Εργατικός Αγώνας

…περί μικροεξουσίας…

Γράφει ο Γεράσιμος Προύσαλης.

Με αφορμή το περιστατικό με τον σεκιουριτά και το μετάναστη εντός τραίνου του ΗΣΑΠ θέλω να σταθώ στο παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο «Το μάτι της εξουσίας» του Μισέλ Φουκώ:

«δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν έχει σημασία, αλλά θεωρώ ότι μεταξύ όλων των προϋποθέσεων που θα πρέπει να έχουν συγκεντρωθεί για να μην επαναληφθεί η σοβιετική εμπειρία, για να μην εξοκείλει η επαναστατική διαδικασία, ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η εξουσία δεν περιορίζεται στον κρατικό μηχανισμό και ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στο επίπεδο της κοινωνίας αν δεν τροποποιηθούν οι μηχανισμοί εξουσίας που λειτουργούν έξω από το πλαίσιο των κρατικών μηχανισμών, κάτω από αυτούς, δίπλα σε αυτούς, σε ένα κατώτατο επίπεδο που αφορά την καθημερινότητα»

Ο ανωτέρω σεκιουριτάς ανήκει σε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων. Τον ανθρωπολογικό τύπο που πρεσβεύει η συμπεριφορά του σεκιουριτά μπορεί κανείς να τον συναντήσει εύκολα στην καθημερινότητα του.

Παρακάτω ακολουθεί ένα απόσπασμα από εμπειρία φίλου ο οποίος εργάστηκε σε μεγάλη βιομηχανία της Βόρειας Ελλάδας:

«Θέλω να μοιραστώ ορισμένες σκέψεις:

1. Όλοι οι μηχανικοί στην πρώην δουλειά μου είναι (πρώην) Πασόκοι και (νεο) Συριζαίοι

2. Ο τρόπος που φέρονταν απέναντι στους χειριστές – εργάτες κινείται στην κατεύθυνση: “Σουτάρουμε όποιον δεν μας αρέσει – κάνει”

3. Ενώ δουλεύουν στη βιομηχανία και αμοίβονται (εμπειρία > 4ετών) με μισθούς της τάξης των 2000-2500€ η ποιότητα της δουλειάς τους (κατά την γνώμη μου) δεν είναι πολύ υψηλή. Απλά κάθονται 12ωρα κι επειδή ο ιδιοκτήτης το βλέπει ως “αφοσίωση” κι ως “ευθύνη” θεωρεί ότι δουλεύουν. Μου είπαν: “Εμείς που δουλεύουμε χρόνια δεν είμαστε απόλυτοι ενώ εσυ με μολις 6 μήνες εισαι”…Όταν διαισθάνομαι ότι κάτι είναι λάθος δεν μπορώ να μην λεω τη γνώμη μου. Αυτό έκανα, έβλεπα ανθρώπους πολύ μέτριους να έχουν χρόνια προυπηρεσίας, να αμοίβονται πολύ καλά για την εποχή κι αναρωτιόμουν … Σ’ αυτή τη χώρα ό,τι δηλώσεις είσαι…

Όταν πήγα στην πρώτη συνέντευξη μόνο ακτινογραφία δεν με πέρασαν…Ερωτήσεις του στυλ: “από πού είσαι; τι δουλεία κάνουν οι γονείς σου; κλπ που κινούνται στην σφαίρα των προσωπικών δεδομένων έδιναν και έπαιρναν”…Οι διευθυντές παραγωγής δυσκολεύονται να βγάλουν εντολές παράγωγες σωστά δομημένες, δυσκολεύονται να κάνουν χρονοπρογραμματισμό παραγωγής με επιστημονικό τρόπο (με τη χρήση κατάλληλων λογισμικών κι εργαλείων οπτικοποίησης)…Δεν μπορούν να αντιληφθούν την σημαντικότητα της έγγραφης οδηγίας και τη χρησιμότητα των ηλεκτρονικών εντύπων, της προληπτικής καταγραφής διάφορων μεγεθών π.χ. παλέτες με χημικά που προορίζονται για καθαρισμό κλπ επιζητώντας την βελτίωση της παραγωγικότητας όταν όλα τα είχαν αφημένα στη μοίρα τους…κατηγορούσαν τους εργάτες για τα πάντα ενώ οι ίδιοι δεν έκαναν σχεδόν τίποτα για να τους βοηθήσουν.

Όταν πήγα εκεί, μετά από μελέτη διάφορων εγχειριδίων, είδα ότι υπάρχει δυνατότητα εγκατάστασης ενός λογισμικού για την παρακολούθηση της παραγωγής και ζήτησα από την εταιρεία – προμηθευτή του ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού να εγκαταστήσει το αντίστοιχο λογισμικό για την καταγραφή της παραγωγικότητας σε πραγματικό χρόνο. Έπειτα άρχισα να παρατηρώ έναν ποσοτικό δείκτη Production Time Utilization (βαθμός χρησιμοποίησης χρόνου παραγωγής) ο οποίος απ’ ότι είδα για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα ήταν γύρω στο 60%.

Συνέγραψα γύρω στις 20 οδηγίες για τους χειριστές (οι διευθυντές μου την είπαν, οι χειριστές μου ζητούσαν περισσότερες γιατί οι οδηγίες τούς βοηθούσαν όταν ξεχνούσαν κάτι ή όταν δεν ήξεραν πώς γίνεται κάτι), δημιούργησα έντυπα για την ηλεκτρονική καταγραφή των παραγωγών, καθημερινά παρακολουθούσα τα επίπεδα στάθμης διαφορών καθαριστικών, χημικών κλπ ετσι ωστε να μην ξεμενουν οι μηχανες εν ώρα λειτουργιας, ζητησα το εξης: ζήτησα βελτίωση της αλυσίδας ενεργειών που απαιτούνται ώστε τα προαπαιτούμενα για την παραγωγή της επόμενης μέρας να είναι έτοιμα ήδη από την προηγούμενη. Αυτο έγινε. Καθε μερα οι τεχνικοι ειχαν εγγραφες εντολες για προληπτικες συντηρησεις, εκκρεμοτητες, βλαβες κλπ. Ειχα αρχισε να εμβαθυνω στα τεχνικα των μηχανων και τον χειρισμο τους.

Όταν απολυθηκα, ενημερωσα τους τεχνικούς της εταιρείας–προμηθευτή του εξοπλισμού με τους οποίους μιλούσα σχεδόν καθημερινά για διάφορα προβλήματα που ανέκυπταν και μου είπαν: “τι γίνεται εκεί πέρα, μόλις βρούμε κάποιον με τον οποίο να μπορούμε να συνεννοηθούμε τον απολύουν; περονόσπορος έχει πέσει;” Τις τελευταίες εβδομάδες πριν φύγω οι μηχανές έτρεχαν με παραγωγικότητα της τάξης των 80-85% που θεωρείται world class απ΄ ό.τι έλεγαν οι ίδιοι οι τεχνικοί της εταιρείας – προμηθευτή του εξοπλισμού… είχα καλές σχέσεις με τους εργάτες (τους περισσότερους τουλάχιστον), δούλευα άκυρα ωράρια, 11ωρα, νυχτερινά απλήρωτα κλπ μέχρι το τελευταίο cent το άξιζα και τελικά άμα έκανα τον μαλάκα κι ότι δεν καταλαβαίνω πολλά ίσως τώρα ακόμα να δούλευα…. έχω ένα τεράστιο θέμα…δεν έχω γύρω μου ανθρώπους με τους οποίους να μπορώ να μιλάω και να αισθάνομαι ότι με καταλαβαίνουν, οι περισσότεροι είναι απολιτίκ κι όσοι δεν είναι έχουν την τάση να μοιάζουν στα αφεντικά τους, να έρπουν και να κανιβαλίζουν πάνω στους ανθρώπους, να κινούνται στην λογική “άμα δεν τους φας, θα σε φάνε”… Κάνω λάθη σε ένα κομμάτι που έχει να κάνει με την επικοινωνία, οι περισσότεροι που γνώρισα εκεί μέσα λειτουργούν με βάση την σκοπιμότητα, παραπλανούν τους ιδιοκτήτες της εταιρείας σχετικά με την ποιότητα της δουλείας ρίχνοντας στάχτη στα μάτια τους μέσω της ποσότητας της δουλειάς. Όχι πως το τελευταίο έχει μεγάλη αξία, άλλωστε τέτοιου τύπου αφεντικά παράγουν αντίστοιχου τύπου μεσαία στελέχη κι ούτω καθεξής…»

Τα συμπεράσματα είναι στη διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας