Εργατικός Αγώνας

Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας στην Κύπρο και η συμφωνημένη μορφή λύσης

Του Στέλιου Στυλιανού.

Θεμιτή φυσικά η όποια παρατήρηση πάνω στις σκέψεις που εκφράζει ο καθένας μας, και καλοδεχούμενη η απάντηση του συντρόφου Γρηγόρη Αναγνώστου1 στο αμέσως προηγούμενο σημείωμά μου στον Εργατικό Αγώνα2.

Από τις πρώτες κιόλας λέξεις του εν λόγω κειμένου, ξεκαθάρισα ότι δεν θεωρώ πως τα δύο ζητήματα, το Κυπριακό και η εκκρεμούσα κοινά αποδεκτή ονομασία της πΓΔΜ, έχουν παρόμοια βαρύτητα, πολυπλοκότητα ή σημασία. Ως εκ τούτου, ένα μεγάλο μέρος της απάντησης του σ. Αναγνώστου, προσπαθεί να καταρρίψει ένα «συσχετισμό» και μια «αντιστοίχιση» που δεν έχω επιχειρήσει σε καμία περίπτωση.

Αυτό που με απασχόλησε, είναι η ικανότητα του αντιδραστικού κατεστημένου σε Κύπρο και Ελλάδα να προάγει τον εθνικιστικό λαϊκισμό, «ξεπλένοντας» την ίδια ώρα την άρχουσα τάξη και τους φασίστες από τις δικές τους ιστορικές ευθύνες για ότι προηγήθηκε. Σ’ αυτό το επίπεδο υπάρχει η ομοιότητα και εδώ υπήρχε το βασικό επιχείρημα που προσπάθησα να αναπτύξω.

Για να περάσω στο προκείμενο, εκτιμώ πως ο σύντροφος Γρηγόρης στοχεύει με την απάντησή του να προσδώσει εμμέσως ένα ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα στην επιδιωκόμενη ομοσπονδιακή λύση για την Κύπρο. Του είναι δύσκολο με άλλα λόγια, να αποδεχθεί τη θέση πως το Κυπριακό πρέπει και είναι προς το συμφέρον του κυπριακού λαού να επιλυθεί στα καθορισμένα πλαίσια.

Αυτή είναι ομολογουμένως μια από τις πιο διαδεδομένες απόψεις στους κομμουνιστικούς κύκλους στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά το «Σχέδιο Ανάν» που απέρριψε εμφαντικά η ελληνοκυπριακή κοινότητα σε δημοψήφισμα. Παρόλα αυτά, δεν παύει να είναι λανθασμένη και αδιέξοδη μια τέτοια προσέγγιση. Οι Ελληνοκύπριοι δεν απέρριψαν το σχέδιο του ΟΗΕ τον Απρίλη του 2004 γιατί προνοούσε ένα ομοσπονδιακό σύστημα ή διότι εξυπηρετούσε τα σχέδια των Δυτικών. Αυτό δεν προκύπτει από καμιά έρευνα και ούτε αποτυπώνεται στα εκλογικά αποτελέσματα έκτοτε.

Οι ομόγλωσσοι συμπατριώτες μου ενδιαφέρονται για την επόμενη μέρα της λύσης, τις εγγυήσεις εφαρμογής της, για τη λειτουργικότητα και τη βιωσιμότητα της μετάβασης, για την ασφάλεια και την επεμβατική ευχέρεια της Τουρκίας μετά τη συμφωνία. Οι Κύπριοι, στην πλειοψηφία τους αντιλαμβάνονται πολύ καλά πως η Άγκυρα δεν ενθαρρύνεται με την πρόοδο αλλά με τα ναυάγια στις συνομιλίες. Η παρούσα συγκυρία με τις τουρκικές επεμβάσεις στη θαλάσσια οικονομική ζώνη της Κύπρου, είναι άλλωστε κάτι περισσότερο από ενδεικτική3.      

Η ιστορία δείχνει πως η Τουρκία γίνεται ακόμα πιο επιθετική και επεκτατική μετά από αδιέξοδα, ιδιαίτερα όταν επικρατεί στασιμότητα και αβεβαιότητα στο πρόβλημα. Η διέξοδος για αποκλιμάκωση της έντασης, είναι η επιστροφή στο τραπέζι των συνομιλιών και η επιδίωξη για μια συνολική λύση του Κυπριακού στη βάση των όσων έχουν συμφωνηθεί μέχρι σήμερα από τις δύο κοινότητες.

Ο αντιφασιστικός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας στην Κύπρο

Έχω αναλύσει σε αρκετά σημειώματα στην ιστοσελίδα του ΕΑ, την πραγματική κατάσταση στην Κύπρο και την πάλη του δημοκρατικού λαού της χώρας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, για μια ειρηνική και μόνιμη λύση που να απαλλάσσει το κράτος μας από το αίσχος της διχοτόμησης4,5.

Το Κυπριακό δεν είναι μόνο πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Ο λαός μας διαιρέθηκε πολύ πριν το 1974 και με συγκεκριμένους τρόπους, προκειμένου να γίνει «ανεκτή» η τουρκική στρατιωτική επέμβαση και η συνεχιζόμενη καταστρατήγηση του διεθνούς δικαίου6.

Η μόνη οδός για μια αίσια κατάληξη των προσπαθειών των δημοκρατικών μετώπων των δύο κοινοτήτων, είναι οι «συμφωνίες κορυφής» του 1977 και 1979 για μια διπεριφερειακή (διζωνική) ομοσπονδία. Οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη που θα «θάβει» τη μορφή της λύσης όπως περιγράφεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ και αναφέρεται στη συνθήκη ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, θα επιταχύνει ακόμα περισσότερο τις διαδικασίες προσάρτησης των κατεχομένων στην Τουρκία και θα θέσει υπό ισχυρότερη ομηρεία Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.

Εάν αντιλαμβανόμαστε την Κύπρο ως ένα απόλυτα ελληνικό χώρο στον οποίο το 18% του τουρκόφωνου/ μουσουλμανικού στοιχείου του νησιού αποτελεί μια «μειονότητα», δεν πρόκειται να φτάσουμε πολύ μακρύτερα από τα γεγονότα του 58’, του 63’, του 68’ και του 1974. Στα φαινόμενα δηλαδή που έδωσαν βήμα προς βήμα την αφορμή και την ευκαιρία στην Τουρκία να εισβάλει, δημιουργώντας με τη δύναμη των όπλων τις εκρηκτικές πραγματικότητες που βιώνουμε.

Στην Κύπρο, οι αριστεροί λέμε το σύνθημα «ΕΟΚΑ Β’-CIA-ΠΡΟΔΟΣΙΑ» για να περιγράψουμε την πορεία κατά την οποία τα μίσθαρνα όργανα των ιμπεριαλιστών και οι εθνικιστές, έκαναν πράξη τα σχέδια του ΝΑΤΟ για τη χώρα μας. Οι ρατσιστικές αντιλήψεις και η πρόσδεση των τοπικών ισχυρών τάξεων με τα «βαθιά κράτη» της ακροδεξιάς σε Ελλάδα και Τουρκία, ήταν το όχημα με το οποίο ο ιμπεριαλισμός κατάφερε να διχοτομήσει το νησί και να διχάσει το λαό.

Η αποστρατικοποίηση και η επανένωση της Κύπρου στη βάση των μοναδικών διακοινοτικών συμφωνιών που έχουν ποτέ επιτευχθεί, είναι ένα βήμα που θα προωθήσει αναμφίβολα την ενότητα των Κύπριων εργαζομένων και θα απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. Από την άλλη, η συνέχιση της ανωμαλίας συμπιέζει και αφομοιώνει την τουρκοκυπριακή κοινότητα μέσω του εποικισμού και της πολιτικο-στρατιωτικής επικυριαρχίας της Άγκυρας, ενώ την ίδια ώρα αναγκάζει την ελληνοκυπριακή κοινότητα να ανταγωνίζεται διπλωματικά, γεωπολιτικά και εξοπλιστικά με ένα «μεγαθήριο» όπως η Τουρκία.

Τα αποτελέσματα αυτού του άνισου ανταγωνισμού είναι μπροστά μας, κι αλλοίμονο αν το Κυπριακό εκφύγει από τα πλαίσια των Ηνωμένων Εθνών και της ομοσπονδιακής φόρμουλας, όπως υποστηρίζει εσχάτως ακόμα και το ΚΚΕ. Μόνο έτσι θα καταλήξει με μαθηματική ακρίβεια σ’ αυτό που πάντα ήθελαν να το μετατρέψουν οι Δυτικοί: σε ένα καθαρά ενδοΝΑΤΟϊκό πρόβλημα που θα «λυθεί» εντέλει στη βάση των ισοζυγίων δύναμης ανάμεσα στα μέλη της συμμαχίας.

Μια πατρίδα, ένας λαός – Birvatan, tekhalk

Ο τρόπος για να αποκοπεί αυτή η πορεία και να μείνουν στη μέση τα σχέδια των ιμπεριαλιστών για δύο κράτη ή «διπλή ένωση», είναι η ομοσπονδία με μία ιθαγένεια και μία εξωτερική εκπροσώπηση.

Χωρίς να παραγνωρίζονται τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός τελικού συντάγματος και η δυσκολία της συνεννόησης με την Άγκυρα, θα πρέπει να τονιστεί η σημασία που δίνει η δικοινοτική Αριστερά στη συμφωνημένη μορφή λύσης. Είναι η απομένουσα προοπτική που κρατά εν ζωή το επαναπροσεγγιστικό κίνημα και διατηρεί αναμμένη τη φλόγα της ταξικής ενότητας όλων των Κυπρίων.

Συμπερασματικά και ανταπαντώντας στο σύντροφο Γρηγόρη, αντιιμπεριαλισμός και αντιφασισμός στην Κύπρο είναι η πάλη για επανένωση του λαού και του τόπου, η αντιπαράθεση με ότι μας κρατά χωριστά. Είτε αυτή είναι η Τουρκία και το εθνικιστικό τουρκοκυπριακό αφήγημα, είτε είναι η άρχουσα τάξη και η επίσημη Εκκλησία στις ελεύθερες περιοχές που βολεύτηκαν με την κατοχή και συντηρούν με το δικό τους τρόπο τη διχοτόμηση.

Η Κύπρος είναι το πλέον στρατιωτικοποιημένο μέλος της ΕΕ κατ’ αναλογία εδάφους και πληθυσμού, ενώ βρισκόταν στην τρομακτική 6η θέση της σχετικής παγκόσμιας λίστας κατά το 20137. Επομένως, η χώρα μας δεν κινδυνεύει από μια ομοσπονδιακή λύση στη βάση των παραμέτρων του ΟΗΕ, όπως αυτές συνοψίζονται και στο πρόσφατο «έγγραφο Γκουτέρες»8 και κάνουν λόγο για αφοπλισμό και τερματισμό του συστήματος των «εγγυητριών δυνάμεων».

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ιμπεριαλιστικό και επικίνδυνο για τους Κύπριους από τη συνέχιση της παρούσας κατάστασης. Ας μη γελιούνται οι σύντροφοι στην Ελλάδα. Η διχοτόμηση της Κύπρου είναι μια ζοφερή πραγματικότητα που δεν αναιρείται με την εθνικιστική εξαλλοσύνη, τις δήθεν προφητείες των λαοπλάνων ή τη «σοσιαλιστική εσχατολογία» της ηγετικής ομάδας του Περισσού.

 

Παραπομπές

[1] Αναγνώστου Γ. (2018) ‘Μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό- Μια απάντηση στον Στέλιο Στυλιανού’ Εργατικός Αγώνας 12/2/2018 < http://www.ergatikosagwnas.gr/arthra/arthra-analysis/1597-metopo-enantia-ston-imperialismo>

[2] Στυλιανού Σ. (2018) ‘Το Κυπριακό και το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ’ Εργατικός Αγώνας 9/2/2018 <http://www.ergatikosagwnas.gr/arthra/arthra-analysis/1592-to-kypriako-kai-to-zitima-tis-onomasias-tis-pgdm>

[3] Καλτιριμτζής Α. (2018) ‘Η Τουρκία ρισκάρει κλιμάκωση στη Μεσόγειο’ Deutsche Welle 13/2/2018 < http://www.dw.com/el/η-τουρκία-ρισκάρει-κλιμάκωση-στη-μεσόγειο/a-42575372>

[4] Στυλιανού Σ. (2016) ‘Ανεδαφική κι επικίνδυνη η νέα θέση του ΚΚΕ για το Κυπριακό’ Εργατικός Αγώνας 11/11/2016 <http://www.ergatikosagwnas.gr/arthra/politiki/1181-anedafiki-ki-epikindyni-i-nea-thesi-tou-kke-gia-to-kypriako>

[5] Στυλιανού Σ. (2016) ‘Reality check για ΚΚΕ, ΛΑΕ και λοιπούς «κυπρολόγους» εξ αριστερών’ Εργατικός Αγώνας 4/12/2016 <http://ergatikosagwnas.gr/arthra/politiki/1205-reality-check-gia-kke-lae-kai-loipoys-kyprologous-eks-aristeron>

[6] Καραγιάννης Γ. (2016) ‘Χριστούγεννα 1963: Η πρώτη διχοτόμηση της Κύπρου’ Ημεροδρόμος 22/12/2016 < http://www.imerodromos.gr/kypros-1963>

[7] Χασαπόπουλος N. (2013) ‘Από τις πιο στρατιωτικοποιημένες χώρες παγκοσμίως η Κύπρος’ Βήμα 31/12/2013 < http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=553310>

[8] Χαραλάμπους Χ. (2017) ‘Διαβάστε αυτούσιο το έγγραφο – πρόταση Γκουτέρες’ Sigmalive 20/9/2017 < http://www.sigmalive.com/news/kypriako/456554/diavaste-aftousio-to-eggrafo-protasi-gkouteres>

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας