Εργατικός Αγώνας

Adios Comandante! Hasta la victoria siempre!

Στις 25 Νοέμβρη 2016 έφυγε από τη ζωή ο Comandante en jefe της Κουβανικής Επανάστασης Fidel Alejandro Castro Ruz. Το θάνατο του ιστορικού ηγέτη της Επανάστασης ανακοίνωσε ο αδελφός του και πρόεδρος της χώρας, Ραούλ Κάστρο από το κρατικό κανάλι της χώρας. Ο πρόεδρος της Κούβας συγκινημένος ανακοίνωσε ότι «ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ»  της 25ης Νοέμβρη προσθέτοντας πως «σύμφωνα με την επιθυμία που είχε εκφράσει ο σύντροφος Φιντέλ, η σορός του θα αποτεφρωθεί τις πρώτες ώρες» του Σαββάτου.

 

 Ο Φιδέλ για πολλές δεκαετίες κυριάρχησε στις εξελίξεις όχι μόνο της Κούβας αλλά ολόκληρου του πλανήτη. Ταυτίστηκε με τον λαό του και θεωρείται προσωποποίηση της επανάστασης καθώς και το σύμβολο ενός ολόκληρου λαού. Στο πρόσωπο του ενσαρκώθηκαν οι ελπίδες των desperados της λατινικής Αμερικής για απελευθέρωσή τους από το βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Με τους αγώνες του Φιδέλ και των συντρόφων του, η Κούβα από προτεκτοράτο-μπνανανία των ΗΠΑ έγινε το Νησί της Επανάστασης, ο Δαυίδ που όρθωσε το ανάστημά του στον ιμπεριαλιστή Γολιάθ και μάλιστα μέσα στην ίδια του «την αυλή». Κι όχι σε μόνο σε ευνοϊκούς καιρούς αλλά και σε πολύ δύσκολους μετά το 1991. Αντιμετωπίζοντας το υπερπενηντάχρονο εμπάργκο και τις επιθετικές προκλήσεις των ΗΠΑ από την εποχή του φιάσκου στην Playa Giron μέχρι τις δεκάδες επιχειρήσεις αντεπανάστασης και δολοφονίας ηγετών της Επανάστασης από τη CIA. Οι απόπειρες κατά της ζωής του ήταν τόσες που ο ίδιος ο Κάστρο σημείωνε γελώντας «όταν μια μέρα θα πεθάνω, κανείς δεν θα το πιστεύει… Σύντομα θα κλείσω τα 90. Σύντομα θα γίνω σαν όλους τους άλλους. Για όλους μας έρχεται κάποτε η ώρα μας».

Σε ηλικία 90 ετών μιλώντας στις 19 Απριλίου 2016 όταν έκλεισε το Έβδομο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας τόνιζε ότι «Ίσως αυτή να είναι μια από τις τελευταίες φορές που σας μιλώ σε τούτη την αίθουσα. Οι ιδέες του κομμουνισμού θα παραμείνουν ως απόδειξη σε αυτό τον πλανήτη, ότι αν τις δουλέψει κανείς με πάθος και αξιοπρέπεια, μπορούν να παραγάγουν τα υλικά και πολιτιστικά αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι».

Ίσως το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Φιδέλ ήταν πως ενέπνευσε στο λαό του την ιδέα της υπεράσπισης της σοσιαλιστικής πατρίδας πάνω απ’ όλα το «Patria o muerte» (Πατρίδα ή θάνατος) έγινε ο λόγος αντίστασης ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του νησιού όταν μετά το 1991 ο ιμπεριαλισμός θεωρούσε σίγουρο πως θα στραγγαλίσει την Κούβα. Ενέπνευσε κι άλλους λαούς της περιοχής να κάνουν τις δικές τους προσπάθειες για αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού. Και μόνο αυτό αυτό αρκεί για να τοποθετήσει τον Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους στα σύμβολα της επανάστασης.

Όμως δεν ήταν το μόνο. Ο Φιδέλ έπαιξε καίριο ρόλο στην οικοδόμηση του Κουβανικού κράτους, στη θέσπιση κράτους πρόνοια με εγγυημένη υγεία και παιδεία για όλους ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Ήταν η πολιτική παρέμβασή του σε κάθε τι που συνέβη στον πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες. Από το ρόλο του για την πολιτική-οικονομική ενότητα των χωρών της νότιας Αμερικής μέχρι τις Παρεμβάσεις του (Reflexiones de Fidel) μέχρι και τις τελευταίες του στιγμές. Οι τελευταίες αφορούσαν τον Μπάρακ Ομπάμα τον οποίο ο Κουβανός ηγέτης κατήγγειλε για υποκρισία όταν εκείνος επισκέφθηκε τη Χιροσίμα: «του έλειψαν οι λέξεις ώστε να ζητήσει συγγνώμη για τις δολοφονίες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων».

Η πολυτάραχη ζωή και η δράση του απέδειξαν τα λόγια του: πως «las ideas nonecesitan ni de las armas, en la medida en que sean capaces de conquistar a las grandes masas» (Οι ιδέες δεν χρειάζονται όπλα, στο βαθμό που είναι σε θέση να κατακτήσουν τις μάζες)

 

Μικρό βιογραφικό

O Fidel Alejandro Castro Ruz γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1926. Φοίτησε σε καθολικό σχολείο και σε ιησουιτικό κολέγιο. Σπούδασε νομικά με στόχο να γίνει δικηγόρος για να προσφέρει τις νομικές του υπηρεσίες στους καταπιεσμένους πολίτες της Κούβας.

Γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο το 1945, αποφοίτησε το 1950 και εγκατέλειψε το επάγγελμά του δύο χρόνια αργότερα. Στα 43 του χρόνια ο Φιδέλ, είχε αποκτήσει τεράστια φήμη στο νησί. Του είχε δοθεί ο χαρακτηρισμός, «δικηγόρος των φτωχών», καθώς ποτέ δεν ζήτησε αμοιβή από κάποιον που δεν μπορούσε να την δώσει. Αποφάσισε πως θα ήταν πιο χρήσιμος για το λαό ως βουλευτής παρά ως δικηγόρος.

Ο «δικηγόρος των φτωχών» διεκδίκησε μια θέση στο κοινοβούλιο της Κούβας το 1952, όμως ο δικτάτορας Φουλχένσιο Μπατίστα ακύρωσε τις εκλογές κηρύσσοντας το στρατιωτικό πραξικόπημα του. Μετά την εξέλιξη αυτή, ο Κάστρο άρχισε να προπαγανδίζει στον κόσμο που τον υποστήριζε την ένοπλη αντίσταση στην αμερικανοκίνητη δικτατορία του Μπατίστα.

Συγκρότησε μια ομάδα, περίπου 120 μαχητών της δημοκρατίας. Με αυτήν την ολιγάριθμη ομάδα, ο Φιδέλ Κάστρο πραγματοποίησε στις 26 Ιουλίου του 1953 επίθεση στο στρατόπεδο της Μονκάδα, μαζί με 85 ακόμα μαχητές. Η επίθεση πνίγηκε στο αίμα. Ο Φιδέλ καταδικάστηκε σε φυλάκιση για δύο χρόνια. Χαρακτηριστική είναι η φράση που είπε στους δικαστές κατά την «απολογία» του «Condenadme, no importa, la Historia me absolverá» («Καταδικάστε με, δεν έχει σημασία. Η ιστορία θα με δικαιώσει»). Μετά την απελευθέρωσή του αυτοεξορίστηκε στις ΗΠΑ απ’ όπου απελάθηκε και στην συνέχεια στο Μεξικό. Εκεί, μαζί με τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και τον Καμίλο Σιενφουέγος, άρχισαν να σχεδιάζουν την ανατροπή του καθεστώτος Μπατίστα.

Το 1955 η τότε ηγεσία του ΚΚ Κούβας, απέρριψε την έκκληση του Κάστρο για ένοπλο αγώνα, καθώς την συγκεκριμένη περίοδο είχε δώσει προτεραιότητα στην πάλη για την δημιουργία μαχητικών επιτροπών στα εργοστάσια και στις κοινότητες και την δημιουργία ενός εθνικού δημοκρατικού μετώπου που θα ένωνε όλες τις αντίθετες με τον Μπατίστα δυνάμεις.

Στις 30 Νοεμβρίου του 1956, με το μικρό πλοιάριο «Granma» 82 επαναστάτες αποβιβάστηκαν στους πρόποδες της οροσειράς της Σιέρα Μαέστρα. Ανάμεσά τους ο Φιδέλ, ο Ραούλ, ο Ερνέστο Γκεβάρα και ο Καμίλο Σιενφουέγος Ένας χωρικός που είδε το πλοιάριο ειδοποίησε τις αρχές που προσπάθησαν να το αναχαιτίσουν. Από τις επιδρομές της αεροπορίας, επέζησαν 20. Όμως, το νέο μαθεύτηκε και ολοένα και περισσότεροι πλαισίωσαν τη μικρή επαναστατική ομάδα.

Έτσι άρχισε η εποποιία του αγώνα στα βουνά και οι διαδοχικές νίκες κατά του εκπαιδευμένου από Αμερικανούς ειδικούς στρατού του Μπατίστα. Παράλληλα, διεξαγόταν και ο αγώνας στις πόλεις από το «Κίνημα της 26ης του Ιούλη» με επικεφαλής τον Φρανκ Παϊς, που είχε οργανώσει ένα τεράστιο παράνομο δίκτυο. Από το μακελειό στην Σιέρα Μαέστρα και έπειτα χιλιάδες εθελοντές τερατολογήθηκαν στις γραμμές του αντάρτικου.

Την πρωτοχρονιά του 1959, οι φάλαγγες του Τσε, του Καμίλο, του Ραούλ και του Φιδέλ μπήκαν στην Αβάνα. Ο δικτάτορας Μπατίστα εγκατέλειψε με αεροπλάνο από την χώρα.

Η επανάσταση είχε θριαμβεύσει. Χωρίς χρονοτριβή, η νέα κυβέρνηση υπό τον Φιδέλ, αρχίζει να παίρνει φιλολαϊκά μέτρα, με καθαρά σοσιαλιστική προοπτική, ανεξάρτητα από πόσο το αντιλαμβανόταν αυτό ακόμα και η ίδια η επαναστατική κυβέρνηση. Μαζί με την ανοικοδόμηση της χώρας με εγκαθίδρυση δωρεάν υγείας και παιδείας, άρχισε και η προσπάθεια στραγγαλισμού της επανάστασης από τις ΗΠΑ.

Οι Αμερικανοί επιχείρησαν το 1961 απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, η οποία όμως κατέληξε σε φιάσκο, όπως και οι απόπειρες δολοφονίας του Φιδέλ από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.

Ακολούθησε η Κρίση των Πυραύλων, η διακήρυξη του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της κουβανέζικης επανάστασης κι η διεθνιστική βοήθεια της μικρής και αδύναμης Κούβας σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας.

Το 1965, οι τρεις επαναστατικές οργανώσεις: το Κίνημα 26 του Ιούλη, το Κομμουνιστικό Κόμμα, που ονομαζόταν τότε Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Επαναστατικό Διευθυντήριο, συγχωνεύτηκαν και δημιούργησαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας.

Ο Φιντέλ αργότερα τόνιζε πως «Το Κόμμα είναι σύνθεση των πάντων. Μέσα σ’ αυτό συνδυάζονται τα όνειρα όλων των επαναστατών της ιστορίας μας. Το Κόμμα σήμερα, είναι η ψυχή της Κουβανικής Επανάστασης». Το 1991, η ανατροπή του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση, έκανε ακόμα πιο σκληρή την στάση των ΗΠΑ, οι οποίες ακόμα συνεχίζουν το εμπάργκο που στραγγαλίζει οικονομικά την Κούβα από το 1960.

Το 1959 ο Φιδέλ εξελέγη πρωθυπουργός. Σε αυτό το αξίωμα παρέμεινε μέχρι το 1976 όταν και έγινε αρχηγός κράτους και Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους.

Το 1963 εκλέχθηκε Πρώτος Γραμματέας του «Partido Unido De La Revolucion Socialista» (Ενωμένο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης) ενώ το 1965 εκλέχτηκε Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος. Από το 1976 παρέμεινε μέλος του ΠΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στις 15 Οκτώβρη 1991 επανεκλέχτηκε Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 4ου Συνεδρίου του Κόμματος.

Από το 1992 εκλέχτηκε επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Άμυνας και στις 25 Φλεβάρη 1998 επανεκλέχτηκε από τη Βουλή αρχηγός του κράτους για πέντε χρόνια.

Στις 31 Ιούλη 2006 μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, υπουργό Άμυνας, Ραούλ, έπειτα από εγχείρηση στο έντερο και στις 19 Φλεβάρη 2008 ανακοίνωσε επίσημα την αποχώρησή του από την προεδρία της Κούβας. Στη θέση του, ο αδελφός του Ραούλ Κάστρο εκλέχτηκε από το κοινοβούλιο νέος πρόεδρος της Κούβας.

Στις 25 Νοέμβρη 2016 ο Φιδέλ περνά στην Ιστορία. Στο πάνθεο των ηρώων της επανάστασης συναντιέται ξανά με τον Che και τον Καμίλο.

Hasta siempre comandante!

Venceremos!

 

 

 

 

 
Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας