Εργατικός Αγώνας

Οι διαπιστώσεις των “ειδικών”

Του Κώστα Γρηγοριάδη.

Στο πρόσφατο διαδικτυακό συνέδριο του Economist με θέμα «Ελλάδα: 200 χρόνια οικονομικής επιβίωσης» είχαμε δύο παρεμβάσεις από δύο παλιούς μας γνώριμους της εποχής των μνημονίων.

Τον πρώην επικεφαλής του EuroWorking Group και νυν οικονομολόγο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Τόμας Βίζερ  και τον Πωλ Τόμσεν πρώην διευθυντή του Ευρωπαϊκού Τμήματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).

Εξόχως ενδιαφέροντα όσα δήλωσαν για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και με αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα.

Ο Π. Τόμσεν έκανε λόγο για “παθογένειες που γεννά το πελατειακό της σύστημα”, λέγοντας πως η χώρα προχωρεί σε ορισμένες παρεμβάσεις στους τομείς ιδιωτικοποιήσεων και μεταρρυθμίσεις στον τομέα ψηφιακής μετάπτωσης, αλλά πρέπει να γίνουν και άλλες.

Ανέφερε δε, πως η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έκανε προσπάθειες στον τομέα κρίσιμων μεταρρυθμίσεων, όπως το εργασιακό, που όμως “δεν ευοδώθηκαν λόγω του πελατειακού κράτους”.
Είπε επίσης πως “η απόφαση ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη (καθιέρωση του ευρώ) ήταν καθαρά πολιτική και δεν είχε οικονομική υπόσταση”.

Συνέχισε με αναφορά στο ασφαλιστικό σύστημα επισημαίνοντας πως “Είμαι αρκετά απαισιόδοξος αναφορικά με την ικανότητα της Ελλάδας να ευημερήσει μέσα στην Ευρωζώνη, κατά βάση λόγω των παθογενειών που γεννά το πελατειακό της σύστημα”.

Ακόμη μια αναφορά του υπήρξε αυτή, όπου έδειχνε πως τα πράγματα και στα εργασιακά των νέων, είναι απογοητευτικά  υπογραμμίζοντας πως “Δεν βλέπω την Ελλάδα να κλείνει κενά, αλλά αντιθέτως νομίζω ότι οι νέοι της θα συνεχίζουν να την εγκαταλείπουν για να ευημερήσουν, κυρίως λόγω του πελατειακού συστήματος στη χώρα”.

Από την πλευρά του, ο πρώην επικεφαλής του EuroWorking Group και νυν οικονομολόγος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Τόμας Βίζερ ανέφερε ότι “στην ελληνική περίπτωση έγινε λανθασμένα η διαπίστωση ότι το μοναδικό πρόβλημα ήταν το δημοσιονομικό και το γεγονός αυτό είχε συνέπειες στην αποτελεσματικότητα του προγράμματος. Όταν εκδηλώθηκε αρχικά η κρίση, δεν υπήρχε κάποιος στην Ευρώπη που να μπορούσε να βάλει κάτω ένα τέτοιο πρόγραμμα προσαρμογής όπως αυτό στην Ελλάδα”.

Οι δύο ισχυροί οικονομικοί παράγοντες είπαν με κυνικό τρόπο κάποιες αλήθειες για το τι συμβαίνει στη χώρα μας σήμερα, αλλά και το τι υπήρξε λίγα χρόνια πριν, όταν ο ελληνικός λαός αλυσοδέθηκε με τα δεσμά των μνημονίων.

Πελατειακό κράτος, οικονομική αδυναμία στον οικονομικό τομέα από πλευράς ανάπτυξης της χώρας, πολιτική απόφαση της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ, αλλά και λάθη από πλευράς τρόικας να δοθούν οι σωστές λύσεις στην οικονομική κρίση της χώρας.

Μα, αυτές οι επισημάνσεις δεν είναι και οι αδυναμίες του ίδιου του καπιταλισμού;

Δεν είναι ο ανισόμετρος τρόπος ανάπτυξής του που κάνει να γεμίζουν οι τσέπες των λίγων προνομιούχων καπιταλιστών;

Το πελατειακό κράτος, που θεωρεί ο κος Τόμσεν ως πρόβλημα για την ανάπτυξη της χώρας, δεν υπήρχε στην Ελλάδα και όταν ο ίδιος έμενε στις πολυτελείς ξενοδοχειακές σουίτες των Αθηνών, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα της τρόικας, για να κόβουν και να ράβουν μέτρα υπέρ των τραπεζιτών και σε βάρος  της υπόλοιπης κοινωνίας, με την αμέριστη βοήθεια ντόπιων καθηγητάδων και συμβούλων επί των οικονομικών;

Δεν ήξερε πως όταν αποφάσιζαν να υλοποιήσουν τη λευκή βίβλο του Μάαστριχτ, απελευθερώνοντας τις απολύσεις και τσακίζοντας το ασφαλιστικό, οι νέοι θα μεταναστεύσουν για να βρουν εργασία, ενώ οι συνταξιούχοι δε θα ξανακάνουν δώρα στα εγγόνια τους επειδή θα τους περικοπεί η σύνταξη στο μισό;

Οι λέξεις “πελατειακό κράτος” ήταν άγνωστες για αυτόν, μάλλον δεν θα ήξερε τις μετρημένες οικογένειες που βρίζουν το δημόσιο από το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά το απομυζούν μέχρι τελευταίας σταγόνες εδώ και πολλά χρόνια.

Ποιες είναι τέλος πάντων οι παθογένειες που γεννιούνται από αυτό το σύστημα;
Οι μίζες, οι ρεμούλες, τα δανικά και αγύριστα, οι προσημειωμένες δουλειές των μεγάλων έργων, τα διάφορα “σκοιλ ελικικου” που εμφανίστηκαν, ακόμη και στην εποχή της πανδημίας, παθογένειες του σοσιαλισμού είναι κύριε Τόμσεν;

Μήπως φτάνει το δούλεμα;

Αμ εκείνο του Τόμας Βίζερ, ότι “έγινε λανθασμένα η διαπίστωση ότι το μοναδικό πρόβλημα ήταν το δημοσιονομικό” δεν είναι πολύ εξοργιστικό;
Δηλαδή μαθητευόμενοι μάγοι υπήρξαν όσοι προτείναν μέτρα για τον… ασθενή;
H τρόικα, ο ESM, η ΕΚΤ, τι είναι, μαθητές του δημοτικού που μαθαίνουν αριθμητική της Α’ δημοτικού;

Τσακίζουν με μέτρα οικονομικού και κοινωνικού προσανατολισμού τους ασθενέστερους και μετά πετούν ένα “συγγνώμη, λάθος”.

Ποιος αλήθεια θα φέρει πίσω όσους αυτοκτόνησαν, όσους έχασαν την μόνιμη εργασία τους, ποιος θα δώσει στέγη σ’ εκείνους που τους πήραν οι τράπεζες το σπίτι;
Ανάλγητοι θα στέκουν και σήμερα, όπως έστεκαν και τότε, οι εκπρόσωποι οι διάφοροι οικονομολόγοι σαν τον Βίζερ και τον Τόμσεν και θα μας λένε το μακρύ τους και το κοντό τους.

Όχι, η Ελλάδα δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να μπει σε καμιά ευρωζώνη και το ξέρανε όλοι τους.
Από τον Τόμσεν και τον Βιζερ, μέχρι και το Σημίτη που επί πρωθυπουργίας του, “ολοκληρωθήκαμε” οικονομικά, (τρομάρα τους) σαν χώρα.
Το σύστημα δούλεψε άψογα, προετοιμαστήκαμε καβάλα στ’ άλογο του χρηματιστηρίου και των χαμηλών επιτοκίων, αλλά «το άλογο αποδείχτηκε μουλάρι» σαν τον Αστραχάν.
Ο κάθε επιτήδειος μάς φλόμωσε στην προπαγάνδα για την μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, όπου θα τρώγαμε όλοι με χρυσά κουτάλια, αλλά ο λαός τελικά έμεινε στον άσσο.

Ασφαλώς και οι διαπιστώσεις των δύο κυρίων οικονομολόγων είναι σωστές, μόνο που είναι σαν των δολοφόνων που επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος.

Και το έγκλημα θα συνεχίζεται όσο δεν αλλάζουν αυτά που οι κύριοι αυτοί βλέπουν ως αιτίες του προβλήματος.
Δηλαδή, ο ίδιος ο καπιταλισμός.

 

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας