Αναπηρία: Συνήθως την αναλύουμε και τη σχολιάζουμε προς διέγερση του συναισθήματος. Οι εικόνες πουλάνε και ο φακός εστιάζει παραμορφώνοντας την πραγματικότητα σκοπίμως. Όπως βολεύει, αρκεί το φιλοθεάμων κοινό να «τσιμπήσει»!
Συνήθεις εικόνες: Αθλητής ή «σούπερ» αθλητής με αναπηρία βαπτίζεται ως άνθρωπος με «ειδικές ικανότητες» ή νεκρός ανάπηρος που διαβιεί σε ίδρυμα υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Και αυτή η είδηση πουλάει. Προσοχή όμως αγαπητέ ρεπόρτερ του Σκάει και κάθε Σκάει, μη θίξεις τα αίτια που οδήγησαν ανθρώπους να ζουν επί δεκαετίες σε συνθήκες τραγικές μέσα σε ιδρύματα, χωρίς όνειρα, χωρίς επιθυμίες, μια ζωή κλεμμένη. Αυτό δεν θα πουλήσει αλλά θα αναστατώσει συνειδήσεις.
Άλλωστε για αναπήρους πρόκειται. Μην το ψάξουμε και παράπανω. Ας τους πετάξει η πολιτεία ένα ψωροεπίδομα και μέχρι εκεί. Οργανώνουμε και πέντε γύρους σε Αθήνα και Κηφισιά να διαδώσουμε το μήνυμα για την αναπηρία και ξεμπερδέψαμε.
Στο χορό δηλώσεων και δακρύβρεχτων αναλύσεων, υπουργοί, βουλευτάδες, πολιτικοί, γραμματείς πρόνοιας, εκπρόσωποι τμημάτων υγείας αστικών κομμάτων. Ποιος έκανε τις πρώτες κινήσεις, ποιος ψήφισε την τάδε ή δείνα διάταξη προς όφελος των αναπήρων; Καλή εκλογική δεξαμενή το 15% και βάλε του πληθυσμού.
Κάπως έτσι στήνεται το σκηνικό κι έτσι στήθηκε λίγες μέρες πριν, όταν πέθανε ενήλικη γυναίκα 39 ετών με βαρύτατο εκ γενετής, σπάνιο σύνδρομο και με σοβαρά συνοδά προβλήματα, όπως αυτό της καρδιακής βαλβιδοπάθειας κατά τη μεταφορά της εσπευσμένα από το πρώην νοσοκομείο Λοιμωδών της Αγίας Βάρβαρας στο νοσοκομείο Αττικόν. Και εκεί, σε αυτή τη στιγμή οδύνης όχι για τον θάνατο αυτό καθ’ αυτό αλλά για μια ζωή που χάθηκε στους παγερούς ιδρυματικούς διαδρόμους με τα περιφερόμενα ιδρυματικά πρόσωπα εργαζόμενων και συν-«κρατούμενων» αρχίζει ο καυγάς στα πρωϊνάδικα της τηλεόρασης για να βρεθεί επιτέλους ο ένοχος!
Ο καυγάς με αφορμή το θάνατο της 39χρονης κοπέλας εστιάζεται στο αν έπρεπε να φύγουν οι τρόφιμοι (ούτε καν περιθαλπόμενοι) από τον Σκαραμαγκά, όπου στεγάζονταν επί δεκαετίες άνθρωποι με αναπηρίες και δη βαριές, και να μεταφερθούν στο νοσοκομείο Λοιμωδών της Αγίας Βαρβάρας.
Προσπαθώντας να αναγνώσουμε τα γεγονότα, το θεραπευτήριο χρονίων παθήσεων που στεγάζονταν στον Σκαραμαγκά είχε χαρακτηριστεί εδώ και δεκαετίες πολλάκις ως αποθήκη ψυχών. Μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ οι πιο βαριές αναπηρίες μεταφέρθηκαν στο ισόγειο του νοσοκομείου Λοιμωδών που με τη βούλα του πρώην υπουργού Υγείας έκλεισε μαζί με άλλα νοσοκομεία κατ’ επιταγή των δανειστών το έτος 2011, αφήνοντας χωρίς νοσοκομειακή περίθαλψη τους κατοίκους των πιο παραμελημένων περιοχών της Δυτικής Αττικής. Αυτό βεβαίως δεν ενδιαφέρει πλέον κανέναν. Ούτε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που κόπτονταν ως αξιωματική αντιπολίτευση για την αθλιότητα του Λοβέρδου να προχωρήσει στο κλείσιμο και τη συγχώνευση νοσοκομείων όπως το νοσοκομείο της Αγίας Βαρβάρας ή το νοσοκομείο στα Πατήσια.
Αξίζει να δούμε την ανακοίνωση της ακτιβιστικής Κίνησης Χειραφέτησης Αναπήρων «Μηδενική Ανοχή». Από την πρώτη στιγμή έσπευσε στο χώρο του Λοιμωδών και είδε από κοντά τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων που ζουν εκεί. Στην ανακοίνωση της Κίνησης που έσπευσε στο Λοιμωδών, όπως άλλωστε είχε πράξει με συνέπεια και για το διάσημο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, μεταξύ άλλων αναφέρονται τα εξής:
«Αυτή τη φορά, η «Μηδενική Ανοχή» στις 3 Μαρτίου το πρωί έκανε το αυτονόητο: Μετά από «φωτογραφίες-σοκ» που δημοσίευσε το Πρώτο Θέμα με έναν ανάπηρο δεμένο στο Λοιμωδών, πήγε αιφνιδιαστικά να δει απευθείας τις συνθήκες που επικρατούν εκεί. Στο Λοιμωδών μεταφέρθηκαν τον περασμένο Οκτώβριο, 21 από τα 27 ανάπηρα άτομα που ζούσαν εκτός οικιστικού ιστού στο θεραπευτήριο του Σκαραμαγκά προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους (αν και παραμένουν σε ιδρυματικό, νοσοκομειακού τύπου πλαίσιο και όχι σε συνθήκες κανονικής ζωής)».
Από την ανακοίνωση επίσης συγκρατούμε και το εξής:
«Η Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων “Μηδενική Ανοχή” -όπως και ένα πολύ μεγάλο μέρος της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας που απορρίπτει την ιδρυματοποίηση και τον εγκλεισμό- υποστηρίζει ότι «τα ιδρύματα δε βελτιώνονται παρά μόνο σφραγίζονται αν θέλουμε να ζήσουν οι ανάπηροι αξιοπρέπεια»(βλ. ανακοίνωση παρακάτω).Εν προκειμένω, όμως, δηλώνει ότι στο Λοιμωδών «δεν είδαμε καθηλωμένους/ες με ιμάντες σε κρεβάτια, οι συνθήκες υγιεινής ήταν καλές και τα ανάπηρα άτομα περιποιημένα. Διαπιστώσαμε ότι τα άτομα που παρουσιάζονται δεμένα στις φωτογραφίες στα ΜΜΕ, ήταν ελεύθερα και τα συναντήσαμε στο playroom αλλά και έξω από το οίκημα».
Η συζήτηση όμως στα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια εστιάστηκε στο πόσο κατάλληλο είναι το κτίριο του Σκαραμαγκά ή το κτίριο του Λοιμωδών.
Από κοντά στο «σκυλογαυγά» και εκπρόσωποι όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων που συντηρούσαν με υπέρμετρο ζήλο το καθεστώς της ιδρυματοποίησης και του εγκλεισμού ανθρώπων με αναπηρία. Όλοι αυτοί που έχουν δώσει στους αναπήρους χιλιάδες φρούδες υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Όλα εναποτίθενται στο μέλλον!
Πόσο εύκολα η αδυναμία της μνήμης βόλευε και συνεχίζει να βολεύει του υπηρέτες των συμφερόντων που σκοτώνουν τις ζωές των φτωχών και εξαθλιωμένων. Μόνο που εμείς δεν βολευόμαστε. Θυμόμαστε τις εποχές του Γ’ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και του ΕΣΠΑ, τότε που οι επιτήδειοι έστηναν και στήνουν προγράμματα για πάρτυ τους. Τότε που οι αετονύχηδες των ΜΚΟ και οι τωρινοί, γιατί το πάρτυ ποικιλοτρόπως συνεχίζεται, πλουτίζαν σιγά κι αθόρυβα.
Εκείνες τις «χρυσές εποχές» του τα «μαζί τα φάγαμε», οι ανάπηροι που το μεγάλο ποσοστό τους ήταν και παραμένει στο μακρύ κατάλογο της ανεργίας ζούσαν με ένα ψωροεπίδομα. Και οι πιο ξεχασμένοι από τους ξεχασμένους, αόρατοι πολίτες σε μια κοινωνία που οδηγούνταν αργά και βασανιστικά στα νύχια των ξεπουλητάδων, ζούσαν τρόφιμοι στα άσυλα Σκαραμαγκά, ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, ΚΕΠΕΠ Σιδηροκάστρου, Ψυχιατρείο Αργώ κ.ά. σε συνθήκες κακοποίησης αντιμέτωποι με την βάναυση πρακτική των μηχανικών καθηλώσεων.
Να ξεσκονίσουμε λίγο τη μνήμη όσων χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους θανάτους παιδιών και ενηλίκων με βαριές αναπηρίες.
19/6/2013: Καταγγέλονται οι συνθήκες νοσηλείας αυτιστικού 16χρόνου που νοσηλεύονταν επί δεκαπενθημέρου δεμένος στο κρεβάτι της ψυχιατρικής κλινικής του Π.Π.Γ.Ν.Π.(δημόσιου νοσοκομείου Πατρών) με ιμάντες ακινητοποίησης και με φαρμακευτική αγωγή που τον είχε καταστήσει φυτό. Η ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Πάτρας προς τη Διοίκηση του νοσηλευτικού ιδρύματος χαρακτηρίζει αναπόφευκτο το δέσιμο του παιδιού. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Η οξεία φάση με τη χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής που σε καταντά φυτό είναι δυνατό να είναι επαναλαμβανόμενη και να διαρκεί 15 ημέρες;
2011: Ανάλογη ήταν η απάντηση του γενικού γραμματέα υπουργείου Υγείας στις καταγγελίες που είχαν δει το φώς της δημοσιότητας το 2011 για κακοποίηση δεμένου παιδιού με βαριά νοητική αναπηρία στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, ο οποίος είχε δηλώσει ως ιατρικά και επιστημονική παραδεκτή την μέθοδο του δεσίματος για αυτοπροστασία!
20/12/2010: Νέο τραγικό περιστατικό κακομεταχείρισης και ξυλοδαρμού ατόμου με αναπηρία στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών που έφερε στο φως της δημοσιότητας η εφημερίδα Ελευθεροτυπία.
1/7/2009: Οικοτροφείο… κακοποιήσεων για ηλικιωμένους με ψυχικά προβλήματα: Το όλο σχήμα παραπέμπει στο απόλυτο παράλογο. Επίκεντρο του προβλήματος είναι σκαστές, πιστοποιημένες αρμοδίως και με την βούλα, κακοποιήσεις ηλικιωμένων με προβλήματα ψυχικής υγείας σε οικοτροφείο της Κέρκυρας (Εφημερίδα Ελευθεροτυπία).
22.3.2007: Νέο τραγικό περιστατικό στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων (ΚΕΠΕΠ) του ΠΙΚΠΑ Λεχαινών έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο όλων των παιδιών με νοητική υστέρηση και άλλες αναπηρίες που παραμένουν δέσμια της έλλειψης κατάλληλης κοινωνικής πολιτικής, επισημαίνει σε καταγγελία της η ΕΣΑμεΑ.
10 μήνες πριν το προαναφερθέν γεγονός είχε πεθάνει 15χρονος που υπέστη ασφυξία από την κατάποση κομματιών αφρολέξ από το κρεβάτι του.
Συνηθισμένες πρακτικές για τους αρμοδίους που σχεδιάζουν προνοιακές πολιτικές ο εγκλεισμός, το δέσιμο και η μηχανική καθήλωση ανθρώπων με βαριές αναπηρίες και ψυχικές παθήσεις.
Ας μην σπεύσουν λοιπόν κάποιοι, να αποδώσουν τα αίτια της τραγικής κατάστασης που συναντάται στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα πρόνοιας ελαφρά τη καρδία στην οικονομική κρίση. Διαχρονικά υποχρηματοδοτουμενος ο τομέας της πρόνοιας διαλύθηκε εντελώς το έτος 2011 με το γνωστό νόμο 4025/2011 για την αναδιοργάνωση της Πρόνοιας επί υπουργίας Λοβέρδου – Μπόλαρη, με τον δεύτερο να έρχεται μετά φανών και λαμπάδων να πιάσει στασίδι στην νέο εκλεγμένη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεγάλες προνοιακές μονάδες συγχωνεύονται άκριτα και τα ΚΕΚΥΚΑμεΑ προνοιακές δομές που εξυπηρετούν την περιφέρεια περνούν διοικητικά στα νοσοκομεία.
Οι έγκλειστοι στο σύγχρονο κολαστήριο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών μόλις το έτος 2017, δύο χρόνια μετά την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αρχίζουν και μεταφέρονται σε άλλες μονάδες.
Πολλά τα ερωτήματα: Τι θα γίνει με το διαχρονικό αίτημα του αναπηρικού κινήματος για την ίδρυση και λειτουργία μικρών μονάδων αυτόνομης ή ημιαυτόνομης διαβίωσης ανθρώπων με αναπηρίες μέσα στον κοινωνικό ιστό της κάθε πόλης σφραγίζοντας κάθε δομή ασυλικής μορφής όπως το Σκαραμαγκά;
Είναι δυνατόν ο Σκαραμαγκάς και κάθε δομή τύπου Σκαραμαγκά να ανακαινιστεί; Προς τι η ανακαίνισή του; Για να στεγάσει ένα νέο λουξ με γυαλιστερά μάρμαρα ίδρυμα; Αυτή είναι η απάντηση απέναντι στο αίτημα για το σφράγισμα των ασύλων και την διαδικασία ομαλής ένταξης των ανθρώπων σε νέες μικρές δομές όπως οι Στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης χρηματοδοτούμενες από τον κρατικό προϋπολογισμό και όχι από κάθε λογής προγράμματα ΕΣΠΑ με το συνεχή φόβο λήξης της χρηματοδότησης και κλεισίματος των δομών αυτών (βλ. Προγράμματα Βοήθεια στο Σπίτι, ΣΥΔ ΑμεΑ κ.λπ).
Θα επιτρέψουμε να συνεχίσει η ίδρυση και λειτουργία δομών όπως τα ΚΔΑΠ ΑμεΑ ΚΗΦΗ από τους Δήμους που έχουν μετατραπεί σε Επιχειρήσεις με την ευτελή χρηματοδότηση τους μέσω ΕΣΠΑ και στελέχωση τους με χαμηλά αμειβόμενο προσωπικό μέσω 5μηνων ή 8μηνων συμβάσεων;
Σε αυτή τη συζήτηση μέσα από τη σύγχρονη προσέγγιση για την αναπηρία που θέλει τους αναπήρους υποκείμενα της τύχης τους (και όχι αντικείμενα ελεημοσύνης πλουσίων, εκκλησίας και αστικού κράτους) έχει χρέος να συμμετάσχει δυναμικά η επαναστατική Αριστερά φωτίζοντας όλες τις πλευρές, μακριά από την γκρίζα ζώνη στείρων συντεχνιακών λογικών που κυριαρχούνται από ατομικίστικες λογικές!
Αγωνιζόμαστε για μία κοινωνία που η ζωή του καθενός θα είναι πολύτιμη. Μια κοινωνία μακριά από στερεότυπα, προκαταλήψεις και σκοταδιστικές αντιλήψεις.
Μπαίνει όμως το ερώτημα; Θα ανάγουμε τις απαντήσεις στο μέλλον ή θα ανοίξουμε τη συζήτηση στο παρόν χωρίς να κουβαλάμε κυρίαρχες διάχυτες αντιλήψεις στην κοινωνία και σε όλα τα ηλικιακά στρώματα της, σε αστούς μικροαστούς και στην αριστερά επαναστατική ή ρεφορμιστική, που θέλουν τον ανάπηρο εσώκλειστο στο σπίτι αρκούμενο σε ένα επίδομα κι ένα χάδι στην πλάτη;
Ας ανοίξουμε και αυτή τη συζήτηση στην επαναστατική Αριστερά για να βρεθούμε δίπλα στα μικρά και μεγάλα προβλήματα ανθρώπων που στην πλειονότητά τους είναι κομμάτι της εργατικής τάξης και προέρχονται από τον κόσμο της εργασίας.
Η Ελένη Μπαρμπαλιά είναι συνταξιούχος, Ιδρυτικό μέλος του «Κινήματος στην Πόλη» Ζωγράφου, μέλος του Συλλόγου Νέων Ελλήνων Διαβητικών και μέλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Νεφροπαθών.
Πηγή: kommon.gr
