Τις προηγούμενες ημέρες παρακολουθούσαμε την εξέλιξη της απεργίας πείνας του, αυτοπροσδιοριζόμενου ως αναρχικού, Ν. Ρωμανού, για ένα δίκαιο αίτημα. Διεκδικούσε το δικαίωμα να παρακολουθεί τα μαθήματα της σχολής στην οποία πέτυχε με τις πανελλήνιες εξετάσεις της περιόδου 2013 – 2014.
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, αναλογιζόμενη το πολιτικό κόστος – και όχι την ανθρώπινη ζωή – που θα είχε από μια απρόβλεπτη εξέλιξη των γεγονότων – η ζωή του Ν. Ρωμανού μετά από 28 ημέρες απεργίας βρισκόταν σε κίνδυνο – αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να δώσει λύση στο πρόβλημα.
Το γεγονός αυτό θα λέγαμε, ότι αποτέλεσε μια από τις φωτεινές πλευρές του «αναρχικού χώρου» που έχει αδιάληπτη παρουσία στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα από το 1974 έως και σήμερα.
Με αφορμή τις εξελίξεις αυτές, θα θέλαμε να καταθέσουμε τον προβληματισμό μας για το χώρο της «αναρχίας» στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, και τα σχετιζόμενα με αυτόν φαινόμενα τρομοκρατίας.
Κατ΄ αρχάς προκαλεί εντύπωση, ότι από το σύνολο των χωρών της Δ. Ευρώπης, «αναρχικές», τρομοκρατικές ομάδες εμφανίστηκαν μόνο στη Γερμανία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Πρόκειται δηλαδή για φαινόμενο περιορισμένης έκτασης και αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι στη Γερμανία και την Ιταλία, το «αναρχικό κίνημα» έχει σταματήσει τη δράση του από τις αρχές της δεκαετίας του 80, ενεργό παραμένει μόνο στην Ελλάδα.
Από τις τρομοκρατικές αυτές ομάδες, η πιο καθαρή περίπτωση – με την έννοια ότι δεν ακούστηκαν παρατράγουδα για διείσδυση στις τάξεις της των μυστικών υπηρεσιών – είναι αυτή της RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός), η οποία μάλιστα δανείστηκε το όνομα της από τον ένδοξο σοβιετικό κόκκινο στρατό.
Μετά από μία τριετή περίοδο δράσης της οργάνωσης (1970 – 1972), όπου σημειώθηκαν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, βομβιστική επίθεση στο γενικό αρχηγείο των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής στην Φρανκφούρτη, ο ηγετικός πυρήνας της οργάνωσης (Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Ένσλιν, Ουλρίκε Μάινχοφ), συλλαμβάνονται και από τις γερμανικές αρχές. Το 1974 η Μάινχοφ βρέθηκε κρεμασμένη στο κελί της και οι επίσημες αρχές μίλησαν για αυτοκτονία.
Το Μάη του 1975 στις φυλακές υψίστης ασφαλείας ξεκινά η δίκη της ηγετικής ομάδας της οργάνωσης η οποία ολοκληρώνεται τον Απρίλη του 1977 και τους επιβάλλεται η ποινή τη ισόβιας κάθειρξης. Τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, οι Μπάαντερ, Ένσλιν και Ράσπε βρέθηκαν και αυτοί κρεμασμένοι στα κελιά τους.
Το 1998 η οργάνωση με προκήρυξη της ανακοίνωσε την αυτοδιάλυση της.
Για τις άλλες δύο περιπτώσεις, τις ιταλικές «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και τις τρομοκρατικές οργανώσεις στην Ελλάδα, υπάρχει πληθώρα ερωτηματικών.
Αυτό που προξενεί ενδιαφέρον, είναι, ότι η χρονική περίοδος κατά την οποία οι τρομοκρατικές ομάδες εμφανίστηκαν σε Ιταλία και Ελλάδα, συμπίπτει με την παρουσία ισχυρού κομμουνιστικού κινήματος.
Και είναι αλήθεια ότι το πανίσχυρο τότε Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα είχε αρχίσει να βάζει νερό στο κρασί του (εγκατάλειψη της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού και υιοθέτηση του «ευρωκομμουνισμού»), ωστόσο οι αμερικάνοι σε καμία περίπτωση δεν το εμπιστεύονταν να αναλάβει κρατικές θέσεις.
Οι αποκαλύψεις των τελευταίων χρόνων, έφεραν στο φως της δημοσιότητας το σχηματισμό από το 1947 ενός πολυπλόκαμου διχτύου παραστρατιωτικών οργανώσεων σε όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ στη Δ. Ευρώπη με κύρια αποστολή την αποσόβηση και απόκρουση του ερυθρού κινδύνου.
Στην Ιταλία η παραστρατιωτική αυτή οργάνωση, δημιούργημα της CIA, των βρετανικών και των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών, έφερε την ονομασία «Gladio» και στις δραστηριότητές της, περιλαμβάνονταν ακόμα και η εκδήλωση πραξικοπήματος, σε περίπτωση που το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, εισέρχονταν στην κυβέρνηση.
Και αν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ αλώνιζαν σε μια μεγάλη χώρα, από τις ισχυρότερες του πλανήτη, όπως η Ιταλία τη δεκαετία του 70, φανταστείτε τι γινόταν σε χώρες όπως η Ελλάδα.
Το επισημαίνουμε αυτό για να καταδείξουμε πόσο παράλογες και εξωπραγματικές είναι οι απόψεις που κάνουν λόγο για ελληνικό ιμπεριαλισμό.
Στην περίεργη αυτή ιστορία εμπλέκονται και οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες», οι οποίες το 1978 απαγάγουν τον χριστιανοδημοκράτη πρωθυπουργό της χώρας Αλντο Μόρο, τον οποίο, μετά από 40 ημέρες κράτησης, δολοφονούν.
Ο ίδιος ο Μόρο υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της συμμετοχής των Ιταλών κομμουνιστών στην κυβέρνηση.
Οι αποκαλύψεις μετά τη δολοφονία ήταν ραγδαίες. Στις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» είχαν διεισδύσει οι μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες τις είχαν μετατρέψει σε εκτελεστικό τους όργανο. Η δολοφονία Μόρο, κατ΄ όνομα μόνο έγινε από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Το χέρι της τρομοκρατικής αυτής οργάνωσης το όπλισαν η CIA και οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες.
Και, ω του θαύματος. Μαζί με την εκφυλιστική πορεία του άλλοτε πανίσχυρου κομμουνιστικού κόμματος, το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του 90 έπαψε να υφίσταται ως κόμμα, εξαφανίστηκαν και οι τρομοκρατικές οργανώσεις από την Ιταλία.
Στην Ελλάδα ζούμε ανάλογες καταστάσεις.
Το 1974 νομιμοποιείται το ΚΚΕ, μετά από 27 χρόνια παράνομης δράσης. Οι κομμουνιστές της χώρας μας, δεν αποδείχθηκαν «καλά παιδιά» για το σύστημα. Σε μικρό χρονικό διάστημα το ΚΚΕ ανασυγκροτείται, δημιουργεί οργανώσεις με αξιοσημείωτη επιρροή μέσα στην εργατική τάξη και το κίνημα της νεολαίας, πρωτοστατεί στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του ελληνικού λαού, γίνεται καρφί στο μάτι της αμερικανοκρατίας, αποκαλύπτει στο λαό τις ολέθριες συνέπειες που θα έχει για τον ίδιο η συμμετοχή της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ.
Οι Έλληνες κομμουνιστές αποδεικνύονται σκληρά καρύδια για την αστική τάξη και το σύστημα εξάρτησης που ποδηγετεί τις εξελίξεις στη χώρα. Είναι ο πιο ζωντανός κομμουνιστικός οργανισμός σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη, από τα ισχυρότερα κόμματα σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Την ίδια περίοδο εμφανίζεται και το «αναρχικό κίνημα». Ένα «κίνημα» με έντονο αντικομουνιστικό προσανατολισμό, όπως προκύπτει τόσο από την αρθρογραφία του «αναρχικού» χώρου, όσο και από την καθημερινή του πρακτική.
Το σκηνικό των «αναρχικών» που παρεισφρύουν στις λαϊκές κινητοποιήσεις, «προκαλούν» τις δυνάμεις καταστολής, οι οποίες στη συνέχεια επεμβαίνουν και διαλύουν βίαια ειρηνικές διαδηλώσεις, το βλέπουμε να εξελίσσεται το ίδια και απαράλλακτα από το 1974.
Την περίοδο 2010 – 2012, όταν και εξελίχθηκαν μεγάλοι λαϊκοί αγώνες που ανησύχησαν σοβαρά το κατεστημένο, εγχώριο και ξένο, οι «αναρχικοί» χρησιμοποιήθηκαν σαν πολιορκητικός κριός για το χτύπημα του κινήματος. Σε αυτούς αποδόθηκε ο εμπρησμός της «Μαρφίν», όπου έχασαν τη ζωή τους τρεις άνθρωποι, αλλά και η δολοφονική επίθεση κατά των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στις 20 Νοέμβρη του 2011.
Όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξαν πολλές καταγγελίες, για ασφαλίτες που μεταμφιέζονται σε «αναρχικούς» και «αναρχικούς» που λειτουργούν σαν ασφαλίτες.
Η συσσωρευμένη πείρα 40 χρόνων καταδεικνύει, ότι τα όρια μεταξύ «αναρχικού χώρου» και μυστικών υπηρεσιών παραμένουν ασαφή και απροσδιόριστα.
Κοντά σ΄αυτό πρέπει να λάβουμε υπόψη, ότι στο χώρο των μυστικών υπηρεσιών της Ελλάδας, αλωνίζουν η αμερικάνικη CIA, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και η ισραηλινή Μοσάντ, το βιογραφικό των οποίων στάζει αίμα, ενώ έχουν αποκτήσει εξειδίκευση και εμπειρία στην προβοκάτσια και στη διάβρωση του αντιπάλου εκ των έσω.
Και ερχόμαστε στην υπόθεση της «17 Νοέμβρη», όπου, μετά τη σύλληψη των μελών της οργάνωσης, αποκαλύφθηκαν τα μύρια όσα. Η ελληνική κοινωνία έμαθε, ότι από ένα σημείο και μετά, η τρομοκρατική αυτή οργάνωση είχε διαβρωθεί από τις μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες και κατηύθυναν την επιχειρησιακή της δράση.
Έχουμε δηλαδή επανάληψη της ιστορίας που είδαμε να εξελίσσεται με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία. Για να αποδειχτεί ότι η υπόθεση «τρομοκρατία» σε πάρα πολλές περιπτώσεις κατασκευάζεται στα εργαστήρια των δυτικών μυστικών υπηρεσιών.
Η Ελλάδα ως κράτος στον ευρωπαϊκό χάρτη, συνεχίζει να θεωρείται μία «ανήσυχη» χώρα. Παρά τα σοβαρά προβλήματα και τις παλινδρομήσεις, το λαϊκό κίνημα παραμένει ζωντανό.
Έχει κάποια σχέση αυτό με τη συνέχιση της δράσης – στη μοναδική χώρα της ΕΕ – των «αναρχικών» ομάδων;
Κάποια στιγμή στο κοντινό ίσως μέλλον θα είμαστε σε θέση να μάθουμε τα «μυστικά» της δράσης τους τα τελευταία 40 χρόνια στη χώρα μας.
Και κάτι τελευταίο. Οι σημερινοί «αναρχικοί» δεν έχουν καμία σχέση με το αναρχικό κίνημα του 19ου αιώνα. Ένα κίνημα που είχε σημαντική επιρροή στο εργατικό κίνημα σε Ευρώπη, ΗΠΑ και Λατινική Αμερική.
Στη δημιουργία της 1ης Διεθνούς (International des Travailleurs) στις 28 Σεπτέμβρη 1864 στο Λονδίνο, οι αναρχικοί αποτελούσαν σημαντική δύναμη στο σώμα των αντιπροσώπων του συνεδρίου, ενώ τα επόμενα χρόνια, τα μαρξιστικής επιρροής εργατικά κόμματα, χρειάστηκε να δώσουν μεγάλες ιδεολογικές και πολιτικές μάχες για να περιορίσουν την επιρροή των αναρχικών.
Αναρχικοί ήταν και οι 8 συνδικαλιστές που διοργάνωσαν τη μεγάλη απεργία την 1η Μάη του 1886 στο Σικάγο, οι οποίοι, μετά από προβοκάτσια που αποδόθηκε στη διαβόητη ιδιωτική αστυνομία «Πίνκερτον», οδηγήθηκαν με κατασκευασμένες κατηγορίες σε δίκη. Οι τέσσερις από αυτούς το Νοέμβρη του 1887 κατέληξαν στην αγχόνη, ενώ ο πέμπτος αυτοκτόνησε μέσα στο κελί του.
Ο ίδιος ο Μπακούνιν, παρά τις σοβαρότατες διαφωνίες που διατηρούμε με τις ιδεολογικές απόψεις και την πρακτική του αναρχικού κινήματος του 19ου αιώνα, άνθρωπος της δράσης, συμμετείχε σε περισσότερες από 60 εξεγέρσεις σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης, οι οποίες βέβαια απέτυχαν στο σύνολο τους, κάτι που απέδειξε και τα αδιέξοδα του αναρχικού κινήματος.
Τι σχέση μπορούν να έχουν οι σημερινές περιθωριακές ομάδες που δηλώνουν πίστη στην αναρχία, με το αναρχικό κίνημα του 19ου αιώνα; Ένα κίνημα που επηρέασε σημαντικά το αντίστοιχο εργατικό κίνημα της εποχής του.
