Εργατικός Αγώνας

Οι διαβητικοί δεν είναι πολίτες τρίτης κατηγορίας!

Γράφει η Ελένη Μπαρμπαλιά.

Κλαίει η ψυχή μου κυριολεκτικά κάθε φορά που στην αιμοκάθαρση φέρνουν ένα διαβητικό, ο οποίος μέσα σε όλα έχει υποστεί ακρωτηριασμό ποδιού, δηλαδή άλλη μία επιπλοκή του διαβήτη που οδηγεί σε σοβαρή αναπηρία. Από πού να αρχίσω και τι να γράψω; Κάποιοι που δεν ξέρουν θα ρίξουν την ενοχή στον ίδιο τον πάσχοντα. Εύκολες κουβέντες από αδειανά μυαλά που δεν βυθομετρούνται ούτε με φουρκέτα κατά πως έλεγε ο Καρυωτάκης (έχω τις αδυναμίες μου, σχόλιο για τον Καρυωτάκη)….

Ε, λοιπόν, για να τελειώνουμε με τις προσωπικές ενοχές και με τις ανευθυνοϋπεύθυνες ευθύνες, ας αναλογιστούμε πότε αυτό το εθνικό δημόσιο σύστημα υγείας είχε δημιουργήσει ένα σύστημα επικεντρωμένο στην συστηματική παρακολούθηση των χρονίως πασχόντων, προκειμένου να ενημερώσει-εκπαιδεύσει επί της θεραπευτικής αγωγής τα άτομα με διαβήτη αλλά και κάθε χρόνια πάσχοντα σε κάθε γωνιά αυτής της έρμης χώρας που γεωγραφικά έχει πολλές ιδιομορφίες (νησιωτικές περιοχές, ακριτικές δύσβατες κ.λπ)… Όταν κάποιοι διοικητάδες διορισμένοι από όλα τα πολιτικά ανδρείκελα που έχουν περάσει από τη χώρα, όταν κάποιοι καθηγητάδες γιατροί προσωπικοί μητσοτάκηδων παπανδρέιδων μάσαγαν με χρυσές κουτάλες, οι σύλλογοι διαβητικών έκαναν λόγο για την αδήριτη ανάγκη δημιουργίας διαβητολογικών κέντρων σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας όπως και σε κέντρα υγείας των νησιωτικών περιοχών. Ποτέ δεν εισακούστηκαν από αυτούς που στήριξαν τις πολιτικές της πολυφαρμακείας και των μούφα αρθροπλαστικών χειρουργείων.

Τα διαβητολογικά κέντρα που υπήρχαν την εποχή των «χρυσών κουτάλων» σωστά στελεχωμένα με όλες τις απαραίτητες ιατρικές ειδικότητες που χρειάζονται λόγω της πολυπαραγοντικότητας που έχει η χρόνια νόσος του διαβήτη ήταν ελάχιστα. Το αίτημα της Ομοσπονδίας των διαβητικών για την συστηματική εκπαίδευση των ατόμων με σακχαρώδη διαβήτη ώστε να μπορούν να αυτορυθμίζονται και να έχουν μία καλύτερη ποιότητα ζωής με τελικό στόχο την αποφυγή των επιπλοκών πεταμένο στον κάλαθο των αχρήστων ή, στην καλύτερη περίπτωση, στα συρτάρια των γραφείων.

Σε αυτό το ΕΣΥ των προηγούμενων δεκαετιών οι πάσχοντες από σακχαρώδη διαβήτη ήταν πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Καλά μάσαγε όλο το κύκλωμα από τους αναιτιολόγητους ακρωτηριασμούς ποδιών τη στιγμή που σε άλλες χώρες υπήρχε άλλη θεραπευτική αποτελεσματική μέθοδος για την αποφυγή του ακρωτηριασμού. Νέα και μικρά παιδιά στις νησιωτικές περιοχές όταν εκδηλώνεται ο διαβήτης τρέχαν και συνεχίζουν να τρέχουν στα μεγάλα νοσοκομεία των πόλεων γεγονός που τους φέρνει αντιμέτωπους με ένα δυσβάστακτο οικονομικό κόστος. Ουδεμία πολιτική από τους πολίτικους βουλευτάδες που ψήφιζαν και ψηφίζουν συμβάσεις δικαιωμάτων και «κοινωνικά συμβόλαια» που ρίχνουν στάχτη στα μάτια και αποτελούν στυλοβάτη του φρικαλέου συστήματος που αυγαταίνει τα κέρδη των πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών.

Στο βωμό αυτών των κερδών έχουν μαραζώσει και μαραζώνουν ανθρώπινες ζωές.. Στο βωμό αυτών των κερδών που στηρίζονται από το ανελέητο αιμοσταγές καπιταλιστικό σύστημα έχουν χαθεί χιλιάδες εκατοντάδες ζωές… Σε αυτό το αιμοσταγές σύστημα που έχει υπηρετηθεί από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις που έχουν περάσει από τούτη τη χώρα και υπηρετείται με τον καλύτερο τρόπο και από την παρούσα κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν οποιεσδήποτε συμβάσεις διακηρύξεις και άλλα τέτοια ωραία που μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια.

Και να πω και κάτι άλλο: προτιμώ ένα σύστημα που δεν θα έχουμε δικτυωτά καλσόν για να επιβεβαιώνουμε την ανύπαρκτη θηλυκότητά μας, ούτε λαμέ μπλουζάκια ούτε μαλακό πολυτελείας χαρτί για να σκουπίζουμε τον κώλο μας. Χίλιες φορές να έχουμε ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας όλοι μα όλοι, που θα το παίρνει η επόμενη οικογένεια που το έχει ανάγκη μετά θάνατον, όπερ σημαίνει ταφόπλακα στην ατομική ιδιοκτησία….χίλιες φορές να έχουν πρόσβαση στο φάρμακο και στις νέες ιατροτεχνολογικές μεθόδους όλοι μα όλοι αυτοί που έχουν ανάγκη κι ας μην έχω τον καταναλωτικό «παράδεισο» αυτού του αιμοβόρου ιμπεριαλιστικού συστήματος που βομβαρδίζει χώρες εν μια νυκτί. Τα κράτη τους δεν μπορούν να έχουν καμία ηθική… οι νόμοι τους στην υπηρεσία τη δικιά τους… το μόνο που μπορούν να έχουν είναι μπάτσους και φασίστες.

Κούρασα με την πολυλογία μου. Το κείμενο είναι άκρως συναισθηματικό αλλά επιτρέψτε μου να το θεωρώ και πολιτικό. Άντε και την καλημέρα μου.

Αφιερωμένο σε όλους όσους έφυγαν άδικα… Αφιερωμένο στους ακρωτηριασμένους άδικα διαβητικούς…. Αφιερωμένο σε όσους έφυγαν και πάλεψαν για την εκπαίδευση και συστηματική παρακολούθηση των διαβητικών αλλά δεν ήξεραν ότι αυτά δεν γίνονται στον καπιταλισμό.

 

 

Η Ελένη Μπαρμπαλιά είναι συνταξιούχος, Ιδρυτικό μέλος του «Κινήματος στην Πόλη» Ζωγράφου, μέλος του Συλλόγου Νέων Ελλήνων Διαβητικών και μέλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Νεφροπαθών.    

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας