Είναι γεγονός ότι οι τελευταίες μέρες, μετά από μια σειρά πολυήμερων κινητοποιήσεων των αγροτών αλλά και ως ένα βαθμό από το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων και από συνδικαλιστικά όργανα μικρομεσαίων στρωμάτων, επικρατεί μια σχετική νηνεμία. Στον απόηχο όμως αυτών των κινητοποιήσεων και κάτω και από την επίδρασή τους, συντελούνται διεργασίες και μέσα στην κυβέρνηση για τις μεθοδεύσεις της στο πέρασμα των νέων αντιλαϊκών δημοσιονομικών και κοινωνικοασφαλιστικών μέτρων, αλλά και συνολικά σε όλα τα αστικά κόμματα για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος.
Είναι φυσικά σίγουρο ότι μέσα σε αυτές τις διεργασίες παίρνουν μέρος διάφοροι πολιτικοοικονομικοί παράγοντες του συστήματος εντός της χώρας αλλά και εκτός, στην Ευρωένωση και γενικότερα. Στόχος τους ασφαλώς είναι να διασφαλίσουν το αποτελεσματικότερο πέρασμα των αντιλαϊκών μέτρων και τη διάσωση του καπιταλιστικού συστήματος τους από την οικονομική κρίση που το μαστίζει. Είναι επίσης σίγουρο ότι το κουβάρι αυτής της κρίσης περιπλέκεται και με το προσφυγικό και μεταναστευτικό τσουνάμι που κατακλύζει την Ευρώπη, για το οποίο, μία από τις βασικές διόδους του είναι και η χώρα μας. Παρά το ότι η λυκοσυμμαχία της Ευρωένωσης σπαράσσεται και από τις ενδοευρωενωσιακές καπιταλιστικές αντιθέσεις της, ωστόσο, προς το παρόν, ισορροπεί στο κλείσιμο της στρόφιγγας της εισόδου στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, εγκλωβίζοντας τους κύρια στη χώρα μας και σε άλλες χώρες εισόδου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα από κοινού οι ευρωενωσιακοί εταίροι, αναθέτουν στο ΝΑΤΟ!!!(στο βασικό δηλ. υπαίτιο του πολέμου στη Συρία, άρα και δημιουργό των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών), να περιπολεί με τα καράβια του στο Αιγαίο με στόχο την παρεμπόδιση αυτών των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών. Η Τουρκία από την πλευρά της, εκμεταλλευόμενη την κατάσταση, «γκριζάρει» το μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Όσον αφορά δε στην οικονομική κρίση της χώρας μας, εκδηλώνονται αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ και στους ευρωπαίους εταίρους του στο διαβόητο κουαρτέτο, για τη μεθοδολογία επιβολής ενός μείγματος ακραίας αντιλαϊκής πολιτικής που θα προωθήσει το ενεργούμενό τους, η ελληνική κυβέρνηση, σε βάρος του ελληνικού λαού. Ήδη τα δόντια και τα γαμψά νύχια αυτής τη πολιτικής στο ασφαλιστικό, στα κόκκινα δάνεια, στις ιδιωτικοποιήσεις, στο φορολογικό και στα εργασιακά, φάνηκαν στις απαιτήσεις που θέτει το διαβόητο κουαρτέτο των δανειστών-ληστών, εταίρων της κυβέρνησης που αυτές τις μέρες κάνει νέο ντεμπούτο στη χώρα μας. Από την πλευρά της η κυβέρνηση, επιστρατεύει μια πρωτοφανή επικοινωνιακή πολιτική, για τάχατες επιτυχίες της στα όργανα της ευρωένωσης για το προσφυγικό αλλά και με τους δανειστές που όμως, αποκαλύπτονται τάχιστα ως λόγια του αέρα.
Σε αυτές τις συνθήκες το μαζικό λαϊκό κίνημα, δεν αντιστοιχίζεται στο ύψος των περιστάσεων, παρά τη δυναμική που εκδήλωσε το τελευταίο διάστημα, προεξάρχοντος του αγροτικού κινήματος. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του εργατοϋπαλληλικού κινήματος και των μικρομεσαίων στρωμάτων, οι απεργιακές συγκεντρώσεις, τα συλλαλητήρια, αν και κάποιες φορές συνέπεσαν χρονικά, ωστόσο ποτέ δεν εμφανίστηκαν και δεν συγκροτήθηκαν σε ενιαιομετωπικό σχηματισμό που θα είχε πολλαπλασιαστική δυναμική. Αντίθετα η ασύντακτη παράλληλη πορεία τους, ανέδιδε συντεχνιασμό, έδινε τροφή στο βάρβαρο κυβερνητικό κοινωνικό αυτοματισμό και τελικά λειτουργούσε υποπλασιαστικά και ατελέσφορα. Εύλογα ερωτηματικά επίσης προκαλούν και οι χειρισμοί καθώς και οι «δαχειριστές» των αγώνων των αγροτών καθώς και το άγαρμπο σταμάτημά αυτών των αγώνων. Και όσον αφορά βέβαια στα ελεγχόμενα αγροτικά μπλόκα από δυνάμεις προσκείμενες σε αστικές πολιτκοσυνδικαλιστικές δυνάμεις, η ενδοτικότητα και η συναίνεση και συμμόρφωση στις απαιτήσεις των πολιτικών φορέων τους, τόσο όσον αφορά στο πλαίσιο των αιτημάτων των κινητοποιήσεων τους , όσο και στο κλείσιμό αυτών των κινητοποιήσεων, ήταν δεδομένη. Όμως, όσον αφορά στις δυνάμεις του μπλόκου της Νίκαιας που στην καθοδήγησή του ήταν οι ταξικοί αγροτοσυνδικαλιστές, οι παλινωδίες τους: αρχικά οι μαξιμαλισμοί τους στα αιτήματα (το αίτημα για 30000€ αφορολόγητο), που τελικά έγιναν μινιμαλισμοί (12000€), το ‘’δεν συμμετέχουμε στο διάλογο απάτη της κυβέρνησης’’ που πρόβαλαν κατά κόρο, που μετατράπηκε τελικά σε συμμετοχή, μετά τσίπουρου σε έναν τέτοιο διάλογο με τον πρωθυπουργό αλλά και το ξαφνικό σταμάτημα του αγώνα τους, μετά την άκαρπη επίσκεψή τους στο Μαξίμου, δικαίως δημιουργεί αγανάκτηση.
Μετά από αυτήν την εξέλιξη, αυτές οι δυνάμεις καθώς και οι αντίστοιχες τους στο εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, στα όργανα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, συνέπραξαν με τις δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού και συναποφάσισαν να γίνει μια μόνο 48ωρη απεργία τις μέρες κατάθεσης και ψήφισης στη βουλή του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης. Μια τέτοια όμως απεργία της αναμονής, που δεν επενδύεται από καθημερινές συνεχείς δράσεις ενίσχυσής της, είναι φανερό ότι καταντάει ντουφεκιά για την τιμή των όπλων, την ώρα που θα γίνεται νόμος στη βουλή αυτό το κυβερνητικό αντιασφαλιστικό έκτρωμα. Το ζητούμενο όμως είναι να γίνουν τέτοιοι και τόσοι αγώνες, όχι με δεδομένο να έρθει στη βουλή αυτό το νομοσχέδιο για να γίνει μια 48ωρη απεργία «αποχαιρετισμού των όπλων», αλλά για να μην μπορέσει η κυβέρνηση να το φέρει στη βουλή και να το ψηφίσει. Τέτοιοι αγώνες, δυστυχώς, δεν είναι στη λογική του πολιτικού φορέα των ταξικών δυνάμεων, του ΚΚΕ, όπως φαίνεται και από την πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής του Επιτροπής (ριζοσπάστης 6/3/2016). Σε αυτήν την απόφαση, η ΚΕ αναφέρει: «οι αγώνες που έγιναν το τελευταίο διάστημα…έχουν συμβάλει στην καθυστέρηση της κατάθεσης και ψήφισης της κυβερνητικής πρότασης για το Ασφαλιστικό, που αρχικά είχε προγραμματιστεί για το τέλος Γενάρη…» «…Το επόμενο διάστημα απαιτείται αναλυτικότερη συζήτηση και εκτίμηση αρκετών πλευρών των σημερινών αγώνων, της προώθησης της πολιτικής του ΚΚΕ μέσα σε ευρύτερες λαϊκές μάζες…».
Δηλαδή το κόμμα αρκείται στο ότι οι αγώνες που έγιναν, καθυστέρησαν την κατάθεση και ψήφιση στη βουλή του αντιασφαλιστικού κυβερνητικού νομοσχεδίου!!! Μάλιστα τόσο πολύ υποτιμά το ζήτημα των τελευταίων εργατοαγροτικών αγώνων που δεν κάνει ούτε συνολική εκτίμηση τους. Απλά μια «εκτίμηση πλευρών τους» την παραπέμπει στο επόμενο διάστημα!!! Το ερώτημα που προκύπτει μετά από αυτά είναι: θέλει το κόμμα σήμερα να αποτραπεί η ψήφιση ενός τέτοιου νομοσχεδίου; Με βάση την απόφαση της Κεντρικής του επιτροπής, μάλλον όχι, αφού αυτή η απόφαση, χωρίς να το ομολογεί, θεωρεί υποδεέστερο το θέμα αυτού του νομοσχεδίου. Σ’ αυτήν την απόφαση, δεν προέχει η ανατροπή αυτού του νομοσχεδίου αλλά η συνολική ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, οπότε θα λυθεί αυτόματα και το ασφαλιστικό. Αυτό προκύπτει και από το γεγονός ότι ενώ το ασφαλιστικό είναι το κορυφαίο ζήτημα της επικαιρότητας, πουθενά στην απόφαση αυτή δεν γίνεται λόγος για συνέχιση και ένταση συγκρουσιακών αγώνων, ούτε για επιστράτευση των κομμουνιστών για τέτοιους αγώνες που θα απέτρεπαν αυτό το κυβερνητικό αντιασφαλιστικό έκτρωμα, όπως έγινε επί Γιαννίτση. Αυτά επιβεβαιώνονται και από τα παρακάτω αποσπάσματα της απόφασης τη ΚΕ. «…Φτώχεια, ανεργία, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, προσφυγιά, αναγκαστική μετανάστευση μια απάντηση μπορούν να έχουν από τη σκοπιά των λαών: Αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή πάλη για την ανατροπή του σάπιου συστήματος…» Για τη φτώχια που θα επιτείνει και το νέο αντιασφαλιστικό κυβερνητικό νομοσχέδιο και για την ανεργία, δεν προκρίνει η απόφαση να γίνει μέτωπο αγώνα για να λυθούν αυτά τα ζητήματα σήμερα. Ούτε για την αντιμετώπιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου προκρίνει το αυτονόητο, τη δημιουργία του αναγκαίου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου για να σταματήσει ο πόλεμος σήμερα. Για όλα αυτά προτάσσει την «αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή πάλη για την ανατροπή του σάπιου συστήματος…». Προτάσσει δηλ. έναν στόχο που σήμερα δε συσπειρώνει ούτε και όλες τις δυνάμεις του ΚΚΕ, όπως η ίδια η απόφαση της ΚΕ του κόμματος παραδέχεται με τα παρακάτω λόγια της: «…Εξακολουθεί στην αντίληψη ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων, που συμμετέχουν στους αγώνες ή προσεγγίζουν το Κόμμα, να υπερισχύει κυρίως, μόνο η αναγκαιότητα της εκλογικής ενίσχυσής του και όχι η στήριξη του συνόλου της πολιτικής του πρότασης, η αναγκαιότητα συμμετοχής στον ταξικό αγώνα όλων και η οικοδόμηση της μεγάλης Λαϊκής Συμμαχίας, που θα στοχεύει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τα μονοπώλια». Παραδέχεται δηλαδή ότι η προσέγγιση στο κόμμα ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων γίνεται όχι για τη στήριξη της στρατηγικής του κόμματος, αλλά για το εκλογικό δυνάμωμα του. Στην ουσία αυτές οι δυνάμεις, με αυτόν τον τρόπο, δίνουν σήμα ότι θέλουν από το κόμμα τακτικές κινήσεις, μέτωπα και δράσεις για την αντιμετώπιση των σημερινών άμεσων προβλημάτων, ενέργειες δηλαδή που θα «πατάνε» στην πραγματική ζωή και που θα πείθουν και θα ωριμάζουν τις συνθήκες για γενικότερες κοινωνικοοικονομικές ανατροπές και για το σοσιαλισμό στην πραγματική ζωή και όχι ως προσομοίωση μιας εικονικής πραγματικότητας. Περιφρονώντας όμως αυτήν την έμμεση κριτική στάση αυτών των δυνάμεων προς το ΚΚΕ, η ΚΕ του, με την απόφασή της, αμέσως παρακάτω, εμμέσως πλην σαφώς, νουθετεί αυτές τις δυνάμεις λέγοντας:
«Από αυτήν τη σκοπιά (εξυπονοείται ότι δηλαδή, επειδή δεν καταλαβαίνουν αυτές οι δυνάμεις, σημ. αρθρογράφου) πρέπει να δυναμώσει με μεγαλύτερη επιμονή και βάθος η ολόπλευρη και πολύμορφη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική δουλειά με όλους και όλες στους τόπους δουλειάς, στις σχολές και τα σχολεία, στις λαϊκές γειτονιές, στις πόλεις και τα χωριά της πατρίδας μας, με άξονα την πολιτική πρόταση διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση, με το λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, για την εργατική – λαϊκή εξουσία, που θα καταργήσει τις σχέσεις εκμετάλλευσης, θα οργανώσει και θα διευθύνει την παραγωγή, την οικονομία, τις κοινωνικές υπηρεσίες, τις σχέσεις με τις άλλες χώρες προς όφελος της λαϊκής ευημερίας…». Με αυτό το απόσπασμα, η απόφαση τη ΚΕ του κόμματος επιμένει στις μεταφυσικές εμμονές της για το άμεσο καθήκον της λαϊκής εξουσίας και για όλους αυτούς που δεν το καταλαβαίνουν, θα οργανώσει «εντατικά» μαθήματα από καθέδρας, μέχρις ότου αποστηθίσουν τη μοναδική αλήθεια της ηγεσίας του κόμματος, ότι όλα τα ζητήματα μεγάλα ή μικρά, ακόμα και τα άμεσα της καθημερινότητας, επομένως και το ασφαλιστικό, θα λυθούν με τη λαϊκή εξουσία, με το σοσιαλισμό. Επειδή όμως η πραγματικότητα δυστυχώς δεν ευνοεί την άμεση έλευση του σοσιαλισμού, η άκαιρη πρόταξή του, στην πράξη λειτουργεί υπέρ της εδραίωσης των αντιλαϊκών ευρωενωσιακών πολιτικών, καθώς και στη διαιώνιση του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, αφού και το άμεσο ώριμο ζήτημα της εξόδου από την ευρωένωση που είναι η ορατή μήτρα όλων δεινών που βιώνει σήμερα ο λαός μας, παραπέμπεται και αναπέμπεται από το κόμμα στη λαϊκή εξουσία!!! δηλ. σε ένα αόρατο μέλλον.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι όμως που έχουν ανάγκη ένα τέτοιο μέλλον και τους αξίζει αυτό το μέλλον, επιβάλλεται να δημιουργήσουν εκείνες τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να συγκροτηθεί το αναγκαίο, μαζικό, μαχητικό ενιαίο μέτωπό τους, που θα ανατρέψει τα αντιλαϊκά, αντεργατικά μέτρα κυβέρνησης-ευρωένωσης και θα ανοίγει το δρόμο για την απαλλαγή του λαού μας από τα δεσμά της βάρβαρης ευρωένωσης του σήμερα, έτσι ώστε να γίνεται επιτέλους ορατό και το μέλλον εκείνης της κοινωνίας όπου θα εκλείψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η φτώχεια, η ανεργία, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η προσφυγιά, η αναγκαστική μετανάστευση μια απάντηση μπορούν να έχουν από τη σκοπιά των λαών: Ενιαίο Πανεργατικό ανατρεπτικό Μέτωπο ενάντια στην Ευρωένωση και τον ιμπεριαλισμό, στις μήτρες που τα γεννούν.
