Εργατικός Αγώνας

Δύο 24ωρες απεργίες: «Τι είχες Γιάννη;» «Τι είχα πάντα»

Γράφει ο Ιάσωνας Μπελίδης.

Η νέα συνδικαλιστική περίοδος ξεκίνησε με νέα κυβέρνηση, με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που παρέλαβε τη σκυτάλη της «original» αντιλαϊκής διαχείρισης της χώρας από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Μέσα στους τρεις πρώτους μήνες διακυβέρνησης της, η κυβέρνηση της ΝΔ, αφού πρόβαλε και νομοθέτησε την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τώρα νομοθετεί το λεγόμενο αναπτυξιακό νομοσχέδιο που περιλαμβάνει μια σειρά αντεργατικές και αντισυνδικαλιστικές διατάξεις, όπως την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, δίνοντας προτεραιότητα στον εργοδότη στο ζήτημα της υπόστασή τους. Αλλά και μια σειρά από συνδικαλιστικά δικαιώματα, όπως το βασικό δικαίωμα της απεργίας, ακυρώνονται μέσα από τις νέες διατάξεις του προαναφερόμενου νομοσχεδίου που προβλέπουν μεγάλες πλειοψηφίες, του 50% και άνω, για τη λήψη απόφασης για απεργία αλλά και διαβλητές διαδικασίες στις ψηφοφορίες των εργατικών σωματείων, όπως η επιστολική και ψηφιακή ψηφοφορία. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση ετοιμάζεται να υπογράψει, όχι πλέον μονοετή αλλά πολυετή ανανέωση των άμεσα τώρα πια, λίαν επικίνδυνων για το λαό και τον τόπο μας αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση που πρωτοστατεί στους αντεργατικούς και αντισυνδικαλιστικούς νόμους, ψηφίζει αντικομμουνιστικά μανιφέστα που εξισώνουν τον κομμουνισμό με το φασισμό και σηματοδοτούν έναν αντιλαϊκότερο κατήφορο σε βάρος των λαών της Ευρώπης, μέσα σε ένα γενικότερο διεθνές περιβάλλον όπου οι ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ απεργάζονται πολέμους και συρράξεις, για να σκοτώνονται οι λαοί, για το ξαναμοίρασμα των χωρών, των αγορών και των ενεργειακών πηγών.

Όλα τα παραπάνω που προδιαγράφουν ένα ζοφερό μέλλον για τους εργαζομένους και τους λαούς, επιβάλλουν επαγρύπνηση, ετοιμότητα και ενωτικά, δυναμικά αγωνιστικά προτάγματα από τους λαούς με μπροστάρηδες την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους. Η νέα «πρεμιέρα» όμως των αγωνιστικών κινητοποιήσεων στη χώρα μας, με την 24ωρη απεργία στις 24 του Σεπτέμβρη από το ΕΚΑ και άλλα εργατικά κέντρα της χώρας και με την ΑΔΕΔΥ και ομοσπονδίες, για την οποία απεργία πρωτοστάτησε το ΠΑΜΕ, αλλά και με την 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ στις 2 του Οκτώβρη, έδειξε ότι οι οργανωτές αυτών των απεργιών, όχι μόνον παραμένουν κατώτεροι των περιστάσεων αλλά και ότι η όλη τους συμπεριφορά συνιστά σταδιακά οδηγεί στη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος, διευκολύνοντας έτσι τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης, της ΕΕ και όλων των ιμπεριαλιστικών πολιτικοοικονομικών οργανισμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι και στην πρώτη απεργιακή κινητοποίηση όλοι αυτοί που τη συμφώνησαν να γίνει στις 24 Σεπτέμβρη, δεν συμφώνησαν να οργανώσουν κοινή συγκέντρωση, όπου, έστω θα πρόβαλαν, μέσα από τις ομιλίες τους, τα διαφορετικά πλαίσια αιτημάτων και στόχων, αλλά πραγματοποιήθηκαν δύο συγκεντρώσεις, μία από το ΠΑΜΕ και μία από τους υπόλοιπους. Αλλά και στη δεύτερη 24ωρη απεργία, επαναλήφτηκε η ίδια τακτική με δύο συγκεντρώσεις, μία από το ΠΑΜΕ και μία από τη ΓΣΕΕ.

Είχαμε δηλ. απεργιακές κινητοποιήσεις κατ’ εικόνα και ομοίωση των προηγούμενων απεργιών, απεργίες για το «θεαθήναι», στις οποίες οι οργανωτές, κύρια από την πλευρά του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, δίνουν βαρύτητα σε ένα εικονικό φαίνεσθαι, την ίδια στιγμή που τις έχουν απαξιώσει, είτε με την φιλοκυβερνητική και φιλοεργοδοτική πρακτική τους, είτε με τις κατά καιρούς δηλώσεις των κυβερνητικών συνδικαλιστών, ότι οι απεργίες είναι πλέον παρωχημένες μορφές πάλης. Ταυτόχρονα όμως και ο στείρος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός της ηγεσίας του ΠΑΜΕ αναλώνεται σε μια, πολλές φορές, ανούσια διαμάχη με τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό για την ημερομηνία κήρυξης της απεργίας και με μια αντισυσπειρωτική λογική και πρακτική που αποτρέπει τη συσπείρωση ευρύτερων μαζών εργαζομένων στις απεργίες. Ως συνέπεια όλων αυτών έχουμε μικρή συμμετοχή στην απεργία και έτσι δίνεται η δυνατότητα να επιχαίρουν όλοι οι εχθροί των εργατικών αγώνων, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού που χαιρέκακα δήλωσε μετά το πέρας και της απεργίας στις 2/10/2019 ότι, «οι λίγοι απεργούν και οι πολλοί ταλαιπωρούνται». Το κύριο και άκρως ανησυχητικό όμως είναι ότι πρόκειται για απεργιακές κινητοποιήσεις που είναι μακράν αναντίστοιχες των κοινωνικοοικονομικών περιστάσεων, κινητοποιήσεις που δεν προκύπτουν από μαζικές, δημοκρατικές, συλλογικές διαδικασίες, μέσα από τη βάση των εργαζομένων, που δεν γίνονται με έναν σχεδιασμό κλιμάκωσης και εναλλαγής των μορφών ταξικής πάλης που η προοπτική τους εξαντλείται, ως μια επετειακή γενική διαμαρτυρία ή ως έναν τελικό άκαιρο και ανώριμο στόχο του «όλα ή τίποτα».

Μια τέτοια κατάσταση ιδιαίτερα σήμερα που το ευρύτερο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον χαρακτηρίζεται από την όξυνση της αντιλαϊκής επίθεσης που αντανακλάται και στην πολιτική της κυβέρνησης στη χώρα μας, απαιτείται, άμεσα να παραμεριστούν όλα εκείνα και όλοι εκείνοι που συνειδητά ή μη συνειδητά, άμεσα ή έμμεσα, συμπράττουν στο διασυρμό και στην πλήρη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Σήμερα που βάλλεται ευθέως και με το διαβόητο κυβερνητικό νομοσχέδιο η αυτοτέλεια των συνδικάτων, με ευθύνη και όλων εκείνων που εναπόθεσαν λειτουργίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων και μάλιστα νευραλγικές, όπως είναι τα οικονομικά τους, στη δικαιοδοσία του αστικού κράτους, πρωτοστατώντας μάλιστα στη σύνταξη νομοθετικών διατάξεων για χαράτσωμα σε εργαζόμενους και συνταξιούχους και είσπραξη του χαρατσιού από το κράτος, το οποίο με τη σειρά του, ένα μέρος του, το διανέμει επιλεκτικά, σε συνδικαλιστικές οργανώσεις. Σήμερα που στο τιμόνι της ΓΣΕΕ βρίσκεται μια διορισμένη διοίκηση και εκκρεμεί ένα αμφισβητούμενο εκλογικό συνέδριο που έχει ήδη «βεντετοποιηθεί», η παθητικότητα και η αναμονή καταντά εγκληματική συνενοχή.

Σήμερα προέχει, ως συλλογική και ατομική ευθύνη, η ανάληψη δράσης για ανάνηψη – ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, από τη βάση, χωρίς αποκλεισμούς, απολυτότητες και εμμονές, με νέα «υλικά» και στο έμψυχο υλικό και στις διαδικασίες. Μια δράση για τη σωτηρία του κινήματος, για κίνημα πραγματικό στήριγμα και απαντοχή των εργαζομένων και για το σήμερα αλλά και για γενικότερες και ασφαλέστερες εργατικές κατακτήσεις.

                                                

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας