από το aristeriantepithesi.blogspot.gr
1857 και οι εργάτριες κλωστο-ϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης πραγματοποιούν συγκέντρωση ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, σε χώρους που να μην είναι αποπνιχτικά κλειστοί, μείωση του ωραρίου εργασίας στις 10 ώρες και μεροκάματα ίσα με των ανδρών. Η συγκέντρωση πνίγεται στο αίμα και δεκάδες εργάτριες συλλαμβάνονται. Από το 1910 η 8η Μάρτη γιορτάζεται ως Διεθνής Ημέρα της Εργάτριας Γυναίκας (International Working Women’s Day) ύστερα από πρόταση της Γερμανίδας κομμουνίστριας Clara Zetkin στα πλαίσια της Δεύτερης Διεθνούς Σοσιαλιστικής Συνόδου Γυναικών, που έλαβε χώρα στην Κοπεγχάγη.
Η Clara Zetkin πέθανε εξόριστη από τους Ναζί στη Μόσχα, σαν σήμερα, στις 20 Ιουνίου του 1933 αφού πρώτα πρόλαβε να συμμετάσχει σε μια εργατική εξέγερση (1918) στο πλάι της Ρόζας Λούξεμπουργκ, να πάρει μέρος στην πρώτη μεγάλη διεθνή εκστρατεία κατά του ρατσισμού στις Η.Π.Α., να καταγγείλει το ρόλο του Ναζιστικού κόμματος και να καλέσει τον κόσμο σε ξεσηκωμό το 1932, (ένα χρόνο πριν γίνει καγκελάριος ο Χίτλερ) ανοίγοντας την πρώτη κοινοβουλευτική συνεδρίαση, ως η γηραιότερη βουλευτής (75 ετών) καθώς και να δει την 8η Μάρτη να γιορτάζεται σε πολλές χώρες.
Σήμερα τίποτα δεν έχει μείνει από την Clara Zetkin, ούτε καν οι ιδέες της. Η εργάτρια γυναίκα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε συνθήκες εργασίας 19ου αιώνα, ενώ η γιορτή της γυναίκας αποτελεί πλέον απλά μια αφορμή για κοσμικά πάρτι, νυχτερινές εξόδους και ξεπουλήματος του στοκ από του Αγίου Βαλεντίνου.
Η γυναίκα βγήκε από τη κουζίνα-φυλακή της για να περάσει στα ράφια της αγοράς ως προϊόν. Οι προδιαγραφές και οι οδηγίες για μια “πετυχημένη” ζωή υπάρχουν ευκρινώς διατυπωμένες σε περιοδικά και προβάλλονται από τους τηλεοπτικούς δέκτες καθημερινά, ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το προτιμώμενο πρότυπο. Το πέρασμα σε μια εποχή βαθύτερης και πιο ολοκληρωτικής εκμετάλλευσης της φύσης της και της δυναμικής της, έγινε σχεδόν βελούδινα, τόσο ώστε να κουνά την τιμολογιακή της αξία ως σημαία χειραφέτησης.
Το γυναικείο πρότυπο κινείται πλέον στον άξονα Άννα Διαμαντοπούλου – Βούλα Βαβάτση, δυο διαφορετικές πλευρές του ίδιου συμβιβασμού και της ίδιας υποτέλειας.
Ίσως λειτουργεί σαν άλλοθι το ότι οι “Βούλες” δεν έμαθαν ποτέ για την Clara Zetkin, σε αντίθεση με τις “Άννες” που είμαι σίγουρος ότι ξέρουν.
