Το τελευταίο διάστημα, παρακολουθούμε τις δημόσιες δηλώσεις του κ. Γεωργουσόπουλου στα μμε (κρατικά & τοπικά της Κρήτης). Ο, κατά τ’ άλλα καταξιωμένος κριτικός & ποιητής (ο κατά κόσμον Κ. Χ. Μύρης) που έχει δώσει μερικά από τα καλύτερα στιχουργήματα στην σύγχρονη ποιητική δραστηριότητα, που έγιναν πασίγνωστα τραγούδια από κορυφαίους Έλληνες δημιουργούς, εσχάτως παίρνει θέση ανοιχτά για τα εκπαιδευτικά τεκταινόμενα στη χώρα.
Στις πρόσφατες αυτές συνεντεύξεις του, δηλώνει αφενός την πασιφανή στις μέρες μας “ποιητική ένδεια” που επικρατεί & από την άλλη την άποψή του για την διδασκαλία των φιλολογικών μαθημάτων, που πόρρω απέχει από την Ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα. “Έχετε ιδέα τι είδους φιλόλογοι διδάσκουν π.χ. στο Καρπενήσι; απόφοιτοι αρχαιολογίας & παιδαγωγοί ή ψυχολόγοι διδάσκουν Όμηρο χρησιμοποιώντας βοηθήματα ή φιλολογίας (αν & δεν το έθιξε πολύ) Βυζαντινή Ιστορία. Μέσα στα πλαίσια της ομαδοποιημένης φιλοσοφικής σχολής, όλοι καλούνται “φιλόλογοι”…
Ο σεβαστός κατά τ’ άλλα κ. Γεωργουσόπουλος, προφανώς μπορεί να στηρίξει την άποψή του μέσα σε ένα ιδεατό εκπαιδευτικό σύστημα που αρχαία θα διδάσκει ο φιλόλογος, ιστορία ο ιστορικός κοκ. Με τις συνθήκες που επικρατούν στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση που διαρκώς συρρικνώνεται από εκπαιδευτικό δυναμικό ή από την εξάντληση του εκπαιδευτικού προσωπικού με β’ αναθέσεις, αύξηση ωραρίου κτλ συνάδει επιστημονικά περισσότερο ο ιστορικός- αρχαιολόγος ή ο απόφοιτος των ΦΚΣ, ΦΠΨ κτλ να διδάσκει Όμηρο ή ο φιλόλογος ιστορία απ’ ότι ο καθηγητής ξένης γλώσσας ή ο καθηγητής οικιακής οικονομίας Γεωγραφία.
Το “ιδεατό” σχολείο του κ. Γεωργουσόπουλου, δυστυχώς (ή ευτυχώς) απέχει από τα σημερινά δεδομένα. Αντί λοιπόν να καλείται να υπερασπίσει τα εργασιακά συμφέροντα της σχολής που υπηρετεί ως καθηγητής (κλασσική φιλολογία Αθηνών) ας δει κι αυτός ,όπως και η εφησυχασμένη κοινωνία & ας επικεντρώσει τις “εκπαιδευτικές του ανησυχίες”, στον “εκπαιδευτικό λάστιχο” που καλείται να καλύψει με τις όποιες γνώσεις διαθέτει καθώς και με την αύξηση του διδακτικού του ωραρίου,τα κενά των τμημάτων, τον “εκπαιδευτικό Τιραμόλα” που συγχρόνως την ίδια μέρα καλείται να διδάξει σε δύο ή και περισσότερα σχολεία, τον “εκπαιδευτικό τσιγγάνο”, που περιφέρεται ανά την Ελλάδα, είτε σαν αναπληρωτής που “πάτησε” το “μαγικό κουτάκι” δήλωσης, είτε σαν μόνιμος που προσπαθεί χρόνια να αποφύγει τα ωριαία & βάλε δρομολόγια στο νομό του, μαθαίνοντας ιδίοις όμμασι γεωγραφία. Τον εκπαιδευτικό “ψυχολόγο” που χρήζει στηρίξεως και καθοδήγησης από δομές κοινωνικές & ψυχολογικές για να αντιμετωπίσει τα καθημερινά περιστατικά του σχολείου του μέσα σε μια “κοινωνία καθρέφτη” που όταν παίρνει τηλ. στους γονείς αλλοδαπού μαθητή που τυγχάνει να είναι & ταραξίας του σχολείου, για να ενημερώσει για απουσίες, αντιμετωπίζει την αδιαφορία σύμμεικτη με την επιθετικότητα των γονιών “εσείς 3 χρόνια που τον είχατε στο σχολείο, τι κάνατε για να αλλάξει η συμπεριφορά του; ή γιατί να έρθω στην ενημέρωση γονέων, για να βλέπω εσάς;! ” Τον Έλληνα εκπαιδευτικό που τα τελευταία χρόνια λοιδορήθηκε, αποπέμφθηκε αναίτια, που η υπόληψή του έγινε “ξεφτισμένο ρούχο κρεμασμένο με ξύλινα μανταλάκια σε σκουριασμένο απλωτό κάτω από τον πυρωμένο ήλιο του Ιουλίου”…. Γι’ αυτήν, τη σημερινή πραγματικότητα, θα γράψετε κάποιους στίχους κ. Κ.Χ. Μύρη;
Με εκτίμηση,
Ανδρουλιδάκη Ειρήνη
Φιλόλογος (τέως εκπαιδευτικός σε διαθεσιμότητα)
Πηγή: alfavita.gr
