Από τις 22/5/2016 έως 29/52016 πραγματοποιήθηκε το 29ο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας (ΕΚΑ). Στις 28 και 29 Μάη έγιναν οι εκλογές για τη διοίκηση του ΕΚΑ και για αντιπροσώπους για τη ΓΣΕΕ και προέκυψαν τα παρακάτω αποτελέσματα:
Από την ανάγνωση των αποτελεσμάτων ανακύπτουν πολλά και ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Το πρώτο λυπηρό συμπέρασμα είναι η παγιωμένη τώρα πια, φθίνουσα, σε όλα τα επίπεδα, πορεία που την είδαμε και στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Στο πρόσφατο 36ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, 53.000 φυσικά μέλη εγκατέλειψαν τα συνδικάτα τους. Σ’ αυτό το συνέδριο του ΕΚΑ, 26.647 φυσικά μέλη, εγκατέλειψαν τα συνδικάτα τους. Και αυτό δεν εξηγείται με την ανεργία, παρά ως έναν βαθμό, αφού και οι άνεργοι, π.χ οι οικοδόμοι, μπορούν να συνεχίσουν ως άνεργοι, να είναι μέλη των συνδικάτων τους. Οι κύριοι λόγοι αυτής της εγκατάλειψης, είναι πολιτικοσυνδικαλιστικοί. Είναι η απογοήτευση από τον πεμπτοφαλαγγίτικο κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό που επί χρόνια, με τους διαβόητους κοινωνικούς διαλόγους και τον κοινωνικό εταιρισμό, έγινε συνένοχος των αντιλαϊκών πολιτικών.
Η απογοήτευση αυτή γίνεται απόγνωση και οδηγεί στην αποστράτευση κατά χιλιάδες τους εργαζόμενους όταν βλέπουν, ότι με τη συνολική πορεία, την τακτική και την πρακτική τους και οι λεγόμενες ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αντικειμενικά αφήνουν στο απυρόβλητο την πρωτοφανή αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης, της Ευρωένωσης, του ΔΝΤ και των άλλων οργανισμών του κεφαλαίου. Αντικειμενικά, το ΠΑΜΕ, μετά τη γενική πανεργατική απεργία στις 4 Φλεβάρη, συναποφασίζοντας με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, να περιμένουν να φέρει η κυβέρνηση στη βουλή τον αντιασφαλιστικό νόμο-λαιμητόμο και τότε, δηλαδή κατόπιν εορτής, να κάνουν μια 48ωρη απεργία, ποιόν διευκόλυνε; Σίγουρα την κυβέρνηση που για τρεις μήνες, απερίσπαστη, μεθόδευσε την ψήφιση αυτού του νόμου. Αλλά και η αποκάλυψη από το δημοσίευμα που δημοσιεύθηκε στον Ριζοσπάστη την Τετάρτη 11/5/16 (σελίδα 9): ότι την ίδια ώρα που το ΠΑΜΕ υποτίθεται ότι διαρρήγνυε τα ιμάτια του για το διαβόητο κυβερνητικό αντιασφαλιστικό νόμο, την ίδια ώρα, πρωτοκλασάτα στελέχη του, συζητούσαν με τον Κατρούγκαλο και του ζητούσαν να μπει σ’ αυτό το νόμο, άρθρο και τελικά μπήκε, το 102 άρθρο, που επιβάλλει υποχρεωτική εισφορά από τους συνταξιούχους που η κυβέρνηση θα την αξιοποιεί για τα συνταξιουχικά συνδικάτα!!! (Παραλειπόμενα “απόνερα” του ασφαλιστικού και Είναι δυνατόν; Και όμως είναι!!!) Αυτά είναι η κατάντια ενός ακραίου και επικίνδυνου, αλλοτριωμένου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Πως λοιπόν οι εργαζόμενοι να μην είναι καχύποπτοι και πως μπορούν να εμπιστεύονται τέτοιες δυνάμεις που συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο και αποστρέφονται το αναγκαίο σήμερα μέτωπο για την αποδέσμευση από την Ευρωένωση που είναι η μήτρα της σημερινής μας εξαθλίωσης; Δικαίως οι εργαζόμενοι διερωτώνται: γιατί οι λεγόμενες ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ αρνούνται ένα τέτοιο δυναμικό ανατρεπτικό μέτωπο, ως πρώτο βήμα μιας πορείας για συνολικές κοινωνικοοικονομικές ανατροπές; Πως οι εργαζόμενοι να μην εγκαταλείπουν κατά χιλιάδες και τις λεγόμενες ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ αφού σε αυτές τις δυνάμεις, στο προηγούμενο συνέδριο του ΕΚΑ, με μεγάλη πλειοψηφία, εμπιστεύτηκαν την πρώτη θέση στη διοίκηση του ΕΚΑ και όμως, αντί να την αξιοποιήσουν για δυναμικούς αγώνες, την απαξίωσαν, μη δεχόμενες ακόμα να πάρουν και την προεδρεία της διοίκησης του ΕΚΑ; Έτσι κατάντησαν το ΕΚΑ ένα ανυπόληπτο συνδικάτο, χωρίς καμιά παρουσία σε αγώνες. Φυσιολογικά λοιπόν σήμερα και αυτές οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ εισπράττουν τα επίχειρα των πράξεων τους και, όπως φαίνεται και από τα εκλογικά αποτελέσματα του συνεδρίου του ΕΚΑ, εγκαταλείπονται από 5.850 φυσικά μέλη!!! Αφού προηγουμένως εγκαταλείφθηκαν από 11.000 φυσικά μέλη!!! στο πρόσφατο 36ο συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Η αυξάνουσα μεγάλη απομαζικοποίηση των συνδικάτων καθώς και αυτοί οι αρνητικοί συσχετισμοί που ενισχύουν τον παλαιό και νέο κυβερνητικό, εργοδοτικό και ευρωπροσανατολισμένο, άρα άκρως αντεργατικό συνδικαλισμό αλλά αποδοκιμάζουν και την απομονωτική, γραφειοκρατική γραμμή πλεύσης των αυτοαποκαλούμενων ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ, δίνουν επείγον σήμα στους εργαζόμενους στη βάση, να πάρουν, επειγόντως, οι ίδιοι την υπόθεση της οργάνωσης των αναγκαίων αποτελεσματικών αγώνων, στα δικά τους τα χέρια.
