Στο διεκδικητικό πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ 2015 υπάρχει και μια θέση που αφορά το ζήτημα του κρατικού μηχανισμού και του συγκεντρωτισμού και που αποκαλύπτει την πραγματική φύση αυτού του συνδικαλιστικού μετώπου, για ποιας τάξης τα συμφέροντα αγωνίζεται.
Στο κεφάλαιο ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ προβάλλει τη θέση για «αποκλειστικά κρατικούς ενιαίους φορείς που ως λαϊκή περιουσία θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες».
Τη διεκδίκηση αυτή προβάλλει και το ΚΚΕ μόνο που προσθέτει ότι θα την πετύχει με τη λεγόμενη «λαϊκή εξουσία».
Οι κομμουνιστές, βέβαια, είναι πάντοτε συγκεντρωτιστές και ως προς το πρόγραμμα και ως προς την τακτική τους. Ξεκαθαρίζουν ,όμως, το περιεχόμενο αυτής της διεκδίκησης αναγνωρίζοντας και προβάλλοντας μόνο την άποψη της ταξικής πάλης και όχι την άποψη της ταξικής συνεργασίας. Και ο ενιαίος κρατικός φορέας, ο συγκεντρωτισμός, ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, δεν μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού, αν δεν γίνει από το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου.
«Το κράτος, καλοί μου άνθρωποι-γράφει ο Λένιν- είναι έννοια ταξική. Το κράτος είναι όργανο ή μηχανή βίας μιας τάξης πάνω σε άλλη. Όσον καιρό το κράτος είναι μηχανή βίας της αστικής τάξης πάνω στο προλεταριάτο, σύνθημα του προλεταριάτου δεν μπορεί να είναι παρά μόνο ένα: γκρέμισμα του κράτους αυτού. Όταν όμως το κράτος θα γίνει προλεταριακό, όταν θα γίνει μηχανή βίας του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη, τότε θα είμαστε απόλυτα και ανεπιφύλακτα υπέρ της σταθερής εξουσίας και υπέρ του συγκεντρωτισμού
…… Είμαστε υπέρ του συγκεντρωτισμού και υπέρ του «σχεδίου», όμως υπέρ του συγκεντρωτισμού και υπέρ του σχεδίου του προλεταριακού κράτους, της προλεταριακής ρύθμισης της παραγωγής και της κατανομής προς το συμφέρον των φτωχών, των εργαζομένων και των εκμεταλλευόμενων, ενάντια στους εκμεταλλευτές. Είμαστε σύμφωνοι να λέμε «παγκρατικό» μόνο ό,τι τσακίζει την αντίσταση των καπιταλιστών, ό,τι δίνει όλη την εξουσία στην πλειοψηφία του λαού, δηλ. στους προλετάριους και μισοπρολετάριους, στους εργάτες και στους φτωχούς αγρότες. (Άπαντα Λένιν, τ. 34, σελ. 319-320)
Τι μας λέει ο Λένιν;
Όσο καιρό το κράτος είναι αστικό, τότε θα πρέπει να παλεύουμε για την κοινωνική επανάσταση, για το γκρέμισμα του κράτους αυτού. Μόνο όταν το κράτος είναι προλεταριακό είναι δυνατόν να γίνει ρύθμιση της παραγωγής και της κατανομής προς το συμφέρον των εκμεταλλευόμενων και των φτωχών.
To περιεχόμενο της «λαϊκής εξουσίας» του ΚΚΕ, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ σε κρίσιμες περιόδους για το σύστημα έδωσαν εξετάσεις υποταγής στην αστική εξουσία και αυτό μετράει. Καμιά αξία δεν έχουν οι θεωρητικές αναλύσεις και τα κηρύγματα ρήξης και ανατροπής, όταν δηλώνεις στη βουλή, κατά τη διάρκεια της νεολαϊστικης εξέγερσης, ότι στη λαϊκή εξέγερση δεν θα σπάσει κανένα τζάμι. Και δεν είσαι επαναστάτης, όταν κάνεις δηλώσεις νομιμοφροσύνης κατά της βίας που σου ζητά ο γνωστός δοσίλογος Παπανδρέου. (Δηλώσεις Παφίλη στη βουλή 05/05/2010).
Αλλά και το ΠΑΜΕ έδειξε κατ’ επανάληψη τη δουλοπρέπειά του απέναντι στην αστική τάξη και το αστικό κράτος. Την Πέμπτη 20/10/2011 φάνηκε καθαρά ότι συνεργάζονται με την αστυνομία σε πολιτικό και επιχειρησιακό επίπεδο. Τη μέρα αυτή περιφρούρησαν το αστικό κοινοβούλιο στήνοντας κρανοφόρους και ροπαλοφόρους με πλάτη τη βουλή και μέτωπο στο δρόμο. Μετά τη σύγκρουση με μέρος των διαδηλωτών, το ΠΑΜΕ περιφρουρούσε το αστικό κοινοβούλιο και τα ΜΑΤ παρατάχτηκαν γύρω από την πλατεία περιφρουρώντας το ΠΑΜΕ.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δεν παλεύουν για το γκρέμισμα του αστικού κράτους αλλά για τη διατήρησή του ,παλεύουν για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή η αντεπαναστατική πολιτική, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ένα «παγκρατικό σχέδιο» του αστικού κράτους προς το συμφέρον των καπιταλιστών και όχι βέβαια προς το συμφέρον του λαού.
Το ΠΑΜΕ διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους ότι είναι ένα ταξικό εργατικό μέτωπο που διοργανώνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις για να διαχωριστεί από τους οπορτουνιστές. Επικαλείται γι’ αυτό τη διεθνή των κόκκινων συνδικάτων.
Ας τα αφήσουν όμως αυτά. Οι θέσεις των κόκκινων συνδικάτων δεν έχουν καμιά σχέση με τις θέσεις του ΠΑΜΕ. Τα κόκκινα συνδικάτα πάλευαν για να ανεβεί η συνειδητότητα, η μαχητικότητα και οργανωτικότητα των μαζών, για το γκρέμισμα του καπιταλιστικού συστήματος. Το ΠΑΜΕ, όμως, παλεύει για την κοινωνική ειρήνη, για τη συνεργασία των τάξεων.
Τακτική ήττας
«Σας ευχόμαστε να αποτύχετε». Αυτό είναι το τελευταίο σλόγκαν του ΚΚΕ το οποίο επαναλαμβάνουν και μέλη του ΠΑΜΕ απευθυνόμενοι σε κυβερνητικά στελέχη.
Με ευχές όμως δεν κερδίζεις αγώνες. Τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης μπορούν να αποκρουστούν, ο λαός μπορεί να πετύχει νίκες μόνο όταν παλέψει μαζικά, συνειδητοποιημένα και μαχητικά. Το ΠΑΜΕ, όμως, αυτό δεν το θέλει. Αυτό αποδεικνύεται μέσα από την πρακτική του τα τελευταία χρόνια της κρίσης, όταν ο λαός έβγαινε μαζικά στους δρόμους. Τότε το ΠΑΜΕ τα έδινε όλα για να ηττηθούν οι αγώνες.
Να θυμηθούμε τις τόσες απεργίες που αποφάσισε η ΓΣΕΕ και στις οποίες μετείχε το ΠΑΜΕ με ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Σε τι διέφερε, πραγματικά η στάση του «ταξικού» ΠΑΜΕ;
Οι απεργίες αυτές ήταν εντελώς αναποτελεσματικές, κινητοποιήσεις κούφιας διαμαρτυρίας, που ρίχνουν τον κόσμο στην απογοήτευση και του φορτώνουν από πάνω και την ευθύνη για τα χάλια του κινήματος. Δεν είχαν καμιά προοπτική και σχέδιο, πλην των κυβερνητικών σχεδίων της αντιπολίτευσης. ΓΣΕΕ,ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ δεν στόχευαν στην επιτυχία των κινητοποιήσεων, αλλά επεδίωκαν να ελέγξουν, προς όφελος του κεφαλαίου, την οργή των εργαζομένων.
Ταυτόχρονα έχουμε και την τακτική του σόου. Με αφορμή την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, 50 περίπου μέλη του ΠΑΜΕ έκαναν κατάληψη στο Υπουργείο Εργασίας το πρωϊ της 15/10/2015. Όπως μας πληροφορεί το ΠΑΜΕ «οι εργαζόμενοι από δεκάδες σωματεία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, πραγματοποιούν κινητοποίηση…». Δηλαδή κινητοποιήθηκαν δύο περίπου εργαζόμενοι ανά σωματείο; Κι’ αυτό θεωρείται κινητοποίηση; Είναι σαφές ότι πρόκειται περί μιας καλοστημένης φιέστας και τίποτε περισσότερο. Η αστική τάξη δεν ανησυχεί με αυτά τα σόου που έγιναν και στο παρελθόν, και που δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα.
Γι’ αυτό και το MEGA δεν έχει κανένα πρόβλημα να προβάλει τέτοιες «δυναμικές κινητοποιήσεις» (Κεντρικό Δελτίο 15/10/2015) γνωρίζοντας ότι είναι διαμαρτυρίες εκτόνωσης, που δεν οδηγούν πουθενά.
Αλλά ας δούμε ορισμένες ακόμα απ’ τις επιδόσεις του ΠΑΜΕ.
Στη Χαλυβουργική, με την τακτική τους οδήγησαν την απεργία στην ήττα.
Πρώτο, γιατί συκοφάντησαν τους αλληλέγγυους και στις εκδηλώσεις στήριξης έβλεπαν προβοκάτορες και συκοφάντες.
Δεύτερο γιατί είχαν μια ηττοπαθή στάση. Το σύνθημα ότι είμαστε όλοι απολυμένοι» που ξεστόμισε τότε ο πρόεδρος του Σωματείου («Ρ» 20-01-2012) ταιριάζει σε κάποιον που κλαίει τη μοίρα του και όχι σε σωματείο εργαζόμενων που βρίσκεται σε απεργία. Επίσης με το σύνθημα «να τους εμποδίσουμε» δείχνεις ότι δεν έχεις πίστη στη νίκη, θέλεις απλώς να εμποδίσεις κάποιον, όχι όμως, και να νικήσεις.
Τρίτο δεν κλιμάκωσαν τον αγώνα. Ή μάλλον όταν μιλούσαν για κλιμάκωση, εννοούσαν τις εκλογές. Στη κοινή ανακοίνωση κάλεσμα των Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών που ελέγχονταν από το ΠΑΜΕ υπήρχε το σύνθημα «ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΡΩΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥ». («Ρ» 17-01-2012).
Στην ίδια ανακοίνωση δεν αναφέρεται τίποτα για αλληλεγγύη στους απεργούς χαλυβουργούς.
Όλη αυτή η λογική εντάσσονταν μέσα στην αντεπαναστατική πολιτική του ΚΚΕ που από το 2011 ζητούσε εκλογές στις οποίες έδινε και αποφασιστικό χαρακτήρα.
«Τώρα διάλυση της Βουλής και εκλογές, λαϊκή αντεπίθεση στην αστική εξουσία». («Ρ» 0411-2011).
Η πρόταση των εκλογών έγινε για να εκτονωθεί η λαϊκή οργή, για την αποκλιμάκωση των απεργιών που ήταν σε εξέλιξη. Το ίδιο διάστημα εκλογές ζητούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ που με την πολιτική υποταγής στο μεγάλο κεφάλαιο έκανε την μεγαλύτερη ζημιά στο απεργιακό κίνημα.
Η πολιτική του ΠΑΜΕ, μια πολιτική ταξικής συνεργασίας, μια πολιτική που εκφράζει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δεν έχει καμιά σχέση με τα συμφέροντα των εργαζόμενων.
Μπροστά στις θύελλες που έρχονται θα πρέπει να ξεσκεπάσουμε αυτή την πολιτική, να στραφούμε ενάντια σ ‘ ολόκληρο το σύστημα της αστικής πολιτικής.
Να παλέψουμε για την ανασύσταση του κόμματος της εργατικής τάξης, για ένα πρόγραμμα επαναστατικό, που θα ενσωματώνει ένα πρόγραμμα μερικών πολιτικών και οικονομικών διεκδικήσεων. ‘Ένα πρόγραμμα μερικών διεκδικήσεων που να υπερασπίζεται τα άμεσα συμφέροντα της εργατικής τάξης μέσα στον καπιταλισμό ,που να την προστατεύει από τον φυσικό και ηθικό εκφυλισμό, που να ανεβάζει τη συνειδητότητα, τη δραστηριότητα και τη μαχητικότητα ,που να οδηγεί την εργατική τάξη όχι μόνο στην κατάκτηση επιτυχιών μέσα στον καπιταλισμό αλλά και στην ένταξη αυτών των επιτυχιών στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης, της ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
