Διαστάσεις προσωπικής βεντέτας δίνει ο κ. Νίκος Παπακωνσταντίνου κλιμακώνοντας την αντιπαράθεσή του με τον Π. Ζαβουδάκη με νέα του επιστολή, την οποία έστειλε σε μας και ανάρτησε ήδη στη δική του ιστοσελίδα. Στο όνομα της δημοσίευσης όλων των απόψεων τη δημοσιεύουμε -όπως και το σχολιασμό της από την άλλη πλευρά- τονίζοντας προς πάσα κατεύθυνση πως οι «Απόψεις Αναγνωστών» υπάρχουν για να φιλοξενούν Απόψεις, όχι λεκτικούς διαξιφισμούς και επιδείξεις πνεύματος και ειρωνειών από κάθε πλευρά.
Η επιστολή του κ. Παπακωνσταντίνου:
«Φωνάζει ο κλέφτης»; Μάλλον, «λαγός την φτέρην έσειε»!
Η οφειλόμενη ανταπάντηση στον Παναγιώτη Ζαβουδάκη
«Μια φορά, στο παραμύθι , ο λαγός μας ο αγαθός,
έσειε δώ και κει τη φτέρη μα …τον είδ’ ο κυνηγός…
Έτσι κι από τούτη τώρα πού ‘γινε την κριτική
θίχτηκε ο …κυρ-Παναγιώτης και ξεθύμανε με οργή.
Άχ, βρε σύντροφε τ’ «Αγώνα», άκου πρώτα καθαρά,
μην την πάθεις σαν κι εκείνον που, αν και πήγε για …μαλλιά,
έφυγ’ «εν χρω κεκαρμένος» και «πάει στράφι» η ομορφιά!
Συντροφάκια του «Αγώνα», μάθετε την κριτική
να τη δέχεστε όπως είναι, τίμια κι αγωνιστική
και μην ψάχνετε να βρείτε αλλουνών «συνωμοσία»
γιατί απάντηση θα πάρ’τε και θα μείνετε … «στα κρύα»
Ψυχραιμία σας συνιστούμε κι άγρυπνη πάντα ματιά,
μη χαλάσει η δουλειά σας και σας πουν “καλά κρασιά”!
(Nικηφόρος Πελαγίσιος από το www.sispirosi.gr
Σκιάθος, 9-1-2016)
Όπως επιβάλλουν οι κανόνες της ευγενικής συμπεριφοράς, θα ευχαριστήσω καταρχάς τον “ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ” για τη δημοσίευση της ανοιχτής επιστολής μου. Θα περίμενα βεβαίως μια απάντηση στην κριτική μου από την ίδια τη Συντακτική Επιτροπή του «Εργατικού Αγώνα», προς την οποία και απευθυνόταν η προχτεσινή ανοιχτή επιστολή μου. Αυτή όμως αποφάσισε να σιωπήσει και ανέθεσε στο μεταφραστή του επίμαχου άρθρου, κύριο Παναγιώτη Ζαβουδάκη να βγάλει τα …κάστανα από τη φωτιά ή μάλλον το φίδι από την τρύπα!
Όπως φαίνεται από το χτεσινό, φλύαρο και εντελώς ανούσιο κείμενό του, ο Παναγιώτης Ζαβουδάκης, βρέθηκε σε εμφανέστατη αδυναμία να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και γι’ αυτό αποφάσισε να ακολουθήσει τη συνήθη μέθοδο «φωνάζει ο κλέφτης!…», προς δημιουργίαν εφήμερων εντυπώσεων και μόνο! Πού το πήγε πού το γύρισε, ο μεταφραστής του Vincent Emanuele, έφτασε να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του …επί προσωπικής βάσεως!!! Αυτοβαφτίστηκε «αμερικανάκι» και φωνάζει πάνω στα κεραμίδια αποδίδοντας σε μένα την πρόθεση …ύβρεως και συκοφαντίας εις βάρος του, και μάλιστα μεθοδευμένης από …πολύ ψηλά!!!( Θυμάστε αλήθεια τη γνωστή σκηνή: «Τον λόγο επί προσωπικού, κύριε πρόεδρε!» ή «Δώστε μου το λόγο επί προσωπικού…κύριε συντονιστά του πάνελ!»; Γνωστή μέθοδος από το λογοκοπείο της αστικής βουλής και από τα πάνελ των …τηλεκάναλων! )
Η «απάντησή» του μπορεί και πρέπει να γίνει «φύλλο και φτερό»!
Και θα γίνει ως εξής:
“Ας μιλήσουμε «αμερικάνικα»
Κύριε Παπακωνσταντίνου.
Συνήθως αποφεύγω να απαντώ σε σχόλια που αφορούν τα γραπτά μου και εν γένει τη δουλειά μου (είτε αυτά είναι επαινετικά, είτε επικριτικά) επειδή νομίζω πως όσα έχω να πω τα λέω με τη δουλειά μου. Στη δική σας περίπτωση, όμως, αποφάσισα να κάνω μια εξαίρεση όχι τόσο για να αντικρούσω τις απόψεις σας αλλά επειδή με κέντρισε το ύφος που χρησιμοποιείτε εναντίον μου, το μένος που έχετε σε ό,τι με αφορά και τα μαθήματα κομμουνιστικής και δημοσιογραφικής δεοντολογίας που επιχειρείτε να μου παραδώσετε.”
Προς Π. Ζαβουδάκη, παρατήρηση πρώτη:
Το ειρωνικό “ύφος” της επιστολής μου αφορούσε πρώτα απ’ όλα όχι τον ίδιο το μεταφραστή Ζαβουδάκη, αλλά τη Συντακτική Επιτροπή του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ η οποία παρουσίασε ασχολίαστο το άρθρο του αμερικάνου Vincent Emanuele, στη στήλη εκείνη η οποία εκφράζει τις απόψεις του site και ολόκληρης της Κίνησης που εκπροσωπεί αυτό το site. Αυτό το γεγονός από μόνο του σήκωνε μπόλικη δόση αληθινά …μπολσεβίκικης ειρωνείας! Μάλλον ελάχιστη μπόρεσα εγώ να αποδώσω! Τι να κάνουμε;
Άλλοι έχουν πιότερο συγγραφικό ταλέντο.
“ Έχω λοιπόν να σημειώσω τα εξής:
Παρατηρώ πως χρησιμοποιείτε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο («εξεπλάγημεν», «από μέρους μας», «καταγράφουμε», «απαιτούμε» κ.ο.κ). Να υποθέσω πως μιλάτε εξ ονόματος και άλλων ή απλά χρησιμοποιείτε «πληθυντικό μεγαλοπρεπείας» αυτόν που χρησιμοποιούν οι ηγεμόνες (π.χ. «ημείς ο βασιλεύς»); Αν συμβαίνει το δεύτερο, το κακό είναι μικρό. Η μεγαλομανία ή η ταπεινότητα είναι κείνες που καθορίζουν τους τρόπους συμπεριφοράς τους καθενός. Αν, όμως, συμβαίνει το πρώτο, καλό θα είναι να πείτε συγκεκριμένα ποιους εκπροσωπείτε έτσι για να ξέρουμε και με ποιους μιλάμε. Γιατί, στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας του Εργατικού Αγώνα, πολλές φορές έχει φανεί ότι «κάποιοι» έχουν… Περισσό θράσος να βάζουν άλλους να λένε όσα οι ίδιοι δε τολμούν να πουν ευθέως. “
Προς Π. Ζαβουδάκη, παρατήρηση δεύτερη:
Το πρώτο πρόσωπο του πληθυντικού αριθμού φυσικά και δεν είναι ούτε δείγμα υπεροψίας, ούτε ηγεμονισμού, ούτε μεγαλομανίας, όπως υπαινίσσεται ο σοφιστής -μεταφραστής ξένων και αλλότριων άρθρων, για λογαριασμό βεβαίως του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Νομίζω ότι απαντώντας στις αντισταλινικές-αντισοβιετικές διαστρεβλώσεις της ιστορίας και των πολιτικών εννοιών, διαστρεβλώσεις ο0λοφάνερες, που περνάνε μέσα από το άρθρο του αμερικάνου Vincent Emanuele, εκπροσωπώ κάθε έντιμο κομμουνιστή αυτού του τόπου, κάθε πραγματικό Μαρξιστή-Λενινιστή επαναστάτη που δεν δέχεται να τον πιάσουν ξανά κορόιδο διάφοροι υποτιθέμενοι «αριστεροί» ή και «κομμουνιστές», οποιασδήποτε μάρκας, απ’ αυτούς που -επί 35 συναπτά έτη- κατασυκοφαντώντας το Στάλιν και τη μεγάλη επαναστατική ΕΣΣΔ (1917-1956) άνοιξαν το δρόμο για το σημερινό μας κατάντημα. Ο αντισταλινισμός δεν είναι τίποτε άλλο από σημαία του αντικομμουνισμού. Σήμερα οι μάσκες και τα προσχήματα έπεσαν. Όποιος προβάλλει ασχολίαστες τις απόψεις του κάθε ψευτοαριστερού Vincent Emanuele, δηλ. της πασίγνωστης …CIA, παίζει θελημένα ή αθέλητα (και προφανώς ο Ζαβουδάκης και ο Εργατικός Αγώνας πρέπει λογικά να υπάγονται στη δεύτερη κατηγορία) το παιχνίδι των θανάσιμων εχθρών του κομμουνισμού.
Κατά δεύτερο λόγο, εκτός από το άτομό μου στην απάντηση αυτή εκπροσωπώ και σύσσωμη τη Συντακτική Επιτροπή της αγωνιστικής ιστοσελίδας της Σκιάθου www.sispirosi.gr της οποίας είμαι μέλος. Η ιστοσελίδα μας άλλωστε έχει πολλές φορές αναδημοσιεύσει άρθρα του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, στην προσπάθειά της να γνωρίσει το αναγνωστικό μας κοινό τις απόψεις που επικρατούν σήμερα στο πολυδιασπασμένο κομμουνιστικό κίνημα του τόπου μας, και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Και η μέχρι τώρα τοποθέτησή μας απέναντι στο site του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ήταν πάντοτε θετική. Μέσα άλλωστε από αυτό το site έχουν δημοσιευτεί και ορισμένα προσωπικά μου κείμενα, που ο Ζαβουδάκης μπορεί εύκολα να τα βρει στις στήλες των απόψεων των αναγνωστών του «Εργατικού Αγώνα».
Σε καμιά περίπτωση, φυσικά, δεν εκπροσωπώ «τον Περισσό», δηλ. την ηγεσία του ΚΚΕ, όπως υπαινίσσεται ο μεταφραστής του Vincent Emanuele. Και στη Σκιάθο και σ’ όλη την Ελλάδα είναι γνωστό ότι είμαι ανεξάρτητος Μαρξιστής-Λενινιστής, ότι επανειλημμένως έχω ασκήσει κριτική σε πολιτικές τακτικές ή απόψεις της ηγεσίας του ΚΚΕ που θεωρώ λαθεμένες. Οι θέσεις μου είναι δημοσιευμένες, επωνύμως, εδώ και πολλά χρόνια. Και το γουστόζικο είναι ότι από αυτές μέχρι τώρα έδειχνε να …θίγεται μόνο η ηγεσία του ΚΚΕ. Για να καταλάβει καλύτερα ο Ζαβουδάκης, ας του παραθέσω ένα απόσπασμα από γράμμα μου προς την κομματική οργάνωση Μαγνησίας του ΚΚΕ, το φθινόπωρο του 2014:
«… Ε) Όσον αφορά τη συνεργασία μου με sites του internet, τα οποία εσείς ως ηγεσία του ΚΚΕ δεν εγκρίνετε, αυτή αφορά εμένα προσωπικά, όπως και τις προσωπικές, φιλικές και συναγωνιστικές μου σχέσεις με πρόσωπα που διευθύνουν αυτές τις ιστοσελίδες (κυρίως τον «ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ», αλλά και την «Αντίσταση στις γειτονιές», η οποία από 26 Αυγούστου δημοσιεύει στη «Βιβλιοθήκη» της και το δικό μου βιβλίο σχετικά με το έργο του Σπύρου Λιναρδάτου…). Όλα τα εκεί άρθρα μου είναι επώνυμα και δεν δεσμεύουν κανέναν άλλο εκτός από το συγγραφέα τους!
ΣΤ) Όσον αφορά την έως τώρα συνεργασία μου με το ΚΚΕ στη Σκιάθο και με το ΠΑΜΕ, είναι αποτέλεσμα της εκτίμησής μου για τον ηρωικό αγώνα που διεξάγουν γι’ αυτό εδώ το νησί και γι’ αυτήν εδώ την κοινωνία, όπου απουσιάζει κάθε άλλη φωνή της «πραγματικής Αριστεράς». Βοηθάω λοιπόν κυρίως με δύο στόχους:
1. Να διαδοθεί κι εδώ ο μαρξισμός-λενινισμός και
2. Να κινηθεί κι εδώ το εργατικό-λαϊκό και προοδευτικό στοιχείο, και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, γιατί ως πριν λίγα χρόνια «κοιμόταν με τα τσαρούχια»!»
Έτσι οι εντυπώσεις που θέλει να δημιουργήσει σήμερα εις βάρος μου ο Ζαβουδάκης, σχετικά με δήθεν δάκτυλο της ηγεσίας του ΚΚΕ στη δική μου κριτική είναι εντελώς «εκ του περισσού» (με «π» μικρό) για να αποφύγει να απαντήσει επί της ουσίας και συνεπώς «πάνε περίπατο»!
“Αδυνατώ να παρακολουθήσω το απαξιωτικό και προσβλητικό σας ύφος προς το άτομο μου. Δε θυμάμαι να γνωριστήκαμε ποτέ ώστε να σας δόθηκε το δικαίωμα να μου μιλάτε με αυτό τον τρόπο. Τότε θα ξέρατε από πρώτο χέρι τη διαδρομή μου και το πόσο «αμερικανάκι» είμαι. Εν πάσει περιπτώσει, ο καθένας χαρακτηρίζεται από το ύφος και τις πράξεις του.
Αντιπαρέρχομαι το υβρεολόγιο σας για «παπαριές» και τους απαράδεκτους υπαινιγμούς ότι κάνω την πάπια αφήνοντας ασχολίαστες τις απόψεις του άρθρου που μετέφρασα. Δε με αγγίζουν επίσης οι συκοφαντίες που με ταυτίζουν με τον Κασιμάτη, τον Μαρατζίδη, τον Καλύβα, τον Μαρίνο, τον Πολυμίλη και το Νότη Παπαδόπουλο. Από τη δημιουργία του ΕΑ έχω συνηθίσει τις ακατονόμαστες ύβρεις όπως και όλοι όσοι συμμετέχουμε στον ΕΑ. Μας έχουν πει «ναυάγια της ταξικής πάλης», «διαδικτυακούς φραξιονιστές», «Μανιαδάκηδες», «Τυρίμους», «χαφιέδες της Ασφάλειας» και όσα ευφάνταστα εφευρίσκουν με… Περισσή φαντασία όσοι ενοχλούνται από τη φωνή μας. Έτσι, οι δικές σας ύβρεις δε με συγκινούν ιδιαίτερα. Δε δείχνουν τίποτα νέο για μένα, πιο πολύ δείχνουν πράγματα για σας.”
Προς Π. Ζαβουδάκη παρατήρηση τρίτη:
Το πραγματικά «απαξιωτικό» ύφος μου για τη δημοσίευση ενός τέτοιου «αμερικάνικου» άρθρου στον ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ, αφορούσε πρώτα απ’ όλα το ίδιο το άρθρο και την επιλογή της Συντακτικής Επιτροπής του Εργατικού Αγώνα να μας το μοστράρει ασχολίαστο και ούτε καν στη στήλη των «απόψεων αναγνωστών». Φυσικά και δεν υπήρχε καμιά πρόθεση προσωπικής προσβολής ουδενός, πολλώ δε μάλλον ενός … απλού μεταφραστή «διεθνών θεμάτων» σαν τον κ. Ζαβουδάκη. Αν όμως ο Ζαβουδάκης το θεωρεί ως τέτοιο, τότε πρέπει να του απαντήσω ότι το άρθρο του ψευτοαριστερού αμερικάνου Vincent Emanuele προσβάλλει βάναυσα και την ιστορική αλήθεια και τη σημερινή διεθνή πραγματικότητα και φυσικά τη νοημοσύνη των Ελλήνων κομμουνιστών που πράγματι «δεν είναι αμερικανάκια» ώστε να χάφτουν αμάσητο ό,τι ξερνάει το χαλκείο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Πράγματι επίσης δεν έχουμε προσωπικά γνωριστεί με τον Π. Ζαβουδάκη. Ωστόσο η πορεία του μου είναι πολύ καλά γνωστή, αφού το όνομά του επί πολλά χρόνια φιγουράριζε στις στήλες του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, μέχρι φυσικά τη στιγμή που η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ (Παπαρήγα-Μαΐλη-Μπέλλου κ.λπ.) του …έδωσαν «τα παπούτσια στο χέρι» και τον απομάκρυναν από την εφημερίδα και από το ΚΚΕ. Σίγουρα, βεβαίως, όταν έγινε αυτή η απομάκρυνση ο Π. Ζαβουδάκης ήταν απλώς ένας διαφωνών με την ηγεσία «του Περισσού» έλληνας κομμουνιστής και όχι «αμερικανάκι». Επίσης, δεν ήταν «αμερικανάκι», όταν στρατεύτηκε στον «Εργατικό Αγώνα». Αφού λοιπόν τώρα πήρε προσωπικά και κατάκαρδα τη φράση μου σχετικά με το … «αμερικανάκι», λες και αυτή η φράση αφορούσε …τον ίδιο και όχι τον αρθρογράφο Vincent Emanuele και τον κάθε παρόμοιο, ας του ευχηθώ από τώρα και στο εξής να αποδεικνύει έμπρακτα «με τη δουλειά» του ότι …δεν έχει σκοπό να μετεξελιχθεί σε … ιμάντα μεταβίβασης και προώθησης των σκέψεων του κάθε Vincent Emanuele. Του το εύχομαι ολόψυχα και αναμένω «το ύφος και τις πράξεις του» στο μέλλον.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο χαρακτηρισμός για «απόψεις-παπαριές», που θα μπορούσε να γίνει πολύ σκληρότερος και πραγματικά «υβριστικός» (όπως λέει κάπου στο βιβλίο του για τον Καραϊσκάκη ο αξέχαστος Δημήτρης Φωτιάδης, η βρισιά, άμα έρθει στην κατάλληλη στιγμή, είναι άγιο πράμα· είναι αληθινή ευλογία!) αφορούσε φυσικά τις αηδίες του αμερικάνου αρθρογράφου Vincent Emanuele, και όχι το …μεταφραστή του.
Το γεγονός όμως ότι ο μεταφραστής και η Συντακτική Επιτροπή του site άφησαν ασχολίαστες τις αηδίες του Vincent Emanuele είναι μια πραγματικότητα, την οποία δεν μπορεί με τίποτα να αρνηθεί ο Π. Ζαβουδάκης, γι’ αυτό μάταια φωνασκεί σε προσωπικούς τόνους, χωρίς να αλλάζει τίποτα, επί της ουσίας!
Επίσης, σε καμιά περίπτωση εγώ δεν απεκάλεσα τον Εργατικό Αγώνα «συνοδοιπόρο των αντιδραστικών δημοσιολόγων», ούτε πολύ περισσότερο τον κατηγόρησα για «χαφιεδισμό» και τα ρέστα. Ένα μεγάλο ιδεολογικο-πολιτικό φάουλ του καταλόγισα για την ασχολίαστη δημοσίευση του αμερικάνικου πονήματος. Τα υπόλοιπα, τα αναφερόμενα σε συκοφαντίες για “«διαδικτυακούς φραξιονιστές», «Μανιαδάκηδες», «Τυρίμους», «χαφιέδες της Ασφάλειας» και όσα ευφάνταστα εφευρίσκουν με… Περισσή φαντασία”, μπορεί να αφορούν τις σχέσεις του Εργατικού Αγώνα και του Π. Ζαβουδάκη με την τωρινή ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά δεν αφορούν σε τίποτα εμένα. Μόνο ως προπέτασμα καπνού τα ξεφωνίζει τώρα ο μεταφραστής «χωρίς σχόλια» του Vincent Emanuele, για να μην απαντήσει επί της ουσίας στην καταγγελία του …φάουλ!
Κι αυτή η αποφυγή στο να απαντήσει επί της ουσίας αρχίζει πλέον «να δείχνει πράγματα» και για τον ίδιο…
“Αδυνατώ να καταλάβω από πού αντλείτε το δικαίωμα να εγκαλείτε εμένα, την ιστοσελίδα Εργατικός Αγώνας και την Κίνηση Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας. Ποιος σας διόρισε ιδεολογικό εισαγγελέα κι εμάς κατηγορούμενους; Από πού προκύπτει το ιεροεξεταστικό σας ύφος; Και με ποιο δικαίωμα «απαιτείτε» εσείς μόνος ή όσοι εκπροσωπείτε (ή όσοι κρύβονται πίσω από σας) να σας δώσουμε πιστοποιητικά αριστεροσύνης και επαναστατικότητας; Είστε μέλη ή συμπαθούντες της ΚΚ-ΕΑ; Σαφώς όχι. Αν ήσασταν, θα γνωρίζατε τι είναι ΕΑ και ΚΚ-ΕΑ. Είστε τακτικοί ή επιλεκτικοί αναγνώστες της ιστοσελίδας; Υποθέτω περιστασιακοί αλλιώς θα ξέρατε τι είναι ο ΕΑ και η ΚΚ-ΕΑ, δεν το έχουμε κρυφό το γράφουμε στις διακηρύξεις και τις ανακοινώσεις μας.”
Προς Π. Ζαβουδάκη παρατήρηση τέταρτη:
Το δικαίωμα να εγκαλώ τον Εργατικό Αγώνα για τυχόν λάθη στην αρθρογραφία του, δεν οφείλεται σε καμιά διάθεση να παραστήσω τον «ιδεολογικό εισαγγελέα» ή τον «ιεροεξεταστή». Το αντλώ πρώτα απ’ όλα από το αυτονόητο γεγονός ότι είμαι νοήμων καθημερινός αναγνώστης του και από το γεγονός ότι είμαι, τριάντα χρόνια τώρα, κομμουνιστής, μαρξιστής-λενινιστής. Αυτό δα μας έλειπε, να μην μπορούν να εκφράσουν γνώμη οι αναγνώστες ενός εντύπου ή ενός site, επειδή δεν έχουν …οργανωτική σχέση μ’ αυτό! Όχι, κύριε Π. Ζαβουδάκη. Οι πρώτοι και ασφαλέστεροι κριτές ενός μέσου ενημέρωσης είναι οι ίδιοι οι αναγνώστες του! Όπως έχω ασκήσει επανειλημμένα κριτική στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και στην ηγεσία του ΚΚΕ, από τον καιρό ακόμα του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη έτσι και σήμερα, σας αρέσει ή όχι, ασκώ αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα και προς την ιστοσελίδα σας.
Αλίμονο, επίσης, αν για να σας ασκήσει κάποιος κριτική πρέπει να είναι μέλος σας ή «συμπαθών» της Κίνησής σας. Η κριτική είναι ύψιστο δικαίωμα των μαζών απέναντι στις κομματικές ηγεσίες. Ο μεγάλος Λένιν μάς δίδαξε ότι η κριτική και η αυτοκριτική είναι ο μόνος προλεταριακός τρόπος οικοδόμησης και λειτουργίας του προλεταριακού κόμματος. Και ο επίσης σπουδαίος επαναστάτης ηγέτης Μάο Τσετούνγκ μάς δίδαξε ότι η επαναστατική κριτική των μαζών πρέπει να είναι το άλφα και το ωμέγα στην επαναστατική κίνηση της κοινωνίας. Είναι η βαθύτερη ουσία της πολιτιστικής προλεταριακής επανάστασης που σαρώνει τον εχθρό, ακόμα κι αν αυτός έχει τρυπώσει στα επιτελεία μας!
Κριτική τσουχτερή κάνουν και πάντοτε θα κάνουν οι πραγματικοί κομμουνιστές. Ακόμα κι αν στους γραφειοκράτες ή στους οπορτουνιστές αυτή φαντάζει ως εισαγγελικό ύφος ή «ιερά εξέταση»! Ο «Εργατικός Αγώνας» κι ο κ. Ζαβουδάκης, που δεν έχει και που δε θέλει να έχει σχέση με καμιά γραφειοκρατία και κανέναν οπορτουνισμό, γιατί να δυσανασχετούν από την όποια κριτική των άλλων κομμουνιστών;
Εμείς πάντως, που συγκροτούμε τη sispirosi.gr της Σκιάθου, απαιτούμε καθημερινά την κριτική του κινήματος, για ό,τι γράφουμε ή αναδημοσιεύουμε. Στην πραγματικότητα οι μάζες έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να ασκούν ακόμα και …εισαγγελικά καθήκοντα, όταν το απαιτεί η αλήθεια.
Κι αυτό δεν είναι επειδή διαθέτουν …«αριστερόμμετρο»! Είναι η επαναστατική συνείδηση η πάντα άγρυπνη κι ο απέραντος πόθος της αλήθειας και του δίκιου που παραμένει άσβεστος κι ασίγαστος και που δεν κάνει παζάρια με το ψέμα και τη διαστρέβλωση του κάθε Vincent Emanuele.
Πράγματι, εγώ δεν είμαι (και ούτε επιθυμώ να είμαι) μέλος της «Κίνησης Κομμουνιστών-Εργατικός Αγώνας», για τον απλούστατο λόγο ότι η δική μου η προσπάθεια και στη δημοσιογραφία και στο κίνημα αποβλέπει όχι στη δημιουργία μιας ακόμα κομμουνιστικής ομάδας (ή ομαδούλας) πλάι στις άφθονες τόσες που ευδοκιμούν στην Ελλάδα, αλλά στην ενοποίηση όλων των μαρξιστών-λενινιστών, όλων των αληθινών κομμουνιστών της Ελλάδας σε ένα ενιαίο κι αδιάσπαστο ΚΚΕ, που να εμπνέεται από την ιστορία, αλλά και να κοιτάζει κατάματα το μέλλον.
Από την προαναφερόμενη επιστολή μου του 2014, προς το ΚΚΕ, σας παραθέτω ένα ακόμη απόσπασμα:
“ Α) Είναι προσωπική συνειδητή μου επιλογή να μην εντάσσομαι οργανωτικά σε κανέναν από τους υπάρχοντες κομμουνιστικούς φορείς της σημερινής συγκυρίας, αλλά να τηρώ στάση κριτικής συμπόρευσης. Θεωρώ ότι όλοι ανεξαιρέτως (ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ,…) έχουν ως ένα βαθμό δίκαιο στις αναλύσεις τους, αλλά –εξίσου- όλοι τους έχουν κι από έναν αριθμό λαθεμένων τοποθετήσεων, κυρίως σε ζητήματα πολιτικής ταχτικής.
Β) Απώτερος δικός μου σκοπός είναι να συμβάλω στην προώθηση της ενότητας σε ενιαίο κομματικό φορέα όλων των ελλήνων κομμουνιστών, με βάση τις αρχές των κλασικών του μαρξισμού-λενινισμού (Μαρξ- Ένγκελς- Λένιν- Στάλιν), αλλά και τα νέα διδάγματα που έφεραν συμπληρωματικά στην πολιτική μας θεωρία ο Μάο Τσετούνγκ και η κινεζική επανάσταση, ο Τσε Γκεβάρα και η κουβανέζικη-λατινοαμερικάνικη επαναστατική πείρα.
Γ) Πάνω απ’ όλα όμως θεωρώ ότι το ενιαίο ΚΚΕ που οραματιζόμαστε, αφού πρώτα θα έχει κάνει ριζική κριτική στο ρεβιζιονιστικό εκείνο παρελθόν και στην κατάσταση που επέφερε η χρουστσιοφική επέμβαση και η μπρεζνιεφική μασκαράτα, θα κάνει προγραμματική ανάλυση και θα χαράξει στρατηγική και ταχτική βασισμένη πάνω στην αδήριτη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδας.
Ο ελληνικός «μονοπωλιακός» καπιταλισμός του 20ου και των αρχών του 21ου αιώνα χαρακτηρίζεται από τον παράγοντα της ολόπλευρης, βαθύτατης και αποφασιστικής του εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (δηλ. της Γερμανίας). Τα ποσοστά της επικυριαρχίας διαφέρουν, βέβαια, σε σχέση με το παρελθόν, αλλά η εξάρτηση από τους Δυτικούς όχι μόνο βαθαίνει, αλλά αποχτά χαρακτήρα προτεκτορατοποίησης της Ελλάδας.
Αυτή η θεώρηση όχι μόνο δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες της τη ντόπια, ξενόδουλη από γεννησιμιού της (ελληνόφωνη κατ’ εμέ και τίποτε άλλο!) αστική τάξη, αλλά την καθιστά δυο και τρεις φορές υπόλογη απέναντι στην εργατιά και το λαό μας, αφού, για να υπάρξουν ως εκμεταλλευτές οι ντόπιοι αστοί, ξεπουλάνε «μπιρ-παρά» την ίδια την έννοια της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Αυτή επίσης η θεώρησή μου δίνει εξέχουσα σημασία στη σύμπηξη αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, το οποίο -εκ των πραγμάτων- θα προχωρήσει και στην αποφασιστική σύγκρουση με τον ελληνικό καπιταλισμό στο σύνολό του.
Δ) Απ’ αυτή την άποψη υπάρχει σαφώς διαφωνία μου με πολλές από τις σημερινές αναλύσεις και την πολιτική ταχτική των τελευταίων συνεδρίων του ΚΚΕ….”
Ναι πράγματι, δεν ανήκω στον «Εργατικό Αγώνα». Αυτό όμως δεν σημαίνει ούτε ότι αγνοώ τις θέσεις του ούτε βεβαίως ότι είχα και ποτέ ως τώρα ταχθεί εναντίον του. Τον διαβάζω και τον κρίνω, όπως τους πάντες και τα πάντα.
“Θεωρώ περιττό να αναφέρω την προσωπική γνώμη μου ή εκείνη του ΕΑ και της ΚΚ-ΕΑ για την προσωπικότητα του μεγάλου Γεωργιανού. Γιατί οι καλοπροαίρετοι αναγνώστες μας την ξέρουν και δε με νοιάζει η γνώμη των κακοπροαίρετων. Εκείνων που εξάγουν παπικές «βούλες» για την αριστεροσύνη σου κι ύστερα σε περιμένουν με το δάχτυλο στη σκανδάλη ψάχνοντας «αποδείξεις» που θα «τεκμηριώνουν» την εκ των προτέρων ειλημμένη ετυμηγορία.”
Προς Π. Ζαβουδάκη παρατήρηση πέμπτη:
Η επιστολή μου προς τον «Εργατικό Αγώνα» αυτό ακριβώς απαιτούσε, που το θεωρεί περιττό ο Π. Ζαβουδάκης: να μιλήσει ανοιχτά και απροκάλυπτα η ιστοσελίδα για το τι ακριβώς πραγματικά πιστεύει όχι μόνο « για την προσωπικότητα του μεγάλου Γεωργιανού» αλλά για την ίδια τη φύση του Σοβιετικού σοσιαλιστικού καθεστώτος από το 1917 και έως την επικράτηση του ρεβιζιονισμού (1956). Να μας πει ειλικρινά τη γνώμη του, όποια κι αν είναι αυτή! Ο αμερικάνος Vincent Emanuele μας είπε τη δική του άποψη και γι’ αυτό δικαίως εισέπραξε τα …επίχειρα!
Αφού, λοιπόν, ο μεταφραστής του έχει προφανώς διαφορετική γνώμη (κι αυτό άλλωστε είχα κι εγώ στο νου όταν αποφάσισα να ασκήσω την κριτική μου στη συγκεκριμένη δημοσίευση του άρθρου) τι τον εμποδίζει να την πει, έστω και τώρα;
Ή τι τον εμπόδισε να την πει, όταν αποφάσισε τη δημοσίευση της μετάφρασής του στην πιο επίσημη γωνιά του «Εργατικού Αγώνα»;
“Στους καλοπροαίρετους αναγνώστες θυμίζω –αν και το ξέρουν ήδη- πως η στήλη «Διεθνή» την οποία επιμελούμαι περιλαμβάνει μεταφράσεις άρθρων από την αγγλική γλώσσα που φιλοξενούνται σε αριστερού προφίλ ιστοσελίδες διεθνούς εμβέλειας (το telesur της Βενεζουέλας, την αγγλική έκδοση της Granma, το περιοδικό roar) ακόμα και ιστοσελίδες των ΚΚ γραμμένες στην αγγλική γλώσσα. Δυστυχώς στον ΕΑ δεν υπάρχουν σ. που να μπορούν να μεταφράσουν απευθείας από άλλη γλώσσα πέραν των αγγλικών. Ο στόχος είναι να δείξουμε στους αναγνώστες του ΕΑ ποιοι είναι οι προοδευτικοί (εντός ή εκτός εισαγωγικών) σε διάφορες χώρες, πώς σκέφτονται και πώς δρουν. Γι’ αυτό τα άρθρα που μεταφράζονται περιέχουν πολλές υποσημειώσεις και διευκρινήσεις ώστε ο αναγνώστης μας να μπει στο πνεύμα του άρθρου και της κοινωνίας στην οποία αυτό αναφέρεται. Πέραν αυτών των επεξηγήσεων, δεν υπάρχει αλλοίωση του περιεχομένου ή του ύφους του αρθρογράφου. “
Προς Π. Ζαβουδάκη παρατήρηση έκτη:
Αν τα άρθρα που άλλες φορές ο ίδιος ο Π. Ζαβουδάκης μεταφράζει όντως «περιέχουν πολλές υποσημειώσεις και διευκρινήσεις», το συγκεκριμένο μεταφραστικό του πόνημα δεν περιείχε ούτε μια διευκρίνιση ή σημείωση! Αυτό ακριβώς επεσήμανε η κριτική μου! Και σ’ αυτό το σημείο απάντηση καμιά δεν παίρνω ούτε σήμερα, παρά τις …φωνασκίες αγανάκτησης του κυρίου μεταφραστή!! Γιατί άραγε;
Όσο για την αρθρογραφία του Granma, δηλαδή της σημερινής κουβανέζικης ηγεσίας που προωθεί τη σταδιακή καπιταλιστική παλινόρθωση (δηλ. της ηγεσίας υπό τον «Ηρόστρατο» ή Γκορμπατσιόφ της Κουβανέζικης Επανάστασης, «αδελφόν» Ραούλ Κάστρο) και για το «Τelesur της Βενεζουέλας» των τσαβιστών ουτοπιστών -αν και «αγωνιστικών» ρεφορμιστών- που αναδημοσιεύετε κατά καιρούς στον «Εργατικό Αγώνα», ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να επανέλθουμε.
Και θα ’χουμε πολλά ενδιαφέροντα να πούμε και να συζητήσουμε.
“Συμφωνούμε με τις απόψεις των ξένων αρθρογράφων; Όχι πάντα. Τους θεωρούμε αριστερούς ίσης επαναστατικότητας με μας εδώ στην Ελλάδα; Όχι πάντα. Δεν είναι η αριστερά ή το προοδευτικό κίνημα που θα θέλαμε, δεν είναι η αριστερά ή το προοδευτικό κίνημα σαν αυτό στη χώρα μας, αλλά αυτό υπάρχει και σ’ αυτό αναφερόμαστε προσπαθώντας να αντλήσουμε ενημέρωση και πείρα.
Δεν είναι μόνο το άρθρο του Emanuele που σηκώνει αντίλογο, κύριε Παπακωνσταντίνου. Είναι κι άλλα τα οποία απορώ πώς δεν ενόχλησαν εσάς προσωπικά ή αυτούς που εκπροσωπείτε (ή κρύβονται πίσω σας). Κι άλλα άρθρα δυτικών αριστερών και προοδευτικών (με ή χωρίς εισαγωγικά) σηκώνουν συζήτηση. Μια προσεκτική ανάγνωση θα σας το έδειχνε. Το κυριότερο όλων είναι πως σχεδόν στο σύνολό τους αναφέρονται όχι στην οργανωμένη παρέμβαση του εργατικού και λαϊκού παράγοντα αλλά σε ακτιβισμούς και κινήματα χωρίς ταξικό προσανατολισμό, πλαδαρά, χαμηλής μαζικότητας κι εύκολο να διαλυθούν, να ξεστρατίσουν ή να γίνουν ακόμα και αντιδραστικά. Δεν είναι η αριστερά που θα θέλαμε αλλά παρουσιάζουμε αυτό που καταγράφει η ζωή όχι εκείνο που θα θέλαμε να υπάρχει.
Θα μπορούσα να έχω βάλει μια αναφορά πως τα άρθρα αυτά δεν απηχούν απόψεις του ΕΑ; Το θεώρησα αυτονόητο για κάθε καλοπροαίρετο τακτικό αναγνώστη. Αποδείχτηκε λάθος μου γιατί δεν υπολόγισα τους κακοπροαίρετους που ψάχνουν αφορμή να «επιβεβαιώσουν» τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες τους.”
Προς Ζαβουδάκη παρατήρηση έβδομη:
Όποιος δεν συμφωνεί με κάτι το οποίο μεταφράζει και δημοσιεύει, το λέει εξαρχής! Δεν είναι δεδομένο μια για πάντα ότι θα θεωρούμε εμείς, οι αναγνώστες, αντίθετη τη δική του γνώμη, μόνο και μόνο επειδή ανήκει στην «Κομμουνιστική κίνηση Χ, Ψ ή Ω…».
Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και συγκεκριμένη κάθε φορά τοποθέτηση, κύριε μεταφραστά! Το απαιτεί όχι μόνο ο Λένιν, αλλά η δημοσιογραφική δεοντολογία! Πράγματι, το μεγαλύτερο ποσοστό των όσων φιγουράρουν ως «αριστεροί» διεθνώς «δεν είναι η αριστερά ή το προοδευτικό κίνημα που θα θέλαμε, δεν είναι η αριστερά ή το προοδευτικό κίνημα σαν αυτό στη χώρα μας κτλ.».
Γι’ αυτό, ακριβώς, κύριε Ζαβουδάκη και λοιποί κύριοι του «ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ», και επιβάλλεται να παίρνουμε πάντα θέση απέναντι σε όσα γράφουν, χωρίς να τα αφήνουμε ασχολίαστα, για να μη δημιουργείται σύγχυση ή λαθεμένες εντυπώσεις ούτε γι’ αυτούς ούτε για εμάς!
Εμείς τουλάχιστον στην ιστοσελίδα www.sispirosi.gr αυτό κάνουμε!
Εσείς ξεχάσατε να το κάνετε στην περίπτωση του αμερικάνου Vincent Emanuele. Ο πρόλογος που σας γράφω ότι θα μπορούσε να έχει μπει στο κείμενό του ήταν ένα τέτοιο δείγμα, για το τι απαιτείται να υπάρχει σε παρόμοιες δημοσιεύσεις.
Παρεμπιπτόντως, ζητώ την κατανόηση του κυρίου Ζαβουδάκη για το γεγονός ότι έως τώρα δεν έκανα «φύλλο και φτερό» άλλα … παρόμοια μεταφρασμένα άρθρα της ιστοσελίδας του «Εργατικού Αγώνα» παρά τις διαφωνίες μου. Τι να γίνει, βλέπετε; Ο χρόνος είναι πολύτιμος και μας επιβάλλει να ασχολούμαστε μόνο με τα πιο προκλητικά από όσα γράφονται, ανάλογα και με το τι προσδοκίες έχουμε από το μέσο που τα δημοσιεύει. Υπόσχομαι στο μέλλον να ασχοληθώ αναλυτικά και με άλλα παρόμοια μεταφραστικά έργα του «Εργατικού Αγώνα», απ’ όποια γλώσσα κι αν έχουν αποδοθεί και από οιονδήποτε μεταφραστή.
Θέλω ακόμα να ελπίζω πως θα είναι ελάχιστα. Αλλά θα το ξαναψάξω το ζήτημα…
“Κοντολογίς, κύριε Παπακωνσταντίνου εσείς και όσοι εκπροσωπείτε (ή κρύβονται πίσω σας) δεν εγκαλείτε τον Εργατικό Αγώνα για δικά του κείμενα και θέσεις. Δε μπορείτε να το κάνετε αυτό γιατί οι θέσεις μας είναι ξεκάθαρες κι όποιος προσπάθησε να το κάνει πήρε την ιδεολογική απάντηση του. Μας κατηγορείτε για ξένα κείμενα που παρουσιάσαμε και με σοφιστείες προσπαθείτε να μας τα χρεώσετε. Συνεχίστε τη δουλειά σας. Μπορεί στο μέλλον να σας ξαναδώσουμε (εγώ ή κάποιος άλλος αρθρογράφος) τη δυνατότητα να «αποδείξετε» την εκ Περισσού προκατασκευασμένη «ετυμηγορία» σας. Συνεχίστε τη δουλειά σας κι εμείς συνεχίζουμε τη δική μας. Από «κριτικές» τέτοιου τύπου φαίνεται πως συνεχίζουμε να την κάνουμε καλά. Κι αυτό είναι που πρέπει να σας πονάει εσάς και όσους εκπροσωπείτε (ή κρύβονται πίσω σας).
Με τις υγείες σας!
Ένα «αμερικανάκι»
και για την αντιγραφή
Παναγιώτης Ζαβουδάκης
8/1/2016”
Προς Π. Ζαβουδάκη και προς «Εργατικό Αγώνα» επίλογος
Το τελευταίο από τα κείμενά μου που έδωσα για αναδημοσίευση στον «Εργατικό Αγώνα» τον περασμένο μήνα, και που μπήκε στη στήλη των απόψεων, η οξύτατη διπλή κριτική μου προς την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ το 1998 και το 2004 για τη θερμή φιλοξενία του Ζιουγκάνοφ και των απόψεών του, αποδεικνύει πράγματι πόσο «εκ Περισσού προκατασκευασμένη» είναι η «ετυμηγορία» μου για το χτεσινό άρθρο του αμερικάνου Vincent Emanueleστην ιστοσελίδα σας! Όπως βέβαια το ίδιο δείχνουν και η ως τώρα συνεργασία και αλληλογραφία μας, που σίγουρα την έχετε αποθηκευμένη στο e–mail σας.
Σας αφήνω λοιπόν να τα ξαναδιαβάσετε όλα αυτά, να τα συνδυάσετε σωστά με την υπόθεση του αμερικάνου και να καταλάβετε ποιο ήταν το πνεύμα της χτεσινής επιστολής και ποια ήταν τα «αμερικανάκια» για τα οποία μιλούσε. Δεν θέλει δα και πολύ μυαλό! Λίγη μόνο καλή διάθεση, χρειάζεται όπως ταιριάζει σε κομμουνιστές, είτε ανήκουν είτε όχι στην όποια «Κίνηση».
Ξανασκεφτείτε αυτά που σας γράφω και μέχρι να τα …ξαναπούμε, ας χαιρετηθούμε …αμερικάνικα:
Good-bye from our nice island!
Και για τη μετάφραση:
Χαιρετισμούς σε όλους τους τίμιους συναγωνιστές-κομμουνιστές, του ΚΚΕ, του «Εργατικού Αγώνα» και κάθε οργάνωσης, ή ανένταχτους.
Νίκος Παπακωνσταντίνου
Σκιάθος, 9-1-2016
Ο αντίλογος του Π. Ζαβουδάκη:
Όμηρος μες στην πραγματικότητα
Τίποτα νέο δε μας δείχνει ο νέος μακροσκελέστατος μονόλογος του κ. Παπακωνσταντίνου εκτός ίσως από τις στιχουργικές του απόπειρες (οι οποίες θέλουν ακόμα δουλειά ειδικά στο μέτρο). Η επιστολή του αυτή καθαυτή δε λέει τίποτα. Λέει όμως πολλά το «Σημείωμα της Σύνταξης» που την εισάγει στη δική του ιστοσελίδα. Αξίζει να το μεταφέρω:
Η “απάντηση” του κ. Π. Ζαβουδάκη εκ μέρους του “Εργατικού Αγώνα” στην ανοιχτή επιστολή του συν. Νίκου Παπακωνσταντίνου και η ανταπάντηση-καταπέλτης του συντρόφου μας σ’ αυτόν τον κύριο ! (Αφού “λαγός την φτέρην έσειεν, κακό της κεφαλής του”, κύριε Ζαβουδάκη!!)
H ιστοσελίδα “Εργατικός Αγώνας” προς την οποία και απηύθυνε αυστηρή κριτική ο συν. Νίκος Παπακωνσταντίνου, με την ανοιχτή επιστολή του, για τον τρόπο με τον οποίο αυτή η ιστοσελίδα παρουσίασε το άρθρο ενός ψευτοαριστερού αμερικάνου δημοσιολόγου, προς τιμήν της δημοσίευσε ολόκληρη την ανοιχτή αυτή επιστολή. Όμως, ατύχησε ολότελα στον τρόπο που διάλεξε να απαντήσει στις κριτικές παρατηρήσεις του συντρόφου μας. Ανέθεσε το βαρύ αυτό καθήκον στο μεταφραστή του επίμαχου άρθρου του αμερικάνου, κάποιον κ. Παναγιώτη Ζαβουδάκη, πρώην δημοσιογράφο του “Ριζοσπάστη”, ο οποίος μή έχοντας τι να απαντήσει επί της ουσίας στην κριτική του συν. Ν.Π, εξαπέλυσε εναντίον του μια …φωνακλάδικη επίθεση δημιουργίας εντυπώσεων. Τόλμησε να ισχυριστεί ο κ. Ζαβουδάκης ότι ο αγαπητός συναγωνιστής μας, που όλοι τον ξέρουμε πόσο ανεξάρτητος και ρηξικέλευθος είναι στις τοποθετήσεις του, ενήργησε τάχατες εναντίον του … “Εργατικού Αγώνα”, σαν να ήταν το … μακρύ χέρι της ηγεσίας του ΚΚΕ!!! Ο κ. Ζαβουδάκης μάλιστα έφτασε στο σημείο να εκλάβει την κριτική του συντρόφου μας ως …δήθεν επίθεση προσωπική εναντίον του και να ισχυρίζεται ότι …αυτόν κι όχι τον αμερικάνο δημοσιολόγο εννοούσε ο σύντροφός μας, όταν μίλησε για “αμερικανάκια”!!!
Κατακαημένε κύριε Ζαβουδάκη, με ποιον πήγες να τα βάλεις!
Ο συν. Ν.Π. έδωσε σήμερα το πρωί μια απάντηση-καταπέλτη στον φωνασκούντα μεταφραστή της ιστοσελίδας “Εργατικός Αγώνας”, αποδεικνύοντας σημείο προς σημείο ότι ο κύριος αυτός φωνασκεί αδίκως εναντίον του συντρόφου μας, ακριβώς για να μην πει τίποτε απολύτως επί της ουσίας!
Η Συντακτική Επιτροπή της sispirosi.gr δημοσιεύει παρακάτω τόσο την -υποτίθεται- “απάντηση” του Π. Ζαβουδάκη, όσο και την ανταπάντηση του συν. Νίκου Παπακωνσταντίνου, που κονιορτοποιεί τις φωνασκίες του κυρίου αυτού.
Εμείς, τα υπόλοιπα μέλη της Συντακτικής Επιτροπής του “ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ- www.sispirosi.gr” δηλώνουμε την αμέριστη χαρά μας που ένας συναγωνιστής και σύντροφος σαν τον Ν.Π. είναι μαζί μας, είναι δίπλα μας τόσα χρόνια, τόσο με τις ιδιαίτερες και πάντα ενδιαφέρουσες αναλύσεις του στην ιστοσελίδα μας, όσο και στην πρώτη γραμμή του εργατολαϊκού μας αγώνα στη Σκιάθο, και απλώς θα του συνιστούσαμε να μην ξαναχαραμίσει τον πολύτιμο χρόνο του με τα γραφόμενα κάτι τέτοιων κυρίων “στρεψοδίκηδων” σαν τον (βαρύτατα ατυχήσαντα!) δημοσιογράφο-μεταφραστή του “Εργατικού Αγώνα”
Σκιάθος, 9 του Γενάρη 2016
Η Συντακτική Επιτροπή του www.sispirosi.gr (πλην του συν. Ν.Π.)
Μετά από το παραπάνω, οφείλω να παραδεχτώ πως στην προηγούμενη απάντηση μου έκανα μια λάθος παρατήρηση αλλά και μια σωστή.
Το λάθος μου ήταν ότι βιάστηκα να κρίνω τον κ. Παπακωνσταντίνου και να τον χαρακτηρίσω ως εκ Περισσού ορμώμενο. Θεωρώ πως ο χώρος εκείνος δεν έχει δα τόση ένδεια αρθρογράφων για να καταφεύγει σε τόσο παιδαριώδη σχόλια, εξυπναδούλες, και έμμετρα (λέμε τώρα) «χωρατά». Τα «πονήματα» του δείχνουν μάλλον πως ο κ. Παπακωνσταντίνου προσπαθεί να αποκτήσει τα δικά του πέντε λεπτά δημοσιότητας για να ξεφύγει από τα στενά όρια του νησιού του. Για να το πετύχει, επιτίθεται σε όποιον βρει: στην Παπαρήγα, στον Μαΐλη, στη Μπέλλου, στον Εργατικό Αγώνα, στον Ζαβουδάκη… Κι όλα αυτά στο όνομα της «ενοποίησης όλων των μαρξιστών-λενινιστών, όλων των αληθινών κομμουνιστών της Ελλάδας σε ένα ενιαίο κι αδιάσπαστο ΚΚΕ, που (να) εμπνέεται από την ιστορία, αλλά και (να) κοιτάζει κατάματα το μέλλον». Πολύ περίεργο τρόπο βρήκε ο Ν.Π. να προωθήσει την ενότητα των κομμουνιστών: με ύβρεις και κορώνες. Προφανώς, απασχολημένος να σκαρώνει τη δική του ποίηση, δεν άκουσε το Ρίτσο να λέει πως οι κομμουνιστές «δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο». Και σίγουρα αγνοεί την αγαπημένη παροιμία του Νίκου Ζαχαριάδη: «Αν με τις φωνές χτιζόταν σπίτια, ο γάιδαρος θα ήταν ο πρώτος νοικοκύρης». Αλλιώς δεν θα φώναζε τόσο.
Η σωστή μου παρατήρηση έχει να κάνει με τη μεγαλομανία του υβριστή μου. Μιλά σε πρώτο πληθυντικό και αλλάζει χαρακτήρες παριστάνοντας πως καθένας απ’ αυτούς είναι άλλο ένα μέλος της συντακτικής επιτροπής της ιστοσελίδας του. Αυτό αποδεικνύεται από το σημείωμα της «συντακτικής επιτροπής» που είναι στο ίδιο ύφος και ήθος με τα γραφόμενα του, τον χειροκροτά, τον δικαιώνει και τον καλεί να μην ξαναχαραμίσει το χρόνο του μαζί μου. Τα μέλη της ΣΕ του (δηλαδή ο Νίκος, ο Νικηφόρος, ο Παπακωνσταντίνου, ο Πελαγίσιος, ….) όλοι αυτοί οι διάσημοι τον κάλεσαν να μην ασχολείται με «κάποιο Π. Ζαβουδάκη» και αποφάσισαν να δημοσιεύσουν την επιστολή του στην ιστοσελίδα του. Ο μόνος που διαφώνησε ήταν ο Ν.Π. (αναρωτιέμαι αν πρόκειται για τον Νίκο Παπακωνσταντίνου ή για τον Νικηφόρο Πελαγίσιο).
Σε ό,τι με αφορά η συζήτηση μου με τον κ. Παπακωνσταντίνου λήγει μια για πάντα εδώ. Αν θέλει, μπορεί να τη συνεχίσει μόνος του στην ιστοσελίδα του (αν συμφωνήσουν κι όλοι οι παραπάνω).
Όμως, μια που μπήκε στον κόπο να μου αφιερώσει στίχους, η ευγένεια απαιτεί να τον αποχαιρετίσω κι εγώ με στίχους. Μόνο που επειδή εγώ δεν έχω τις δικές του ικανότητες, θα δανειστώ τους στίχους του Κώστα Κινδύνη που σε μουσική Χρήστου Τόλιου ερμήνευσε μοναδικά ο συνεπώνυμος του κου Παπακωνσταντίνου, ο Βασίλης:
Δεν είσαι αυτή που θες
κι όλο μαζεύεις υπογραφές.
Επαφές και συναναστροφές όλο γυρεύεις.
Πουλάς εγωισμό και τρέχεις
προσωπικότητα που δεν την έχεις.
Και όλα αυτά που λες αντιγραφές από ρετρό
για πράγματα που ζεις για όλα αυτά που δεν κατέχεις.
Και όλα αυτά που λες αντιγραφές και σε μετρώ
πως κατά βάθος δεν το θες και δεν τ’ αντέχεις.
Και θα σου μείνει τ’ όνειρο
να το `χεις για ταυτότητα.
Εγώ σ’ αφήνω όμηρο
μες την πραγματικότητα.
Δεν είσαι αυτή που λες
κι όλο αλλάζεις περιβολές.
Ό,τι δε θες παίρνεις στροφές και το σκεπάζεις.
Μιλάς μ’ εγωισμό και ελέγχεις
μια δυνατότητα που δεν κατέχεις.
Κι όλα αυτά που λες υπερβολές και σε ρωτώ:
«με τι μυαλό κουμάντο πας να κάνεις;».
Και όλα αυτά που λες υπεκφυγές
και απορώ πως δεν το βλέπεις πόσο γρήγορα με χάνεις.
Και θα σου μείνει τ’ όνειρο
να το `χεις για ταυτότητα.
Εγώ σ’ αφήνω όμηρο
μες την πραγματικότητα.
Π. Ζ.
