1. Η Ελλάδα σήμερα διανύει τον έκτο χρόνο της κρίσης και τον πέμπτο της πολιτικής των μνημονίων. Σ΄ αυτό το διάστημα ξεδιπλώθηκε μια πρωτόγνωρη επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που ξεκινάει από τους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης, το εισόδημα και τους όρους διαβίωσης και κλιμακώνεται στα δικαιώματα, στις οργανώσεις εκπροσώπησης των συμφερόντων τους, στην αυτοτελή παρουσία και δράση τους. Η κατάσταση του εργαζόμενου λαού χειροτέρεψε δραματικά. Η επίσημα αναγνωρισμένη ανεργία ξεπέρασε το 27% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού ενώ η πραγματική της διάσταση είναι πολύ μεγαλύτερη. Ακόμη κι αν άρχιζε σήμερα η αντιστροφή αυτής της κατάστασης, οι επίσημες έρευνες- ελληνικές και ξένες- υπολογίζουν ότι θα χρειαστούν πάνω από δύο δεκαετίες για να υποχωρήσει η ανεργία στα προ κρίσης επίπεδα. Οι εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα αποδιαρθρώθηκαν πλήρως προς όφελος του κεφαλαίου, με ταυτόχρονη δραματική μείωση του εισοδήματος της λαϊκής οικογένειας. Ο κατώτερος μισθός έπεσε κάτω από τα όρια της πείνας. Οι συντάξεις εξανεμίστηκαν και το σύστημα ασφάλισης και υγείας μόνο τυπικά υπάρχει. Η Παιδεία αποδιαρθρώνεται. Τα τελευταία υπολείμματα του Δωρεάν χαρακτήρα της συρρικνώνονται περαιτέρω. Σε συνδυασμό με την τεράστια ανεργία, η Παιδεία σήμερα παύει όλο και περισσότερο να έχει κάποια αξία για το εργασιακό μέλλον των νέων ανθρώπων. Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται όσο- όσο και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ουσιαστικά χαρίζεται. Ταυτόχρονα, η παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται. Η αγροτική παραγωγή έχει δεχτεί βαρύτατα πλήγματα, τα αγροτικά στρώματα (ιδιαίτερα τα φτωχότερα) συρρικνώνονται και η ταξική τους διαφοροποίηση μεγαλώνει. Η ύπαιθρος, που κάποτε έτρεφε ολόκληρη τη χώρα, ερήμωσε λόγω της ένταξης της Ε.Ε. και στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας και υπέστη ανυπολόγιστη καταστροφή. Η προοπτική της διαγράφεται ακόμη πιο ζοφερή. Τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης καταστρέφονται σε σημαντικό βαθμό, καθώς το μονοπωλιακό κεφάλαιο, εξυπηρετώντας σε αυτή τη φάση τις ανάγκες του, φαίνεται να σπάει τις συμμαχίες που στο παρελθόν έχτιζε με τα μεσαία στρώματα και με τμήματα της εργατικής τάξης. Ένα σημαντικό κομμάτι του ανθρώπινου παραγωγικού και επιστημονικού δυναμικού της χώρας διαρρέει στο εξωτερικό, δημιουργώντας ένα νέο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα, που θυμίζει τις δεκαετίες του 1950 και 1960.
2. Η χώρα έχει δεθεί χειροπόδαρα στον ευρωπαϊκό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό κι έχει υποθηκευτεί για πολλές ακόμη γενιές. Το ξένο πολυεθνικό σε συνεργασία με το ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο αρπάζει, ουσιαστικά, τσάμπα τον εθνικό πλούτο και λεηλατεί τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Η πολυεπίπεδη εξάρτηση (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική βαθαίνει πρωτόγνωρα και μια νέα ιστορική εποχή μισθωτής δουλείας για την εργατική τάξη και τις εργαζόμενες τάξεις κάνει την εμφάνισή της. Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων με τις δανειακές συμβάσεις με τους επαίσχυντους όρους και τα ψηλά επιτόκια, η άμεση παρέμβαση του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και του γερμανικού ιδίως κεφαλαίου στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, διέλυσαν τα ιδεολογήματα περί ιμπεριαλιστικής ή μικροϊμπεριαλιστικής Ελλάδας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ελληνική αστική τάξη επιτελεί απλώς έναν υποτελή ρόλο απέναντι στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ο ρόλος του ελληνικού καπιταλισμού ήταν και παραμένει πάντοτε συμπληρωματικός στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα με τα οποία είναι συνδεδεμένος. Κατακτήσεις του 19ου και του 20ου αιώνα που διαμόρφωσαν τους στοιχειώδεις όρους ώστε το προλεταριάτο να είναι οργανωμένο, να συμπεριφέρεται και να αντιμετωπίζεται ως τάξη έχουνε δεχτεί πλήγμα ιστορικής σημασίας.
3. Η κρίση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο παρά τις ιδιαιτερότητες που μπορεί να εμφανίζει στην Ελλάδα. Η κρίση έχει αγκαλιάσει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη. Ξεκίνησε από περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες του καπιταλισμού, πρώτα και κύρια από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και εξαπλώθηκε ταχύτατα σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και στην καπιταλιστική τους περιφέρεια. Δεν είναι μια απλή κρίση υπερπαραγωγής στον ένα ή στον άλλο παραγωγικό τομέα. Δεν είναι κρίση μόνο του χρηματιστικού κεφαλαίου ή κάποιων μορφών του ή κρίση του καζινοκαπιταλισμού, όπως παραπλανητικά υποστηρίζεται ακόμη κι από παράγοντες της Αριστεράς. Είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου σε όλες τις μορφές του. Και εκφράζεται με την μεγαλύτερη ένταση και σφοδρότητα (πως αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε) στην ατμομηχανή του κεφαλαίου, δηλαδή στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο σύγχρονος καπιταλισμός δημιούργησε τόσες παραγωγικές δυνάμεις (και τόσες μορφές κεφαλαίου) που αδυνατεί να τις χωρέσει, να τις διαχειριστεί. Και μόνο την πλευρά του πλασματικού κεφαλαίου να δει κανείς φτάνει για να αντιληφθεί ότι όλος ο πλούτος της γης δεν αρκεί για να καλύψει τα μεγέθη των απαιτήσεων που έχουν δημιουργηθεί με την απίστευτη χαρτούρα -διαφόρων τύπων χρεογράφων- που κυκλοφορεί στις χρηματιστηριακές και χρηματοπιστωτικές αγορές ή βρίσκεται σε ιδιωτικά θησαυροφυλάκια. Η μόνη διέξοδος για τον καπιταλισμό είναι μια τεράστια καταστροφή μεγάλου μέρους του κεφαλαίου (πάγιου, μεταβλητού, εμπορικού, χρηματικού, πλασματικού κ.ο.κ) που ο ίδιος δημιούργησε. Κι αυτή η καταστροφή ήδη γίνεται πρωτίστως στις πιο αδύναμες κι εξαρτημένες χώρες. Βρισκόμαστε σ’ εκείνη την φάση όπου η κρίση των ιμπεριαλιστικών κέντρων φορτώνεται στην καπιταλιστική τους περιφέρεια. Ακόμη δεν φτάσαμε σ’ εκείνο το ιστορικό σημείο της κρίσης όπου ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών, εξαντλώντας την καπιταλιστική περιφέρεια θα μεταφερθεί στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ο ένας ιμπεριαλιστής- άμεσα, ανοικτά και απροκάλυπτα- θα επιχειρεί να φορτώσει την δική του κρίση στον άλλον. Αν και αυτό γίνεται σήμερα και γινόταν από την αρχή της κρίσης με άλλους τρόπους, η όξυνση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, στο πλαίσιο της κρίσης, δεν έχει κορυφωθεί. Η κορύφωση αυτής της αντιπαράθεσης, πέραν των άλλων, θα δώσει εντελώς νέα διάσταση και έκταση στη χρήση της πολεμικής μηχανής των ιμπεριαλιστικών χωρών καθώς ο πόλεμος συνδυάζει δύο βασικά πράγματα: Το ένα είναι η τεράστια καταστροφή που επιφέρει σε παραγωγικές δυνάμεις, προϊόντα και υποδομές και το άλλο η δυνατότητα που δίνει στον νικητή να επιβάλει την θέλησή του στον ηττημένο. Ο πόλεμος είναι σύμφυτος με τον ιμπεριαλισμό και το έσχατο οικονομικό και πολιτικό όπλο εκείνων που τον χρησιμοποιούν για να επιβληθούν στους ανταγωνιστές τους.
4. Η αστική τάξη και τα κόμματα που την υπηρετούν- ή δεν την αμφισβητούν- υποστηρίζουν ότι σύντομα βγαίνουμε ή σύντομα μπορούμε να βγούμε από την κρίση και ο λαός με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ανταμειφθεί για τις θυσίες του. Ψεύδονται ασύστολα. Tο ξεπέρασμα της κρίσης στην Ελλάδα δεν είναι προ των πυλών. Η απόσταση που μας χωρίζει απ’ αυτό το σημείο είναι απροσδιόριστη. Από την στιγμή που δεν είναι ακόμη στην ημερήσια διάταξη η δυνατότητα μιας άλλης πορείας στα ελληνικά πράγματα σε αντιιμπεριαλιστική- αντιμονοπωλιακή- δημοκρατική κατεύθυνση και με προοπτική τον σοσιαλισμό, η ελληνική κρίση είναι άμεσα εξαρτημένη από την πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Κι όποια διευθέτηση γίνει ώστε ο ελληνικός καπιταλισμός να βρει μια ισορροπία, αυτή η ισορροπία θα είναι εύθραυστη και σε βάρος των άμεσων και μακροπρόθεσμων συμφερόντων της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Γι’ αυτό και οι δανειστές έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν ένα ισχυρό πλέγμα εξάρτησης από την Ε.Ε. ώστε ο έλεγχός τους πάνω στη χώρα να είναι ασφυκτικός για πολλές δεκαετίες ακόμη χωρίς να χρειάζεται να ασκείται με την σημερινή μορφή τύπου τρόικας ή μνημονίων, αλλά με τον μετασχηματισμό αυτών των μορφών σε μόνιμη κατάσταση στο πλαίσιο των νέων όρων και δεδομένων του ελέγχου από την ευρωζώνη και τις αγορές.
5. Σ’ αυτές τις συνθήκες η εργατική τάξη της Ελλάδας έχει δεχτεί πρωτόγνωρο πλήγμα στις ίδιες της τις οργανώσεις, στα δικά της φρούρια. Ο κυβερνητικός- εργοδοτικός συνδικαλισμός που διαμορφώθηκε μετά τη μεταπολίτευση και ιδιαίτερα μετά το 1981 της έχει στερήσει την δυνατότητα των οργανώσεων άμυνας και οικονομικής ταξικής πάλης που θα ανταποκρίνεται στα δικά της συμφέροντα. Η κίτρινη συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει πνίξει κάθε γνήσια εργατική πρωτοβουλία από τα κάτω. Και σα να μην έφτανε αυτό, απέναντι σ’ αυτή τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία δημιουργήθηκε μία κίνηση κορυφών, μια κίνηση από τα πάνω, με έκδηλη την έλλειψη εμπιστοσύνης στην ίδια την εργατική τάξη, στο ταξικό της ένστικτο, στην αυτενέργεια και αυτοοργάνωσή της, στην ίδια της την αυτοτέλεια. Η κίνηση αυτή που εκφράστηκε κυρίως από το ΠΑΜΕ, στο όνομα της εργατικής τάξης προώθησε την διαίρεσή της, ταυτίζοντας τα καθήκοντα των συνδικαλιστικών οργανώσεων με αυτά του εργατικού κόμματος. Η αντίληψη αυτή, της ταύτισης των καθηκόντων των συνδικαλιστικών οργανώσεων με αυτά του εργατικού κόμματος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συναντάται σε όλες σχεδόν τις αριστερές- με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό- πολιτικές οργανώσεις.
6. Όπως ήταν φυσικό, η κατάσταση στο οργανωμένο κίνημα της εργατικής τάξης, εμφανίστηκε και στις οργανώσεις των κοινωνικών της συμμάχων, στα στρώματα και στα κινήματα από τα οποία αντλεί δυνάμεις ή αντικειμενικά μπορεί να συμπορευτεί μαζί τους. Το κίνημα των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, το κίνημα της νεολαίας ή των γυναικών παρουσιάζουν την ίδια ή και χειρότερη γραφειοκρατικοποίηση, αποδιοργάνωση και υποχώρηση. Ποτέ το λαϊκό κίνημα δεν βρέθηκε στην κατάσταση που είναι σήμερα παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ισχυρές αντιστάσεις στην πολιτική της αστικής τάξης, παρά το γεγονός ότι τα αυθόρμητα ξεσπάσματα του δημιούργησαν την ψευδαίσθηση μιας μεγάλης αναγέννησής του και οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούν όσο ποτέ άλλοτε γι’ αυτό. Στο πλαίσιο αυτό ο κίνδυνος μιας τεράστιας ιστορικής οπισθοδρόμησης και μιας ιστορικής καταστροφής αυτών που δημιουργήθηκαν με τις θυσίες του εργατικού- λαϊκού κινήματος των προηγούμενων δεκαετιών είναι κάτι περισσότερο από ορατός.
7. Το χειρότερο για την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό είναι ότι στερούνται σήμερα ενός, στην ουσία και όχι στα λόγια,μαρξιστικού- λενινιστικού κόμματος που να ανταποκρίνεται στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Το χειρότερο, επίσης, για την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια, με κύρια την ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ, και ειδικότερα μετά τις εκλογές του 2012, διαμορφώθηκαν οι όροι και οι προϋποθέσεις ώστε η έννοια της Αριστεράς να απεμπλακεί από ταξικές αναφορές. Δηλαδή να μην προσδιορίζεται κοινωνικά από την θέση που παίρνει απέναντι στην εργατική τάξη και πολιτικά από τη θέση που παίρνει απέναντι στο κόμμα της εργατικής τάξης.
8. Το ΚΚΕ, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα με την ευθύνη των καθοδηγητικών του οργάνων, δεν μπορεί να επιτελέσει τον ιστορικό του ρόλο, να οργανώσει τους καθημερινούς αγώνες για την επιβίωση του λαού, να προωθήσει την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συμμαχία της με τα άλλα εκμεταλλευόμενα και καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας, να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Με τη σημερινή του πολιτική, την τακτική που εφαρμόζει, τις ιδεολογικές και πολιτικές του αντιλήψεις, το πρόγραμμα που ψήφισε στο τελευταίο συνέδριο του, την αναθεώρηση της ιστορίας του που προωθεί, μόνο ως σεχταριστικός φορέας, ο οποίος εξ αντικειμένου δρα ανασχετικά στους αγώνες και στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, μπορεί να λειτουργήσει.
9. Όσο το ζήτημα αυτό δεν λύνεται θετική προοπτική για την εργατική τάξη και το λαό δεν μπορεί να διαμορφωθεί. Η ανάγκη μαζικού και ισχυρού πολιτικά και ιδεολογικά μαρξιστικού λενινιστικού κομμουνιστικού κόμματος σήμερα είναι επιτακτική όσο ποτέ και πρέπει να υπάρξει λύση. Είναι πρόβλημα πρωτίστως της εργατικής τάξης και όλων όσων αναφέρονται στην ταξική πάλη και στον αγώνα για το σοσιαλισμό με προοπτική τον κομμουνισμό. Είναι καθήκον πρωτίστως των μελών, των οπαδών και των φίλων του ΚΚΕ. Όχι, όμως, μόνο αυτών. Για τη λύση του προβλήματος αυτού αγωνιούν, σκέφτονται και προβληματίζονται χιλιάδες αριστεροί, χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές ενταγμένοι και ανέντακτοι. Το ζήτημα είναι πώς θα λυθεί. Ποιες δυνάμεις θα πάρουν την πρωτοβουλία. Λύση ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει έξω από τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ, το πρόβλημα του οποίο έγκειται κυρίως στην πολιτική, στην αλλοίωση της ιδεολογίας του και φυσικά στη ηγετική του ομάδα. Όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά λυθεί αυτό το πρόβλημα τόσο το καλύτερο.
10. Κινητήρια δύναμη της ιστορίας και της κοινωνίας ήταν, είναι και θα είναι- για πολύ καιρό ακόμη- η ταξική πάλη ενώ βασική αντίθεση στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες είναι η αντίθεση κεφαλαίου- εργασίας που κοινωνικά εκφράζεται από τις δύο βασικές κοινωνικές τάξεις, την εργατική και την αστική και την αναμεταξύ τους πάλη. Στο πλαίσιο αυτό η αστική τάξη έχει περισσότερα από ένα κόμματα για την προώθηση και την επιβολή των συμφερόντων της. Επομένως, για τους κομμουνιστές, για όσους ασπάζονται τον Μαρξισμό – Λενινισμό το θεμελιώδες, το κυρίαρχο, το βασικό και το πρωτεύον ζήτημα που πρέπει να λυθεί είναι το ζήτημα του κόμματος της εργατικής τάξης. Χωρίς σημείο αναφοράς την εργατική τάξη δεν μπορεί να υπάρξει καμία πραγματική Αριστερά στην κοινωνία. Χωρίς το κόμμα της εργατικής τάξης δεν μπορεί να υπάρξει κανένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο σε αντιιμπεριαλιστική- αντιμονοπωλιακή- δημοκρατική βάση και με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό. Το Αντιιμπεριαλιστικό – Αντιμονοπωλιακό – Δημοκρατικό Μέτωπο προϋποθέτει την ύπαρξη μαρξιστικού- λενινιστικού κόμματος και τον καθοδηγητικό του ρόλο που θα κατακτιέται συνεχώς και θα αναγνωρίζεται από τις λαϊκές μάζες. Οτιδήποτε, έξω από αυτή τη λογική δεν ανταποκρίνεται στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης, είναι έξω από την θεωρία και την πολιτική πρακτική των κομμουνιστών, δεν συνάδει με την ιστορική εμπειρία του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας και γενικότερα.
11. Η άποψη που θέλει την προώθηση αριστερών, αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών μετώπων και παραβλέπει, ως πρωτεύον, το ζήτημα του εργατικού κόμματος γιατί- με δεδομένη τη στάση και την πορεία του ΚΚΕ- είναι η πιο δύσκολη, η πιο μακροχρόνια και η πιο επίπονη διαδικασία, βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο. Αφήνει ελεύθερο το πεδίο για να κυριαρχήσει μια «Αριστερά» με ασαφείς ή και καθόλου ταξικές αναφορές ή όπου αυτές υπάρχουν να παραβλέπουν την βασική αντίθεση της κοινωνίας, να την υποβαθμίζουν ή να την αλλοιώνουν. Έτσι ανοίγει διάπλατα η πόρτα σε μια νέα κυριαρχία του ρεφορμισμού. Όχι ενός εργατικού αλλά ενός καθαρά αστικού ρεφορμισμού για την πλήρη ενσωμάτωση των μαζών στο σύστημα. Η κυριαρχία μάλιστα ενός τέτοιου ρεφορμισμού σε συνθήκες κρίσης και αδυναμίας της αστικής τάξης να την διαχειριστεί με παραχωρήσεις στα λαϊκά στρώματα μπορεί να οδηγήσει σε αυταρχικές αντιδραστικές λύσεις, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, συγγενικές ή παρόμοιες με αυτές της Γερμανίας του μεσοπολέμου όπου η σοσιαλδημοκρατία βοήθησε την αστική τάξη να απαλλαγεί από την επανάσταση και ο φασισμός την βοήθησε να απαλλαγεί από την σοσιαλδημοκρατία.
12. Λαμβάνοντας υπόψη μας όλα όσα προαναφέρθηκαν παίρνουμε την πρωτοβουλία συγκρότησης πολιτικής κίνησης με το όνομα «ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ – ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ». Δεν είμαστε άγνωστοι, δεν είμαστε μεσσίες, δεν ισχυριζόμαστε ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια κι ότι έχουμε όλες τις λύσεις. Είμαστε κομμουνιστές. Προερχόμαστε από το ΚΚΕ και βρεθήκαμε έξω από αυτό- είτε γιατί διαγραφήκαμε είτε γιατί αποχωρήσαμε- παρά τη θέλησή μας. Γιατί δεν σιωπήσαμε. Γιατί δεν θελήσαμε στο όνομα του κόμματος, των συμβόλων και της σφραγίδας του τιμημένου και ιστορικού ΚΚΕ να παραδώσουμε την ουσία. Να απαρνηθούμε τις αρχές, την ιστορία, την ιδεολογία και τα ιδανικά που μας στράτευσαν σ’ αυτό. Να το βλέπουμε να καταστρέφεται και να μεταλλάσσεται και να μην κάνουμε τίποτα. Τις ίδιες σκέψεις και αγωνίες με μας ενστερνίζονται χιλιάδες κομμουνιστές και λαϊκοί αγωνιστές μέσα και έξω από το ΚΚΕ.
Η κίνησή μας δεν είναι πολιτικό κόμμα. Δεν έχει σκοπό να απαρνηθεί αυτό που σηματοδοτεί ιστορικά το ΚΚΕ, να γυρίσει την πλάτη στους συντρόφους που είναι μέσα στο κόμμα και αγωνιούν για την τύχη του. Η κίνησή μας έχει σκοπό να συμβάλει στη διαμόρφωση των όρων ώστε το κόμμα της εργατικής τάξης όπως το γνωρίσαμε και όπως εκείνη το έχει ανάγκη να μην τελειώσει με το ΚΚΕ εφόσον η ηγεσία του συνεχίσει στον ίδιο καταστροφικό δρόμο. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους τίμιους κομμουνιστές και κομμουνίστριες που διαγράφονται ή αποχωρούν από το ΚΚΕ να πάνε σπίτι τους, να κυριαρχηθούν από την απογοήτευση, να παραιτηθούν από την ταξική πάλη, να ηττηθούν. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε την αλλοίωση της ιστορίας και της ταυτότητας του ελληνικού επαναστατικού κινήματος, της απαξίωση και τη λήθη του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, την διαστρέβλωση και το χαντάκωμα της θεωρίας μας. Οι κομμουνιστές που θέλουν το κόμμα τους όπως το γνώρισαν κι όπως πρέπει να είναι στις σημερινές συνθήκες πρέπει να οργανωθούν και να δράσουν. Πρέπει να αγωνιστούν για τα πιστεύω τους.
Ειδικά σήμερα στις συνθήκες της κρίσης, πρέπει να αγωνιστούν για την σωτηρία της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Να σταθούν στην πρώτη γραμμή των μαζικών λαϊκών αγώνων για τα άμεσα και επείγοντα λαϊκά προβλήματα, για την ενδυνάμωση αυτών των αγώνων και της οργάνωσης του λαϊκού κινήματος στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Γι’ αυτό δημιουργήθηκε η «ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ – ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ». Εμείς που την συγκροτήσαμε δεν φιλοδοξούμε τίποτα για τον εαυτό μας. Φιλοδοξούμε να αφήσουμε στις επόμενες γενιές όσο μπορούμε καλύτερο και ισχυρότερο- σε κάθε περίπτωση ολοζώντανο- ό,τι μας παρέδωσαν οι προηγούμενες. Ό,τι είναι γραμμένο με το αίμα, τις θυσίες και τα ιδανικά τους. Ό,τι χρειάζεται σήμερα και στο μέλλον η εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους. Ό,τι θα κρατήσει ολοζώντανη την προοπτική του σοσιαλισμού και θ’ ανοίξει δρόμους γι’ αυτήν.
Ελπίδα και προοπτική μπορεί να υπάρχει: Μόνο με ένα κόμμα που, στηριγμένο στον Μαρξισμό – Λενινισμό, θα μελετάει την σύγχρονη πραγματικότητα και θα γενικεύει μέσα από αυτή αντί να την προσαρμόζει σε σχήματα και γενικεύσεις καταστάσεων που προηγήθηκαν.
Ο Μαρξισμός απαιτεί από τους κομμουνιστές συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης κι όχι γενικόλογες διατυπώσεις παντός καιρού. Ελπίδα και προοπτική μπορεί να υπάρχει μόνο με ένα κόμμα που θα έχει ένα σύγχρονο πρόγραμμα το οποίο θα ξεκινάει από τα σημερινά προβλήματα της εργατικής τάξης, θα την εμπνέει και θα την καθοδηγεί ώστε παλεύοντας στο σήμερα να δημιουργεί τους όρους και τις προϋποθέσεις για να ανταποκριθεί στην ιστορική της αποστολή. Μόνο με ένα πραγματικό κόμμα νέου τύπου που θα εφαρμόζει τους λενινιστικούς κανόνες συγκρότησης και λειτουργίας του, με μια ηγεσία πιστή στο μαρξισμό λενινισμό.
Η «Κίνηση Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας» σε αυτό το στόχο θα στρατευτεί με όλες τις δυνάμεις της.
Καλούμε την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τους νέους και τις νέες όσους παραμένουν πιστοί σ’ αυτή την υπόθεση, τους πρωτοπόρους εργάτες και εργαζόμενους να στρατευθούν, να δράσουν και να συμβάλουν σ’ αυτή την κατεύθυνση. Η υπόθεση της εργατικής τάξης και του κόμματος της δεν θα χαθεί ιστορικά. Το κύριο είναι να μην υποστεί σήμερα ιστορική ήττα που θα την πάει πίσω για πολλές δεκαετίες.
ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ – ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΑΘΗΝΑ 5-7-2014
