του Διονύση Μαρούδα από το antapocrisis.gr
Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε κείμενο των Β.Καλαματιανού και Γ.Αραβανή, ιστορικών στελεχών του ΚΚΕ, με το οποίο διαφοροποιούνται δημόσια από την πολιτική και τις επιλογές του κόμματος. Το κείμενο είναι αρκετά ενδιαφέρον και οι διαπιστώσεις εν πολλοίς σωστές.
Το κύριο συμπέρασμα από την τελευταία – κολασμένη – πενταετία, τουλάχιστον για όσους αναφέρονται στην Κομμουνιστική Αριστερά, είναι ακριβώς η κραυγαλέα ανεπάρκεια ως ανυπαρξία της Κομμουνιστικής Αριστεράς. Το κινηματικό ξέσπασμα του 2010-2012 αφέθηκε μόνο του, δε στηρίχτηκε, κατασπαταλήθηκε. Ο λαός βρέθηκε μόνος του απέναντι στην κρίση και τα μνημόνια. Δεν είχε στήριγμα, δεν είχε αποκούμπι, δεν είχε άλλη προοπτική.
Σε τελευταία ανάλυση, αυτή ακριβώς η πολιτική ανυπαρξία της Κομμουνιστικής Αριστεράς και ειδικά του ΚΚΕ, κύριου εκφραστή της στα χαρτιά, είναι που εξέθρεψε και πυροδότησε το “φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ”. Το κενό από την κατάρρευση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ έπρεπε να καλυφθεί. Και ελλείψει Κομμουνιστικού πολιτικού χώρου, καλύφθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ άσκησε την πλέον φιλο – ΣΥΡΙΖΑ πολιτική, δια της αποχής του από την πολιτική.
Αυτή η μεγάλη νίκη του Τσίπρα και η μεγάλη ήττα για την Κομμουνιστική Αριστερά, αν δεν αμφισβητηθεί την επόμενη περίοδο, προοιωνίζεται δεινά για τον λαό και ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση για την Κομμουνιστική Αριστερά.
Απαιτούνται πολιτικές πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση πολιτικού και κοινωνικού μετώπου στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος διεξόδου από την κρίση, για ρήξη – αποδέσμευση με ευρώ και ΕΕ, διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Με ορίζοντα τον Σοσιαλισμό.
Το γεγονός ότι στη σημερινή – καταθλιπτική συγκυρία έρχεται στη δημοσιότητα μια τέτοια πολιτική παρέμβαση, είναι ένα γεγονός που καταρχήν γεννάει αισιοδοξία. Πως κάτι είναι δυνατό να αλλάξει – κάτι είναι δυνατό να γίνει στο χώρο της αριστεράς, και ειδικά της κομμουνιστικής.
Φυσικά, είναι γνωστό ότι αρκετές διαφοροποιήσεις από το ΚΚΕ υπήρξαν κατά την τελευταία 20ετία. Γενικά χαμηλής έντασης, μικρής κλίμακας, χωρίς σημαντικά αποτελέσματα και σίγουρα δεν προκάλεσαν σοβαρή “ανησυχία” στον Περισσό. Οι πρωτοφανείς πολιτικές επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ ως τώρα δεν αμφισβητήθηκαν επί της ουσίας και με σοβαρούς όρους.
Είναι όμως η σημερινή συγκυρία τόσο επιτακτική, τόσο άμεση η ανάγκη να “μιλήσει” η Κομμουνιστική Αριστερά, να δηλώσει παρούσα με το λόγο και τα έργα της, είναι τόσο συντριπτική η πολιτική ήττα του ΚΚΕ που επιβεβαιώθηκε στις εκλογές (σε συνθήκες κατάρρευσης όλων των άλλων πολιτικών σχεδίων, να μη μπορεί να κερδίσει ούτε μια ψήφο για το δικό του…), που μας επιτρέπει να είμαστε περισσότερο αισιόδοξοι.
Αρκεί να δειχθεί η απαιτούμενη αποφασιστικότητα από το δυναμικό που με θαρραλέο τρόπο βγαίνει μπροστά και διαφοροποιείται, η απαιτούμενη επιμονή για συγκρότηση ενός δυναμικού που αναφέρεται στο ΚΚΕ, πλήρως αποκαρδιωμένου από τις επιλογές του ΚΚΕ. Με επίγνωση ότι υπάρχουν ιστορικές στιγμές που “πρέπει να κινηθείς τώρα”, ότι η αναμονή θετικότερων εξελίξεων ή όρων εντός του ΚΚΕ κάνει ζημιά, αποσυγκροτεί, σπαταλά δυνάμεις, λειτουργεί υπέρ του Περισσού και ενάντια στην αμφισβήτησή του.
Το κείμενο των Β.Καλαματιανού και Γ.Αραβανή κλείνει με το αίτημα να ανοίξει η συζήτηση για το Επαναστατικό Κόμμα στης εποχή μας. Ένα σύγχρονο επαναστατικό κόμμα, ένας κομμουνιστικός φορέας, ένα πραγματικό Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι η βασική έλλειψη και το βασικό ζητούμενο σήμερα. Αυτό ισχύει για κάποιες δεκαετίες, ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα. Απαιτείται μια διαδικασία πρωτοβουλιών για την ανασυγκρότηση, ανασύνθεση του χώρου της Κομμουνιστικής Αριστεράς.
Μια διαδικασία και συζήτηση που πρέπει να ανοίξει, έχοντας ως καταρχήν σταθερά σημεία, όλα όσα επιβεβαίωσε η ζωή με πανηγυρικό – ή τραγικό τρόπο – το τελευταίο διάστημα: ιμπεριαλισμός, εξάρτηση, αντιΕΕ, μαζική πολιτική, μέτωπα κλπ.
Η διαδικασία αυτή αφορά ένα μεγάλο φάσμα δυνάμεων και αγωνιστών, είτε μέσα ή πέριξ του ΚΚΕ, είτε μέσα ή πέριξ της ΛΑΕ, είτε σε άλλους χώρους της αριστεράς, είτε ανένταχτο αριστερό δυναμικό. Δυνάμεις και αγωνιστές, που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα ανασύνθεσης της Κομμουνιστικής Αριστεράς και, με τις ιδεολογικό – πολιτικές αποσκευές που φέρουν, επιθυμούν να συνεισφέρουν σε αυτή στο μέτρο των δυνατοτήτων τους.
