Καλά τα λέει ο Αμετανόητος. Ο Μπούτας διαπραγματεύτηκε με τους εκπρόσωπους της κυβέρνησης για την πραγματοποίηση συμβολικών κινητοποιήσεων «που θα τροφοδοτήσουν τους μηχανισμούς του θεάματος και της εντύπωσης χωρίς να λύσουν τίποτε». Και πράγματι. Τέτοιοι συμβολικοί αγώνες, χάπενινγκ, σόου, ούτε έδωσαν ούτε και μπορούν να δώσουν τίποτε.
Αλλά να βγάλουμε και τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα. Διότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο Περισσός συναλλάσσεται με το αστικό κράτος. Στις 20/10/2011 έκαναν ανοικτή συναλλαγή με την αστυνομία για να περιφρουρήσουν το αστικό κοινοβούλιο και να καταστείλουν τη διαδήλωση.
Αγώνες πάντως δεν κάνουν. Μόνο λόγια και συμβολικές κινητοποιήσεις κάνουν που δεν ενοχλούν κανένα. Ένα αστικό κόμμα είναι, που υποτάσσει όλες τις εξωκοινοβουλευτικές του δραστηριότητες στην κοινοβουλευτική δράση. Η συμμετοχή στις εκλογές είναι γι’ αυτούς η ύψιστη μορφή πολιτικού αγώνα.
Μπαίνουμε, λοιπόν, στην ουσία του ζητήματος. Μπορείς να κάνεις με τέτοια κόμματα όπως ΛΑΕ, Περισσό, κλπ οποιεσδήποτε συμφωνίες, όταν είναι αποδεδειγμένο ότι δεν κάνουν κανένα πραγματικό αγώνα, όταν κάνουν συναλλαγές με την αστική εξουσία, για συμβολικούς αγώνες ή για καταστολή των κινητοποιήσεων; «Όχι βέβαια» είναι η απάντηση των κομμουνιστών. Γιατί τότε υποτάσσεις την ανάγκη για πραγματική πάλη στους τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς των Περισσού, ΛΑΕ και σια. Υποτάσσεις τις διαθέσεις αυτών που πραγματικά θέλουν να παλέψουν σε αυτή του φοβισμένου μικροαστού ,αυτού που έχει τη νοοτροπία ψηφοφόρου και περιμένει τη λύση απ’ τις συναλλαγές με το αστικό κράτος και τις εκλογές.
Οι κομμουνιστές, των οποίων το κύριο καθήκον είναι η επανασύσταση του κόμματος της εργατικής τάξης, θα μπορούσαν να κάνουν προσωρινές συμφωνίες μόνο με αυτούς που παλεύουν και εφόσον παλεύουν. Διαφορετικά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να απομονωθούν απ’ αυτή την βρώμικη υπόθεση της συμφωνίας με οποιονδήποτε επιδιώκει συναλλαγές και ψήφο για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου όπως έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ.
