Για τον Ρώσο ψευδοκομμουνιστή ηγέτη Ζιουγκάνοφ και τα έργα του

Αγαπητοί φίλοι συναγωνιστές του Εργατικού Αγώνα

Με αφορμή το εξαιρετικό άρθρο του συντρόφου σας, που υπογράφει ως «Ο Αμετανόητος», για τα “κατορθώματα” του ψευδεπίγραφου ζιουγκανοφικού  “Κ”Κ της Ρωσίας, αυτού του κόμματος που ονειρεύεται, ανοιχτά πλέον, βυζαντινές  …λειτουργίες στην Αγιά-Σοφιά της Πόλης, σας αποστέλλω συνημμένα τα παρακάτω δικά μου κείμενα, που στάλθηκαν το 1998 και το 2003 προς την καθοδήγηση του ΚΚΕ, με αφορμή τις τότε στενότατες σχέσεις της με τον ηγέτη αυτού του κόμματος.

Άσχετα με το αν συμφωνείτε ή όχι να δημοσιευτούν αυτά τα κείμενα στην ιστοσελίδα σας, (αφού γι’ αυτό αποφασίζετε εσείς αποκλειστικά) θα σας παρακαλούσα αυτές μου τις σκέψεις να τις διαβάσετε και τουλάχιστον να τις διαβιβάσετε με πολλούς συναγωνιστικούς χαιρετισμούς στον “Αμετανόητο”. Νομίζω ότι σ’ αυτά τα κείμενα διαφαίνεται ξεκάθαρα η αιτία για τα κατορθώματα αυτά των ζιουγκανοφικών!

Και τα δυο άρθρα αποτελούν καταγγελία της ρεβιζιονιστικής γραμμής που άλωσε εδώ και δεκαετίες το διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, οδηγώντας  σε μεγάλες συμφορές την εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου.

Το πρώτο άρθρο αποτελεί μια εμπεριστατωμένη αναλυτική κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ, με αφορμή την φιλοξενία της προς τον Ρώσο ψευδοκομμουνιστή και –ουσιαστικά- εκπρόσωπο του ρωσικού ιμπεριαλισμού, Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα, το 1998. Στάλθηκε στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. Αγνοήθηκε παντελώς!

Το δεύτερο άρθρο αποτελεί, επίσης, ανοιχτή επιστολή προς την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, με αφορμή την εκλογική συντριβή του Ζιουγκάνοφ από τον Πούτιν.

Θεωρώ ότι τα ζητήματα, που πραγματεύονται αυτά τα άρθρα, παραμένουν πάντα καυτά και επίκαιρα για κάθε αγωνιστή του προοδευτικού κινήματος. Τα δίνω, λοιπόν, σήμερα στη δημοσιότητα, διευκρινίζοντας ότι και τα δύο εμπεριέχονται στη συλλογή των πολιτικών αναλύσεών μου των προηγούμενων 20 ετών, με τίτλο «ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ 1989-2009».

Νίκος Παπακωνσταντίνου

ΠΡΩΤΟ ΑΡΘΡΟ:

Ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ στην Αθήνα…

Μια πολύ διδακτική και χρήσιμη επίσκεψη!

Α. Εκλεκτή φιλοξενία στον «εκλεκτό» επισκέπτη

Η μικρή μας Ελλάδα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα κατέχει επάξια ένα επίζηλο τίτλο: είναι η πατρίδα της φιλοξενίας. Όταν μάλιστα οι ξένοι επισκέπτες μας αποτελούν «σημαίνοντα» κι «εκλεκτά» πρόσωπα της διεθνούς σκηνής, τότε βέβαια οι Έλληνες οικοδεσπότες βάζουν τα δυνατά τους, ώστε να αποδειχτούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης των σπουδαίων αυτών ανθρώπων, που μας τίμησαν με την εδώ παρουσία τους.

Εξαίρεση, φυσικά, απ’ αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορούσε να αποτελεί η φιλοξενία του διάσημου Ρώσου πολιτικού Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, ο οποίος επισκέφθηκε την Αθήνα στις 9 Δεκεμβρίου 1998 και παρέμεινε για δύο μέρες. Στην περίπτωση αυτή, μάλιστα, δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να μείνει παραπονεμένος ο διαπρεπής μουσαφίρης. Γιατί δεν είναι δα μικρό πράγμα να φιλοξενείται κάποιος στην ιστορικότερη πόλη του κόσμου από την ηγεσία του ιστορικότερου ελληνικού πολιτικού κόμματος! Πραγματικά, η ηγεσία του ΚΚΕ, ο επίτιμος πρόεδρος, Χαρίλαος Φλωράκης, και η γενική γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, Αλέκα Παπαρήγα, μαζί με κάμποσα ακόμα στελέχη του κόμματος, πρόσφεραν κάθε αρμόζουσα περιποίηση στον επιβλητικό προσκεκλημένο τους, που μας ήρθε από τις παγωμένες στέπες του Βορρά μαζί με τους τρανταχτούς πολιτικούς του τίτλους: Πρόεδρος του «Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας», Πρόεδρος της «Λαϊκοπατριωτικής Ένωσης» κ.τ.λ. κ.τ.λ. …

Ατράνταχτο τεκμήριο της έξοχης «συντροφικής» φιλοξενίας στον κύριο από τη Μόσχα αποτελεί η στάση των μέσων ενημέρωσης του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της εδώ παραμονής του. Όλες οι δραστηριότητές του, συναντήσεις και συνεντεύξεις, καλύφθηκαν πλήρως από τον «Ριζοσπάστη». Έξι ολόκληρες σελίδες της εφημερίδας, στις 10 και στις 11 του Δεκέμβρη, καταγράφουν λεπτομερέστατα τις βαρύνουσες πολιτικές τοποθετήσεις του «εκλεκτού» αυτού «συντρόφου», επί παντός του επιστητού… Δεν αμφιβάλλουμε ότι ανάλογη δημοσιογραφική κάλυψη στην επίσκεψη Ζιουγκάνοφ έγινε και από τον ραδιοτηλεοπτικό σταθμό «902», του οποίου όμως η εμβέλεια δεν φτάνει ως την πόλη μας.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, εμείς ως κομμουνιστές και ως παλιοί φίλοι του ρωσικού λαού κι όλων των λαών της πρώην ΕΣΣΔ, οφείλουμε να συγχαρούμε και δημοσίως τον «Ριζοσπάστη» και να του εκφράσουμε τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη μας, γιατί μας έδωσε ολοκληρωμένα την ευκαιρία να καταλάβουμε ποιος πραγματικά είναι, τι φρονεί και τι επιδιώκει ο κ. Ζιουγκάνοφ. Όταν μέσα από τα ίδια τα λόγια του εκλεκτού μας ξένου προβάλλει γυμνή και αφτιασίδωτη η αλήθεια, ξεσχίζοντας χάρτινα προσωπεία και απομυθοποιώντας βαρύγδουπους τίτλους και παράσημα, τότε τα συμπεράσματα που συνάγονται είναι χρήσιμα για όλους μας και πρωτίστως για τους φίλους, τους οπαδούς και τα μέλη του ΚΚΕ.

Παραμερίζοντας, λοιπόν, τις φωτογραφίες με τα απαστράπτοντα χαμόγελα των φιλοξενούντων και του φιλοξενουμένου, ας σκύψουμε πάνω στα ίδια τα κείμενα, ας δούμε την ουσία του πράγματος και, προπαντός, ας βγάλουμε διδάγματα. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, «τα γραπτά μένουν», ενώ βέβαια «γελά καλύτερα, όποιος γελά τελευταίος».

Β. Ένας «υπεύθυνος» πολιτικός …εκπρόσωπος του ρωσικού κράτους.

Γκενάντι Ζιουγκάνοφ… Το όνομά του πιθανώς να μη σημαίνει απολύτως τίποτα για την τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού, για όλους εκείνους που, πνιγμένοι στο πέλαγος των τεράστιων καθημερινών προβλημάτων και αποχαυνωμένοι από τα τηλεοπτικά σίριαλ, δεν ασχολούνται με την πολιτική και μάλιστα με τα διεθνή θέματα. Άλλωστε ο κ. Ζιουγκάνοφ δεν είναι ούτε Μπιλ Κλίντον, που …διδάσκει σαξόφωνο σε κάθε νεαρή Μόνικα που θα του «γυαλίσει» και μετά ξεπλένει τους «λεκέδες» του στο αίμα των παιδιών του Ιράκ, ούτε πρίγκιπας Κάρολος, που λέει …βρετανικά ανέκδοτα στους υπόλοιπους διεθνείς κηφήνες, για να σπάσουν την ανία της χλιδάτης ζωής τους. Δεν είναι ούτε Γκορμπατσόφ, που …διαφημίζει ζεστές πίτσες, ούτε καν Γιέλτσιν, που τρεκλίζει από το οινόπνευμα της βότκας και απλώνει το χέρι στα καλλίγραμμα …οπίσθια της ιδιαιτέρας γραμματέως του, ενώπιον της τηλεοπτικής κάμερας…

Για τους ανθρώπους, όμως, που παρακολουθούν με κάπως μεγαλύτερη προσοχή τα δελτία των ειδήσεων και που εξακολουθούν να διαβάζουν εφημερίδες, είναι σίγουρο ότι το άκουσμα του ονόματος του κ. Ζιουγκάνοφ τούς προκαλεί συνειρμικά κάποιες εντυπώσεις, έστω και συγκεχυμένες. Ιδιαιτέρως δε, όταν το όνομα αυτό συνοδεύεται από τίτλους όπως: “κομμουνιστής ηγέτης”, ηγέτης της αντιπολίτευσης στη ρωσική Δούμα (= βουλή) και τα παρόμοια.

Κάποιοι, λοιπόν, θα θεωρήσουν ότι πρόκειται για έναν αγωνιστή του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, ο οποίος δεν λύγισε από την αντεπαναστατική θύελλα της εποχής και που αντιμάχεται τον Γιέλτσιν και την καπιταλιστική παλινόρθωση. Κάποιοι άλλοι, αντίθετα, θα σκεφτούν ότι πρόκειται για ένα “δογματικό απολίθωμα του σοβιετικού παρελθόντος” · είναι εκείνοι που ποτέ τους δεν συμπάθησαν αυτό το “παρελθόν” και κυρίως το …απώτερο.

Θα υπάρξει, όμως, και μια τρίτη άποψη, κάπως διαφορετική. Η γνώμη αυτή θα διατυπωθεί από παρατηρητές λιγάκι πιο ενημερωμένους, πιο “υποψιασμένους”, αν θέλετε, για όσα συμβαίνουν στη διεθνή πολιτική: Ναι μεν, ο κ. Ζιουγκάνοφ είναι ο ηγέτης του “Κ”ΚΡΟ, όμως δεν είναι και τόσο …”φανατικός κόκκινος”, όσο είχε αρχικά πιστευτεί. Μάλλον προς το …”ροζ χρώμα” της πολιτικής παλέτας φαίνεται να κλίνουν οι προτιμήσεις του! Γιατί, ναι, βέβαια, είναι “κομμουνιστής”, “αντίπαλος” του καθεστώτος που κυριαρχεί σήμερα στη Ρωσία, όμως όσες φορές του δόθηκε η ευκαιρία, έκαμε ό,τι μπορούσε για να …στηρίξει αυτό το καθεστώς. Ως γνωστόν, τελευταία παρόμοια ευγενική χειρονομία του υπήρξε η απόφασή του να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του κ. Πριμακόφ, την οποία διόρισε ο …Γιέλτσιν. Μάλιστα στην κυβέρνηση αυτή συμμετέχουν και “κομμουνιστές” υπουργοί, συνεργάτες του κ. Ζιουγκάνοφ.

Το γεγονός αυτό συνέβη, ενώ στη Ρωσία σοβούσε η μεγαλύτερη χρηματιστηριακή και οικονομική-κοινωνική κρίση της νεότερης ιστορίας της. Μια κρίση, η οποία ήταν το νομοτελειακό αποτέλεσμα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη χώρα και της διάλυσης του σοβιετικού σοσιαλιστικού συστήματος οργάνωσης και διεύθυνσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Φυσικά, η παλινόρθωση του καπιταλισμού και η διάλυση του σοβιετικού συστήματος δεν προέκυψε το 1991 ως “κεραυνός εν αιθρία”. Πρόκειται για μια μακρόχρονη διαδικασία, τουλάχιστον τριανταπέντε χρόνων, η οποία πέρασε από διάφορες φάσεις, έλαβε, όμως, καταλυτικά γοργούς ρυθμούς στα χρόνια της γκορμπατσοφικής “περεστρόικα” και τελικά επισφραγίστηκε με την πραξικοπηματική επιβολή του Γιέλτσιν και τη διάλυση του σοβιετικού κράτους.

Ενώ, λοιπόν, ο κ. Ζιουγκάνοφ, στο όνομα του …σοσιαλισμού, διακήρυσσε ότι “αντιμάχεται” τον εκφυλισμένο αλκοολικό πραξικοπηματία που φώλιασε στο Κρεμλίνο, εκείνη την ώρα που όλα έδειχναν ότι ο Γιέλτσιν βουλιάζει μέσα στην κατακραυγή ενός ολόκληρου λαού, του έριξε …”σωσίβιο”: τη συμμετοχή του “Κ”ΚΡΟ στην κυβέρνηση Πριμακόφ! Έτσι, ο Γιέλτσιν εξακολουθεί να μεθοκοπάει στη …φωλιά του και η κοινωνικοοικονομική του πολιτική συνεχίζεται, με τις ευλογίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που άλλωστε την εμπνεύστηκε…

Σύμπασα η νέα αστική τάξη της Ρωσίας προσπαθεί τώρα να επιδιορθώσει το ρημαδιασμένο οικοδόμημά της, που λίγο έλειψε να γίνει …κουρνιαχτός από τις σεισμικές δονήσεις της κρίσης. Παντού στη χώρα βασιλεύει η πείνα, η αρρώστια, η πορνεία, το έγκλημα, η κοινωνική σήψη, ο ίδιος ο θάνατος, σε αγαστή “ειρηνική συνύπαρξη” με την πολυτέλεια και την κραιπάλη μιας ολιγάριθμης δράκας ανθρωποειδών που συσσωρεύουν κεφάλαιο από το αίμα, τον ιδρώτα και το δάκρυ του πονεμένου Λαού…

Εγγυητής για μια “επιτυχή επιδιόρθωση” και “ομαλή πορεία” αυτού του συστήματος εμφανίζεται σήμερα μπροστά στη ρωσική αστική τάξη ο “εκλεκτός” φιλοξενούμενος των ηγετών του ΚΚΕ, ο κ. Ζιουγκάνοφ. Αυτόν ακριβώς το ρόλο του ο “κόκκινος” βαστάζος αυτού του σύγχρονου “Κράτους του Ζόφου” τον επιβεβαίωσε πανηγυρικά με τις πολιτικές του δηλώσεις στην Ελλάδα, αποδεικνύοντας ότι δεν αποτελούν όλα αυτά φαντασιώσεις καχύποπτων …δογματικών στοιχείων. Άλλωστε, όλη η πολιτική συμπεριφορά του, κατά τη διήμερη επίσκεψή του, σε τίποτα δεν θύμιζε “κόκκινη” αντιπολίτευση. Αντίθετα, ο κ. Ζιουγκάνοφ στην Αθήνα κινήθηκε καθαρά σαν “υπεύθυνος” κυβερνητικός και κρατικός παράγοντας, σαν εκπρόσωπος της ρωσικής άρχουσας τάξης, ο οποίος απλώς διεκδικεί ένα ακόμη πιο “υπεύθυνο” πόστο: να γίνει διαχειριστής και της Προεδρικής Εξουσίας, να γίνει ένας “καλός και χρήσιμος” Γιέλτσιν στη θέση του ξοφλημένου και άχρηστου, πλέον, μεθύστακα!

“Το εφτάχρονο πείραμα που έκανε στη χώρα μας ο κ. Γιέλτσιν κι η κομπανία του τέλειωσε με τραγωδία για τη χώρα μας. Η παραγωγή στη χώρα έχει πέσει κάτω από το μισό, η οικονομική κατάσταση είναι τραγική, οι άνεργοι έχουν φτάσει τα 20 εκατομμύρια, τη στιγμή που πριν μερικά χρόνια δεν υπήρχε κανένας άνεργος.” (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 6)

Αυτά δηλώνει γεμάτος δικαιολογημένη αγανάκτηση ο κ. Ζιουγκάνοφ, για να σπεύσει, όμως, αμέσως να υποστηρίξει την κυβέρνηση Πριμακόφ, την οποία διόρισε και ελέγχει ο Γιέλτσιν και η κομπανία του. Η κυβέρνηση αυτή δεν φαίνεται να φέρει καμιά ευθύνη για το ζοφερό παρόν της Ρωσίας. Λες και προέκυψε “εκ του μη όντος”. Το γεγονός ότι ο κ. Πριμακόφ ήταν και πριν υπουργός του Γιέλτσιν και εκλεκτό στέλεχος της …κομπανίας, το γεγονός ότι πολλά, εξίσου “εκλεκτά” στελέχη αυτής της …τραγικής συντροφιάς των …άτυχων πειραματιστών ήταν και παραμένουν υπουργοί, ο κ. Ζιουγκάνοφ απλώς το …αντιπαρέρχεται. Μόνο καλά λόγια έχει να μας πει για τον κ. Πριμακόφ:

“Ο κ. Πριμακόφ είναι ένας πολύ έξυπνος και ταλαντούχος άνθρωπος, έχει δουλέψει και ως δημοσιογράφος, αλλά και στο υπουργείο Εξωτερικών και στην αντικατασκοπία, κι αυτό είναι ένα στοιχείο που μιλάει από μόνο του” (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7), αποφαίνεται με θαυμασμό για τον …συνέταιρό του ο “κόκκινος” ηγέτης.

“Γι’ αυτό η θέση μας απέναντι στη νέα κυβέρνηση Πριμακόφ είναι ξεκάθαρη. Θα υποστηρίξουμε μ’ όλες μας τις δυνάμεις ό,τι είναι υπέρ της χώρας και του λαού και θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατό, για να μην επιτρέψουμε τη διολίσθηση στην παλιά πολιτική που ακολουθούνταν ως τώρα” (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7).

Δηλαδή, να που προέκυψε …φιλολαϊκή κυβέρνηση ή, εν πάση περιπτώσει, ικανή να εργαστεί υπέρ του …εργαζόμενου ρωσικού λαού! Πολύ όμορφο παραμυθάκι για τις κρύες νύχτες του ελληνικού χειμώνα. Όμως, για τα φοβερά δόντια του ρωσικού χειμώνα το παραμυθάκι αυτό παραείναι κάλπικο, επομένως και ανίκανο να τα …σπάσει, δηλαδή να αλλάξει τη ζοφερή αντιλαϊκή πραγματικότητα.

Και ξέρετε γιατί; Μα ακριβώς διότι η κυβέρνηση Πριμακόφ υπάρχει με σκοπό να στηρίξει και να σταθεροποιήσει την καπιταλιστική παλινόρθωση στη Ρωσία, δίνοντάς της, συνάμα, ένα πιο ευπαρουσίαστο πρόσωπο, μπας και της εξασφαλίσει λαϊκό έρεισμα. Στον διπλό αυτό στόχο, όμως, βρίσκεται και το αδύνατο σημείο της κυβέρνησης! Για να σταθεροποιήσει τον ρωσικό καπιταλισμό, η κυβέρνηση του κ. Πριμακόφ είναι υποχρεωμένη “να πάρει μια σειρά σύνθετες και όχι δημοφιλείς αποφάσεις…” (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7), όπως ακριβώς το γνωρίζει καλά και το παραδέχεται ανοιχτά ο φιλοξενούμενος του Χαρίλαου Φλωράκη και της Αλέκας Παπαρήγα!

Και όχι μόνο το παραδέχεται, αλλά προβληματίζεται συγχρόνως ο ”σύντροφος” Ζιουγκάνοφ για το πώς θα γίνουν πράξη αυτές οι τόσο …ευεργετικές για το λαό, αντιδημοφιλείς, όμως, κυβερνητικές αποφάσεις   “χωρίς την υποστήριξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης” (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7).   Πράγματι, αυτή είναι μια σοβαρότατη αδυναμία της κυβέρνησης Πριμακόφ, που -μαζί με τη βαριά σκιά του Γιέλτσιν και τη γενική διάλυση- εμποδίζει την υλοποίηση της πολιτικής της.

Πόσο δίκαιο έχει ο “ρεαλιστής και υπεύθυνος” αυτός “κομμουνιστής ηγέτης”! Πόσο φοβερό είναι, μα την αλήθεια, να παλεύεις με νύχια και με δόντια, για να επιβάλεις διαρκή λιτότητα σ’ έναν ήδη εξαθλιωμένο λαό, για να τον πείσεις ότι η ανεργία και η πείνα που φέρνει η ιδιωτικοποίηση και το κλείσιμο των εργοστασίων, η διάλυση των αγροτικών συνεταιρισμών κ.τ.ο. είναι προς …όφελος των συμφερόντων του! Και πόσο καθυστερημένοι είναι, στ’ αλήθεια, αυτοί οι ιδιοκτήτες των -ήδη ιδιωτικοποιημένων- ρωσικών ΜΜΕ! Μα δεν βλέπουν ότι η κυβέρνηση Πριμακόφ-Ζιουγκάνοφ φροντίζει για το κοινό ταξικό συμφέρον όλων των αστών ; Πώς τολμούν να βάζουν υπεράνω του κοινού αυτού καπιταλιστικού συμφέροντος τα προσωπικά τους μικροσυμφέροντα ; Είναι να μην απορεί με την ανωριμότητα και την ανευθυνότητα του κάθε φαταούλα ο “υπεύθυνος ηγέτης” του “Κ”ΚΡΟ;;!!

Ελπίζουμε, πάντως, μετά το γυρισμό του στη Μόσχα να δώσει σ’ αυτούς τους ηλίθιους ένα καλό μάθημα για το θαυμαστό παράδειγμα των ελληνικών αστικών ΜΜΕ, που “μ’ ένα σώμα, μια ψυχή” υποστηρίζουν με πάθος, υπεράνω όλων, την ένταξη της Ελλάδας στην “Οικονομική Νομισματική Ένωση”(ΟΝΕ), δηλαδή το ύψιστο συμφέρον σύμπασας της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας. Αν και, όπως φαίνεται, οι Ρώσοι “Τεγόπουλοι”, “Λαμπράκηδες”, “Μπομπολαίοι” και σία πρέπει ακόμα “να φάνε πολλά καρβέλια” μέχρι να …ενηλικιωθούν και να ωριμάσουν!

Όμως, και ο “κόκκινος” υπηρέτης της ρωσικής αστικής τάξης θα μοχθήσει για πολύ ακόμα μέσα στον κυκεώνα των εκρηκτικών ρωσικών αντιθέσεων, έως ότου τα καταφέρει να γίνει …Γιέλτσιν. Ως τότε θα δίνει καθημερινά εξετάσεις στα αφεντικά του, θα διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας και, ευρισκόμενος στο εξωτερικό, θα ενεργεί “ως κρατικός παράγοντας της χώρας του”, όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί και ο “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ” (10/12/1998, σελίδα 7), μέσα στο γενικότερο ενθουσιασμό του για τον “εκλεκτό” φιλοξενούμενό του.

Τι να γίνει, όμως ; Δύσκολοι οι καιροί για επίδοξους …”τσάρους”. Βλέπετε, έχουν μαζευτεί τόσοι πολλοί!

“Σήμερα στη Ρωσία αυτοί που θέλουν να γίνουν πρόεδροι έχουν ήδη κάνει μια πολύ μεγάλη ουρά. Κι εμένα δεν μου αρέσει να κάθομαι σε τέτοιες πολύ μεγάλες ουρές.” ((Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7))

Αυτό παρατηρεί με πίκρα, αλλά και με αποφασιστικότητα ο κ. Ζιουγκάνοφ. Και καθώς γνωρίζει καλά ότι τυχόν αποτυχία της κυβέρνησης Πριμακόφ (που είναι το τελευταίο πολιτικό αποκούμπι της άρχουσας τάξης) να σταθεροποιήσει τον ρωσικό καπιταλισμό και να αναβαθμίσει τη θέση του στον κόσμο, θα σημάνει και προσωπική καταστροφή για τον ίδιο, γιατί “τότε η επόμενη κυβέρνηση της Ρωσίας θ’ αποτελείται κυρίως από στρατιωτικούς” ((Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7)), δηλαδή θα έρθει η …χούντα των στρατηγών και οι προεδρικές προσδοκίες του θα πάνε στράφι, ο κ. Ζιουγκάνοφ τρέχει και δεν φτάνει!

Τρέξτε, λοιπόν, αγαπητέ “σύντροφε”! Όσο πιο πολλούς καταφέρετε να πείσετε για τις ευγενείς, άδολες και φιλολαϊκές προθέσεις σας, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχετε να ξεφύγετε, κάποτε, από κείνη την καταραμένη …”ουρά” που τόσο αντιπαθείτε!

Υψηλός, υπεύθυνος και “λαϊκοπατριωτικός” ο σκοπός σας! …

Γ. Αντιλήψεις και στόχοι ενός “κομμουνιστή” ηγέτη για την οικονομία.

Από τις αρχές ακόμα του 20ου αιώνα ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν, αναλύοντας την πολιτική πραγματικότητα του καπιταλιστικού κόσμου, διατύπωσε το συμπέρασμα ότι η πολιτική είναι συμπύκνωση της οικονομίας. Προσπαθώντας, λοιπόν, και εμείς να διαπιστώσουμε σε ποια πραγματική βάση στηρίζονται οι πολιτικές θέσεις του κ. Ζιουγκάνοφ, πρέπει αναγκαστικά να μελετήσουμε τις αντιλήψεις του για την οικονομία. Άλλωστε, σ’ αυτές τις αντιλήψεις βασίζονται και οι οικονομικοί στόχοι, τους οποίους ο κ. Ζιουγκάνοφ θέτει στην κυβέρνηση Πριμακόφ και σε μια μελλοντική Προεδρική εξουσία του ίδιου του εαυτού του, ίσως λιγάκι πιο …”κόκκινη” από τη σημερινή. Απ’ αυτές, εξ άλλου, τις απόψεις του μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε και το τι είδους “σοσιαλισμό” επαγγέλλεται ο κύριος αυτός και το “κομμουνιστικό” κόμμα του οποίου ηγείται στη σύγχρονη Ρωσία.

Οι σχετικές τοποθετήσεις του κ. Ζιουγκάνοφ, κατά την παραμονή του στην Ελλάδα, είναι πολύ κατατοπιστικές. Πιστεύει ότι στη Ρωσία πρέπει να δημιουργηθούν όλες οι πολιτικές προϋποθέσεις, ώστε να λειτουργήσουν απερίσπαστοι οι αγοραίοι “οικονομικοί νόμοι” του κεφαλαίου. Σκοπός του είναι να προχωρήσει αποφασιστικά η συσσώρευση του κεφαλαίου από τη ρωσική αστική τάξη, να επιστρέψουν ξανά οι επενδυτές από το εξωτερικό, οι οποίοι απέσυραν τα κεφάλαιά τους από τη Ρωσία, λόγω της κρίσης και της πολιτικής αστάθειας, να έρθουν και νέοι ομόλογοί τους, και -επιτέλους- το καπιταλιστικό σύστημα στη Ρωσία να βρει το δρόμο του. Κατηγορεί, λοιπόν, τον Γιέλτσιν, γιατί η εποχή του “ολοκληρώθηκε με πλήρη κατάρρευση των χρηματιστικών δομών της χώρας.” (Ριζοσπάστης 10/12/998, σελίδα 7). Όποιος, βέβαια, γνωρίζει ότι στην ΕΣΣΔ και στα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, (1917-1956), αλλά και στα χρόνια των ρεβιζιονιστών ηγετών (από το 1956 κι ως την εποχή της “περεστρόικα”), δεν υπήρχαν “χρηματιστικές δομές”, γιατί απλώς δεν υπήρχε ούτε χρηματιστήριο, ούτε “ελεύθερα” κερδοσκοπικά παιχνίδια με τις μετοχές των επιχειρήσεων και τις διακυμάνσεις του συναλλάγματος, θα απορήσει, προς στιγμήν, με τις διαπιστώσεις αυτές του κ. Ζιουγκάνοφ.

Δεν θ’ αργήσει, όμως, να καταλάβει ότι ο “κομμουνιστής” ηγέτης μέμφεται τον τωρινό πρόεδρο της χώρας, ακριβώς γιατί δεν κατάφερε να στήσει τέτοιες “χρηματιστικές δομές” πάνω σε μια …σταθερή βάση! Βλέπετε, ο Γιέλτσιν βιάστηκε πάρα πολύ και “έκανε του κεφαλιού του”. Δεν άφησε την ηγεσία της “περεστρόικα” να προχωρήσει μεθοδικά τη σταδιακή πλήρη προσαρμογή της χώρας στην “οικονομία της αγοράς”.

Όμως, κι αυτοί οι “ατίθασοι” αγοραίοι “νόμοι” δεν μας έκαναν τη χάρη να λειτουργήσουν συνετά και λελογισμένα. Όρμησαν, σαν τα στοιχειά του παραμυθιού μόλις άνοιξε το μπουκάλι, κι έφεραν στη χώρα τα πάνω-κάτω! Ποιος να το περίμενε, 100 χρόνια μετά το θάνατο του Καρλ Μαρξ, ότι τα φοβερά αυτά στοιχειά της “αγοράς” θα εξορμήσουν με τον ίδιο τον “πανάρχαιο” εκείνο τρόπο τους, για να φέρουν τα γνωστά, παλαιόθεν “δοκιμασμένα” αποτελέσματά τους ;

Καιρός είναι, λοιπόν, να ανασκουμπωθούμε και να προσπαθήσουμε να θέσουμε εκ νέου κάποιο πλαίσιο στην ανεξέλεγκτη δράση τους. Θα είναι ωφέλιμο για τους ίδιους τους “αγοραίους νόμους”, που, αν μείνουν εντελώς ασύδοτοι, κινδυνεύουν να …αυτοκαταστραφούν, αφού πρώτα καταστρέψουν εκατομμύρια ανθρώπους. Γιατί, ως γνωστόν, αυτοί οι αγοραίοι μπαγάσηδες είναι θεότυφλοι, ήδη από τα χρόνια του ….παππού Αριστοφάνη! Έτσι σκέπτεται ο συνετός και διορατικός κ. Ζιουγκάνοφ.

Πρέπει, επομένως, ο προϋπολογισμός της Ρωσίας να πάψει να κατευθύνει τα κεφάλαια αποκλειστικά στην κραιπάλη του Γιέλτσιν και των λοιπών αχόρταγων οπαδών της “αρπαχτής”. Πρέπει “να έχει επάρκεια (…),να προωθεί τη σύγχρονη παραγωγή(…), να δίνει τη δυνατότητα να ζει αξιοπρεπώς ο συνταξιούχος, ο ανάπηρος, το παιδί, η γυναίκα. Να εξασφαλίζει κοινωνική μέριμνα σ’ όλους, η οποία δίνει τη δυνατότητα για πρακτική επιχειρηματική δράση. Ένας τέτοιος όμως προϋπολογισμός είναι υπόθεση του μέλλοντος.”. (Ριζοσπάστης 10/12/998, σελίδα 7).    

Ω! Τι αγωνία γι αυτό το …μέλλον! Μα και τι υπέροχο κήρυγμα ενός “κομμουνιστή” ηγέτη προς την εξαθλιωμένη μάζα του λαού!

Μέσα στις πανάγαθες προθέσεις του, όμως, ο κ. Ζιουγκάνοφ βουλιάζει – ή μάλλον εμάς προσπαθεί να βουλιάξει- στο πέλαγος της αυταπάτης! (Ή, μήπως, της σκόπιμης …απάτης ;). Γιατί οι υπέροχοι πόθοι του συγκρούονται και μεταξύ τους, αλλά και με την ίδια την καπιταλιστική πραγματικότητα, ρωσική και παγκόσμια. Γιατί ο κρατικός προϋπολογισμός ενός αστικού κράτους ανέκαθεν -και με ιδιαίτερο ζήλο στις μέρες μας- επιδιώκει την αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος υπέρ των κεφαλαιοκρατών. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και στην Ελλάδα και στη σημερινή Ρωσία και παντού. Άλλωστε η “δυνατότητα για πρακτική επιχειρηματική δράση” προϋποθέτει υψηλό ποσοστό κερδοφορίας του κεφαλαίου, δηλαδή …υπερεκμετάλλευση του παιδιού, της γυναίκας, του κάθε εργαζόμενου, ακόμα και του συνταξιούχου και του ανάπηρου. Έπειτα, ο σύγχρονος καπιταλισμός στο στάδιο της τελικής παρακμής και σαπίλας, στο οποίο έχει περιέλθει, μέσα στη διαρκή κρίση υπερπαραγωγής όπου ζει, μόνο να καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις είναι ικανός, και πρωτίστως τον ίδιο τον …άνθρωπο.

Και ενώ μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Δύσης, κάτω από το φόβο του… αντιπάλου δέους και της επαπειλούμενης συντριβής, κάτω από την πίστη του ρωμαλέου εργατικού κινήματος και επιτρεπούσης της οικονομικής συγκυρίας, η αστική τάξη, για να μπορεί να συνεχίσει «ομαλά» τη συσσώρευση κεφαλαίου, παραχώρησε τη δυνατότητα μιας σχετικά αξιοπρεπούς ζωής σ’ ένα τμήμα των εργαζομένων (μέχρι και τη δεκαετία του 1980), αντίθετα ο νεόκοπος ρωσικός καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να κάνει παρόμοιες παραχωρήσεις. Ειδικά στις μέρες μας κάτι τέτοιο τού είναι εντελώς… απαγορευμένο. Πρώτα-πρώτα, γιατί η ρεβιζιονιστική νομενκλατούρα στα τελευταία 30 χρόνια της ΕΣΣΔ κατασπατάλησε το συσσωρευμένο απόθεμα που είχε δημιουργήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση. Πώς αλλιώς θα έβαζαν τις βάσεις, για να μετεξελιχθούν σε καπιταλιστές, οι πραξικοπηματίες του 20^ου συνεδρίου; Μήπως αυτοί οι ίδιοι και οι απόγονοί τους δεν είναι οι σημερινοί κεφαλαιοκράτες, που ο κ. Ζιουγκάνοφ τόσο καλά εκπροσωπεί; Έπειτα, γιατί αυτή η νεόκοπη αστική τάξη βρίσκεται στα πρώτα στάδια της καθαρά «δικής της» συσσώρευσης κεφαλαίου. Η μόνη, επομένως, «παραχώρηση» που θα μπορούσε, ίσως, να κάνει στο προλεταριάτο και στον εργαζόμενο ρωσικό λαό είναι να… πληρώνει σε… τακτά χρονικά διαστήματα τους πενιχρούς μισθούς και τις συντάξεις πείνας.

Μήπως την ίδια αγριότητα με τους σημερινούς Ρώσους συναδέλφους τους δεν έδειξαν και οι κεφαλαιοκράτες της Δύσης στους… αιώνες της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου τους, όταν γεμάτοι απληστία ξέσκισαν τις σάρκες και, κυριολεκτικά, ήπιαν το αίμα του νεαρού προλεταριάτου των χωρών τους και των αποικιών; Ο «κομμουνιστής» ηγέτης κ. Ζιουγκάνοφ πρέπει επειγόντως να κάνει επανάληψη στον Α’ τόμο του «Κεφαλαίου»!

Λέτε, όμως, να έχει πράγματι υποστεί τέτοια απώλεια μνήμης; Όχι, βέβαια! Απλώς, ο άνθρωπος αυτός φροντίζει επειγόντως να «συμμαζευτεί» κάπως η κατάσταση και, παράλληλα, επιδιώκει να σπείρει αυταπάτες και σύγχυση στο ρωσικό λαό∙ έναν λαό που από παράδοση είχε συνηθίσει να απολαμβάνει σημαντικότατες κοινωνικές παροχές , εγγυημένες από το σοβιετικό κράτος (εργασία, δωρεάν παιδεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εγγυημένη σύνταξη, διακοπές για όλους κλπ.).

Το ίδιο ακριβώς επιδιώκει ο κ. Ζιουγκάνοφ με τις θέσεις του για όλα τα οικονομικά ζητήματα. Στο μέγα θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη ρωσική κεφαλαιοκρατία, ο «κομμουνιστής» ηγέτης παρατηρεί:

«Αυτή η ιδιωτικοποίηση που έκαναν ο Γιέλτσιν και ο Τσουμπάις δεν είναι ιδιωτικοποίηση∙ πρόκειται για φανερή ληστεία. Για παράδειγμα… επιχειρήσεις αξίας 200 εκατομμυρίων δολαρίων πουλήθηκαν μόνο στο 3% της αξίας τους.»(Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7)

Το σοβαρότατο αυτό ζήτημα, το οποίο «καίει» τους Ρώσους εργάτες (γιατί χάνουν τα εργατικά τους δικαιώματα και, συχνά το ίδιο το ψωμί τους) είναι αρκετά πρόσφορο για… δημαγωγία από τους διάφορους Ζιουγκάνοφ, οιουδήποτε χρώματος, και στη Ρωσία και σ’ όλο τον κόσμο. Γι’ αυτούς τους κυρίους το θέμα δεν είναι αυτές καθαυτές οι ιδιωτικοποιήσεις ούτε, πολύ περισσότερο, η παρεμπόδισή τους, αλλά μόνον οι… όροι του κάθε ξεπουλήματος. Έτσι, όλοι οι «αντιπολιτευόμενοι» αστοί, σ’ όλο τον κόσμο κατακρίνουν τις κυβερνήσεις που… ξεπουλάνε ότι: «αυτό δεν έχει να κάνει τίποτα με την πραγματική ιδιωτικοποίηση. Πρόκειται για κοινή παραβίαση του νόμου!».(Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7).   Όπως ακριβώς το δηλώνει και ο κ. Ζιουγκάνοφ.

Και καλά, το καταλαβαίνουμε, όταν αντιμετωπίζει έτσι τα ανάλογα ζητήματα κάποιος «πράσινος» της «εσωκομματικής αντιπολίτευσης» ή ο Κωστάκης ο Καραμανλής, άντε κι ο Νικολάκης ο Κωνσταντόπουλος. Να διαλαλεί, όμως, την αξία της «πραγματικής ιδιωτικοποίησης», και μάλιστα από τις στήλες του… «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ», ένας… «απόγονος» των Μπολσεβίκων, ένας κοτζάμ Πρόεδρος, του «Κ»ΚΡΟ, αυτό πια μας φαίνεται εντελώς ακατανόητο! Εκτός κι αν, βεβαίως, ο κ. Πρόεδρος δεν διαφέρει και τόσο πολύ στις αρχές και στις επιδιώξεις του από τους… άλλους κυρίους, που προαναφέραμε. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον κύριο Ζιουγκάνοφ, τον οπαδό της «καλής και νόμιμης» ιδιωτικοποίησης, όπου τουλάχιστον η… ληστεία δεν είναι και τόσο… φανερή.

Προπάντων, όμως, η σταθερότητα της κοινωνίας! Προπάντων η διατήρηση του σημερινού «κράτους του νόμου», το οποίον –έστω και… παρανόμως- κατέστησε… νόμιμον το… πλιάτσικο! Όλα κι όλα! Ο κ. Ζιουγκάνοφ σε καμιά περίπτωση δεν θα επιδιώξει ν’ ανατρέψει ένα τέτοιο κράτος, ένα τέτοιο καθεστώς που ξεπούλησε τη Ρωσία. Ο κ. αυτός δεν είναι… κεφαλαιοκράτης, δεν ανήκει, δηλαδή, σ’ εκείνη την τάξη ανθρώπων, που η δικτατορική εξουσία τους πάνω στην κοινωνία ποδοπατά τους νόμους, όταν πια δεν τους γουστάρει. Όχι βέβαια! Ο κ. Ζιουγκάνοφ είναι… «κομμουνιστής», δηλαδή «ρεαλιστής» πολιτικός που σέβεται τους καπιταλιστικούς νόμους. Και, βεβαίως, ως… «κομμουνιστής» αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την… προλεταριακή επανάσταση και άλλα τέτοια πολύ επικίνδυνα πράγματα!

«Καταλαβαίνουμε ότι, αν γίνει προσπάθεια σήμερα να παρθούν αυτά πίσω (δηλ. τα κλεμμένα εργοστάσια), θα αρχίσουν οι πυροβολισμοί από τη μια άκρη της Ρωσίας ως την άλλη. Γι’ αυτό εμείς θα εφαρμόσουμε μέτρα ανάλογα: εκεί που δουλεύουν αυτές οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, θα τις βοηθήσουμε, εκεί που αυτές έχουν σταματήσει, θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, και εκεί που αυτές οι επιχειρήσεις έχουν ουσιαστικά κλαπεί και είναι στα χέρια εγκληματικών στοιχείων, θα πρέπει πια να πάρει τις υποθέσεις αυτές στα χέρια της η δικαιοσύνη.»(Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7)

Ο κ. Ζιουγκάνοφ τέλειωσε το παραμύθι του, υποκλίθηκε στη… «νομιμότητα» κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

Ω! θεϊκέ νόμε, βάλε το χεράκι σου και σώσε μας!

Όμως, οι Ρώσοι προλετάριοι, αργά ή γρήγορα, θα συνειδητοποιήσουν ότι πραγματικοί αφεντάδες της εργατικής τους δύναμης, της γης και των εργοστασίων θα ξαναγίνουν μόνον τότε που, καλά οργανωμένοι σε ένα νέο μπολσεβίκικο κόμμα, με αιχμή τα σοβιέτ του 21^ου αιώνα, θα επαναστατήσουν και θ’ αρχίσουν το… τουφεκίδι απ’ άκρη σ’ άκρη της Ρωσίας, τσακίζοντας όλα τα παράσιτα που σήμερα τους απομυζούν. Μόνο τότε ο ύψιστος νόμος, το δίκαιο του εργαζόμενου ανθρώπου θα διαλύσει τη σαπίλα. Μόνο έτσι θα θεμελιωθεί ξανά μια αληθινά σοσιαλιστική κοινωνία, που μοναδικός της στόχος θα είναι η εξυπηρέτηση όλων των υλικών και πνευματικών αναγκών του εργαζόμενου Λαού. Η πείρα του ρωσικού προλεταριάτου στα ζητήματα αυτά είναι τεράστια.

Όσο για τον φιλοξενούμενό μας, τον κ. Ζιουγκάνοφ, αυτός μέχρι τότε θα ’χει σπάσει το κούτελό του κάνοντας υποκλίσεις στους καπιταλιστές όλης της υδρογείου. Θα σπεύδει να τους υπενθυμίσει ότι κάποτε: «η Σοβιετική Ένωση συνεργαζόταν με τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της Γης και είχε δημιουργήσει συνθήκες για να μπορούν κι αυτοί να δουλεύουν.»(Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7)    Θα υπερθεματίζει στις απαιτήσεις τους να «δημιουργηθεί ένα σύστημα κατανοητό και σταθερό» (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7),ώστε να… επιστρέψουν στη Ρωσία. Θα ξελαρυγγιάζεται να «μας» πείσει, ότι είναι γνώστης και οπαδός του… «οικονομικού θαύματος της Ιαπωνίας, αλλά και της… «κομμουνιστικής Κίνας», στην οποία «οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσμου έχουν τον τελευταίο καιρό επενδύσει πάνω από 200 δισεκατομμύρια δολάρια». (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7).  

Οι συνειδητοί εργάτες, όμως, στη Ρωσία και σ’ όλο τον κόσμο δεν ξεχνούν ότι, πράγματι, όταν η νεαρή και αδύναμη τότε ΕΣΣΔ αναγκάστηκε να κάνει εκχωρήσεις στο ξένο κεφάλαιο, το έκανε σχεδιασμένα και για σύντομο χρονικό διάστημα, έως ότου η σοβιετική σοσιαλιστική βιομηχανία αρχίσει να συσσωρεύει αξιόλογο εσωτερικό απόθεμα, και πάντοτε με τον απαράβατο όρο του κρατικού μονοπωλίου στο εξωτερικό εμπόριο. Θυμούνται, επίσης, ότι στα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης οι εμπορικές συμφωνίες με τους ξένους καπιταλιστές κλείνονταν μόνο «επί τη βάσει του αμοιβαίου οφέλους», αποκλειστικά από το σοσιαλιστικό κράτος. Δεν ξεχνούν ότι ακόμα και οι ρεβιζιονιστές, που μετά το 1960 άρχισαν να ξαναμπάζουν το ξένο κεφάλαιο στην ΕΣΣΔ, το έκαναν με… το σταγονόμετρο! Και, φυσικά, είδαν με τα ίδια τους τα μάτια ότι μόλις ο Γκορμπατσόφ κι ο Γιέλτσιν άνοιξαν διάπλατα τις πύλες στο ξένο κεφάλαιο, αυτό καταλήστεψε και διέλυσε τη χώρα.

Επίσης, οι Ρώσοι εργάτες ξέρουν καλά ότι το οικονομικό «θαύμα» της Ιαπωνίας και κάτι άλλα παρόμοια στη Ανατολική Ασία, πριν λίγες μόλις μέρες, έφαγαν σβουριχτή κατραπακιά από την κρίση και είτε είναι ετοιμόρροπα είτε ήδη… κατέρρευσαν.

Και επειδή οι Ρώσοι εργάτες ήταν πάντα αληθινοί διεθνιστές, δεν λησμονούν τα ταξικά τους αδέρφια, τους εργάτες και τους αγρότες της μεγάλης Κίνας, που στενάζουν κάτω από ένα στυγνό καθεστώς καπιταλιστικής παλινόρθωσης, ένα καθεστώς που με την πιο απροκάλυπτη πολιτική βία –αν και με «κόκκινη», προς το παρόν μάσκα- στηρίζει την καπιταλιστική εκμετάλλευση πάνω στο σβέρκο δισεκατομμυρίων περήφανων ανθρώπων.

Άλλωστε, οι Κινέζοι… Ζιουγκάνοφ είναι επιστήθιοι φίλοι του κυρίου Γιέλτσιν κι όλης της… κομπανίας.

Τι να γίνει όμως; Βλέπετε, ιστορική αποστολή των εργατών σ’ όλο τον κόσμο είναι η νίκη του αληθινού κομμουνισμού, ενώ των διαφόρων… Ζιουγκάνοφ είναι, αντίθετα, η διατήρηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο!

Έκαστος εφ’ ω ετάχθη…

Δ. Το ιδεολογικό πορτρέτο του μουσαφίρη

Ένας πολιτικός ηγέτης, ο οποίος αποβλέπει στη σταθεροποίηση και την περαιτέρω «απρόσκοπτη λειτουργία του καπιταλισμού στη χώρα του, φυσικό είναι να διακρίνεται από ιδεολογικοπολιτικές πεποιθήσεις ολότελα άσχετες και αντίθετες με τον Μαρξισμό-Λενινισμό. Αυτό συμβαίνει ακόμα καις στις περιπτώσεις εκείνες που ο πολιτικός αυτός, για λόγους δημαγωγίας, παριστάνει τον «αριστερό» ή και τον… «κομμουνιστή», υποδυόμενος με περισσή υποκρισία τον οπαδό του… Μαρξισμού. Τέτοιοι «κομμουνιστές», δυστυχώς, αφθονούν στην αποχή μας, έστω κι αν πολλοί απ’ αυτούς μετά το 1989-1991 διάλεξαν για συμπλήρωμα του «τίτλου» τους το επίρρημα «πρώην». Ζωντανή απόδειξη των ισχυρισμών μας αποτελεί ο εκλεκτός αυτός φιλοξενούμενος της ηγεσίας του ΚΚΕ, για τον οποίο μιλάμε, ο κ. Ζιουγκάνοφ, ένας πολιτικός που ουδέποτε αποποιήθηκε το «κόκκινο» προσωπείο του.

Οι ιδεολογικές του απόψεις είναι χαρακτηριστικότατες: «Πίσω από τις ιδέες του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού βρίσκονται οι πιο βαθιές αξίες που έχει επεξεργαστεί η ανθρωπότητα: οι αξίες της συλλογικής δράσης, οι αξίες του ανθρωπισμού.» (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 8). Αυτό δηλώνει μεγαλόφωνα ο «κόκκινος» Γκενάντι, σκορπώντας ρίγη συγκινήσεως στο ακροατήριό του∙ ένα ακροατήριο που, όπως φαίνεται στις σχετικές φωτογραφίες, περιλαμβάνει κάμποσους ανθρώπους οι οποίοι έχουν παλέψει και έχουν υποφέρει τα πάνδεινα γι’ αυτά τα ιδεώδη. Αμέσως, όμως, ο κ. Ζιουγκάνοφ σπεύδει να τους μετριάσει τον… ενθουσιασμό: «Αυτές οι ιδέες βρίσκονται στην πράξη και στα θεμέλια των μεγαλύτερων θρησκειών.» (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 8)! Το προσωπείο αρχίζει να σκίζεται κι απ’ αυτή του την πλευρά. Ώστε, λοιπόν, ο «κομμουνισμός» του κ. Ζιουγκάνοφ σημαδεύει την… πορεία των θρησκειών! Ώστε οι… θρησκείες κάνουν πράξη τον… κομμουνισμό!! Και όταν λέει «οι θρησκείες», ο κύριος αυτός προφανώς έχει στο νου του, πρώτα απ’ όλα, τη χριστιανική θρησκεία και ειδικότερα το ορθόδοξο δόγμα στη ρωσική παραλλαγή του.

Αυτή και μόνο η δήλωση είναι αρκετή για να αποδείξει πόση σχέση έχει ο κ. Ζιουγκάνοφ με τον επιστημονικό κομμουνισμό του Μαρξ και του Λένιν. Γιατί, όταν υποβιβάζεις τις ιδέες του επιστημονικού κομμουνισμού, εξισώνοντάς τες με αντιεπιστημονικές ιδεοληψίες μεταφυσικού χαρακτήρα, δεν μπορείς να είσαι μαρξιστής-λενινιστής. Γιατί η ταύτιση της μαρξιστικής επιστήμης (που γκρεμίζει είδωλα, φετίχ και προκαταλήψεις, φανερώνοντας την αλήθεια στις πραγματικές, γήινες διαστάσεις της) με τα παπαδίστικα κηρύγματα, τα οποία αποσκοπούν στη διαιώνιση της αμάθειας και των πανάρχαιων φαντασιώσεων, τι άλλο δείχνει παρά άρνηση αυτής της επιστήμης; Γιατί κάθε παραλληλισμός μιας αστήριχτης δοξασίας που απομακρύνει τους εργαζόμενους από την ταξική πάλη (καθώς τους αποκοιμίζει με το όνειρο του ανύπαρκτου μεταφυσικού παράδεισου), προς το διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό, ο οποίος είναι το απαύγασμα όλων των επιστημών και δείχνει στους εργαζόμενους το μόνο σίγουρο δρόμο για ν’ αλλάξουν τον κόσμο, σημαίνει διαζύγιο με τον μαρξισμό-λενινισμό, αν ποτέ είχες σχέση μαζί του…

Εκτός των άλλων, όμως, ο κ. Ζιουγκάνοφ παρουσιάζεται και εντελώς …ανιστόρητος. Διότι, κι αν ακόμα είναι σωστό ότι ο πρωτόγονος χριστιανισμός εξέφραζε για τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες μιαν αντίληψη κομμουνισμού στην κατανάλωση των αγαθών (που σύντομα αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσε να έχει διάρκεια, γιατί δεν αφορούσε και στην παραγωγή των αγαθών), ωστόσο η ιστορία του χριστιανισμού ως κρατικής θρησκείας (από τον 4^ο αιώνα της νέας χρονολογίας) φανερώνει ότι η θρησκεία αυτή στήριξε και στηρίζει όλα, ανεξαίρετα τα αντιλαϊκά, σκοταδιστικά καθεστώτα. Παρόμοια αντιδραστική πορεία έχουν όλες οι κρατικές θρησκείες, με πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, επίσης, τον μουσουλμανισμό.

Εκείνο, όμως, το παράδειγμα, που ποτέ δε θα ’πρεπε να ξεχνά ο κ. Ζιουγκάνοφ, είναι της ίδιας της ρωσικής ορθόδοξης εκκλησίας: της αντιδραστικότατης αυτής οργάνωσης, που υπήρξε ο σκληρότερος ιδεολογικός εκφραστής της τσαρικής απολυταρχίας. Μιας εκκλησίας που είναι ανακατεμένη σε αναρίθμητα εγκλήματα και σε γενοκτονίες εναντίον των αλλόδοξων λαών της Ρωσίας, αλλά και εις βάρος των πιο προοδευτικών Ρώσων αγωνιστών. Ρωσική ορθόδοξη εκκλησία: ένα παντοτινό σύμβολο της αντεπανάστασης, ένα διαρκές στήριγμα του αντικομμουνισμού!

Κι όμως, ο «κομμουνιστής» κ. Ζιουγκάνοφ επιμένει στο παραμύθι του:   «Οι Ρώσοι σ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους στηρίζονταν στη διδασκαλία του Ιησού, και αν δούμε και πάρουμε μαζί τη θρησκεία και τις αξίες του κομμουνισμού, θα δούμε ότι αυτές συμπίπτουν.» (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 6).

Τόμους ολόκληρους πολύτιμων μελετών κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι κλασικοί του Μαρξισμού-λενινισμού, για να ξεριζώσουν παρόμοιες αυταπάτες, που εντελώς καλοπροαίρετα πίστευαν οι αγράμματοι προλετάριοι και οι μουζίκοι του παλιού καιρού. Σελίδες επί σελίδων, που αποδεικνύουν ότι ο επιστημονικός σοσιαλισμός της εποχής μας δεν μπορεί να ταυτίζεται ούτε με τα πιο προωθημένα για την εποχή τους κηρύγματα που αποδόθηκαν στον Ιησού Χριστό. Γιατί ο επιστημονικός κομμουνισμός δεν βασίζεται στα ηθικά κηρύγματα, δεν πετάει στα σύννεφα των αγαθών προθέσεων, αλλά πατάει πάνω στην εξέλιξη, την οποία διαμόρφωσε η ταξική πάλη μέσα στην Ιστορία. Ο Μαρξισμός-Λενινισμός, με όλο το σεβασμό και τη σοβαρότητα που απαιτεί η ανάλυση τέτοιων κοινωνικών φαινομένων όπως οι θρησκείες, χωρίς καμιά προκατάληψη και με οδηγό τη βαθύτατη γνώση για καθετί το ανθρώπινο, ανέλυσε σε βάθος τις αιτίες της εμφάνισης του χριστιανισμού στην πρωτόγονη δημοκρατική-κομμουνιστική μορφή του και τις αιτίες της γρήγορης μετεξέλιξής του σε θρησκεία με τη σημερινή μορφή της. Τα ξεχνά όλα αυτά ο κ. πρόεδρος του «Κ»ΚΡΟ;

Όμως όχι! Ο κ. Ζιουγκάνοφ δεν είναι ούτε αδιάβαστος, ούτε και ανιστόρητος. Είναι, απλούστατα, ένας παμπόνηρος δημαγωγός, ένας αριβίστας πρώτου μεγέθους που διψάει για εξουσία. Χρειάζεται… συμμάχους, για να μην περιμένει πολύ σ’ εκείνη την… καταραμένη «ουρά»! Γνωρίζει, επίσης, την τεράστια ιδεολογική σύγχυση που επικρατεί στη σημερινή Ρωσία. Στη χώρα αυτή, εξαιτίας μιας πολύχρονης διαστρέβλωσής του και μετά τα γεγονότα που είναι σε όλους γνωστά, ο μαρξισμός-λενινισμός έχει, προσωρινά, υποχωρήσει. Γνωρίζει, λοιπόν, ο κ. Ζιουγκάνοφ ότι πολλοί Ρώσοι, πάνω στην απελπισία τους για το απερίγραπτο κατάντημα της ζωής τους και ενώ η χώρα βουλιάζει στη δίνη της κρίσης, αρπάζονται –σαν τον πνιγμένο απ’ τα μαλλιά του!- από διάφορες σκοταδιστικές δοξασίες. Αυτές τις αντιλήψεις έντεχνα προπαγανδίζουν στη Ρωσία ντόπιοι και ξένοι επιτήδειοι. Οι πράκτορες των διάφορων θρησκειών και παραθρησκειών αλωνίζουν τη χώρα. Εκατομμύρια δολάρια επενδύουν στην πλύση εγκεφάλου του ρωσικού λαού οι οργανώσεις που κρύβουν τεράστια οικονομικο-πολιτικά συμφέροντα πίσω από το προσωπείο είτε του Χριστού, είτε του Μωάμεθ, είτε του Βούδα… Γίνεται αγώνας δρόμου, για να αποκτήσουν ερείσματα στη Ρωσία, όπως παντού.

Μέσα σ’ αυτή την καταθλιπτική ατμόσφαιρα, εξαπέλυσε την αντεπίθεσή της και η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία. Με όπλο τη σοβινιστική ιδεολογία του πανσλαβισμού και ανεμίζοντας τα λάβαρα του τσαρισμού, τα οποία τα είχε φυλάξει καλά στη… ναφθαλίνη για εβδομήντα χρόνια, η τερατώδης ρωσική παπαδοκρατία προσπαθεί να κερδίσει το χαμένο έδαφος και να υποσκελίσει τους αντιπάλους της και ν’ αποκτήσει δεσπόζουσα θέση στις πολιτικές εξελίξεις. Επισείει, μάλιστα, το… «καταλυτικό επιχείρημα», ότι τάχα για το χάλι της χώρας “φταίει η απομάκρυνση από το…Θεό και την… παλιά καλή παράδοση” του τσαρικού μεσαίωνα.

Στο πολιτικό πεδίο οι διάδοχοι του Γκαπόν και του Ρασπούτιν βρίσκονται πίσω από κάμποσες εθνικιστικές-φιλομοναρχικές οργανώσεις και συμμορίες… Μα, για μια στιγμή! Τις ίδιες αυτές οργανώσεις προσπαθεί να προσεταιριστεί κι ο… φίλος μας, ο κ. Ζιουγκάνοφ, για να αναρριχηθεί στην πολυπόθητη εξουσία!!! Γιατί ποιες, άραγε, είναι οι 50, τουλάχιστον, οργανώσεις της περίφημης αυτής «Λαϊκοπατριωτικής Ένωσης», της οποίας αυτός προεδρεύει; Εκεί μέσα συναγελάζονται τα πιο ετερόκλητα στοιχεία, οι -φαινομενικά- πιο ακραίοι αντίπαλοι μεταξύ τους, για ν’ ανέβουν κάποτε στο… θρόνο του Γιέλτσιν. Κοινό συνεκτικό τους στοιχείο είναι ο βρικολακιασμένος πανσλαβισμός κι ο μεγαλορωσικός επεκτατισμός, είτε υπό τα εμβλήματα, τους σταυρούς και τα παρδαλά άμφια των παπάδων, είτε υπό τους αετούς και τα στέμματα των Ρομανόφ, είτε υπό την «κόκκινη» σημαία του κ. Ζιουγκάνοφ!

Αυτούς όλους εκφράζει ο Ζιουγκάνοφ, όταν αφενός ταυτίζει τη θρησκεία με το σοσιαλισμό κι όταν αφ’ ετέρου ισχυρίζεται, χωρίς ντροπή, ότι τάχα η Ρωσία «από τα 1000 χρόνια της ιστορίας της μπορούμε να πούμε ότι τα 700 χρόνια ήταν αναγκασμένη να παλεύει και να δίνει μια σειρά μάχες κυρίως αμυντικού χαρακτήρα»! (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 8).

Με μια μονοκονδυλιά ο διψασμένος για εξουσία πολιτικάντης διέγραψε την αδηφάγο επεκτατική πολιτική του τσαρισμού, τη στυγνή καταπίεση εκατοντάδων λαών κι εθνοτήτων από τους μεγαλορώσους εξουσιαστές, την ιμπεριαλιστική πολιτική των Ρομανόφ στον Καύκασο, στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο…

-Σοσιαλσοβινιστής, λοιπόν; – Όχι, όχι! Απλώς, σοβινιστής, πολύ δεξιότερος των αλήστου μνήμης μενσεβίκων του 1914-1917! Ο κ. Ζιουγκάνοφ εδώ «δίνει ρέστα»!!

Παρόμοιες αντιδραστικές απόψεις εκτρέφονται συστηματικά και μέσα στο ίδιο το ψευδοκομμουνιστικό κόμμα του Ζιουγκάνοφ. Πριν λίγες μόνον ημέρες ο «κομμουνιστής» τέως στρατηγός Μακασόφ φόρεσε τη στολή του… μαυροεκατονταρχίτη και το καλπάκι του Κοζάκου και, υψώνοντας το χέρι σε άψογο στιλ… Χίτλερ, διέταξε –συγγνώμη, διακήρυξε!- την… εξόντωση των Εβραίων της Ρωσίας ως ύψιστο… πατριωτικό καθήκον της «Λαϊκοπατριωτικής» συμμορίας…

Όλως συμπτωματικώς, τις ίδιες εκείνες μέρες, εξέφρασαν παρόμοιους χιτλερικούς πόθους –από του άμβωνος- κάμποσοι από τους Ρώσους «ιερείς», που «διακονούν» τη λεγόμενη «θρησκεία της αγάπης»! Όλ’ αυτά στη Ρωσία, που έδωσε 20 εκατομμύρια νεκρούς για την εξάλειψη του ναζισμού…

Όμως, μη χάνετε την ψυχραιμία σας. Ο κ. Ζιουγκάνοφ δεν είναι οπαδός τέτοιων απόψεων. Αντιθέτως! Είναι …γνήσιος δημοκράτης. Επιδιώκει, σαφώς, μια «πλουραλιστική» κοινωνία, στην οποία τα… σοσιαλιστικά ιδεώδη θα βοηθούν τον… «καλό και νόμιμο» καπιταλισμό να ξεπερνάει τις κρίσεις του. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο Γιέλτσιν, ο οποίος διέλυσε τη χώρα με τον «μαφιόζικο… ποινικό… εγκληματικό καπιταλισμό» (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 8)του· έναν καπιταλισμό που δεν ξέρει και δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα σοσιαλιστικά ιδεώδη, για να… προκόψει. Ο κ. Ζιουγκάνοφ, όμως, είναι κατηγορηματικός:   «Χωρίς τα ιδανικά του κολεκτιβισμού, της συλλογικής δράσης, χωρίς τα ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισχυρής κρατικής παρέμβασης, η χώρα μας δεν μπορεί να βγει από τη σημερινή κρίση.» (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 8)

Πώς αλλιώς θα διασωθεί ο καπιταλισμός, πώς αλλιώς θα εξωραϊστεί η αιωνίως εγκληματική του όψη, χωρίς μια ισχυρή δόση… ζιουγκανοφικού σοσιαλισμού;

Και επειδή δεν πρέπει να τρομάξουν, ακούγοντας τέτοιες «κόκκινες διακηρύξεις» οι Ρώσοι –και, κυρίως οι δυτικοί- … «επενδυτές», ο πρόεδρος του «Κ»ΚΡΟ σπεύδει να δώσει αιώνιο όρκο πίστης στον αστικό κοινοβουλευτισμό. Σπεύδει να καταδικάσει τη σοβιετική επαναστατική εμπειρία και να διαστρεβλώσει έννοιες, αρχές και ιστορικές καταστάσεις, σπέρνοντας σύγχυση στο ρωσικό λαό. Προσέξτε πόσο έντεχνα το κάνει.

Ξεκινά από μια… πολύ-πολύ πρωτότυπη ανακάλυψη: «Στον κόσμο υπάρχουν διαφορές, υπάρχει η ζέστη, υπάρχει το κρύο, δηλαδή διαφορετικές απόψεις, και στην πολιτική θα πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα να εκφράζονται οι διαφορετικές απόψεις, να υπάρχει επιλογή» (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7). Και να που μας ξεφουρνίζει το παλιό παραμύθι, ότι ο σοβιετικός σοσιαλισμός δεν έδινε τις δυνατότητες διαφορετικής άποψης και πολιτικών επιλογών, λόγω της ύπαρξης μόνον του κομμουνιστικού κόμματος στη σοβιετική πολιτική σκηνή: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν απλώς ένα κόμμα, ήταν ένα ολόκληρο σύστημα διεύθυνσης της χώρας.» (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 9). Πολύ μεγάλο κακό, κατά τη γνώμη του …πρώην στελέχους αυτού του «συστήματος διεύθυνσης»! Γι’ αυτό ο ίδιος με τους τωρινούς συντρόφους του βγάζουν την οριστική αυστηρή καταδίκη του ΚΚΣΕ και της σοβιετικής σοσιαλιστικής δημοκρατίας: “Πέρα από το ΚΚΣΕ δεν υπήρχε κάποια άλλη δύναμη, κάποια άλλη άποψη, η οποία θα μπορούσε να είχε συζητηθεί στα ανώτερα κρατικά όργανα της χώρας. Γι’ αυτό και εμείς τοποθετούμαστε υπέρ του να υπάρχουν πολλά κόμματα και κάθε κόμμα να εκφράζει τις θέσεις του και στις εκλογές ο κόσμος ν’ αποφασίζει ποιο κόμμα να ψηφίσει.” (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 7).

Η κοινοβουλευτική λογική του ανδρός, άρτι αποκτηθείσα, είναι πραγματικά …”τετράγωνη” και ισοπεδώνει στο πέρασμά της τα πάντα: τα κοινωνικά συστήματα, το ζήτημα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, το ζήτημα της ταξικής εξουσίας και του κράτους σε κάθε κοινωνικό σύστημα, το ίδιο το ζήτημα της δημοκρατίας στην καπιταλιστική και στη σοσιαλιστική κοινωνία… Με λίγα λόγια ο κ. Πρόεδρος διαγράφει ολόκληρη τη μαρξιστική ανάλυση για την κοινωνία, την πολιτική την επανάσταση και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Διαγράφει όλα τα διδάγματα της ιστορίας του εργατικού κινήματος, την πείρα του μεγάλου Οχτώβρη κι όλων των επαναστάσεων.

Όποιος, όμως, είναι επαναστάτης, όποιος κοιτάζει κατάματα την αλήθεια της κοινωνικής εξέλιξης, όποιος σέβεται την Ιστορία και πατάει στο στέρεο έδαφος της επιστήμης που φωτίζει τα σκοτάδια και ανοίγει τους δρόμους του μέλλοντος, αυτός πολύ εύκολα μπορεί να βάλει τον κάθε Ζιουγκάνοφ στη θέση του. Γιατί οι μαρξιστές-λενινιστές γνωρίζουν καλά ότι:

1) Σε κάθε κοινωνία, μέχρι τη νίκη του κομμουνισμού, θα υπάρχει η κυρίαρχη τάξη, η οποία κατέχει τα μέσα παραγωγής και την εξουσία. Όπως πάντα, το κράτος κάθε περιόδου, εντελώς ανεξάρτητα από τη μορφή της πολιτικής διακυβέρνησης, αποτελεί όργανο της ταξικής δικτατορίας εκείνης της τάξης που κατέχει τα μέσα παραγωγής και αποβλέπει στη διασφάλιση των υπαρχουσών παραγωγικών σχέσεων.

2) Στην καπιταλιστική κοινωνία, μ’ όποιο πολίτευμα κι αν αυτή διαχειρίζεται τις υποθέσεις της (μοναρχία, κοινοβουλευτική δημοκρατία, φασισμό), το κράτος ανήκει στην ολιγάριθμη μερίδα των εκμεταλλευτών, στηρίζει και διαιωνίζει τη δικτατορία της αστικής τάξης πάνω στην τεράστια πλειοψηφία της εργαζόμενης κοινωνίας (εργάτες, υπαλλήλους, μεσαία στρώματα).

3) Αντίθετα, στη σοσιαλιστική κοινωνία, ανεξάρτητα από το πολίτευμα που δίνουν οι ταξικοί συσχετισμοί, όταν ξεκινά η μετάβαση (σοβιετική-σοσιαλιστική δημοκρατία, λαϊκή δημοκρατία), το κράτος που προκύπτει από την επανάσταση και το οποίο θα υπάρχει μέχρι την οικοδόμηση του κομμουνισμού, ανήκει στο προλεταριάτο (ή μαζί και στους συμμάχους του). Είναι το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου (ή και των συμμάχων του), δηλαδή της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας, που σκοπό έχει να απαλλοτριώσει την τάξη των εκμεταλλευτών κεφαλαιοκρατών, να οικοδομήσει τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και να διασφαλίσει τη σοσιαλιστική κοινωνία από την αστική αντεπανάσταση. Γιατί, έστω και ολιγάριθμοι, οι πρώην εκμεταλλευτές δεν παραδίδουν από μόνοι τους ούτε τα μέσα παραγωγής ούτε τα όπλα!

4) Ο αστικός κοινοβουλευτισμός με τον πολυκομματισμό του είναι μεν η προοδευτικότερη πολιτειακή μορφή για μια καπιταλιστική κοινωνία, δεν παύει, όμως, να αποτελεί μορφή της πλέριας και άτεγκτης αστικής κυριαρχίας. Τα αστικά κόμματα έχουν ένα κοινό υπόβαθρο: υπερασπίζουν και διαιωνίζουν την ιδιοκτησία των καπιταλιστών, τις σχέσεις εκμετάλλευσης. Αυτό είναι ό,τι πιο “ιερό” και “όσιο” πιστεύουν. Από κει και έπειτα οι διαφορές των αστικών κομμάτων είναι διαφορές τακτικής, επιμέρους αστικών συμφερόντων και απαιτήσεων. Ο αστικός πολυκομματισμός “εκτονώνει” τις ίδιες τις εκρηκτικές ανταγωνιστικές αντιθέσεις στην καπιταλιστική κοινωνία και μέσα στην ίδια την αστική τάξη. Δίνει, εξάλλου, στο λαό την απατηλή αίσθηση της “επιλογής”, η οποία, δήθεν, εξαρτάται από την …”ελεύθερη” βούλησή του.

Η αστική δημοκρατία είναι εντελώς περιορισμένη εκ φύσεως. Είναι μια υπόθεση …επαγγελματιών αστών πολιτικάντηδων. Η “ελευθερία”, που μπορεί να ανεχθεί και να αναγνωρίσει στο λαό κάθε αστικοδημοκρατικό κράτος τελειώνει εκεί που αρχίζουν οι στρατηγικοί στόχοι του προλεταριάτου, να ανατραπεί ο καπιταλισμός και να χτιστεί μια νέα, σοσιαλιστική κοινωνία… (Αφήνουμε τελείως ασχολίαστο το μέγα θέμα των μηχανισμών ιδεολογικής επιβολής των αστών επί του λαού, μέσα στην τόσο υπέροχη “δημοκρατία” τους: σχολείο εκκλησία, τύπος, τηλεόραση…)

5) Η σοσιαλιστική εξουσία των εργαζομένων, είτε με τη σοβιετική, είτε με τη λαϊκοδημοκρατική της μορφή, δεν μπορεί να στηριχτεί στην “εναλλαγή” των αστικών κομμάτων με το κόμμα της εργατικής τάξης και τα κόμματα των τυχόν συμμάχων της. Ουδέποτε υπήρξε ή θα υπάρξει κοινωνία, όπου να αλλάζουν οι σχέσεις παραγωγής ανά …τετραετία, όπου να υπάρχει, δηλαδή, τη μια η σοσιαλιστική ιδιοκτησία στα εργοστάσια, την άλλη ξανά ο καπιταλισμός και …τούμπαλιν.

Γι’ αυτό στη σοσιαλιστική κοινωνία μπορούν να υπάρχουν μόνον κόμματα του σοσιαλισμού, δηλαδή το κόμμα της εργατιάς και τα τυχόν άλλα κόμματα των συμμαχικών τάξεων. Αυτή η πραγματικότητα όχι μόνο δεν περιορίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα του εργαζόμενου λαού, όχι μόνο δεν εμποδίζει τη συζήτηση και το δικαίωμα της γνώμης και της επιλογής, αλλά τα διευρύνει σε βαθμό πρωτοφανέρωτο, δίνει ένα τέτοιο επίπεδο πραγματικής δημοκρατίας στον τόπο της δουλειάς και στον τόπο της κατοικίας, το οποίο είναι εντελώς άγνωστο στην καπιταλιστική κοινωνία της εκμετάλλευσης.

6) Στη Σοβιετική Ένωση, για πρώτη φορά στον κόσμο, λειτούργησε η προλεταριακή δημοκρατία και αποδείχτηκε εξαρχής “ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από κάθε αστική δημοκρατία” (Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν “Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι”, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή,1986, στη σελίδα 22). Στη χώρα του μεγάλου Οχτώβρη για πρώτη φορά απόλαυσε την ελευθερία “ο μέσος εργάτης της μάζας, ο μέσος εργάτης γης(…)ή γενικά ο μισοπρολετάριος του χωριού(…) να οργανώνει συγκεντρώσεις στα καλύτερα κτήρια, να έχει τα μεγαλύτερα τυπογραφεία και τις καλύτερες αποθήκες χαρτιού για να εκφράζει τις ιδέες του και να υπερασπίζει τα συμφέροντά του, τέτοια ελευθερία να αναδείχνει στη διακυβέρνηση του κράτους και στην «οργάνωση» του κράτους ανθρώπους ακριβώς από τη δική του τάξη.” (Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν “Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι”, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή,1986, στη σελίδα 22).

{Σημείωση: Λέγοντας «οργάνωση» του (προλεταριακού) κράτους ο Β. Ι. Λένιν εννοεί τα εργατικά και τα αγροτικά σοβιέτ (= συμβούλια) στα οποία ανήκε όλη η κρατική εξουσία μετά τον Οχτώβρη του 1917}.

7) Η ύπαρξη μόνο του κομμουνιστικού κόμματος στη Σοβιετική Ένωση προέκυψε από καθαρά ιστορικές αιτίες, που αφορούν την ίδια την πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης και το συσχετισμό των δυνάμεων σ’ αυτή τη χώρα. Ως γνωστόν, δεν ήταν η σοβιετική εξουσία αυτή που έκανε το “πρώτο βήμα” σ’ αυτή την υπόθεση, δηλαδή δεν ήταν αυτή που απαγόρευσε εξαρχής τη δράση μικροαστικών ή αγροτικών κομμάτων, τα οποία φιγουράριζαν ως “σοσιαλιστικά”. Όλα τα “επαναστατικά-δημοκρατικά” κόμματα θα είχαν τη θέση τους στα σοβιέτ, αν οι διάφορες εσερο-μενσεβικικές ηγεσίες δεν έπαιρναν τα όπλα εναντίον των …σοβιέτ, όταν είδαν ότι ο καπιταλισμός “χάνει οριστικά το παιχνίδι” στη Ρωσία. Γιατί τότε οι μικροαστικές αυτές ηγεσίες συμμάχησαν με τους ξεδοντιασμένους …αστούς και υποστήριξαν τους δήμιους του ρωσικού λαού, τους “λευκούς” τρομοκράτες και τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, που επενέβησαν για να πνίξουν το νεαρό προλεταριακό κράτος. Έτσι, οι κλίκες αυτές συνετρίβησαν στα πεδία των μαχών από τον ίδιο το σοβιετικό λαό. Οι συνεπείς επαναστάτες οπαδοί των μικροαστικών κομμάτων, μόλις κατάλαβαν την αλήθεια, μόνοι τους έτρεξαν να αγκαλιάσουν το μπολσεβίκικο κόμμα, να σώσουν την επανάσταση και μαζί να χτίσουν το Σοσιαλισμό. Η ίδια η επανάσταση είναι που πάντοτε γκρεμίζει τις όποιες πλάνες, η λυδία λίθος που φανερώνει τον ρόλο του καθενός.

Αντίθετα, στις περισσότερες λαϊκές δημοκρατίες τα “μικροαστικά” ή καλύτερα τα κόμματα των συμμάχων της εργατικής τάξης πάντα είχαν τη θέση και το ρόλο τους στην κοινωνία πλάι στο κομμουνιστικό κόμμα.

8) Στη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης οι Σοβιετικοί πολίτες -κομμουνιστές και εξωκομματικοί- συζητούσαν ανοιχτά και σε βάθος όλα τα κοινωνικά προβλήματα, προσπαθώντας να βρουν τις καλύτερες λύσεις. Για πρώτη φορά στον κόσμο, εμφανίστηκε στη Σοβιετική Ένωση μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλεύτριες κοινωνικές τάξεις, χωρίς καπιταλιστές και τσιφλικάδες: η κοινωνία των εργαζομένων της πόλης και του χωριού, του χεριού και του πνεύματος, που με την εργασία τους -μέσα σε τρομερά αντίξοες κοινωνικές συνθήκες- μεταμόρφωσαν την αχανή Ρωσία, την ανέβασαν σε πρωτοφανή επίπεδα προόδου και πολιτισμού, εξαλείφοντας, μέσα σε λίγες δεκαετίες, τις κοινωνικές πληγές ολόκληρων αιώνων!

Λειτούργησαν, λοιπόν, όλα άψογα στη σοβιετική κοινωνία που οικοδομούσε το σοσιαλισμό; Όχι, βέβαια! Κανένα λόγο δεν έχουμε να κρύψουμε την αλήθεια ή να εξιδανικεύσουμε καταστάσεις. Ο σοσιαλισμός χτιζόταν μέσα σε μύρια όσα εμπόδια και αντιθέσεις, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, σε μια αχανή χώρα που έβγαινε από την προαιώνια καθυστέρηση, όπου εκατομμύρια άνθρωποι μάθαιναν για πρώτη φορά να …βάζουν την υπογραφή τους… Ένας εμφύλιος πόλεμος και μια ξένη επέμβαση μετά την επανάσταση, ατέλειωτες εχθρικές ενέργειες ενάντια στη σοσιαλιστική οικοδόμηση από τα υπολείμματα της αντεπανάστασης που καιροφυλακτούσαν, από τις τελευταίες εναπομείνασες, λόγω συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών, εκμεταλλεύτριες τάξεις, των κουλάκων μεγαλοαγροτών και των “νέπμαν”-εμπόρων στις αρχές της δεκαετίας του 1930 (που αντιπάλευαν λυσσασμένα τη σοβιετική εξουσία, για να μην προχωρήσει η κοινωνικοποίηση της οικονομίας), ένας αδυσώπητος δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος στη συνέχεια, ο οποίος ρήμαξε το ευρωπαϊκό τμήμα της ΕΣΣΔ…

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες και χωρίς καμιά προηγούμενη πείρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης, προέκυψαν και λάθη και γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις και άδικες -ορισμένες φορές- αποφάσεις και ενέργειες κομματικών και κρατικών οργάνων και στελεχών. Το κλειδί για την περαιτέρω διεύρυνση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας και για την άρση των αντιθέσεων που εμποδίζουν τη διεύρυνση της κοινωνικοποίησης της εργασίας, δηλαδή η αυτενέργεια των ίδιων των μαζών, η πλήρης παλλαϊκή καταγραφή κι ο ουσιαστικός και δραστικός παλλαϊκός έλεγχος, ο μόνος κομμουνιστικός τρόπος οικοδόμησης του σοσιαλισμού (σύμφωνα με τον Λένιν), δεν κατόρθωνε πάντοτε να φτάνει στο επιθυμητό επίπεδο. Μέσα στις συνθήκες αυτές χαλάρωσε ο έλεγχος του κρατικού μηχανισμού από τους εργαζόμενους, από τα σοβιέτ, από τους κομμουνιστές και τους εξωκομματικούς οικοδόμους της νέας κοινωνίας. “Σπασμένα”, καριερίστικα, καιροσκοπικά και παρασιτικά στοιχεία κατάφερναν πολλές φορές να καταλαμβάνουν καίριες θέσεις και να μένουν ανεξέλεγκτα…

Το ΚΚΣΕ γνώριζε αυτά τα προβλήματα και τα καυτηρίαζε δημόσια σε όλη τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και μέχρι και το 19ο Συνέδριο, το κόμμα συνεχώς καταπολεμούσε ανοιχτά τις παραπάνω σοβαρές ελλείψεις και καλούσε συνεχώς τους σοβιετικούς κομμουνιστές κι όλους τους εργαζόμενους “να μην αφήνουν σε χλωρό κλαρί” τους γραφειοκράτες καιροσκόπους.   Παρά τα προβλήματα, η γενική γραμμή πλεύσης της Σοβιετικής Ένωσης ήταν τότε σωστή. Το μαρτυρούν τα ιστορικά μεταπολεμικά επιτεύγματα της χώρας. Ταυτόχρονα, το σοσιαλιστικό κοινωνικό σύστημα είχε μεγάλες νίκες σε ολόκληρο τον κόσμο. Στη δεκαετία του 1950 η ΕΣΣΔ δεν ήταν πια μόνη. Μια ολόκληρη κοινότητα κρατών σε Ευρώπη και Ασία βάδιζε πια στον ίδιο δρόμο. Ο σοσιαλισμός νικούσε σε όλο τον κόσμο, δεν τα κατάφερε, όμως, να νικήσει μέχρι τέλους στην ίδια του την πατρίδα…

Εκμεταλλευόμενοι τα λάθη, τις στρεβλώσεις, τις καθυστερήσεις και τις όποιες δυσαρέσκειες, κυρίως όμως εκμεταλλευόμενοι τις εξέχουσες κομματικές και κρατικές τους θέσεις και την άρρηκτη ως τότε ενότητα των σοβιετικών εργαζομένων με το ΚΚΣΕ, τα ρεβιζιονιστικά καιροσκοπικά στοιχεία, οι γραφειοκράτες της ..καρέκλας μεταμφιέστηκαν έντεχνα και παρουσιάστηκαν ως …αναμορφωτές. Αφού και τυπικά κατέλαβαν την εξουσία με το διαβόητο 20ο Συνέδριο και την εδραίωση της κλίκας του Χρουστσόφ, αφού συνειδητά παραπλάνησαν το κόμμα και το λαό, αφού πρώτα με τρόπο πραξικοπηματικό -χωρίς καμιά συζήτηση- και κατόπιν με τη “νομιμοποίηση” των κομματικών και κρατικών οργάνων ανέτρεψαν τη γενική γραμμή πλεύσης του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ, οι ρεβιζιονιστές προχώρησαν μεθοδικά στην αποδόμηση του σοσιαλισμού και στην καπιταλιστική παλινόρθωση.

Κατασυκοφάντησαν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, κατέπνιξαν μεθοδικά κάθε επαναστατική κριτική, αποστέωσαν ολότελα τη σοβιετική σοσιαλιστική δημοκρατία από το επίπεδο των εργοστασιακών συμβουλίων μέχρι και το ανώτατο σοβιέτ. Γκρέμιζαν επί τριάντα περίπου χρόνια όσα κατάφερε να χτίσει ο κυρίαρχος εργαζόμενος λαός, κατέστρεψαν τη σοβιετική οικονομία, βύθισαν τη χώρα σταδιακά στο βούρκο της “στασιμότητας”, ενώ οι ίδιοι έγιναν …νεόπλουτοι και απέκτησαν …νόμιμα προνόμια! Τραυμάτισαν βαριά την ηθικοπολιτική ενότητα του κομμουνιστικού κόμματος με τον εργαζόμενο σοβιετικό λαό. Με την αχαρακτήριστη πολιτική τους κατάφεραν να διχάσουν τις εθνότητες της ΕΣΣΔ. Με τη διεθνή αντεπαναστατική τους δράση κατόρθωσαν να διχάσουν και να διασπάσουν το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, να χαντακώσουν το εργατικό και το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, να δώσουν ανάσα ζωής στον παγκόσμιο καπιταλισμό, ο οποίος εγκαίρως έλαβε τα μηνύματα των “νέων εξελίξεων στην Ανατολή” και τα εκμεταλλεύτηκε προς όφελός του.

Και με θράσος χιλίων πιθήκων, οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του Κρεμλίνου φόρτωσαν τις δικές τους ποταπότητες στους ανθρώπους εκείνους που έχτισαν τη Σοβιετική Ένωση στους πιο δύσκολους καιρούς. Πρώτα συκοφάντησαν αναίσχυντα για δεκαετίες ολόκληρες τον Ιωσήφ Στάλιν. Βαδίζοντας προς την “ολοκλήρωση του …έργου τους”, κατασυκοφάντησαν αδίστακτα τον ίδιο τον Βλαδίμηρο Λένιν και …ολόκληρο το επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα. Τελικά, ανακάλυψαν, όπως πια ήταν …αναμενόμενο, την “αιώνια αξία” του …καπιταλισμού, της “αγοράς” και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, του αστικού κοινοβουλευτισμού, ακόμα και του …τσαρικού μεσαίωνα, για να εξακολουθήσουν εσαεί, με άλλη “ταμπέλα” το ίδιο αντιλαϊκό τους “έργο”…

Να ’τοι! Παρελαύνουν μπροστά μας σήμερα, ως “πολιτικοί αντίπαλοι” όλα τα αποβράσματα του 20ου Συνεδρίου, της μπρεζνιεφικής μασκαράτας και της “περεστρόικα”: ο Γκορμπατσόφ, ο Γιέλτσιν, ο Ζιουγκάνοφ!!! …

Οι εργάτες, όμως, της Ρωσίας και όλου του κόσμου, κοιτάζοντας το παρελθόν κατάματα, θα πάρουν τις αποφάσεις τους. Στις μελλοντικές εφόδους τους θα λάβουν εγκαίρως τα μέτρα τους και δεν θ’ αφήσουν να τους ξεφύγει κανένας …πονηρούλης, μικρός ή “τρανός”, που θέλει να μένει ανεξέλεγκτος, για να γίνει …προνομιούχος! Οι θεσμοί του λαϊκού ελέγχου θα γίνουν πλέον βαθύτεροι, ουσιαστικότεροι και ακατανίκητοι, η λαϊκή επαναστατική δράση, η καθημερινή αυτενέργεια των εργαζομένων δεν θ’ αφήσουν κανένα περιθώριο σε νέες παρεκκλίσεις και παλινορθώσεις. Το εργατικό κίνημα διδάσκεται από τα λάθη του. Γι’ αυτό και ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός θα θριαμβεύσουν οριστικά.

Όσο για τον κύριο Ζιουγκάνοφ, που τώρα πίνει το καφεδάκι του στον Περισσό, λέγοντας …παλιές ιστορίες με τον Χαρίλαο Φλωράκη, πέρασε τις …εξετάσεις του με “άριστα”. Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, που του παίρνουν συνεντεύξεις, τον χαρακτηρίζουν τυπικό σοσιαλδημοκράτη! Για μας, όμως, αρκούν τα ίδια τα λόγια του Χαρίλαου Φλωράκη για τον “εκλεκτό” του μουσαφίρη: “Ο σύντροφος Ζιουγκάνοφ ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ και μετέπειτα ανώτατο στέλεχος.” (Ριζοσπάστης 10/12/1998, σελίδα 6).

Πράγματι, ο διαπρεπής Ρώσος πολιτικός δεν είναι τίποτε άλλο από ένα τυπικό δείγμα γραφειοκράτη της “μετασταλινικής” εποχής. Ένα “εκλεκτό …φρούτο” της κλίκας που κονιορτοποίησε το σοσιαλισμό και ξαναγύρισε τον τροχό της Ιστορίας δεκαετίες πίσω… Και σήμερα, ένα “αγκωνάρι” του ρωσικού παλινορθωμένου καπιταλισμού…

Να τον χαίρεστε, συντρόφισσα Αλέκα Παπαρήγα! Καλή διασκέδαση, σύντροφε Χαρίλαε! …

Ε. Απροκάλυπτοι ιμπεριαλιστικοί στόχοι

Μια μεγάλη δύναμη, όπως ήταν και παραμένει η Ρωσία (παρά το …ξεδόντιασμα που υπέστη το 1989-1991), σχεδιάζει πάντοτε την πολιτική της με γνώμονα την προώθηση των «κρατικών συμφερόντων» της σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Οι ρεβιζιονιστές-γραφειοκράτες που μετά το θάνατο του Στάλιν άρπαξαν την εξουσία στη Σοβιετική Ένωση, βάλθηκαν με όλες τους τις δυνάμεις να γίνουν …ιμπεριαλιστές κοσμοκράτορες. Στην «ευγενή» αυτή προσπάθειά τους έβαλαν όλη τους την «τέχνη», για να υποσκελίσουν τους …κλασικούς δασκάλους αυτής της πολιτικής, τους ιμπεριαλιστές της Δύσης. Είναι γνωστό με ποιους τρόπους, με πόση ωμότητα και προστυχιά εκμεταλλεύτηκαν το τεράστιο κύρος του ΚΚΣΕ και της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ, για να μετατρέψουν το σοσιαλιστικό στρατόπεδο σε υποχείριο των επεκτατικών τους βλέψεων και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα σε φερέφωνο του σύγχρονου ρεβιζιονισμού. Με τις επεμβάσεις και τα πραξικοπήματα που σκάρωσαν, αμαύρωσαν τις ιδέες του προλεταριακού διεθνισμού και της ισότιμης συντροφικής σχέσης των κομμουνιστών μεταξύ τους, και διέσπασαν το επαναστατικό κίνημα.

Όπως κάθε ιμπεριαλισμός, έτσι και ο νεόκοπος σοσιαλιμπεριαλισμός των ψευδοκομμουνιστών ηγετών του Κρεμλίνου αποσκοπούσε πριν απ’ όλα στον έλεγχο των διεθνών αγορών –ή έστω ενός μεγάλου τμήματός τους. Οι διάφοροι Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ και σία ενδιαφέρονταν πριν απ’ όλα για τον έλεγχο της διεθνούς αγοράς των όπλων, καθώς είχαν ριχτεί με τα μούτρα στον ξέφρενο ανταγωνισμό των εξοπλισμών, όπως άλλωστε και οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Έτσι οι Σοβιετικοί (αντισοβιετικοί είναι ο σωστός όρος!) σοσιαλιμπεριαλιστές πάτησαν πάνω στις πλάτες του ρωμαλέου τότε εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, για να παίξουν το πρόστυχο παιχνίδι της «επιρροής» στις 5 ηπείρους, ενώ, παράλληλα, «χαντάκωσαν» αυτό το κίνημα, κάνοντας παζάρια και κλείνοντας συμφωνίες με τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΟΚ.

Για 3 ολόκληρες δεκαετίες (1960-1991) είχε δημιουργηθεί μια τεράστια αντίφαση μεταξύ μιας άθλιας ηγετικής κλίκας, που επεδίωκε να γίνει «γνήσια» αστική τάξη, και ενός κοινωνικοπολιτικού οργανισμού που σχεδιάστηκε για να λειτουργεί σοσιαλιστικά με κατεύθυνση τον κομμουνισμό. Η κολοσσιαία αυτή αντίφαση «λύθηκε» το 1989-1991 με το γνωστό οδυνηρό για τους λαούς της ΕΣΣΔ τρόπο. Όμως, και για την ψευδοκομμουνιστική νομενκλατούρα το πλήγμα ήταν τεράστιο. Εκεί που άρχισε να εκπληρώνει το «όραμά» της για μια πλήρη καπιταλιστική παλινόρθωση ομαλά και γρήγορα (1985-1989) ξαφνικά «έχασε και τα’ αυγά και τα πασχάλια»! Όχι μόνο απώλεσε και τις διεθνείς αγορές που έλεγχε, αλλά έχασε και την τεράστια «εσωτερική αγορά» της!! Η μεγάλη Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε «εις τα εξ ων συνετέθη»…

Η απρόσμενη οπισθοχώρηση, όμως, δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ αόριστον. Παρά τα τρομερά πλήγματα που υπέστη, η νέα ιμπεριαλιστική αστική τάξη της Ρωσίας είναι αδύνατον να εξακολουθήσει να τρώει …σφαλιάρες απ’ αυτούς που το 1989 την κορόιδεψαν, υποσχόμενοι ότι θα είναι καλοί συνέταιροι στις … «μπίζνες», ενώ το 1991 την «πούλησαν», υποστηρίζοντας κάθε αποσχιστική κίνηση στο σοβιετικό χώρο.

Αφού «λούφαξε» για λίγο, αρχίζει ξανά να σηκώνει κεφάλι και να διεκδικεί το χαμένο έδαφος, τις ζώνες επιρροής, τις αγορές των προϊόντων και, προπαντός, των όπλων. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η Ρωσία εξακολουθεί πάντα να διατηρεί ατόφιο το πυρηνικό και χημικό της οπλοστάσιο, να κατέχει τεράστια στρατιωτική δύναμη και εφεδρεία! Και είναι εντελώς αδύνατο στον ρωσικό ιμπεριαλισμό να επιβιώσει και ν’ αναπτυχθεί ως, στοιχειωδώς, «αξιοπρεπής» καπιταλισμός, χωρίς αγορές και ζώνες επιρροής, απ’ όπου θα συσσωρεύσει κεφάλαιο.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο όλοι ανεξαίρετα οι «υπεύθυνοι» πολιτικοί ηγέτες της ρωσικής κεφαλαιοκρατίας αρχίζουν να ξαναδείχνουν τα …δόντια τους (έστω αυτά που τους απόμειναν!), να παρεμβαίνουν έντονα στη διεθνή σκηνή και να απαιτούν από τον κάθε Κλίντον, Μπλερ και σία το μερίδιο από την «πίτα» που θεωρούν ότι αναλογεί στη «ρωσική αρκούδα» (δηλαδή, στο ρωσικό ιμπεριαλιστικό κράτος).

Πάνω σ’ αυτή, ακριβώς, τη γραμμή πλεύσης κινείται απαρέγκλιτα και ο Γιέλτσιν και ο Πριμακόφ και βεβαίως ο περιβόητος πια φιλοξενούμενος της ηγεσίας του ΚΚΕ, ο «κομμουνιστής» κ. Ζιουγκάνοφ. Οι τοποθετήσεις του, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Αθήνα, είναι εξόχως αποκαλυπτικές και ως προς αυτό το σημείο.

Ο επίδοξος διάδοχος του Γιέλτσιν γνωρίζει άριστα ότι ο ισχυρότερος αντίπαλος του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην προσπάθεια ανάκαμψης και αντεπίθεσης είναι σήμερα ο «παντοκράτωρ ιέραξ» που φωλιάζει στην Ουάσιγκτον. Είναι, δηλαδή, ο θρασύτατος αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο οποίος με περισσή έπαρση και αλαζονεία ξεσχίζει τις σάρκες όλων των λαών του πλανήτη και τρέφεται με το αίμα τους. Καταλαβαίνει, λοιπόν, πολύ καλά ο κ. Ζιουγκάνοφ ότι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές με όργανό τους το ΝΑΤΟ, το οποίο επεκτείνεται στην Ανατολική Ευρώπη, κάνουν ό,τι μπορούν για να μην αφήσουν τη Ρωσία να πάρει ανάσα. Βλέπει ότι οι πρώην λαϊκές δημοκρατίες, οι οποίες μετατρέπονται τώρα σε αμερικανονατοϊκά προτεκτοράτα, θα γίνουν κάποτε οι βάσεις και τα προγεφυρώματα απ’ όπου οι σύγχρονοι υπερατλαντικοί Χίτλερ, οι δολοφόνοι από την Ουάσιγκτον, θα επιχειρήσουν να δώσουν το θανατηφόρο χτύπημα στον ταλαίπωρο «γίγαντα της στέπας». Και πασχίζει να το αποτρέψει αυτό το εφιαλτικό ενδεχόμενο.

Ο κ. Ζιουγκάνοφ επισημαίνει: «Ο κόσμος χρειάζεται μια ισχυρή και σταθερή Ρωσία» (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 9).Γι’ αυτό διακηρύσσει ξεκάθαρα:«Καμιά χώρα της Ανατολικής Ευρώπης δεν πρέπει να ενταχτεί στο ΝΑΤΟ. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σ’ ένα νέο ξαναμοίρασμα της Ευρώπης και θα οδηγήσει πάλι στην αύξηση του φόβου και της πολεμικής απειλής» (Ριζοσπάστης 11/12/1998 σελίδα 8). Ξεσκεπάζει τα επεκτατικά σχέδια των χασάπηδων της Ουάσιγκτον που επιδιώκουν «μια διαμελισμένη Ρωσία με πολλά κρατίδια (πράγμα το οποίο θα οδηγήσει σε μια γενικότερη καταστροφή και αστάθεια στον κόσμο.» (Ριζοσπάστης 11/12/1998, σελίδα 9).Ενώ γεμάτος από οργή και αγανάκτηση μας λέει το βαθύτερο καημό του: «Είχαμε τεράστιες αγορές στην Ανατολική Ευρώπη, που σήμερα τις έχουμε χάσει. Είχαμε αγορές στη Μέση Ανατολή, στην Ασία, στην Αφρική, που ο Γιέλτσιν τις έχει χάσει. Για παράδειγμα, η Ινδία, ενώ είναι εξοπλισμένη κατά 80% με δικά μας όπλα, δεν της δίνονται ανταλλακτικά. Είναι μια κανονική στάση αυτή;»(Ριζοσπάστης 11/12/1998 σελίδα 8).Να, λοιπόν, που ο κ. πρόεδρος του «Κ»ΚΡΟ έφτασε στο «ψητό» της υποθέσεως! Να που μας αποκαλύπτει όχι μονάχα τους φόβους της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης, την οποία εκφράζει πολιτικά, αλλά και τις βαθύτερες επιθυμίες και στοχεύσεις της! Η Ρωσία πρέπει άμεσα να ξανακερδίσει τους πελάτες που έχασε στη διεθνή αγορά των όπλων. Άλλωστε, δεν μπορεί νοηθεί «υγιής» αγοραίος ανταγωνισμός στην πιάτσα των πολεμοκάπηλων, με τη Ρωσία έξω από το παζάρι του θανάτου:

«Είναι αλήθεια ότι, ενώ η Ρωσία έχασε αυτές τις αγορές που είχε, αυτές οι χώρες, στις οποίες παλιότερα η Ρωσία πουλούσε, δεν παραιτήθηκαν από τις αγορές των εξοπλισμών. Απλώς, αγοράζουν από αλλού αυτά τα όπλα. Ελπίζω ότι θ’ αντέξουμε σ’ αυτή την πίεση που υπάρχει και σε ό,τι αφορά το εμπόριο, αυτό πρέπει να αναπτυχθεί. Αν υπάρχει μόνο ένας πωλητής στον κόσμο, αυτός τελικά θα βάλει τέτοιες τιμές, που κανείς δεν θα μπορεί να αντεπεξέλθει.» (Ριζοσπάστης 11/12/1998 σελίδα 8)!!! Τάδε έφη Γκενάντι Ζιουγκάνοφ.

Εδώ πλέον τα σχόλια περιττεύουν. Ο επίδοξος αυριανός πρόεδρος της Ρωσίας περιδιαβαίνει τον κόσμο ως ΚΟΙΝΟΣ ΕΜΠΟΡΟΣ ΟΠΛΩΝ που διαλαλεί την πραμάτεια του καταστήματός του και ψάχνει για πελάτες. Τρέξτε, λοιπόν, ξανά οι ενδιαφερόμενοι! Άντε μπράβο, να ξαναρχίσει ο ανταγωνισμός και πάλι, για να ψωνίσετε σε φτηνές τιμές!! Έτσι κι αλλιώς θα σας τα πουλήσουμε εμείς φτηνότερα από τους άλλους τούτα τα θανατηφόρα μαραφέτια, μπας και καταφέρουμε να μπαλώσουμε το τρύπιο παντελόνι μας!!!

Η μάσκα από ξεφτισμένο κόκκινο χαρτί ξεσκίστηκε πια εντελώς. Και πίσω απ’ αυτήν ξεπροβάλλει το πραγματικό, το «κατάμαυρο» θανατηφόρο πρόσωπο του ρωσικού ιμπεριαλισμού, ενός ιμπεριαλισμού το ίδιο απαίσιου με οποιονδήποτε άλλον. Αυτός είναι που μιλάει με το στόμα του κ. Γκενάντι Ζιουγκάνοφ…

Και επειδή, βεβαίως, ο μόνος τρόπος για να κερδηθεί το «χαμένο έδαφος» στις αγορές των …όπλων, είναι να παραμεριστούν οι Αμερικάνοι … «μονοπωλητές της πραμάτειας», ο κ. Ζιουγκάνοφ και οι λοιποί ηγέτες της Μόσχας προσπαθούν να κλείσουν τις κατάλληλες …διεθνείς «συμμαχίες», που να βάζουν εμπόδια στους σημερινούς «κυρίαρχους του παιχνιδιού».

Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να γίνουν σήμερα οι καταλληλότεροι … «συνεταίροι» σ’ αυτή την προσπάθεια, από τους δυτικοευρωπαίους ιμπεριαλιστές, πρωτίστως τους Γερμανούς, αλλά και τους Γάλλους και τους Ιταλούς; Όλος ο κόσμος βλέπει ότι το δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο, η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας συνεχώς ανερχόμενος άξονας, που ανταγωνίζεται σκληρά τους σημερινούς «πλανητάρχες», ενώ στο μέλλον θα τους ανταγωνιστεί ακόμη εντονότερα. Άλλωστε, οι διαφορές μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι ήδη μεγάλες και δεν μπορούν να κρυφτούν πια, όση «καλή προσπάθεια» κι αν καταβάλλεται εκατέρωθεν. Σ’ αυτή, λοιπόν, τη φάση οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές έχουν απόλυτη ανάγκη να «τα ταιριάξουν» με το γαλλογερμανικό άξονα και τα τσιράκια του.

Έτσι εξηγείται το αηδιαστικό «γλείψιμο» του κ. Ζιουγκάνοφ προς τους δυτικοευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Προσέξτε με τι χαρακτηριστικό τρόπο προσπαθεί να «βάλει σφήνες» μεταξύ Αμερικάνων και Δυτικοευρωπαίων, εξωραΐζοντας το ρόλο της «Ευρώπης» και δίνοντας στους «Ευρωπαίους» …άφεσιν αμαρτιών για τον εγκληματικό πόλεμο που άναψαν –από κοινού με τις ΗΠΑ- στα Βαλκάνια:

«Η Ευρώπη καταλαβαίνει πως πρέπει ν’ ακούσει τη Ρωσία, να βοηθήσει στη σημερινή κατάσταση, ώστε να μην υπάρξουν παλατζαρίσματα, που θα αποσταθεροποιήσουν συνολικά την κατάσταση…» (Ριζοσπάστης 10/12/1998, σελίδα 7).

Αυτό παρατηρεί πολύ πονηρά ο …πολυταξιδεμένος τον τελευταίο καιρό Ρώσος πολιτικάντης και συνεχίζει:

«Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στην Ευρώπη εμφανίστηκε η δυνατότητα να συγκεντρώσει το δυναμικό της» (Ριζοσπάστης 10/12/1998, σελίδα 7).  

Μια «δυνατότητα» που οι Αμερικάνοι τη δυναμιτίζουν, με τις βλέψεις τους στην Ανατολική Ευρώπη και στα πολύπαθα Βαλκάνια. Ο κ. Ζιουγκάνοφ το ξέρει πολύ καλά:

«Κατά την άποψή μας οι ΗΠΑ δεν θέλουν να υπάρχει μια ενιαία Ευρώπη και γι’ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να οξύνουν την κατάσταση στα Βαλκάνια (…) με στόχο την αποδυνάμωση της Ευρώπης, η οποία δεν θα μπορεί να παίξει κανένα σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις.» (Ριζοσπάστης 10/12/1998, σελίδα 7).

Σ’ αντίθεση με την «καλή μας» τη Γερμανία, που τώρα μάλιστα οι νέοι …κεντροαριστεροί της κυβερνήτες «καταλαβαίνουν το επικίνδυνο της κατάστασης ανάφλεξης στην περιοχή των Βαλκανίων» (Ριζοσπάστης 10/12/1998, σελίδα 7)!!! Έτσι, ωραία και απλά, σαν να μην είχαν την παραμικρή ανάμιξη οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές και οι λοιποί «ευρω-εταίροι» τους στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στο μακελειό της Βοσνίας και στη έκρηξη του Κοσσυφοπεδίου! …

Άλλωστε, με τέτοιους «καλούς συνεταίρους» προσδοκά να συμπορευθεί –αν και όποτε το μπορέσει- η ιμπεριαλιστική Ρωσία, που προσπαθεί να αναδυθεί από τον …πάτο του καζανιού, για να πάρει, επιτέλους, τη ρεβάνς από τον …πιο μεγάλο της αντίπαλο. Γι’ αυτό ο κ. Ζιουγκάνοφ διακηρύσσει από την Αθήνα:

«Εμείς θα προσπαθήσουμε και στα Βαλκάνια και γενικότερα να συνδυαστούν η δύναμη που έχει σήμερα η Ευρώπη με τη δύναμη που έχει η Ρωσία, και στο νέο αιώνα που πάμε, αν συνδυαστούν αυτές οι δύο δυνάμεις, τότε θα μπορεί να δημιουργηθεί μια νέα δύναμη, η οποία θα μπορεί να είναι ανταγωνίσιμη και να συναγωνιστεί οποιαδήποτε άλλη δύναμη στον κόσμο.» (Ριζοσπάστης 10/12/1998, σελίδα 7).

Μια νέα υπερδύναμη, λοιπόν, πανευρωπαϊκή και παγκόσμια (από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, που έλεγε κάποτε και ο –αλήστου μνήμης- Γκορμπατσόφ!), ικανή να ανταγωνιστεί στα ίσα και να κατατροπώσει τις ΗΠΑ. Δεν ξέρουμε, βέβαια, αν το «υπέροχο» αυτό ιμπεριαλιστικό «όραμα» του κ. Ζιουγκάνοφ για τον 21^ο αιώνα θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Όμως, ούτε και τον ίδιον ενδιαφέρει, κατά βάθος, η «ολοκλήρωση» αυτού καθεαυτού του «οράματος». Πολύ περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο τον κ. Ζιουγκάνοφ (και τον κάθε Ζιουγκάνοφ) τον ενδιαφέρει να κερδίσει η ιμπεριαλιστική Ρωσία το παιχνίδι της αντεπίθεσης. Κάθε ελιγμός, κάθε «πρόταση συνεργασίας» αποβλέπει ακριβώς σ’ αυτό το στόχο. Και ο κ. Ζιουγκάνοφ, όπως ήδη μας το απέδειξε, ξέρει πολύ καλά να το παίζει αυτό το ιμπεριαλιστικό παιχνίδι.

Μήπως, μετά απ’ όλα αυτά, εξηγούνται, έτι περαιτέρω, και η «αγάπη» του για το «γιαπωνέζικο θαύμα», για τον στυγερό παλινορθωμένο καπιταλισμό της Κίνας, αλλά και για τις …ορθόδοξες χριστιανικές χώρες, σαν τη μικρή μας Ελλάδα με την τόσο νευραλγική θέση της;

Όλα είναι πια φανερά: Πότε με τα «ειρηνόφιλα» γκορμπατσοφικά παραμύθια του «πανευρωπαϊκού σπιτιού», πότε με το θαυμασμό του για τις «προοδευτικές» κυβερνήσεις της Δυτικής Ευρώπης, πότε με την εκμετάλλευση των διακρατικών διαφορών (π.χ. Ελλάδας-Τουρκίας), πότε με «κόκκινο» και πότε με «κεντροαριστερό» προσωπείο, ο ηγετικός παράγοντας του ρωσικού ιμπεριαλισμού, κύριος Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, «αλωνίζει» τις γειτονιές του κόσμου, προσπαθώντας να ξαναγεμίσει με «σούπα» την αδειανή γαβάθα του «ξεπεσμένου και πεινασμένου γίγαντα». Η προσπάθειά του θα είναι, βεβαίως, πολύ δύσκολη, καθώς η διαθέσιμη «σούπα» είναι πια λιγοστή και τα πεινασμένα λιοντάρια πολλά και πανίσχυρα… Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο πέρασε κι από την Ελλάδα, μια «πολύ δύσκολη πιάτσα» για το εμπόρευμά του, καθώς την νέμονται μονοπωλιακά …κάποιοι άλλοι. Δεν πειράζει, όμως! Τα δίχτυα του τα έριξε κι εδώ! Για να δούμε τι ψάρια θα πιάσει και σε τούτες τις θάλασσες…

Κατόπιν όλων αυτών ο κ. Ζιουγκάνοφ ολοκλήρωσε την αποστολή του στην Αθήνα. Και να ’τος που μας αποχαιρετά χαμογελαστός, καθώς ανεβαίνει στο αεροπλάνο, επιστρέφοντας στη Μόσχα. Η Αλέκα Παπαρήγα κι ο Χαρίλαος Φλωράκης τον κατευοδώνουν γεμάτοι συγκίνηση. Εμείς, όμως, που δεν συμπαθούμε κανέναν ιμπεριαλιστή, που δεν κάνουμε διάκριση μεταξύ «καλών» και «κακών» ιμπεριαλιστικών πυραύλων, τον ευχαριστούμε για τις «καλές» τιμές στις οποίες μας πουλάει τη θανατερή πραμάτεια του, πλην, όμως, δεν θα ψωνίσουμε!

Ήδη, βγάλαμε τα συμπεράσματά μας, για πρόσωπα και πράγματα…

ΣΤ. Χρήσιμα συμπεράσματα

Η επίσκεψη του Γκενάντι Ζιουγκάνοφ τελείωσε. Ο πρόεδρος του «Κ»ΚΡΟ ξαναγύρισε στην πατρίδα του, για να συνεχίσει το τόσο «δημιουργικό» έργο του, που ο ίδιος περιέγραψε τόσο γλαφυρά με τις δηλώσεις του στην Αθήνα. Κι εμείς, οι ταπεινοί Έλληνες κομμουνιστές –ενταγμένοι ή όχι στις γραμμές του ΚΚΕ- απομείναμε εδώ, στην καθημερινή ζωή μας και στον παντοτινό αγώνα του λαού μας. Η επίσκεψη αυτή, όμως, όσο κι αν μας προβλημάτισε –και εξακολουθεί να μας προβληματίζει…-, σίγουρα μας έκανε λιγάκι σοφότερους, εφόσον μας υποχρέωσε να σκεφτούμε και να ξανασκεφτούμε ορισμένα ζητήματα. Εννοούμε ζητήματα σοβαρά και θεμελιώδη, ζωτικής σημασίας για το παρόν και, κυρίως, για το μέλλον του κομμουνιστικού μας κινήματος στην Ελλάδα και στον κόσμο, Καλό είναι, λοιπόν, να μοιραστούμε και τούτες τις τελευταίες μας σκέψεις με όλους τους αγωνιστές του λαϊκού κινήματος και πρωτίστως με τους συντρόφους, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ. Πρόκειται, άλλωστε, για σκέψεις εντελώς απροκατάληπτες και ανιδιοτελείς, εφόσον εμείς δεν κατέχουμε –και δεν προσδοκούμε- ούτε θέσεις, ούτε αξιώματα στους κομματικούς μηχανισμούς· επομένως, κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει μήτε για ιδιοτέλεια, μήτε για φραξιονισμό, αντικομματική συμπεριφορά, αντικομμουνισμό και τα παρόμοια.

Κάθε πράξη και κάθε πολιτική τοποθέτηση, είτε ενός ανθρώπου, είτε ενός κόμματος, είτε απλώς μιας ηγετικής ομάδας, ποτέ δεν «ξεφυτρώνει» τυχαία τη στιγμή της εκδήλωσής της. Τα κίνητρα και οι αιτίες των σημερινών συμπεριφορών μας προέρχονται, συνήθως, από πολύ μακριά, από ένα παρελθόν κοντινό ή απώτερο, από γεγονότα ή καταστάσεις που έχουμε λησμονήσει ή που θα θέλαμε να λησμονήσουμε. Έτσι επιβάλλεται να αναλύουμε το σήμερα, χωρίς ποτέ να ξεχνάμε τι προηγήθηκε χτες και προχτές, τι ρόλο έπαιξαν στα χτεσινά δρώμενα οι ήρωες της σημερινής παράστασης. Όλα είναι αλληλένδετα, λοιπόν, και τίποτα δεν μένει ανερμήνευτο. Ας ξανακοιτάξουμε τώρα, μέσα απ’ αυτή τη συλλογιστική, την επίσκεψη του Ζιουγκάνοφ και τους πρωταγωνιστές της, τον Ρώσο πολιτικό, από τη μια, και τους ηγέτες του ΚΚΕ από την άλλη ( τον Χαρίλαο Φλωράκη, την Αλέκα Παπαρήγα, τον Μπάμπη Αγγουράκη, τον Ηλία Λέγγερη, τον Μάκη Κοψίδη και όλους αυτούς, τέλος πάντων, οι οποίοι πλαισίωσαν τον «εκλεκτό» κύριο από τη Μόσχα κατά την εδώ παραμονή του…).

Για τον Ζιουγκάνοφ, τις ιδέες που πρεσβεύει και, κυρίως, για τα συμφέροντα και τους στόχους που εξυπηρετεί, δεν χρειάζεται πλέον καμιά περαιτέρω ανάλυση, μετά τα όσα προαναφέρθηκαν στην πορεία της ανάλυσής μας. Απλώς και μόνο να συμπληρώσουμε πως σ’ αυτή, την τόσο κρίσιμη για το ρωσικό λαό συγκυρία, είναι μεγάλο δυστύχημα το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα των Ρώσων κομμουνιστών εξακολουθεί να παραμένει εγκλωβισμένο στο κόμμα-μαϊμού του Ζιουγκάνοφ. Τα παχιά λόγια, η δύναμη της συνήθειας, το οικτρά χαμηλό ιδεολογικό επίπεδο (κληρονομιά από το ρεβιζιονιστικό ΚΚΣΕ…), οι συγχύσεις και οι αυταπάτες, επιτρέπουν ακόμη σε τέτοια πολιτικά υποκείμενα σαν τον Ζιουγκάνοφ, να «περνάνε» για … «κομμουνιστές», ενώ δεν είναι παρά οι αιώνιοι εχθροί του κομμουνισμού.

Πάντως, η κατάσταση γι’ αυτόν τον κύριο δεν θα μπορεί να είναι πάντοτε ρόδινη και βολική. Με αργούς, ίσως, αλλά σίγουρα σταθερούς ρυθμούς αρχίζει διεθνώς το ξεμασκάρεμά του, καθώς αποκαλύπτεται ο άθλιος ρόλος του. Ήδη, οι απλές αυτές σκέψεις, που διατυπώσαμε γι’ αυτόν, με αφορμή κάποιες μόνον ενέργειες και δηλώσεις του, αρχίζουν να διατυπώνονται ανοιχτά και δημόσια στην ίδια τη Ρωσία από πρόσωπα και ομάδες κομμουνιστών που επιμένουν να σέβονται τις αρχές και την αποστολή τους. Και, βεβαίως, οι Ρώσοι σύντροφοι, μιλώντας για τον αδιόρθωτο αυτόν Ζιουγκάνοφ, σίγουρα θα έχουν υπόψη τους και πολλά άλλα στοιχεία από τη δράση του, που εμείς δεν τα γνωρίζουμε.

Έτσι, π.χ. στο 8^ο συνέδριο του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας (ΚΕΚΡ), που συνήλθε πρόσφατα, πολλοί σύντροφοι ξεσκέπασαν ανοιχτά και ξεκάθαρα αυτό το καρναβάλι που αναιδώς αυτοπροσδιορίζεται ως «Κ»ΚΡΟ και τον βασιλιά-καρνάβαλο που το καθοδηγεί. Από τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» της 13^ης του Δεκέμβρη 1998 διαβάζουμε σε σχετική ανταπόκριση της σελίδας 43 τα εξής:

α) Σύμφωνα με τον σύντροφο Νόβικοφ από το Τβερ: « τον κύριο κίνδυνο για το κομμουνιστικό κίνημα αποτελούν οι θέσεις της ηγεσίας του ΚΚΡΟ, ο δεξιός οπορτουνισμός.» και παρακάτω: «Το ΚΚΡΟ εγκατέλειψε τον διεθνισμό και κατρακύλησε στον εθνικισμό».

β) Σύμφωνα με τον σύντροφο Ασέγεφ από το Κουρσκ: «Κομμουνιστής και μέλος του ΚΚΡΟ δεν είναι ένα και το αυτό.».

γ) Σύμφωνα, τέλος, με την έκθεση δράσης της ίδιας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΕΚΡ η συνεργασία με το «Κ»ΚΡΟ «που όλο και περισσότερο κλίνει προς τα δεξιά(…), πρέπει να γίνει όπως μ’ ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, χωρίς να συμφωνούμε ότι έχουν κομμουνιστική ονομασία. Η τακτική τοπικά πρέπει να καθορίζεται από την κατάσταση.» Αν και μεσοβέζικη, για λόγους κάποιας τακτικής, που αυτοί μπορούν να μας εξηγήσουν, η επίσημη θέση των ηγετών του ΚΕΚΡ είναι πολύ χαρακτηριστική. Με δυο λόγια, οι πραγματικοί επαναστάτες στη Ρωσία έχουν πια συνειδητοποιήσει πόση βρωμιά και σαπίλα κρύβεται κάτω από το «κόκκινο» προσωπείο του Ζιουγκάνοφ.

Η παραπέρα ωρίμανση των Ρώσων κομμουνιστών και οι αναμενόμενες εξελίξεις στη ρωσική πολιτική σκηνή είμαστε σίγουροι ότι θα οδηγήσουν πολύ σύντομα σε πιο δραστικές αποφάσεις για τη συγκρότηση ενός πραγματικού Κομμουνιστικού Κόμματος όλων των αληθινών επαναστατών. Ενός ΚΚ που θα «κάνει σκόνη» την πρόστυχη πολιτική του κάθε Ζιουγκάνοφ και θα συσπειρώσει γύρω του τις μάζες, καθοδηγώντας τις νέες επαναστατικές εξορμήσεις τους.

Η δικαίωση θα ’ρθει ξανά, αργά ή γρήγορα. Τα ταξικά μας αδέρφια της Ρωσίας, που τόσα έχουν προσφέρει στην παγκόσμια επανάσταση, αξίζουν χίλιες φορές ένα αληθινά σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό μέλλον. Όσο πιο γρήγορα απαλλαγούν από τέτοια κόμματα σαν κι αυτό του Ζιουγκάνοφ, τόσο πιο σίγουρα (και πιο σύντομα!) θα ξημερώσει η μέρα της νίκης.

Κι ερχόμαστε τώρα στα «καθ’ ημάς». Τι συμβαίνει, λοιπόν, με το ΚΚΕ και τους ηγέτες του; Γιατί εκτέθηκαν κι εξέθεσαν μαζί τους και όλο το Κόμμα η Αλέκα Παπαρήγα, ο Χαρίλαος Φλωράκης και όλοι οι υπόλοιποι, προσκαλώντας στην Ελλάδα και περιστοιχίζοντας ένα τέτοιο «κελεπούρι» σαν τον Ζιουγκάνοφ; Μήπως τους λείπει η γνώση και η εμπειρία για να εκτιμήσουν περί τίνος αγύρτη πρόκειται; Και καλά, ας υποθέσουμε ότι δεν ήξεραν τι πραγματικά πρεσβεύει ο Ζιουγκάνοφ (πράγμα το οποίο, βέβαια, αποκλείεται, γιατί και προσωπικά τον γνωρίζουν και τις θέσεις του κόμματός του τις έχουν σίγουρα μελετήσει πολύ πριν και πολύ καλύτερα από εμάς…). Αφού, όμως, είδαν τι «καρβέλια» …ξεφούρνισε στην Αθήνα, πώς επέτρεψαν να περάσουν όλα αυτά χωρίς κανένα σχολιασμό στα μέσα ενημέρωσης του Κόμματος;

Γιατί του επέτρεψαν χωρίς αντίλογο να παίξει ενώπιον των Ελλήνων κομμουνιστών το πρόστυχο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι του;

Τελικά, ποιο ρόλο παίζουν σ’ αυτό το πολύπαθο ΚΚΕ οι ηγέτες του;

Η Κεντρική Επιτροπή συμφωνεί με τη στάση τους;

Συμφωνεί, μήπως, με τα τρισάθλια κηρύγματα του Ζιουγκάνοφ;

Ερωτήματα που έρχονται και ξανάρχονται επίμονα και βασανιστικά και που καταλήγουν πάντα στο ίδιο «ανερμήνευτο» αυτό «γιατί;». Γιατί όλ’ αυτά από ένα ΚΚΕ που προσπαθεί να προχωρήσει σε δρόμους ολότελα αντίθετους από του Ζιουγκάνοφ, όπως τουλάχιστον διακηρύσσει καθημερινά;…

Το σημερινό ΚΚΕ δεν προέκυψε από το πουθενά. Το κόμμα και η σημερινή του ηγεσία και τα στελέχη και τα μέλη του και όλοι ανεξαίρετα οι κομμουνιστές, οργανωμένοι ή όχι, έχουμε την ιστορία μας σ’ αυτόν τον τόπο. Και γνωριζόμαστε πολύ καλά, ώστε να μη μένει πλέον έδαφος για παρερμηνείες. Το πραγματικά ηρωικό κόμμα της ελληνικής εργατιάς κι όλων των ανθρώπων του καθημερινού τίμιου ιδρώτα, το κόμμα που έγινε ολοκαύτωμα στους εθνικοαπελευθερωτικούς και στους κοινωνικούς αγώνες του λαού μας, το κόμμα που μαζί του έχει συνδεθεί κάθε νίκη του εργαζόμενου ελληνικού λαού σ’ όλα τα μέτωπα, είναι αναπόσπαστο τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Στην ιστορία του ΚΚΕ βαραίνουν όλα τα θετικά κι όλα τα αρνητικά στοιχεία της ογδοντάχρονης πορείας αυτού του διεθνούς κινήματος.

Το ΚΚΕ στα μέσα της δεκαετίας του 1950 υπέστη την πραξικοπηματική επέμβαση των χρουστσιοφικών ρεβιζιονιστών, οι οποίοι θέλησαν με την στημένη «6^η πλατιά ολομέλεια» του 1956 όχι μόνο να ξεφορτωθούν τη νόμιμη ηγεσία του, με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη, αλλά να αλλοιώσουν ολότελα τη γραμμή του κόμματος, να εξαφανίσουν το επαναστατικό λαϊκοδημοκρατικό πρόγραμμά του και να επιβάλλουν μια ρεφορμιστική γραμμή. Οι αποφάσεις της κακόφημης αυτής οπορτουνιστικής παρασυναγωγής των πραξικοπηματιών του 1956, οι αποφάσεις της «νέας ηγεσίας» το 1958, για τη διάλυση των οργανώσεων του ΚΚΕ στην Ελλάδα και την ενσωμάτωση του κόμματος στη νόμιμη (αλλά κυριαρχημένη πλέον από τον ρεβιζιονισμό και τον ρεφορμισμό) ΕΔΑ, καθώς και το 8^ο συνέδριο του 1961, έβαλαν ανεξίτηλη πάνω στο Κόμμα τη σφραγίδα των «σπασμένων» εκείνων στοιχείων που ηγεμόνευσαν στο Κρεμλίνο, μετά το διαβόητο 20^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ… Το ΚΚΕ του Μήτσου Παρτσαλίδη και του Κώστα Κολιγιάννη, αφού κόντεψε να διαλυθεί ολότελα από τις αλλεπάλληλες πραξικοπηματικές ενέργειες εκείνης της ανεκδιήγητης ηγεσίας εις βάρος χιλιάδων συνεπών κομμουνιστών, τους οποίους απέπεμψε από το κόμμα, έγινε «ουρά» του ρωσικού αναθεωρητισμού και χαρακτηριστικό είναι το γεγονός της μισαλλοδοξίας με την οποία προσπάθησε αυτή η σάπια «ηγεσία» να διαποτίσει τους Έλληνες κομμουνιστές εναντίον της κόκκινης Κίνας και της Αλβανίας, των χωρών, δηλαδή, που ύψωσαν στεντόρεια επαναστατική φωνή ενάντια στα χρουστσιοφικά σκύβαλα, τα οποία ξεκινούσαν ακάθεκτα και αδίστακτα για την καπιταλιστική παλινόρθωση…

Όταν το 1972 ανέλαβε το κορυφαίο αξίωμα στην ηγεσία του ΚΚΕ ο Χαρίλαος Φλωράκης, ένας άνθρωπος καθ’ όλα έντιμος, κομμουνιστής- αγωνιστής με τεράστιες περγαμηνές, είναι αλήθεια ότι προσπάθησε να αναδιοργανώσει το κόμμα σχεδόν εκ του μηδενός, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες, τις οποίες δημιούργησαν όλα τα προηγούμενα γεγονότα του 1956-1967, η έλευση της χούντας που έπιασε κυριολεκτικά «στον ύπνο» ολόκληρο σχεδόν το ελληνικό αριστερό κίνημα, η μακρόχρονη παρανομία, η πολιτική προσφυγιά και, τελικά, η διάσπαση του 1968, ανάμεσα στους «ήρωες» του 1956, του 1958 και του 1961, (Κολιγιάννης και Γκρόζος εναντίον των ομογάλακτων Παρτσαλίδη, Δημητρίου και Ζωγράφου…). Ο Χαρίλαος Φλωράκης προχώρησε σε σπουδαία βήματα οργανωτικής ανασυγκρότησης του ΚΚΕ, επαναφέροντας στο κόμμα πολλές εκατοντάδες διαγραμμένων στελεχών και μελών (που είχαν εκδιωχθεί ως «ζαχαριαδικοί» μετά το 1956-57. Θεώρησε μαζί με ολόκληρη την τότε ηγεσία ότι όλα θα μπορέσουν πια να διορθωθούν, αφού μετά το 1968 αποχώρησαν πλέον από το ΚΚΕ τα πιο ξεφτισμένα και απροκάλυπτα οπορτουνιστικά αναθεωρητικά στοιχεία (το έτσι λεγόμενο «ΚΚΕ εσωτερικού»). Στη νέα διαμάχη που άναψε παντού στην Ευρώπη μεταξύ των δεξιών «ευρωκομμουνιστών» και των «αριστερών» φιλοσοβιετικών, το ΚΚΕ τάχτηκε αποφασιστικά με την ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ. Συνειδητά ή όχι (ας το κρίνει ο καθένας, αν και δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη!) η ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Χαρίλαο Φλωράκη παρουσίαζε συνεχώς εξωραϊσμένη την κατάσταση στην ρεβιζιονιστική Σοβιετική Ένωση και υποστήριζε όλες τις επιλογές της. Αντέγραφε άκριτα οτιδήποτε ξεφούρνιζε το κάλπικο ηγετικό επιτελείο του ρεβιζιονιστικού ΚΚΣΕ, δηλαδή οι διάφοροι… Ζιουγκάνοφ, που τότε ακόμα φιγουράριζαν ως φανατικοί … «λενινιστές»!

Παράλληλα, μετά τη μεταπολίτευση του 1974 στο εσωτερικό της Ελλάδας το νόμιμο πια ΚΚΕ -με βάση προφανώς τα ρεβιζιονιστικά κιτάπια που είχε αφομοιώσει για τα καλά από τους «Σοβιετικούς» (διάβαζε ξανά: αντισοβιετικούς!) «δασκάλους» του- αρχίζει σταδιακά να περνάει σε θέσεις ολοένα και πιο ρεφορμιστικές. Η επανάσταση γίνεται …φιλολογικής αξίας σύνθημα και μόνο για επετειακές πανηγύρεις, ενώ η λεγόμενη «αλλαγή» και η τακτική της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, του πιο άθλιου αλλά και του πιο πονηρού αστού δημαγωγού της νεότερης Ελλάδας, υπό το σύνθημα «για να φύγει η δεξιά», καταντούν καθημερινή τη φθορά του ΚΚΕ. Το κόμμα γίνεται ουσιαστικά για μια μεγάλη περίοδο το αριστερό δεκανίκι των απατεώνων του «πράσινου» βάλτου… Μια ολόκληρη γενιά στελεχών διαπαιδαγωγείται με τη ρεφορμιστική λογική του «ειρηνικού –κοινοβουλευτικού- δρόμου προς την αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό», για την κατάκτηση της εξουσίας μέσα από την ανάδειξη μιας κυβέρνησης «των δυνάμεων της αλλαγής» ή –λίγο αργότερα- «των δυνάμεων της αριστεράς».

Η κατρακύλα της ηγεσίας Φλωράκη σε απροκάλυπτα «ζιουγκανοφικές» θέσεις γίνεται ραγδαία στα μέσα της δεκαετίας του 1980-1990, όταν λιβανίζει και τη γκορμπατσοφική «περεστρόικα», δηλαδή, την τελευταία και απροκάλυπτη μετά το 1988 φάση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. («Παλιά μου τέχνη, κόσκινο!», κατά πώς λέει και μια παροιμία, από αυτές που τόσο αρέσουν στον Χαρίλαο Φλωράκη…). Τα υπόλοιπα τα θυμούνται όλοι: 1)Το κοινό πόρισμα με την «ασυγκράτητη» οπορτουνιστική –αντικομμουνιστική, χωρίς προσχήματα- ομάδα του διαβόητου Κύρκου, όπου ανατρέπονται όλες οι αριστερές και «αριστεροφανείς» θέσεις του ΚΚΕ για την ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ, τις αμερικάνικες βάσεις. 2) Τη συγκρότηση του απροκάλυπτα ρεφορμιστικού «Συνασπισμού της Αριστεράς και της προόδου» και το αποκορύφωμα όλων, τη συμμετοχή στις αντιδραστικές αστικές κυβερνήσεις του Τζαννετάκη και του Ζολώτα. Πρώτα, αντάμα με τη δεξιά του Μητσοτάκη, για να «τιμωρηθεί» εκείνος ο τσαρλατάνος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, που για οχτώ ολόκληρα χρόνια, ο αφιλότιμος, αρνήθηκε να «μας» βάλει στο παιχνίδι της αστικής εξουσίας, και έπειτα, αντάμα και με τη δεξιά και με το ΠΑΣΟΚ, για να πείσουμε την άρχουσα τάξη ότι δεν κινδυνεύει από «μας»! Για να της αποδείξουμε ότι «είμαστε … υπεύθυνοι ηγέτες», που «παλεύουμε» για να βγει η χώρα από την κρίση, για την «προοδευτική ανάπτυξη» και τον «εκσυγχρονισμό» της ελληνικής κοινωνίας, στο δρόμο προς το «κοινό ευρωπαϊκό όραμα των λαών»!! Όπως ακριβώς κάνει και ο Ζιουγκάνοφ στη σημερινή Ρωσία!!! Και ήταν τότε η εποχή που το κεφάλαιο άρχιζε τη μεγάλη τελική του επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και σ’ όλες τις εργατικές-λαϊκές κατακτήσεις…

Αυτό ήταν, ανεξαρτήτως των αρχικών προθέσεων, το αποτέλεσμα της πολιτικής γραμμής που ακολούθησε η ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Χαρίλαο Φλωράκη. Αυτής της πολιτικής γραμμής «γνήσια τέκνα» είναι και όλοι οι σημερινοί ηγέτες του ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα, ο Μπάμπης Αγγουράκης, ο Μάκης Κοψίδης κι όλοι οι άλλοι που φιλοξένησαν και συνόδεψαν τον ανεκδιήγητο Ζιουγκάνοφ σ’ αυτή την αλησμόνητη περιοδεία του στην Ελλάδα. Όπως, βεβαίως, «τέκνα» της ίδιας αυτής πολιτικής ήταν και η Μαρία Δαμανάκη, ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο Γιάννης Δραγασάκης κι ο Αλέκος Αλαβάνος, δηλαδή όλα εκείνα τα «προωθημένα» στον αναθεωρητισμό και στον καιροσκοπισμό σημαντικά ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, τα οποία το 1990-1991 αποφάσισαν ότι ο ρόλος τους στο ΚΚΕ έληξε οριστικά και ότι απέμενε η τυπική πια διάλυση και του ίδιου του ΚΚΕ, μέσα στη γενικότερη αντικομμουνιστική συγκυρία.

Η αντίδραση της κομματικής βάσης (που ποτέ της δεν «χώνεψε», -παρ’ όλο που τις ανέχθηκε…- όλες αυτές τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των ηγετικών στελεχών που από «σκληροί μπρεζνιεφικοί» έγιναν στο άψαι-σβήσε οπαδοί της «σοσιαλιστικής» -και κατόπιν της σκέτης- …αγοράς!) οδήγησε τον Χαρίλαο Φλωράκη, την Αλέκα Παπαρήγα και τους υπόλοιπους σημερινούς ηγέτες του ΚΚΕ να αλλάξουν ρότα μετά το 1991, όταν το κακό είχε ήδη γίνει… Ξεκίνησαν από τη διάσωση των συμβόλων και του τίτλου του Κόμματος. Προχώρησαν σε οργανωτική ανασυγκρότηση σε μια εποχή πλήρους διάλυσης του κινήματος διεθνώς. Προώθησαν μια σαφώς θετικότερη πολιτική γραμμή με τις –έστω γενικόλογες ή και μεσοβέζικες θέσεις τους του 1995, για την ανατροπή του σοσιαλισμού- και πολύ περισσότερο με το νέο πρόγραμμα του 15^ου συνεδρίου το 1996. Οι εξελίξεις αυτές έδωσαν μια καλή ανάσα στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και στην πορεία των κοινωνικών αγώνων των εργαζομένων, που θα φροντίσουμε όλοι μας να ανακάμψουν.

Δυστυχώς, όμως, η κληρονομημένη «ζιουγκανοφική» νοοτροπία μέσα στο ΚΚΕ εξακολουθεί να παραμένει αναλλοίωτη σε μια σειρά ζητημάτων! Τι άλλο φανερώνει π.χ. η προσπάθεια του ευρωβουλευτή Γιάννη Θεωνά, για να «πείσει» τους ιθύνοντες του ευρω-ιμπεριαλισμού να υιοθετήσουν την πολιτική εκείνη που …δεν θ’ αφήσει την παγκόσμια κρίση να πλήξει την Ευρώπη; Η αντίληψη εκείνη που, αντί να υποδεικνύει στους Ευρωπαίους προλετάριους το δρόμο της κοινής επαναστατικής πάλης, έρχεται στο ευρωκοινοβούλιο και …συμβουλεύει τους καπιταλιστές: «να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, στήριξη του δημόσιου τομέα και αναπροσανατολισμό των τεράστιων αποθεμάτων ιδιωτικού κεφαλαίου από τη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία στην παραγωγική επένδυση…»(βλ. την ομιλία του Γιάννη Θεωνά στον «Ριζοσπάστη» 5-12-1998, στη σελίδα 6), η αντίληψη αυτή τι άλλο κάνει από το να σπέρνει αυταπάτες στους εργαζόμενους για τον… «καλό καπιταλισμό» της παραγωγής, έναντι του… «κακού καπιταλισμού» της χρηματιστηριακής σπέκουλας; Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον μαρξισμό-λενινισμό; Ή μήπως διαφέρει και πολύ από την αντίληψη του …Ζιουγκάνοφ η μονότονα επαναλαμβανόμενη «αναπτυξιολογία» των ηγετών του ΚΚΕ, η προβολή «στόχων» που θα επιτευχθούν –λέει- «από μια άλλη κυβέρνηση, η οποία θα ακολουθεί μια άλλη πολιτική, με βάση το δημόσιο τομέα»; Μια αντίληψη που εξακολουθεί να κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα, η οποία σήμερα βοά ότι μόνο με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού θα ανασάνει ο εργαζόμενος λαός και θα αναπτυχθεί ο τόπος μας απαλλαγμένος από τα δεσμά του ντόπιου κεφαλαίου και της ξένης ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Κι όλα αυτά εξακολουθούν να γίνονται, τη στιγμή που θα έπρεπε να προβάλλεται στην πρώτη γραμμή η ανάγκη συγκέντρωσης των δυνάμεων για την προετοιμασία της συντριβής του αστικού καθεστώτος και για την αυριανή οικοδόμηση ενός προλεταριακού κράτους, το οποίο θ’ ανοίξει το δρόμο προς τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό…

Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση στον τομέα των διεθνών σχέσεων του ΚΚΕ. Σε τι πραγματικά διαφέρουμε από τον Ζιουγκάνοφ, όταν θεωρούμε ακόμα και σήμερα «συντρόφους» τους όπου γης ρεβιζιονιστές, όταν επιδιώκουμε σχέσεις με τα ξοφλημένα οπορτουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης, όταν εξωραΐζουμε το ρόλο του κάθε «Κόμματος δημοκρατικού σοσιαλισμού» της Γερμανίας ή του κάθε ξεπουλημένου ΑΚΕΛ της Κύπρου, που πέταξαν προ πολλού, ακόμα κι αυτή την ξεφτισμένη μάσκα του ψευδοκομμουνιστή Ζιουγκάνοφ;

Σε τι, επιτέλους, διαφέρει από τον κάθε Ζιουγκάνοφ μια κομματική ηγεσία που εξακολουθεί να «αγκαλιάζει» τους σημερινούς σκαιούς δυνάστες του εργαζόμενου λαού της Κίνας, τον «ελέω πατρός» ψευδοκομμουνιστή δυνάστη των εργατών της Βόρειας Κορέας, τους σαλτιμπάγκους ηγέτες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στο Βιετνάμ;

Η πραγματική ανασυγκρότηση του ΚΚΕ θα είναι μια μακρόχρονη διαδικασία, όπως άλλωστε και κάθε ανάλογη ανασυγκρότηση των ΚΚ, παντού στον κόσμο. Η αποφασιστική και οριστική ρήξη με την ρεβιζιονιστική σαπίλα του παρελθόντος θα είναι το μεγάλο έργο των κομμουνιστών του παρόντος και, κυρίως, του μέλλοντος.

Τα ιδεολογικά εκείνα στελέχη του ΚΚΕ που έχουν δώσει θετικά δείγματα γραφής τα τελευταία χρόνια, νομίζουμε ότι έχουν θέση στην προσπάθεια αυτή και ότι με μια γενναία αυτοκριτική εκτίμηση των πεπραγμένων του κόμματος, οφείλουν να μπουν από σήμερα επικεφαλής αυτής της νέας πορείας. Όσο για τον Χαρίλαο Φλωράκη, την Αλέκα Παπαρήγα και όλους τους υπόλοιπους, θεωρούμε ότι έχουν χρέος έστω και τώρα να σκεφτούν πολύ καλά πού καταλήγει η πολιτική τους γραμμή και πρακτική. Και σαν έντιμοι αγωνιστές που είναι, οφείλουν να κάνουν επιτέλους την ουσιαστική αυτοκριτική τους και να αναλάβουν το μερίδιο των ευθυνών που τους αναλογεί. Γιατί, επιτέλους, το Κομμουνιστικό Κόμμα αποτελεί από μόνο του μιαν αξία που υπερβαίνει κατά πολύ τα πρόσωπα τα οποία στελεχώνουν τις ηγετικές θέσεις. Γιατί, για την εργατιά και το λαό το κόμμα της εργατικής τάξης αποτελεί αδιαπραγμάτευτη και πρωτεύουσα αξία!

Ένα γερά εξοπλισμένο με τον μαρξισμό- λενινισμό, με την επιστήμη του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, αληθινά νέο Κομμουνιστικό Κίνημα σε όλο τον κόσμο (με όλο το διαλεκτικό περιεχόμενο που κρύβει για μας η λέξη «νέο»), θα κλείσει μια για πάντα την πόρτα στους κάθε μορφής Ζιουγκάνοφ και θ’ ανοίξει ξανά τις λεωφόρους που οδηγούν στην έξοδο του ανθρώπου από την προϊστορία του.

 

Γράφτηκε στο Βόλο, στις 23 του Δεκέμβρη 1998. Στάλθηκε στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και λίγο αργότερα στη Νομαρχιακή Επιτροπή Μαγνησίας του ΚΚΕ. Και …φυσικά δεν έλαβε ποτέ καμιάν απολύτως απάντηση από τους ηγέτες του κόμματος.

 

ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΡΘΡΟ:

Και τώρα;

(Ανοιχτή επιστολή προς την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, με αφορμή την εκλογική συντριβή του κόμματος του Ζιουγκάνοφ.)

Και τώρα, σύντροφοι, θαυμάστε ή μάλλον “χωνέψτε” τα έργα του εκλεκτού “μας” κυρίου προέδρου του “κομμουνιστικού” κόμματος της Ρωσίας.

Αφού για μια δεκαετία ο κύριος αυτός και η παρέα του “έριξαν με τους τόνους το λίπασμα” για να κυριαρχήσει ο δεξιός οπορτουνισμός στο κατάστηθα λαβωμένο κομμουνιστικό κίνημα της ρωσικής γης, τώρα παίρνουν την ανταμοιβή τους από το σύστημα που στήριξαν με την πολιτική τους και οδεύουν προς το σκουπιδοτενεκέ του αστικού και ρεβιζιονιστικού κουρελάδικου.

Φυσικά, η ζημιά που προξένησε με την ελεεινή πολιτική του στο κομμουνιστικό κίνημα της χώρας του, το τεράστιο αυτό νέο πλήγμα που κατάφερε στο κίνημά μας διεθνώς ο κύριος πρόεδρος, δεν μπορούν να εκτιμηθούν σε όλη τους την έκταση τούτες τις δύσκολες ώρες του μεγάλου σοκ. Όποιος, ωστόσο, παρακολουθούσε με άγρυπνο κριτικό βλέμμα, και όχι μέσα από παρωπίδες “κομματικής αλληλεγγύης”, την τρελή οπορτουνιστική και τυχοδιωκτική κατρακύλα του κυρίου προέδρου, είναι φυσικό να μην εκπλήσσεται για το νομοτελειακό κατάντημά του, δείγμα του οποίου -επισφράγιση μάλλον- αποτελεί η κοινοβουλευτική συντριβή του. (Ναι! Ο κύριος πρόεδρος συνετρίβη ακριβώς σ’ αυτό το πεδίο που τόσα χρόνια τώρα πάσχιζε να πείσει τους Ρώσους εργάτες ότι θ’ αποτελέσει το …μόνο δρόμο σωτηρίας τους: στην αρένα του αστικού κοινοβουλευτισμού στη ρωσική εκδοχή της!!!)

Ωστόσο, κάθε πραγματικός κομμουνιστής δεν μπορεί παρά να θλίβεται βαθύτατα για τον “δεύτερο -αυτό- θάνατο” του κομμουνιστικού κινήματος στη Ρωσία, όπως τον βαφτίζουν “ανοίγοντας σαμπάνιες” από τον ενθουσιασμό τους τα φασιστόμουτρα της αντικομμουνιστικής λαχανοφυλλάδας του σιχαμερού “Συγκροτήματος”. Και θλιβόμαστε ειλικρινά, όχι βέβαια για την κλωτσιά που έφαγε στην “ευαίσθητη περιοχή” ο φασουλής αυτός της νεοαστικής τάξης της Ρωσίας , ο κ. πρόεδρος · στο κάτω-κάτω της γραφής τού έχει μείνει μπόλικο “ρευστόν” για να ξεκοκαλίσει τα επόμενα χρόνια -πέραν της βουλευτικής του αποζημίωσης. (Δεν είναι δα διόλου ευκαταφρόνητες οι δωρεές ενός κυρίου Χοντορκόφσκι προς τον ηγέτη του …”επαναστατικού κινήματος” ! …). Θλιβόμαστε, όμως, για τη δεινή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει γι’ άλλη μια φορά οι σύντροφοί μας, οι πραγματικοί κομμουνιστές, οι συνειδητοί προλετάριοι κι όλοι οι ταξικά προσανατολισμένοι εργαζόμενοι της Ρωσίας, που πιάστηκαν για τα καλά στη φάκα αυτής της συμμορίας απατεώνων της “κόκκινης”, αποκριάτικης μουτσούνας με επικεφαλής τον διαβόητο “φίλο μας”. Σίγουρα θα πάρει πολύ χρόνο στους Ρώσους συντρόφους, για να ξεπεράσουν αυτό το νέο κάζο, στο οποίο τους οδήγησε ο οπορτουνισμός. Σίγουρα θα κληθούν να καταβάλουν βαρύτατο το τίμημα, κάτω από τα ανελέητα δόντια του παλινορθωμένου καπιταλισμού που διαχειρίζεται με σιδηρά πυγμή ο νέος τσάρος (ή Μπίσμαρκ, αν προτιμάτε!) του Κρεμλίνου, προωθώντας την πιο αδίσταχτη εκμετάλλευση του ρωσικού λαού.

Και τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, καθώς ο κύριος πρόεδρος του οπορτουνισμού κατόρθωσε να ρυμουλκήσει στο γλοιώδη κατήφορό του ακόμα και εκείνες τις πολιτικές ομάδες (τύπου ΚΕΚΡ του Βίκτορ Τιούλκιν …) οι οποίες πάσχιζαν -μέχρις ενός σημείου- να ανασυγκροτήσουν σε ταξικές βάσεις το κομμουνιστικό κίνημα της Ρωσίας. Η χωρίς αρχές καιροσκοπική συμμαχία, που όλοι αυτοί σύναψαν με τον ανεκδιήγητο κύριο πρόεδρο, κατέστησε εξίσου αναξιόπιστες και τις δικές τους ηγεσίες, και τις μετέτρεψε σε κοινωνούς της ήττας του οπορτουνισμού μαζί με αυτόν τον κύριο. (Αληθινή δυστυχία… Στη χώρα εκείνη όπου ιστορικά ο μαρξισμός-λενινισμός συνέτριψε τον οπορτουνισμό, τώρα ο μασκαρεμένος οπορτουνισμός τσακίζεται από τον πιο καθαρόαιμο αστισμό, αφού προηγουμένως κατόρθωσε -αυτός ο ύπουλος εχθρός- να εξαρθρώσει την επαναστατική γραμμή μέσα στο ίδιο το κίνημα! Είναι να χάνεις το νου σου απ’ αυτό το κατάντημα…)

Ελπίζουμε, πάντως, ακόμα και τώρα, στην αφύπνιση και την ανασυγκρότηση του ρωσικού κομμουνιστικού κινήματος. Μπορεί ν’ αργήσει, αλλά θα ‘ρθει! Είναι αδύνατον η Ιστορία να τραβήξει για πάντα στον κατήφορο του γκορμπατσοφισμού και του ζιουγκανοφισμού -του “άξιου” διαδόχου του. Η ίδια η ζωή θα δείξει το δρόμο στους Ρώσους αδελφούς μας. Ίσως, μάλιστα, εδώ που τα λέμε, η αηδία και η αποστροφή που έδειξε ο ρωσικός λαός τόσο προς τον ξεσαλωμένο δωρολήπτη του κυρίου Χοντορκόφσκι, όσο και προς την ίδια την “εκλογική διαδικασία” (με την τεράστια αποχή του από τον κάλπικο αυτό κοινοβουλευτικό τζόγο), ίσως -λέω- να αποτελεί μια, κατά βάση, πρώτη υγιή αντίδραση. Σίγουρα, όμως, σε κάθε περίπτωση αποτελεί αυτό το αποτέλεσμα το σήμα του “κόκκινου συναγερμού”, που θέτει τους πραγματικούς κομμουνιστές της Ρωσίας και όλου του κόσμου μπροστά στις τεράστιες ευθύνες και χρεώσεις τους για το μέλλον.

Το κομμουνιστικό κίνημα είναι κίνημα διεθνές και, εξ ορισμού, διεθνιστικό. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί να καταστεί ξανά νικηφόρο. Για τους Έλληνες κομμουνιστές δεν είναι διόλου αδιάφορη η πορεία του ρωσικού κομμουνιστικού κινήματος. Έφτασε η ώρα, επιτέλους, να πάει στα σκουπίδια η σκουριασμένη ρεβιζιονιστική αντίληψη, ότι “δεν επεμβαίνουμε στη χάραξη της γραμμής των άλλων και ότι “ασκούμε -μια κάποια- κριτική στις μεταξύ μας επαφές”. Αυτά τα φούμαρα και οι περικοκλάδες, βαριά κληρονομιά μιας τριανταπεντάχρονης πορείας διεθνούς εκφυλισμού του κινήματός μας (1956-1991) δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την επαναστατική αντίληψη του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Όταν το κίνημα σε μια χώρα βαδίζει σε στραβό, ολέθριο δρόμο, είναι στοιχειώδης υποχρέωση, αυτονόητο καθήκον των επαναστατικών δυνάμεων να παρέμβουν αποφασιστικά και να καταγγείλουν χωρίς περιστροφές τη στραβή γραμμή και την οπορτουνιστική ηγεσία, χωρίς κανένα δισταγμό. Είναι, άλλωστε πασίγνωστο ότι οι ρεβιζιονιστές-ρεφορμιστές προδότες, από την εποχή εκείνου του τρισάθλιου Χρουστσόφ, είχαν μετατρέψει σε αγαπημένο τους σπορ την χωρίς αρχές επέμβαση στα κομμουνιστικά κόμματα, για να γκρεμίσουν την επαναστατική γραμμή και τη συνεπή μαρξιστική-λενινιστική ηγεσία τους. (Βλ., χαρακτηριστικά, την κακόφημη “6η πλατιά ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ” το 1956…). Αυτοί, βέβαια, αποτελούν το παράδειγμα “από την ανάποδη”, δηλαδή το προς αποφυγήν!). Ε, λοιπόν, σήμανε η ώρα να τους “εκδικηθούμε”, για τα δεινά που μας προξένησαν, φροντίζοντας εμείς σήμερα ώστε να απαλλαγεί από τα …ανάλογα δεινά (του κάθε λογής “ζιουγκανοφισμού”) το ρωσικό κομμουνιστικό κίνημα, τα αγαπημένα ταξικά μας αδέρφια της μεγάλης χώρας του κόκκινου Οχτώβρη!

Ο δικός μας δρόμος είναι -ή, τουλάχιστον, πρέπει να είναι- ο δρόμος της Τρίτης Διεθνούς μέσα στις σύγχρονες συνθήκες, (βελτιωμένος, βεβαίως, μέσα από την τεράστια πείρα που έχει αποκομίσει από τότε το κίνημα, και από την επίγνωση όλων των θετικών αλλά και των αρνητικών εμπειριών από τη δράση της Διεθνούς): άμεση επαναστατική παρέμβαση, ώστε να δώσουμε χέρι βοήθειας στους επαναστάτες συντρόφους μας για να βρουν το σωστό δρόμο, για να τινάξουν από πάνω τους τη “γλίτσα” και τη “σκουριά”, για να πετάξουν οι ίδιοι τους Ζιουγκάνοφ στα σκουπίδια μια ώρα αρχύτερα, πριν πάθουν χοντρότερες ζημιές, για να ανοίξουν ξανά το δρόμο που οδηγεί στη νίκη. Αυτό είναι το γνήσιο θετικό παράδειγμα επαναστατικής παρέμβασης, επαναστατικής σκοπιμότητας –αν προτιμάτε αυτόν τον όρο. Αυτή θα ‘πρεπε να είναι η θέση του ΚΚΕ, ευθύς εξαρχής, ενάντια στον Ζιουγκάνοφ και σε κάθε παρόμοιο πολιτικό απατεώνα στη Ρωσία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Κύπρο και οπουδήποτε αλλού φυτρώνουν τέτοια “μπουμπούκια”: να βοηθήσει τους επαναστάτες να τα ξεριζώσουν, προτού αυτά θεριέψουν και πνίξουν το κίνημα, ως γνήσια … “παράσιτα” και “ζιζάνια” που είναι.

Αντί γι’ αυτό, όμως, η ηγεσία του ΚΚΕ (η Κεντρική Επιτροπή και η Γενική Γραμματέας του κόμματος), ο “Ριζοσπάστης” και ο “902” ακολούθησαν την εντελώς αντίθετη γραμμή: “αγκάλιασαν” τον Ζιουγκάνοφ, του έδωσαν βήμα για να προβάλει την καταστροφική του γραμμή, έπλεξαν -πλείστες όσες φορές- το εγκώμιό του και φιλοτέχνησαν την κάλπικη αγιογραφία του. Πόσα και πόσα άρθρα και “βαθυστόχαστα πονήματα” δεν είχε γράψει ως τα τώρα εκείνος ο θλιβερός ανταποκριτής του “Ριζοσπάστη” στη Μόσχα, ο κ. Ελισαίος Βαγενάς (ή, μέχρι πρότινος, “Οδυσσέας Ρούσσος”, ή όπως αλλιώς τον λένε…), για να μας πείσει σχετικά με το “δίκιο” του κυρίου προέδρου του “Κ”ΚΡΟ; !!!

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη σκανδαλώδη εκείνη επίσκεψη του κ. Ζιουγκάνοφ στην Αθήνα το Δεκέμβρη του 1998, τους χαριεντισμούς του με τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, την ίδια ώρα που οι απροκάλυπτες ρεφορμιστικές ρετσέτες του οδηγούσαν τους ΠΑΣΟΚους ιθύνοντες να εξάρουν την πολιτική ομοιότητα και τη σύμπλευσή τους με τον Ζιουγκάνοφ στο βούρκο της σοσιαλδημοκρατίας; … Ποιος από μας θα λησμονήσει την προσπάθειά του (σαν γνήσιος εκπρόσωπος του ρωσικού ιμπεριαλισμού) να “πείσει” την ελληνική αστική ηγεσία ότι τα όπλα που πουλάει η χώρα του είναι εξίσου αποτελεσματικά και μαζί φτηνότερα από εκείνα των δυτικών μακελάρηδων ; (Έτσι ακριβώς, σαν να ήταν κοινός πλασιέ των εταιριών του κάθε Μπερεζόφσκι, Χοντορκόφσκι, ή του οποιουδήποτε άλλου …”σκυλοψαρόφσκι”, από δαύτους που έχουν βουτήξει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές -και μαζί και την παραγωγή πυραύλων και οβίδων- στη σημερινή Ρωσία! …).

Μέχρι και την ημέρα της διεξαγωγής των …”δημοκρατικών διαδικασιών” στη ρωσική επικράτεια, η ηγεσία του ΚΚΕ ήταν λαλίστατη ως προς την προβολή του Ζιουγκάνοφ, της παρέας του και των θλιβερών ουραγών του. Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκε να κρατήσει τους συντρόφους σε εγρήγορση ή προβληματισμό, να ανεχτεί ή να ενισχύσει (τι λέμε τώρα!) έστω και μια απλή κριτική στάση των Ελλήνων κομμουνιστών απέναντι στη ζιουγκανοφική κατάντια, απέναντι σε μια γραμμή η οποία οδηγούσε με μαθηματική βεβαιότητα στον εκφυλισμό και στον αναπόφευκτο -εκλογικό κι όχι μόνο- όλεθρο το ρωσικό κομμουνιστικό κίνημα… Οι όποιες κριτικές παρατηρήσεις κομματικών ή εξωκομματικών παρατηρητών (μεταξύ αυτών και του γράφοντος), για τον καταστροφικό δρόμο του Ζιουγκάνοφ, οι παρατηρήσεις των συντρόφων και συναγωνιστών, που πονάνε για το κίνημα, πετάχτηκαν όλες στα σκουπίδια, χωρίς καμιά δημοσιοποίηση, χωρίς την παραμικρή επιβαλλόμενη συζήτηση.

Την ίδια ώρα ακόμη και οι τοπικοί ιθύνοντες του ΚΚΕ, που ενημερώνονταν γι’ αυτές τις παρατηρήσεις και επισημάνσεις μας, απέκρουαν με …”ιερή αγανάκτηση” κάθε παρόμοια κριτική, χαρακτηρίζοντάς την μέχρι και …”καταστροφική για τις διεθνείς σχέσεις του κόμματος”! (Τη μαύρη τους την τύφλα, μπορούμε να πούμε, σχετικά με τους οπαδούς τέτοιων “διεθνών σχέσεων”…).

Τώρα, μετά το σοκ της “μαύρης Κυριακής της κάλπης”, πέρα από το αναμάσημα των ζιουγκανοφικών κραυγών για …”νοθεία” και τα παρόμοια, η ηγεσία του ΚΚΕ ακολούθησε το δρόμο της …πλήρους σιωπής. Σαν να είμαστε …στρουθοκάμηλοι και όχι άγρυπνοι και νοήμονες επαναστάτες. Το καταπίνουμε, λοιπόν κι αυτό, όπως τόσα και τόσα άλλα, και αφήνουμε τον χρόνο να επιφέρει την…”κρατεράν τλημοσύνην” (= την επαρκή παρηγοριά · η φράση προέρχεται από στίχο αρχαίου Έλληνα λυρικού ποιητή) ή μάλλον τη συνηθισμένη “λήθη και επανάπαυση”… (Κατά πώς λέει κι ο λαός: “μεροδούλι-μεροφάι και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει”….). Είναι όμως αυτό το κατάντημα πραγματικά κομμουνιστική γραμμή πλεύσης; Είναι αυτή η εθελοτυφλία αντάξια του ΚΚΕ, της ιστορίας του, των θυσιών και της προσφοράς του στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κι εργατικό κίνημα; Είναι σε καμιά περίπτωση αυτό εδώ το ανεκδιήγητο μείγμα ή πείραμα ”εξισορρόπησης” ανάμεσα σε μια γραμμή που εμφανίζεται συνεπής μαρξιστική και ταξική στα ζητήματα της Ελλάδας και σε μια έξω από αρχές γραμμή συμφιλίωσης με τη σάρα και τη μάρα του διεθνούς οπορτουνισμού, είναι αυτό το πράγμα η πολιτική που απαιτείται για το παγκόσμιο κομμουνιστικό-εργατικό κίνημα και για το ίδιο το ΚΚΕ στις σημερινές τραγικές διεθνείς συνθήκες ; Μπορεί μια τέτοια ανερμάτιστη πολιτική γραμμή να τσακίσει την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, η οποία σπέρνει σ’ όλο τον κόσμο το φασισμό, τον πόλεμο, την πείνα και το θάνατο;

Η απάντηση είναι, νομίζουμε, αυτονόητη για όποιον κοιτάζει κατάματα την αλήθεια. Και χωρίς να είμαστε οπαδοί της “θεωρίας των παιγνίων”, σήμερα μπορούμε ανεπιφύλακτα να στοιχηματίσουμε ότι θα είναι ακόμη μεγαλύτερο το σοκ για τους κομμουνιστές της χώρας μας, όταν -αργά ή γρήγορα- οι αντίστοιχοι Ζιουγκάνοφ της Κίνας και του Βιετνάμ θα δώσουν, αναπόφευκτα, τη θέση τους στους εκκολαπτόμενους και εκεί Γιέλτσιν, Πούτιν και σία, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ, μέχρι την παραμονή της κατάρρευσής τους θα ορκίζεται για τις αγαστές συντροφικές σχέσεις της και με δαύτους…

Μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να …χάσουμε αυτό το στοίχημα, όπως πραγματικά το επιθυμούμε, μ’ όλη μας την καρδιά! Να ξυπνήσουμε τώρα ΟΛΟΙ οι κομμουνιστές της Γης και να “θάψουμε” εμείς ΟΛΑ τα οπορτουνιστικά σκύβαλα, πριν αυτά να μας πνίξουν. Να βοηθήσουμε τους συντρόφους μας διεθνώς να ξεφορτωθούν άμεσα ΟΛΟΥΣ τους Ζιουγκάνοφ! Αυτό το δρόμο πρέπει να βαδίσει οριστικά και απαρέγκλιτα πια το ΚΚΕ, αν η ηγεσία του μπορέσει, έστω και τώρα, να βρει το απαραίτητο κουράγιο.

Εμείς θα της το ευχηθούμε και είμαστε πρόθυμοι να τη βοηθήσουμε σε κάθε ανάλογη προσπάθεια.

 

Το κείμενο αυτό γράφτηκε στην Κίμωλο, το 2004, και παρ’ όλο που δεν σώζεται στο χειρόγραφο η ακριβής του ημερομηνία, είναι σίγουρο ότι συντάχτηκε αμέσως μετά την εκλογική συντριβή του Ρώσου ψευδοκομμουνιστή Ζιουγκάνοφ στην εκλογική διαδικασία εκείνης της χρονιάς. Στις εκλογές εκείνες αναδείχτηκε πανίσχυρος ο γνωστός Βλαντίμιρ Πούτιν, ο σημερινός “αναδιοργανωτής” του ρωσικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος προχώρησε με την πολιτική του στην ανασυγκρότηση του ρωσικού καπιταλισμού και στην ”αντεπίθεσή” του στις διεθνείς αγορές και στις παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις. Ο Πούτιν είχε πάρει την εξουσία ήδη το Δεκέμβρη του 1999.

Σ’ αυτόν ακριβώς τον Πούτιν αναφέρεται η φράση του κειμένου, σχετικά με τον “νέο Ρώσο τσάρο ή Μπίσμαρκ”, καθώς αυτός, έχοντας ήδη στα χέρια του την προεδρική εξουσία, που τόσο λιγουρευόταν κι ο ανεκδιήγητος Ζιουγκάνοφ, αποδείκνυε καθημερινά την απόφασή του να κυβερνήσει με σιδερένια πυγμή και να δείξει αφενός στα “σκυλόψαρα” της Ρωσίας ότι πάνω από τα επιμέρους ιδιοτελή συμφέροντά τους υπάρχει το υπέρτατο καπιταλιστικό -ιμπεριαλιστικό συμφέρον της ρωσικής μπουρζουαζίας, και, αφετέρου, στα “κοράκια” της Δύσης ότι η ρωσική “αρκούδα” είναι εδώ και δεν αστειεύεται…

Το κείμενο πήρε αφορμή από το δημοσίευμα της αστικής εφημερίδας “Τα Νέα” του συγκροτήματος Λαμπράκη, που πανηγύριζε κυριολεκτικά εκείνη την ημέρα, διαλαλώντας -με αφορμή τη συντριβή του Ζιουγκάνοφ- τον “δεύτερο θάνατο του ρωσικού κομμουνιστικού κινήματος”…

Φωτοτύπησα αυτό το δημοσίευμα των “Νέων”, το σύναψα σε φωτοτυπία του δικού μου χειρογράφου, και το έστειλα στον “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ” με την ένδειξη “προς την ΚΕ του ΚΚΕ”. Το έστειλα, παρ’ όλο που δεν είχα πλέον την παραμικρή αυταπάτη για την κατάληξή του. Γι’ αυτό το έστειλα με μια πρώτη, πιο πρόχειρη σε ορισμένα σημεία γραφή και διατύπωση, χωρίς καν να διορθώσω ορισμένα ορθογραφικά σφάλματα. Το έστειλα, μόνο και μόνο για να θυμούνται ότι είμαστε εδώ και δεν ξεχνάμε τις “πατάτες και τα φασούλια” της ηγεσίας, κι ας είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από την εκτενή εκείνη ανάλυση της περίπτωσης Ζιουγκάνοφ, του Δεκέμβρη 1998, μια ανάλυση που τόσο πολύ “πείραξε στο στομάχι” την ηγεσία, ώστε να μην τολμήσει ούτε καν να στείλει μια απάντηση…

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Στη Ρωσία η δύναμη και οι φιλοδοξίες του Ζιουγκάνοφ έχουν ψαλιδιστεί ριζικά και οριστικά. Ουσιαστικά ο ιμπεριαλιστής Πούτιν κατάφερε να αφαιρέσει εκείνη την εκλογική βάση του Ζιουγκάνοφ, που τον στήριζε από …”πατριωτικές” θέσεις, τότε που αλώνιζε ασύδοτος ο ξεπουλημένος μεθύστακας Γιέλτσιν και τα “σκυλόψαρα”, ενώ οι δυτικοί ιμπεριαλιστές άρπαζαν το “φαγητό” μέσα από το στόμα της “αρκούδας”.

Σήμερα, οι οπαδοί του ρωσικού εθνικισμού και του ιμπεριαλισμού στηρίζουν εμφανώς τον Πούτιν, ο οποίος, άλλωστε, κρατάει στα χέρια του και την κάνουλα του χρήματος, για να μην ξεχνιόμαστε. Τι να τον κάνουν τον Ζιουγκάνοφ; Οι Ρώσοι κομμουνιστές που στέκονται σε πιο σωστές θέσεις, το ΚΕΚΡ και ο Βίκτορ Τιούλκιν κατά κύριο λόγο, βάθυναν την κριτική τους προς το ζιουγκανοφισμό, ξεσκέπασαν επανειλημμένα τον οπορτουνιστικό χαρακτήρα του και διέκοψαν την παλιότερη συνεργασία μαζί του.

Αλλά και στα έντυπα του ΚΚΕ έχουν γραφτεί κριτικές πάνω σε ορισμένες βασικές θέσεις του οπορτουνιστή Ζιουγκάνοφ. Σήμερα, έχουν περιοριστεί αισθητά εκείνες οι παλιές “αγάπες”. Ακόμα και το μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος πλέον των διεθνών σχέσεων του ΚΚΕ, ο Ελισαίος Βαγενάς, που πριν δέκα-δεκαπέντε χρόνια αγιογραφούσε τον Ζιουγκάνοφ, έχει ασκήσει κριτική στο “Κ”ΚΡΟ. (Τι καλά που θα ήταν να ασκήσει και την απαραίτητη αυτοκριτική, και όχι μόνον αυτός!). Πάντως μια πλήρης ανοιχτή καταγγελία του Ζιουγκάνοφ ακόμα είναι ζητούμενο για την ηγεσία του ΚΚΕ…

Ν.Π.

2010