

Μετά το πολυνομοσχέδιο στραγγαλισμού της απεργίας τι;

Γράφει ο Φώτης Γιανάδης.

Μέσα σε τρεις μέρες, (Σάββατο 13, Κυριακή 14 & Δευτέρα 15/1/2018) και πάλι με συνοπτικές διαδικασίες, η κυβέρνηση κατέθεσε στη βουλή και ψήφισε το διαβόητο πολυνομοσχέδιο με τα νέα προαπαιτούμενα αντεργατικά μέτρα, με όσα δηλαδή προαπαιτούσαν οι «θεσμοί» της ΕΕ και του ΔΝΤ, στους οποίους μάλιστα το επέδωσε πάραυτα, ως επισπεύδων εθελόδουλος υπήκοος τους.

Αυτό το πολυνομοσχέδιο που μαζί με τα παραρτήματα και τις παραπομπές ξεπερνούσε τις 1500 σελίδες, ψηφίστηκε από τους 153 βουλευτές της κυβέρνησης καθώς και από την νεοπροσχωρήσασα στο ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτίνα της Ένωσης Κεντρώων, Θ. Μεγαλοοικονόμου, το νέο κελεπούρι της κυβέρνησης. Φυσικά ούτε καν το διάβασαν. Το ψήφισαν απλά, γιατί έτσι το ήθελαν οι «άγιοι θεσμοί». Το σύνθημα εδόθη από τον πρωθυπουργό, ότι η ψήφιση και αυτού του εκτρώματος είναι επιθυμία των «θεσμών» και ως πειθήνιοι, εθελόδουλοι και υποτακτικοί έπραξαν το «καθήκον» τους.

Από τα πάμπολλα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα που περιέχει αυτό το νομοσχέδιο, λογικά ξεχωρίζουν: πρώτα και κύρια το άρθρο, που με τους όρους και τις προϋποθέσεις που απαιτεί για την κήρυξη απεργίας, στην ουσία καταργεί την απεργία στα πρωτοβάθμια σωματεία, το άρθρο που επιβάλλει και μάλιστα με ηλεκτρονικό τρόπο, τους πλειστηριασμούς ακόμα και της πρώτης κατοικίας που αφορά βέβαια τα πιο ευάλωτα φτωχά λαϊκά στρώματα, τα άρθρα που περικόπτουν τα επιδόματα ανθυγιεινής και επικίνδυνης εργασίας, και τα επιδόματα αναπηρίας, τριτέκνων και πολυτέκνων. Ταυτόχρονα αυτό το νομοσχέδιο βρίθει και από διατάξεις για ιδιωτικοποιήσεις-ξεπουλήματα δημόσιας περιουσίας αλλά και για επενδυτικά κίνητρα-τζάμπα χρήμα- για το μεγάλο κεφάλαιο.

Πρέπει να πούμε ότι με τη διάταξη του πολυνομοσχεδίου που στα πρωτοβάθμια επιχειρησιακά σωματεία, πλην των περιφερειακής και πανελλαδικής εμβέλειας, απαιτείται απόφαση για απεργία από Γενική Συνέλευση με συμμετοχή σ’ αυτήν του 50% και πάνω των οικονομικά τακτοποιημένων μελών τους, στην ουσία καταργείται το δικαίωμα της απεργίας και γίνεται το εναρκτήριο λάκτισμα για την καθολική απαγόρευση της απεργίας. Άλλωστε η αξιωματική αντιπολίτευση που προαλείφεται για τους κυβερνητικούς θώκους, κατέκρινε ως άτολμο, αυτό το άρθρο του πολυνομοσχεδίου, επειδή το άρθρο αυτό απαιτεί για την απόφαση για απεργία την προαναφερόμενη απαρτία της Γενικής Συνέλευσης των μελών του κάθε σωματείου και όχι του συνόλου των εργαζομένων, δηλαδή και μη μελών του!!!. Επίσης η ΝΔ, μια τέτοια διάταξη την θέλει για όλες τις βαθμίδες του συνδικαλιστικού κινήματος (στις πρωτοβάθμιες, δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις). Δηλαδή και η κυβέρνηση και η ΝΔ συμφωνούν απόλυτα στον περιορισμό των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και απλώς η κυβέρνηση διαφέρει από τη ΝΔ στην ταχύτητα της ξεθεμελίωσής τους, επιδιώκοντας, με μια σταδιακότητα στη θεσμοθέτηση αντιαπεργιακών και αντεργατικών μέτρων, να μην προκαλέσει την άμεση και ακραία και ανεξέλεγκτη αγανάκτηση των εργαζομένων αλλά και να φαίνεται ως μικρότερο κακό σε σχέση με τη ΝΔ. Αυτή η εκτίμησή μας επιβεβαιώνεται και από την καλπικοδιλημματική φράση του πρωθυπουργού: «Σκεφτείτε τι θα είχε γίνει αν την διαπραγμάτευση με τους δανειστές την είχε κάνει η ΝΔ και όχι εμείς…».

Σε αυτήν την προσπάθεια, η κυβέρνηση έχει πολύτιμο αρωγό, τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στις διοικήσεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αλλά και σε δευτεροβάθμιες οργανώσεις, που με την άθλια στάση τους διευκολύνουν την κλιμάκωση της επίθεσης και βάζουν πλάτη για να χτυπηθεί παραπέρα το δικαίωμα στην απεργία, που βέβαια και είναι η διαχρονική επιθυμία του ΣΕΒ. Είναι γεγονός ότι θα γραφούν στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος με μελανά χρώματα, οι αποφάσεις αυτών των πλειοψηφιών να μην οργανώσουν διαρκείς και με εναλλασσόμενες μορφές, κινητοποιήσεις των εργαζομένων αλλά να αρκεστούν, για το θεαθήναι, σε κάποιες στάσεις εργασίας και σε συλλαλητήρια τη μέρα ψήφισης του αντιαπεργιακού και αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου. Οι ευθύνες όμως και των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ είναι μεγάλες γιατί, ενώ από τον Σεπτέμβρη ήταν γνωστό ότι θα έρθει για ψήφιση στη βουλή αυτό το εκτρωματικό πολυνομοσχέδιο, τηρούσε μια στάση αναμονής, προτείνοντας απλά στα συνδικάτα να παίρνουν αποφάσεις για απεργία την ημέρα που θα ερχόταν στη βουλή αυτό το νομοσχέδιο. Δηλαδή δεν καλούσε σε άμεσες καθημερινές και πολύμορφες κινητοποιήσεις για να αποτραπεί ο ερχομός του νομοσχεδίου στη βουλή αλλά απλά καλούσε να παρθεί απόφαση, να γίνει μια απεργία μόνο τη μέρα ψήφισης του στη βουλή, στην ουσία κατόπιν εορτής, που βέβαια μια τέτοια απεργία ασφαλώς και είναι απλά απεργία διαμαρτυρίας και τίποτα περισσότερο, κάτι που δεν ενοχλεί ουδόλως την κυβέρνηση και τους πάτρωνές της. Πολύ περισσότερο που με μια τέτοια απόφαση, η πρωτοβουλία των κινήσεων και γι’ αυτήν την απεργία, εκχωρούνται στην κυβέρνηση αφού το «…όταν έρθει στη βουλή το νομοσχέδιο» το καθορίζει η κυβέρνηση.

Και φυσικά αυτό το …όταν έρθει.., όπως είδαμε, το κανόνισε η κυβέρνηση και το ανακοίνωσε μόλις 4 μέρες πριν καταθέσει αυτό το διαβόητο νομοσχέδιο της στη βουλή. Το κατάθεσε την Παρασκευή 12/1/2018. Το συζήτησε Σαββατοκύριακο στη βουλή και τη Δευτέρα 15/1/2018 το ψήφισε. Έτσι το όλο ζήτημα τελείωσε στο άψε-σβήσε και το δικαίωμα της απεργίας πήγε άκλαυτο που λέει και ο λαός. Αντικειμενικά επομένως και το ΠΑΜΕ έτσι, σιγόνταρε την κυβέρνηση. Θα λέγαμε άθελά του, αν αυτή η τακτική του συνέβαινε τώρα για πρώτη φορά. Επειδή όμως αυτό συνέβη ακριβώς το ίδιο, με την ίδια τακτική του, της αναμονής, και στον ακραίο αντεργατικό και αντιλαϊκό αντιασφαλιστικό νόμο «Κατρούγκαλου» το Σαββατοκύριακο 7 & 8 Μάη του 2016, δύσκολα μπορεί να δεχτεί κανείς, ότι αυτή η τακτική δεν είναι συνειδητή πρακτική. Μια πρακτική που δεν μπορεί να καμουφλαριστεί πίσω από τις ακτιβιστικές ενέργειες που έκανε και αυτή τη φορά, το ΠΑΜΕ, με τα μεγάλα πανό που ανάρτησε σε διάφορα σημεία, με τις καταλήψεις του υπουργείου εργασίας και με την παρουσία του έξω από το μέγαρο Μαξίμου. Άλλωστε το ότι όλα αυτά ήταν για το θεαθήναι, το μαρτυρά και η έκκληση που έκαναν τα μεγάφωνα του ΠΑΜΕ, έξω από το υπουργείο εργασίας, που καλούσαν τους δημοσιογράφους να ανεβούν στο γραφείο της υπουργού εργασίας, όπου διαπληκτίζονταν οι συνδικαλιστές του με την υπουργό, πράγμα που το εκμεταλλεύτηκε και η κυβέρνηση, λέγοντας ότι το κύριο για το ΠΑΜΕ ήταν να παρουσιάσει μια θεατρική παράσταση. Τώρα επαίρεται η ηγεσία του ΠΑΜΕ ότι, με αυτήν του τη στάση, κατάφερε να μην περάσει η κυβέρνηση το πολυνομοσχέδιό της στα «μουλωχτά τη νύχτα». Το ότι το πέρασε Σαββατοκύριακο και στα πεταχτά, δεν είναι ζήτημα για το ΠΑΜΕ.

Το ζήτημα όμως για το συνδικαλιστικό κίνημα και πάνω από όλα για τους εργαζόμενους, συνδικαλισμένους και μη, είναι ότι το πέρασε και αυτό το αντεργατικό έκτρωμα και ότι δεν έχουν κανένα αξιόπιστο στήριγμα στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε μια στιγμή που το κεφάλαιο, η κυβέρνηση, η ΕΕ, και οι όμοιοι και τα κόμματά τους, θέλουν, όσο γίνεται πιο φτηνούς εργαζόμενους, που δεν θα αντιδρούν και που θα είναι διατεθειμένοι να υποστούν αμέτρητες θυσίες για να υπηρετηθούν τα επιχειρηματικά κέρδη.

Αυτήν την επιδίωξη τους υπηρετούν, όσα προβλέπει το πολυνομοσχέδιο αυτό, που θα εφαρμόζονται παράλληλα με τα τρία ψηφισμένα μνημόνια, όπως και με τα μέτρα που είναι προκαταβολικά θεσμοθετημένα και θα αρχίσουν να εφαρμόζονται τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Απέναντι σε μια τέτοια βαρβαρότητα που διαγράφεται με σημαδεμένα χαρτιά, οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τα δικά τους και να αντιτάξουν το δικό τους σχεδιασμό. Με πλήρη επίγνωση της όλης κατάστασης, θα πρέπει να δημιουργήσουν το δικό τους γνήσιο μέτωπο, ενάντια στην κυβέρνηση, στα μνημόνια, στη μήτρα των μνημονίων και των αντιλαϊκών σχεδιασμών την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, σε μια πορεία για άμεση ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος για γενικότερες κοινωνικοοικονομικές ανατροπές υπέρ των εργαζομένων και όλου του λαού. Χρειάζεται άμεσα, επίμονη δουλειά, για να γίνουν αποφασιστικά βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας