Ας μιλήσουμε για την ακρίβεια. Είναι το πρώτο πράγμα που η κάθε λαϊκή οικογένεια καταλαβαίνει άμεσα και με σκληρό τρόπο, όταν πάει να αγοράσει τα τρόφιμα του μήνα, να πληρώσει τους λογαριασμούς, και να πάρει –αν έχουν μείνει χρήματα– και κάτι για τα υπόλοιπα (ένδυση, υπόδηση κλπ). Για διασκέδαση δεν το συζητάμε…
Αυτά που βλέπουμε είναι μόνο η αρχή αυτού του κύματος. Όλα συνηγορούν ότι θα εξελιχθεί σε τσουνάμι.
Πού οφείλεται αυτή η έξαρση της ακρίβειας των τελευταίων κυρίως μηνών;
Δεν θα σταθούμε βεβαίως στις γελοίες δικαιολογίες τύπου Άδωνη Γεωργιάδη ότι «αφού έχουμε ανάπτυξη θα έχουμε και ακρίβεια».
Ας προσπαθήσουμε μην σταθούμε μόνο και στο: “έχουμε καπιταλισμό και άρα τι περιμένετε;”.
Όχι γιατί δεν είναι αλήθεια, αλλά γιατί χρειάζεται να δούμε συγκεκριμένα –εκτός από τους παράγοντες και τις αιτίες που φέρνουν την ακρίβεια– και τι μέτρα πρέπει να πάρει το μαζικό λαϊκό κίνημα για την αντιμετώπιση της.
Φυσικά και δεν πλήττονται όλοι από την ακρίβεια. Το αντίθετο. Τα επίσημα στοιχεία, παγκόσμια αλλά και στην πατρίδα μας, δείχνουν ότι συνεχίζει να αυξάνει ο πλούτος με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς στους έχοντες και κατέχοντες. Και είναι αντιστρόφως ανάλογος με τα μεσαία στρώματα και την εργατική τάξη, που πληρώνουν συνεχώς και χωρίς σταματημό την κρίση που ξεκίνησε το 2008.
Τα στοιχεία είναι θλιβερά. Είναι και επίσημα. Προέρχονται από την Eurostat και σημειώνουν ότι η πατρίδα μας βρίσκεται στην τρίτη υψηλότερη θέση της ΕΕ σε ό,τι αφορά το κομμάτι του πληθυσμού που διατρέχει τον κίνδυνο της φτώχειας με ποσοστό 27,5 %.
Κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, βρίσκεται το 31,5 % του πληθυσμού κάτω των 18 ετών και οι άνω των 65 με ποσοστό 19,3 %.
Το 29,7 % των νοικοκυριών με παιδιά αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της φτώχειας ενώ των χωρίς παιδιά είναι 25,7 %. Στους άνεργους ανεβαίνει στο 67,5 %.
Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε την πανδημία με εκατοντάδες χιλιάδες να χάνουν την δουλειά τους, τα προβλήματα σε Υγεία και Παιδεία, και την κυβερνητική πολιτική της ιδιωτικοποίησης των πάντων, που εξαφανίζει και το παραμικρό ψήγμα του έτσι κι αλλιώς ελάχιστου κοινωνικού κράτους, σε όφελος των ιδιωτών και των μεγάλων εταιριών.
Και βέβαια αυτό που όλοι μας βλέπουμε στην αγορά των βασικών και απαραίτητων αγαθών. Ακρίβεια που αρχίζει από το 25 % στην τεράστια πλειοψηφία αυτών και ξεπερνά ακόμη και το 100 %.
Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα πόλεμο χωρίς όπλα με πραγματικά όμως θύματα, ενάντια στην πλειοψηφία του λαού μας, με στόχο την αύξηση των ήδη απίστευτων κερδών των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου.
Η ενεργειακή κρίση (εν πολλοίς σκόπιμα σχεδιασμένη) είναι το κύριο όχημα στις μέρες μας για να περάσουν τεράστια χρηματικά ποσά, από την μια μεριά της κοινωνίας στην άλλη, με την κερδοσκοπία να χτυπάει κόκκινο. Ο στόχος τους πασιφανής: Να συντρίψουν κάθε λαϊκή
αντίσταση για το σύνολο των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης.
Μια αντίσταση που πλέον είναι μονόδρομος με την κυριολεκτική σημασία του όρου.
Η κυβέρνηση, εκτός από τις γνωστές βλακείες «σεσημασμένων» στελεχών της, ρίχνει στην μάχη τα βαριά χαρτιά της: Τα ΜΜΕ που, μπουκωμένα από τις λίστες Πέτσα, προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τις συνέπειες. Κρύβουν επιμελώς κάθε αγωνιστική προσπάθεια την εργαζομένων. Η κυβέρνηση βάζει πρόσθετα εμπόδια έχοντας στο τσεπάκι την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.
Και βέβαια δείχνει πολύ “συμπάθεια” για τα θύματά της μοιράζοντας ψίχουλα επιδοτήσεων. Πολύ συμπάθεια και μάλιστα χωρίς… τσάι! Συνεχίζει απλώς να παρακολουθεί –όταν δεν σιγοντάρει ανοιχτά- την σφαγή (“ανάπτυξη” τη λέει) κάνοντας τους φτωχούς, φτωχότερους και τους πλούσιους, πλουσιότερους. Πάνω κάτω έτσι κινούνται και τα υπόλοιπα κόμματα εξουσίας.
Στην ΕΕ μαζεύτηκαν για να συζητήσουν το φαινόμενο της ακρίβειας και την ενεργειακή κρίση. Ήπιαν τα ποτάκια τους, αποφάσισαν να δώσουν πιο πολλά λεφτά στα μονοπώλια για να κάνουν… ανάπτυξη και αποχώρησαν ευχόμενοι στην υγεία των κορόιδων.
Είναι αυτονόητο ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να αντισταθούν, να αγωνιστούν, να διεκδικήσουν.
Η αντίσταση μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει από παντού. Από τα σωματεία, από επιτροπές, από λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές. Από παντού και με κάθε ευκαιρία. Και εκτός από τις βασικές πολιτικές επιδιώξεις (πχ την αντιμετώπιση των πολιτικών της ΕΕ ως την οριστική αποχώρηση από την λυκοσυμμαχία) να έχει αιτήματα την λύση των καυτών σημερινών προβλημάτων.
Ενδεικτικά αναφέρουμε :
- Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις.
- Ανατροπή του κατάπτυστου νόμου Χατζηδάκη και προστασία των εργασιακών σχέσεων.
- Μείωση έως και κατάργηση του φόρου στα καύσιμα για τις εργατικές οικογένειες.
- Μείωση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης στο 6%.
- Ουσιαστικά μέτρα για την υγεία και την παιδεία, σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από την σημερινή.
- Κατώτατος μισθός στα 900 ευρώ.
- Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης. Επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης.
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι, για να γίνουν αυτά (και πολλά άλλα ακόμη) υπέρ των εργαζομένων, πρέπει να κοπούν τα προνόμια της άλλης πλευράς.
Πρόκειται για δύσκολη προσπάθεια. Εδώ θα φανούν οι διαθέσεις και τα κότσια.
Εδώ θα φανεί και η ικανότητα κυρίως της κομμουνιστικής αριστεράς, να συνθέτει απόψεις. Να κάνει στην άκρη τα μικρά και να αγωνιστεί για τα μεγάλα.
