Εργατικός Αγώνας

Λόγος περί «λαθών και ευθυνών» του 1944, και σχετικά με το ζήτημα του αγώνα των Λαών για την αυτοδιάθεση και την εθνική τους ανεξαρτησία

Ένα πρόσφατο γράμμα προς τους σημερινούς ιθύνοντες της εφημερίδας του ΚΚΕ

     Πριν από λίγες μόλις ημέρες έστειλα στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» το παρακάτω γράμμα, αποτελούμενο από δυο ενότητες, σχετικές με δυο σοβαρά ζητήματα: α) το πώς αντιμετωπίζει η σημερινή ανάλυση της εφημερίδας του ΚΚΕ την ήττα του ΕΑΜικού λαϊκού μας κινήματος το 1944-1945 και β) πώς αντιμετωπίζεται σήμερα από την ίδια εφημερίδα το ζήτημα του αγώνα για την αυτοδιάθεση και την εθνική ανεξαρτησία των Λαών της Ευρώπης, απ’ αφορμή όσα ο “ΡΙΖΟΣ” έγραψε επί σειρά ημερών  σχετικά με την υπόθεση του δημοψηφίσματος στη Σκωτία, για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας από τη Βρετανία. Ειδικά, δε ως προς αυτό το ζήτημα, παραπλήσια είναι η ανάλυση του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» και για τον αγώνα που δίνουν οι Ρώσοι πατριώτες της Ανατολικής Ουκρανίας ή «Νέας Ρωσίας» εναντίον του νεοφασιστικού (και λακέδικου στους δυτικούς ιμπεριαλιστές) καθεστώτος του Κιέβου.

Κρίνοντας ότι τα ζητήματα αυτά είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας και ότι  πρέπει να γίνουν αντικείμενο προσοχής, βαθιάς ανάλυσης και συζήτησης απ’ όλους τους κομμουνιστές, απ’ όλους τους πραγματικά αριστερούς και δημοκράτες της χώρας μας, στέλνω σήμερα και στην ιστοσελίδα του «ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ» το κείμενο αυτής της επιστολής μου και ευελπιστώ να τύχουν δημοσίευσης από το μαχητικό αυτό μετερίζι του κομμουνιστικού μας κινήματος.

                                                                Νίκος Παπακωνσταντίνου

                                                                 Σκιάθος, 25-9-2014.

Α. Περί λαθών και ευθυνών ο λόγος!

Την Κυριακή 14 του Σεπτέμβρη 2014, σε άρθρο βιβλιοπαρουσίασης από το «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» ενός πολύ πρόσφατου βιβλίου της «Σύγχρονης Εποχής» για το Δεκέμβρη του 1944, στη σελ. 25 της εφημερίδας, διαβάζουμε μεταξύ άλλων και τα εξής:

     «Μπορούσαν, άραγε, το ΕΑΜ – ΚΚΕ να καταλάβουν την εξουσία τις μέρες της απελευθέρωσης της Αθήνας (12 Οκτώβρη 1944); Παρότι η Ιστορία δε γράφεται με υποθετικά σχήματα, η κατάκτηση της εργατικής εξουσίας προϋπέθετε σε βάθος διαχωρισμό των ΕΑΜικών δυνάμεων από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς στόχους των “συμμάχων” και της κυβέρνησης Παπανδρέου, γεγονός που θα όξυνε πολύ περισσότερο την ταξική πάλη. Προϋπέθετε ακόμα αναδιάταξη των συμμαχιών μέσα στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ σε βάση επαναστατική και μετατροπή των φύτρων εξουσίας (λαϊκός στρατός, λαϊκή δικαιοσύνη) σε όργανα της επαναστατικής δράσης. Ακόμα: Έπρεπε να προετοιμαστεί το Κόμμα και ισχυρές λαϊκές δυνάμεις για την εφαρμογή σχεδίου κατάληψης της Αθήνας, μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αυτό, σε συνδυασμό με την αντίστοιχη δράση και συγκέντρωση δυνάμεων για την κατάληψη και άλλων βασικών κέντρων της χώρας, ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης. Το Κόμμα μας ήταν ιδεολογικά – πολιτικά ανέτοιμο για να διαμορφώσει τέτοιες εξελίξεις (…) Αμέσως μετά το 7ο Συνέδριο της ΚΔ και πριν από το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ, η 4η Ολομέλεια της ΚΕ (27-28 Σεπτεμβρίου 1935) αποφάσισε ότι: “…το ΚΚΕ συνεργάζεται όχι μόνο με τα σοσιαλιστικά και αγροτικά κόμματα (…) αλλά και όλα τα άλλα κόμματα (…) που στέκονται σε μια ελάχιστη δημοκρατική – αντιφασιστική βάση (…) όπως των Φιλελευθέρων”2. Είχε προηγηθεί η απόφαση της ΚΕ (Αύγουστος 1935), η οποία έθετε το στόχο για…”το σχηματισμό αντιφασιστικής – δημοκρατικής κυβέρνησης”, με τη συμμετοχή του ΚΚΕ. Η ουσία του 6ου Συνεδρίου, όπως και της 4ης Ολομέλειας ήταν: Μέσα από την πάλη κατά του μοναρχοφασισμού, στη δημοκρατική επανάσταση και μετά στο σοσιαλισμό. Το ΚΚΕ αντιμετώπισε και το Δεκέμβρη με βάση την παραπάνω στρατηγική (…) Το βαθύτερο αντιφατικό γεγονός ήταν ότι το ΚΚΕ, όντας καθοδηγητής της ένοπλης λαϊκής πάλης, συμμετείχε σε μια αστική κυβέρνηση με πολιτικό στόχο την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη ως μεταβατική στην πάλη για το σοσιαλισμό. Τέτοια εξέλιξη ήταν ανεδαφική. Η ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, όπως είχε διαμορφωθεί προς το τέλος της Κατοχής, προϋπέθετε ταξική σύγκρουση, αιματηρή τρομοκρατία εκ μέρους της αστικής τάξης, ανεξάρτητα πόσο το συνειδητοποιούσε το ίδιο το Κόμμα. Έτσι και στις δύο πλευρές υπήρχαν χιλιάδες νεκροί και τεράστιες υλικές καταστροφές, ταυτόχρονα με το όργιο της πτωματολογίας και της προβοκάτσιας που οργάνωσαν οι Βρετανοί και οι εγχώριοι κρατικοί μηχανισμοί. Ποια ομαλότητα ήταν δυνατό να έρθει, για παράδειγμα, μετά από το δολοφονικό όργιο των οργάνων της αστικής τάξης, των λαομίσητων Ταγμάτων Ασφαλείας, εναντίον χιλιάδων αγωνιστών, ακόμα και ανθρώπων που δεν είχαν ενεργή ανάμιξη στην οργανωμένη πάλη; Άλλωστε, ο αστικός πολιτικός κόσμος που αντιστεκόταν στους κατακτητές παίρνοντας το μέρος της βρετανικής πλευράς, συνέδεε την απελευθέρωση με τη διατήρηση της καπιταλιστικής εξουσίας. Παρέμεινε αταλάντευτος σε αυτήν τη θέση, ακόμα και τότε που δεν μπορούσε ούτε στην Αθήνα να έρθει από την Αίγυπτο δίχως τον εγγλέζικο στρατό και τους συμβιβασμούς του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Το ΚΚΕ αντιμετώπισε τον ένοπλο αγώνα των 33 ημερών ως μέσο επίτευξης ενός στόχου που δεν έβγαινε από το πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Όμως η ταξική πάλη έχει τους δικούς της αδήριτους νόμους (…).»

(Οι επισημάνσεις δικές μου)

Σύντροφοι του «ΡΙΖΟΥ»

   Στο απόσπασμα αυτό του άρθρου σας έχουν ανακατευτεί πολύ και σωστή και η λαθεμένη προσέγγιση του μεγάλου αυτού ζητήματος της στρατηγικής του ΚΚΕ στα χρόνια της Αντίστασης, ώστε πρέπει να ξεμπερδέψουμε τα πράγματα:

1. Η γραμμή του 7ου συνεδρίου της Διεθνούς, της 4ης Ολομέλειας και του 6ου συνέδριου του ΚΚΕ έβαζαν πάρα πολύ σωστά και ρεαλιστικά το θέμα του Αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου. Η γραμμή αυτή έφτιαξε το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το έπος της Αντίστασης. Λαθεμένη είναι η σημερινή απόπειρα διαστρέβλωσης και μηδενισμού αυτής της γραμμής από κάποιους …όψιμους «υπερεπαναστάτες».

2. Η γραμμή της συμμετοχής του ΚΚ σε αντιφασιστική κυβέρνηση που χαράχτηκε το 1935, ήταν αδύνατον να προβλέψει με κάθε λεπτομέρεια ποια θα ήταν η εξέλιξη των πραγμάτων το 1943-44 και ποια θα ήταν η στάση των αστικοδημοκρατικών κομμάτων που εμφανίζονταν το 1935 ως «αντιφασιστικά». Αυτό έπρεπε να το εκτιμήσει σωστά η ηγεσία του ΚΚΕ το 1943-44 κι ανάλογα να προσανατολιστεί και να τοποθετηθεί. Αν αυτή έκανε λαθεμένη εκτίμηση της κατάστασης, δεν μας φταίει ούτε η Διεθνής και το 7ο συνέδριό της, ούτε η 4η Ολομέλεια και το 6ο συνέδριο του ΚΚΕ!

3. Με την ίδια «γραμμή του 1935» είχαν συγκροτήσει τα αντιστασιακά τους μέτωπα και τα ΚΚ που νίκησαν μετά το 1944-45, όσο και εκείνα που έχασαν (δηλ. και τα ΚΚ της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων που κέρδισαν τη νίκη, αλλά και τα ΚΚ της Δυτικής Ευρώπης και της Ελλάδας που την έχασαν.) Όμως αυτοί που νίκησαν, κατάφεραν έγκαιρα να προσανατολιστούν στις συνθήκες του 1943-44, όταν η αστική τάξη των χωρών τους κι ο αγγλο-αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έδειξαν τα ταξικά τους δόντια! Έτσι δεν έκαναν καμιά απαράδεκτη συμφωνία ή κανέναν ηττοπαθή συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο, τύπου «Συμφωνίας του Λιβάνου» (Ελλάδα) ή «γραμμής του Σαλέρνο» (Ιταλία). Δείτε, π.χ. τη γραμμή των νικηφόρων αντάρτικων κινημάτων και των ΚΚ της Αλβανίας, της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας.

4. Ευθύνη για το γεγονός ότι δεν αναπροσάρμοσε επαναστατικά τη γραμμή του κόμματος, αφού μάλιστα είχε ήδη ντε φάκτο επιβληθεί η εξουσία του ΕΑΜ στην Ελεύθερη Ελλάδα, έχει η οπορτουνιστική μερίδα της ηγεσίας του ΚΚΕ, ηγέτες οι οποίοι –όπως ακριβώς και οι διάφοροι δυτικοί οπορτουνιστές ηγέτες (Τολιάτι, Τορέζ κλπ.)- ουσιαστικά ποτέ τους δεν πίστεψαν στην προοπτική της επαναστατικής συντριβής του καπιταλισμού. Αυτοί ακριβώς οι οπορτουνιστές (στα καθ’ ημάς οι Σιάντος, Ιωαννίδης, Παρτσαλίδης, Ρούσσος) ουσιαστικά διαστρέβλωσαν όλες της κατευθύνσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς (σχετικά με τους όρους συμμετοχής των ΚΚ σε κυβέρνηση Αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου), χαράσσοντας μια ρότα διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, φυσικά μέσα από μια σειρά «γενναίων» κοινωνικών μεταρρυθμίσεών του.

Είναι μήπως τυχαίο ότι οι Τολιάτι και Τορέζ κατέληξαν στον «ευρωκομμουνισμό», ενώ οι Παρτσαλίδης και άλλοι παρόμοιοι στο απροκάλυπτα καιροσκοπικό εκείνο μόρφωμα του 1968, με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Κ»ΚΕ εσωτερικού;

Όχι, αγαπητοί σύντροφοι! Καμιά Διεθνής, καμιά προπολεμική Ολομέλεια ή αντίστοιχο συνέδριο του ΚΚΕ δεν υποχρέωσε ποτέ τους Σιάντο, Ιωαννίδη, Παρτσαλίδη, Ρούσσο και σία να φτιάξουν το 1944 κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με τον … «Παπατζή», σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία ο κάθε παρόμοιος αστός ψευτοδημοκράτης «Παπατζής» της αστικής τάξης είχε ήδη ξεσκεπαστεί ως εχθρός του λαού και εχθρός της πραγματικής Εθνικής Αντίστασης, όταν ήδη μας είχε δείξει τα … «γαϊδουρινά αφτιά του»! Καμιά Διεθνής, κανένα συνέδριο του ΚΚΕ του 1935, κανένας Στάλιν και κανένας Ζαχαριάδης δεν επέβαλε στους Σιάντο και σία να απεμπολήσουν την ΕΑΜική λαϊκή εξουσία, την ώρα που ήδη είχε δημιουργηθεί και προχωρούσε ακάθεκτη σ’ ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα. Όπως ακριβώς καμιά Διεθνής και κανένας Στάλιν δεν υποχρέωσε ποτέ ούτε τον Ενβέρ Χότζα, ούτε ακόμα και τον Γιόζιπ Μπροζ Τίτο (που τότε ακόμα δεν είχε γίνει … «τιτοϊκός» με τη σημασία που έλαβε αυτός ο όρος αργότερα…) να παραδώσουν την εξουσία του Αλβανικού και του Γιουγκοσλαβικού ΕΑΜ, την εξουσία του αγωνιζόμενου Λαού στις αστικές και φιλομοναρχικές κλίκες των χωρών τους, στις μαριονέτες του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Όποιος όμως έβαζε πρωτίστως το ύψιστο καθήκον να εδραιώσει ο αγωνιζόμενος Λαός την εξουσία του, ήξερε και να αποφεύγει τις κακοτοπιές και τις εγγλέζικες «λούμπες». Γι’ αυτό κι έμεινε στην Ιστορία ως δοξασμένος λαϊκός ηγέτης και ως παράδειγμα Επαναστάτη, ως ο Ενβέρ Χότζα, ως ο Γκεόργκι Δημητρώφ, ως ο Μάο Τσετούνγκ, ως ο Χο Τσι Μινχ, κι όχι ως κάποιος …Σιάντος, Παρτσαλίδης, Ιωαννίδης, ή –ακόμα χειρότερα!- ως κάποιος …Τσιριμώκος, που από το ΕΑΜ και …μέσω Βάρκιζας έγινε μεγαλοστέλεχος του «Παπατζή» το 1964 και αποστάτης ψευδοπρωθυπουργός το 1965 («πότε είσαι δεξιά, πότε είσαι αριστερά, Τσιριμώκο-Τσιριμώκο μασκαρά!»∙ αθάνατε Ελληνικέ Λαέ μας, με το αστείρευτο, πηγαίο και εμπνευσμένο καλαμπούρι σου!…).

Και ο Τίτο θα είχε περάσει στην Ιστορία όπως ακριβώς και οι προαναφερόμενοι μεγάλοι Επαναστάτες Κομμουνιστές Ηγέτες, αν από το 1948 κι εφεξής δεν …άλλαζε στρατόπεδο…

Συμπέρασμα: Όποιος πηγαίνει σήμερα με 80 χρόνων καθυστέρηση να …ενοχοποιήσει τη γραμμή της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ του 1934-35 ως αιτία για τον οπορτουνιστικό ξεπεσμό και τα εγκληματικά σφάλματα των διαφόρων εγχωρίων Σιάντων, Ιωαννίδηδων, Ρούσσων και Παρτσαλίδηδων, χωρίς να το θέλει και χωρίς ίσως να το νιώθει, παίζει το παιχνίδι του οπορτουνισμού, αφού ουσιαστικά ξεπλένει μ’ αυτό τον τρόπο τους ηγέτες του οπορτουνισμού από τις ασυγχώρητες αμαρτίες τους έναντι του λαϊκού μας κινήματος.

Θερμή έκκληση, λοιπόν: Μη ρίχνετε το ΚΚΕ σ’ αυτή την τόσο επικίνδυνη κι ολότελα ατελέσφορη λακκούβα, την οποία έσκαψε ο ταξικός εχθρός. Είναι άλλο πράγμα η καταδίκη μιας λαθεμένης πορείας των εγχώριων ή των διεθνών οπορτουνιστών ηγετών και εντελώς διαφορετικό μια γενική καταδίκη -«ὲλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ»- της γραμμής των Αντιφασιστικών Μετώπων…

Σκεφτείτε, επομένως, πολύ καλά αυτά που γράφετε στο «ΡΙΖΟ» και στις εκδόσεις του κόμματος. Γιατί «ἐξ ἱστορίας ἀναιρεθείσης τῆς ἀληθείας τὸ καταλειπόμενον αὐτῆς ἀνωφελὲς γίνεται διήγημα.». Κι αντί να μας πάει μπροστά, μας οδηγεί στην αναποτελεσματική ταχτική, στην περιθωριοποίηση και στην ανυποληψία…

Δεν αξίζουν, όμως, οι κομμουνιστές της Ελλάδας μια τέτοια τύχη.

14-9-2014.

Β. Ε, όχι δα και αδιάφοροι για την εθνική ανεξαρτησία των Λαών!

Στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» των τελευταίων ημερών, απ’ αφορμή το δημοψήφισμα στη Σκωτία, με το ερώτημα της εθνικής ανεξαρτησίας αυτής της -εδώ και αιώνες- κατεχόμενης χώρας από την αποικιοκρατική και ιμπεριαλιστική «Μεγάλη Βρετανία» (δηλ. από τους Εγγλέζους), διαβάσαμε πολλά και διάφορα δημοσιεύματα, τα οποία μπορούν να κριθούν ως μάλλον εχθρικά και απαξιωτικά προς την ιδέα της διεκδίκησης από το Σκωτσέζικο Λαό του δικαιώματός του για αυτοδιάθεση

Έτσι, π.χ. η εφημερίδα του ΚΚΕ στις 16-9-2014, στη σελ. 18 γράφει:

«Δύο μέρες πριν το δημοψήφισμα στη Σκοτία για το ενδεχόμενο ανεξαρτητοποίησης από το Ηνωμένο Βασίλειο οι δημοσκοπήσεις είναι διφορούμενες. Άλλες δίνουν μπροστά το «όχι» και άλλες το «ναι». Αυτό βέβαια που δεν αμφισβητείται παρά την ενδοαστική αντιπαράθεση είναι ο ίδιος ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, και άρα δεν αναμένονται ουσιαστικές αλλαγές για τα λαϊκά στρώματα. Φυσικά, το αποτέλεσμα έχει σημασία για τους αστούς γιατί μπορεί να οδηγήσει σε φαινόμενο «ντόμινο», για διεκδικήσεις ανεξαρτητοποίησης από τμήματα του κεφαλαίου και σε άλλες χώρες, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Καταλονίας.».

Ή επίσης, ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» και πάλι στις 17-9-2014, στη σελ. 20, γράφει:

«Αύριο στήνονται οι κάλπες στη Σκοτία για το δημοψήφισμα για ενδεχόμενη ανεξαρτητοποίησή της από το Ηνωμένο Βασίλειο (που συναποτελούν η Αγγλία, η Ουαλία, η Σκοτία και η Β. Ιρλανδία), μια διαδικασία που έχει εγκλωβίσει το λαό σε μια ενδοαστική διαμάχη, η οποία εκπορεύεται από τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, που θέτουν διαφορετικές προτεραιότητες και επιλογή συμμαχιών. Το διακύβευμα για το κεφάλαιο είναι ο πλούτος της Σκοτίας, που παράγουν οι εργαζόμενοι, η Ενέργεια, αφού κατέχει το 95% των αποθεμάτων συνολικά του Ηνωμένου Βασιλείου και η πρόσβαση στη Βόρεια Θάλασσα με τα νέα ενεργειακά αποθέματα. Ωστόσο, η μια ή η άλλη έκβαση του δημοψηφίσματος δε θα αλλάξει ουσιαστικά τη θέση των εργαζομένων με δεδομένο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης…»

   Αλλά και ανήμερα του δημοψηφίσματος, στις 18-9-2014 η ίδια εφημερίδα στη σελ. 17 γράφει:

«Σκοτία: Σήμερα το δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση.

Το διακύβευμα συμφερόντων για τμήματα του κεφαλαίου είναι ψευτοδίλημμα για τα λαϊκά στρώματα, που βιώνουν και θα βιώνουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση, όποια και αν είναι η έκβαση (…) Γεγονός είναι ότι η χώρα εμφανίζεται διχασμένη, με τα λαϊκά στρώματα να είναι πλήρως χειραγωγημένα και να στοιχίζονται κάτω από ξένες σημαίες, αφού ελάχιστη σημασία έχει γι’ αυτά αν η δεδομένη καπιταλιστική εκμετάλλευση – που και τα δύο «στρατόπεδα» στηρίζουν – θα συνεχιστεί σε μια «ανεξάρτητη» Σκοτία, ή στην ενιαία οντότητα του Ηνωμένου Βασιλείου (ΗΒ). (… )

Στην Καταλονία προχωράει παρά την αντίθεση της κεντρικής ισπανικής κυβέρνησης δημοψήφισμα στις 9 Νοέμβρη και αύριο Παρασκευή αναμένεται το Καταλανικό Κοινοβούλιο να περάσει νόμο για να ξεπεραστεί το συνταγματικό κώλυμα. Πάντως ο Ισπανός πρωθυπουργός, Μαριάνο Ραχόι, δήλωσε για το δημοψηφίσματα στη Σκοτία και την Καταλονία ότι «είναι μια τορπίλη που εκτοξεύεται στην ίσαλο γραμμή του ευρωπαϊκού πνεύματος, επειδή η Ευρώπη έγινε για να ολοκληρωθούν τα κράτη και όχι για να κατατεμαχισθούν». Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι η ΕΕ είναι ένωση του κεφαλαίου και όχι των λαών.

Πάντως, οι αποσχιστικές τάσεις δεν έχουν καμία σχέση με διαδικασίες πραγματικής χειραφέτησης των λαών, εκφράζουν τις ανάγκες τμημάτων του κεφαλαίου και μάλιστα σε μια περίοδο που οξύνεται ο ανταγωνισμός

(οι επισημάνσεις δικές μου)

Σύντροφοι του «ΡΙΖΟΥ»

Όταν διαβάζω καθημερινά όλ’ αυτά που γράφετε, απ’ αφορμή το δημοψήφισμα της ανεξαρτησίας στη Σκωτία1, αναρωτιέμαι τι θα είχατε γράψει, αν και τότε σας «κυβερνούσαν» τα ίδια …μυαλά με τα σημερινά, για ους μεγαλειώδεις απελευθερωτικούς αγώνες του Ιρλανδικού Λαού στην κατεχόμενη Βόρεια Ιρλανδία, κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980.

(Ευτυχώς τότε, τουλάχιστον σ’ αυτά τα ζητήματα, υπήρχε αρκετό «νιονιό» στη διεύθυνση του «ΡΙΖΟΥ» και στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, ώστε να μην ισοπεδώνουν και απαξιώνουν κάθε εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Λαών –έστω κι αν αυτό για την ώρα πατρονάρεται από τις αστικές ή τις μικροαστικές ταξικές δυνάμεις, λόγω της αδυναμίας του κομμουνιστικού μας κινήματος- με το μονότονο κλισέ ότι πρόκειται για …«αγώνα υπό ξένη σημαία», άρα μας αφήνει αδιάφορους2 ή μας βρίσκει εχθρικούς! Γιατί τότε το δικό μας και τα άλλα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα μάς ήταν πολύ πιο κοντινά από χρονικής άποψης, οι αναμνήσεις ήταν έντονες και η διάθεση όλων μας εντελώς ανοιχτή και συναγωνιστική για όποιον λαό προσπαθούσε να απαλλαγεί από την ιμπεριαλιστική κατοχή ή επικυριαρχία και να κερδίσει την εθνική του ανεξαρτησία.

Τώρα, σε «μερικούς-μερικούς» πολύ …«πούρους προλεταριακούς» ηγέτες μας, η έννοια του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία μάλλον τους ενοχλεί τη …μύτη…)

Λοιπόν, σύντροφοι, για να εξηγηθούμε μια και καλή: Δικαίωμα απαράγραπτο του Σκωτσέζικου, του Ιρλανδικού, του Καταλανικού, του Βασκικού και κάθε άλλου Λαού είναι να διεκδικήσει, να καταχτήσει και να εδραιώσει την Εθνική του Ανεξαρτησία και να χαράξει Λεύτερος την πορεία του, απαλλαγμένος από το ζυγό των ιμπεριαλιστών.

Όχι απλώς συμπαραστεκόμαστε, αλλά στηρίζουμε με κάθε μέσο τον αγώνα των Σκωτσέζων, των Ιρλανδών, των Καταλανών, των Βάσκων και κάθε άλλου λαού για την Εθνική του Ανεξαρτησία. Και ζητάμε ταυτόχρονα τη δική τους αλληλεγγύη στον αγώνα του δικού μας Λαού για μιαν εθνικά Ανεξάρτητη, Δημοκρατική και Λαοκρατούμενη Ελλάδα, χωρίς αμερικάνικες βάσεις, χωρίς τους χαλκάδες του ΝΑΤΟ, της «τρόικας», της ΕΕ και του ΔΝΤ περασμένους στο σβέρκο της.

Χρέος των Κομμουνιστικών κομμάτων όλων των ευρωπαϊκών χωρών είναι όχι απλώς να στηρίξουν, αλλά να πρωτοστατήσουν στα κινήματα για την Εθνική Ανεξαρτησία των κατεχόμενων χωρών της Ευρώπης (της Σκωτίας, της Βόρειας Ιρλανδίας, της Καταλονίας και της Χώρας των Βάσκων). Χρέος τους είναι να ηγηθούν και να «ηγεμονεύσουν» στο αντικατοχικό-αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, μπολιάζοντάς το με τις ιδέες εκείνες που θα το αναπτύξουν και θα το εμβαθύνουν ως και τη σοσιαλιστική επανάσταση, τη συντριβή του καπιταλισμού και τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική οικοδόμηση.

Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Λαών δεν είναι αδιάφορο πάρεργο αλλά εφεδρεία εξαιρετικής αξίας για την προλεταριακή επανάσταση. Είναι όχημα και καταλύτης, που μπορεί να τη φέρει ακόμα πιο κοντά κι ακόμη πιο γρήγορα. Σκεφτείτε τι στραπάτσο έχει να πάθει και τι συθέμελο κλονισμό μπορεί να υποστεί τόσο ο αμερικανο-βρετανικός, όσο και ο ευρωενωσίτικος ιμπεριαλισμός, αν η Σκωτία σήμερα, η Βόρεια Ιρλανδία, η Καταλονία και η Χώρα των Βάσκων αύριο τσακίσουν την εγγλέζικη και την ισπανική κατοχή και επικυριαρχία! Η καπιταλιστική κρίση μπορεί να βαθύνει τόσο γρήγορα και τόσο απότομα, που το ευρω-ρημαδιασμένο ιμπεριαλιστικό κατασκεύασμα των τελευταίων τριάντα χρόνων να μην μπορεί πια να κρατηθεί όρθιο με τίποτα!!

Λίγο είναι να γίνει κομμάτια η πάλαι ποτέ κραταιά «Μεγάλη Βρετανία», που είχε μετατρέψει σε …ταψί με το μισό και περισσότερο κόσμο μας, και τον κυβερνούσε με κραταιά πυγμή και με αμίμητη διαολιά επί τόσους αιώνες;

Ασήμαντο κέρδος είναι για το εργατικό-λαϊκό κίνημα να γίνουν άνω-κάτω και «να φάνε τα λυσσακά τους» οι καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές κλίκες που δυναστεύουν τη γριά-Ευρώπη, και έτσι να φτάσουν στο σημείο να δώσουν από μόνες τους τέλος σε κάθε «ευρωενωσίτικη» αποκριάτικη μάσκα που φορούν ως τα τώρα, βγάζοντας ανοιχτά πια η μια τα μάτια της άλλης;

   Ο δυτικοευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, πλάι στον υπερατλαντικό βορειοαμερικάνικο, είναι οι κυριότεροι και οι πλέον επικίνδυνοι εχθροί της εργατικής τάξης, των Λαών και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Η ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας σήμερα, της Βόρειας Ιρλανδίας, της Καταλονίας και της Χώρας των Βάσκων αύριο, είναι σε θέση να προκαλέσει σεισμό και αληθινό χάος μέσα σ’ αυτό το ιμπεριαλιστικό τέρας που φιγουράρει ακόμα την αντεργατική σαπίλα και την αντιλαϊκή βρωμιά του κάτω από το παραπλανητικό ψευδώνυμο «Ευρω-ένωση». Και ένα τέτοιο χάος αντικειμενικά πριονίζει τα υποστυλώματα του παγκόσμιου καπιταλισμού στο σύνολό του!

-Τυχαίο είναι, άραγε, που οι μεγαλύτερες τράπεζες και πολυεθνικές εταιρείες τάσσονται αναφανδόν εναντίον της ανεξαρτητοποίησης της Σκωτίας και κάθε άλλης περιοχής στη Δυτική Ευρώπη;

-Όχι, βέβαια! Γιατί ξέρουν ότι ακόμα και υπό καπιταλιστικό, αρχικά, καθεστώς οι νέες ανεξάρτητες χώρες μπορεί να γίνουν «ασταθείς» και «ανεξέλεγκτες» από τους …εμπόρους των εθνών! Γιατί ξέρουν ότι το βάθεμα της κρίσης και οι αντιθέσεις που θα οξυνθούν εξαιτίας του σπασίματος της «ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς», μπορούν να ενδυναμώσουν και να φέρουν στην πρώτη γραμμή την εργατική τάξη και τις δυνάμεις της προλεταριακής επανάστασης, αρκεί βέβαια η εργατική τάξη και η κομμουνιστική της πρωτοπορία να εκμεταλλευτούν με την καλύτερη δυνατή τακτική συσπείρωσης λαϊκών δυνάμεων αυτή την κρίση και αυτές τις αντιθέσεις των καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών «σκυλόψαρων».

Και ακριβώς, μάλιστα, εκεί που οι εχθροί της επανάστασης δεν θέλουν ούτε καν να το φαντάζονται: μέσα στα ίδια τα παραδοσιακά κέντρα ισχύος του καπιταλιστικού κόσμου, μέσα στην ίδια τη «μητρόπολη» του συστήματος εκμετάλλευσης όλων των Λαών…

   Γι’ αυτό, λοιπόν, εμείς οι κομμουνιστές, όλοι οι πραγματικοί αριστεροί και επαναστάτες της ευρωπαϊκής ηπείρου πρέπει να φροντίσουμε να γίνουν πραγματικότητα –μιαν ώρα αρχύτερα- οι εφιάλτες που στοιχειώνουν ήδη την πάλαι ποτέ «παντοδυναμία» του αμερικάνικου και όλου του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.

Σήμερα, στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία της Σκωτίας και της περήφανης Βόρειας Ιρλανδίας, της Καταλονίας και της πολύπαθης Χώρας των Βάσκων.

Κι αύριο, στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την προλεταριακή, σοσιαλιστική επανάσταση, σε όποια χώρα, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο!

                                                                       Σκιάθος, 18-9-2014.

Υποσημειώσεις

1 Σήμερα, 25-9-2014, ξέρουμε ότι η ιμπεριαλιστική αντίδραση κατάφερε να τρομοκρατήσει και να εξαπατήσει ένα ποσοστό περίπου 55% του Σκωτσέζικου λαού και να το στρέψει σε ψήφο εναντίον της εθνικής του ανεξαρτησίας. Θεωρούμε, όμως ότι πρόκειται για μια εντελώς πρόσκαιρη «νίκη», που μπορεί να αποδειχτεί «πύρρειος» για τους βρετανο-αμερικάνους και τους άλλους δυτικούς ιμπεριαλιστές, καθώς το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας της Σκωτίας θα ξανάρθει αναπόφευκτα στο προσκήνιο, ίσως τόσο σύντομα που σήμερα αυτοί δεν το φαντάζονται! Φυσικά, θα είναι μεγάλο κέρδος για τη σκωτσέζικη εργατική τάξη και τον εργαζόμενο Λαό της χώρας, αν πριν την επόμενη πολύ πιο καλά σχεδιασμένη εξόρμησή τους για αυτοδιάθεση θα έχουν συγκροτήσει το δικό τους πρωτοπόρο επαναστατικό, μαρξιστικό-λενινιστικό επιτελείο, που θα μπει επικεφαλής του αγώνα τους, για την εθνική, αλλά και για την κοινωνική απελευθέρωση, σπάζοντας την αστική κυριαρχία στο απελευθερωτικό κίνημα. Μετατρέποντας τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα σε πραγματικά «νέου τύπου» αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, όπως μας δίδαξαν οι Λένιν, Στάλιν και Μάο Τσετούνγκ.

2 Είναι αλήθεια και πρέπει εδώ να την αναφέρουμε ότι στο άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» της Κυριακής 21-9-2014, στη σελίδα 15, το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Μάκης Παπαδόπουλος, παρ’ όλο που περιστρέφεται γύρω από το ίδιο σκηνικό του μάταιου «αγώνα υπό ξένη σημαία», παραδέχεται ωστόσο ότι: «Σήμερα που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για τον έλεγχο των αγορών και εδαφών, έχει ιδιαίτερη σημασία να κατανοηθεί ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη, οι ανισότιμες σχέσεις μεταξύ κρατών αλλά και μεταξύ εθνών, είναι σύμφυτες με το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτό δε δικαιολογεί φυσικά καμιά υποτίμηση του δικαιώματος ενός καταπιεζόμενου έθνους για αυτοδιάθεση. Σημαίνει όμως ότι όταν τίθεται κάποιο εθνικό αίτημα για αυτοδιάθεση, πρέπει να είναι αναπόσπαστα δεμένο με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Μόνο κάτω απ’ αυτή τη σημαία της πάλης για την εργατική εξουσία, μπορεί να λυθεί ουσιαστικά κάθε εθνικό ζήτημα προς όφελος του λαού.» (οι επισημάνσεις δικές του)

Δεν θα διαφωνήσουμε καθόλου στη γενική αρχή που διέπει τη ριζική λύση του εθνικού ζητήματος υπέρ των Λαών, όπως τη θέτει ο αρθρογράφος. Πρέπει όμως να υπενθυμίσουμε και στον ίδιο και σε όλους του κομμουνιστές, ότι το Κόμμα της εργατικής τάξης δεν κάθεται να περιμένει πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες για ένα σωστά προσανατολισμένο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Παρεμβαίνει άμεσα και εκμεταλλεύεται ως το έπακρο τον ήδη υπάρχοντα αγώνα, για να τον φέρει στην κατεύθυνση που επιθυμεί. Αυτό φυσικά δεν είναι απλό κι εύκολο. Είναι όμως στόχος που πρέπει να καταχτηθεί πάση θυσία…

                                                                 Ν. Π.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας