Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση με την Ευρωένωση και γενικότερα με το κουαρτέτο των δανειστών, έχουν συναποφασίσει το νέο πακέτο των ακόμα αντιλαϊκότερων μέτρων που περιλαμβάνουν: Μείωση του αφορολόγητου γύρω στα 5800€, (βαρύτερη άμεση φορολογία ουσιαστικά για όλους), κατάργηση της προσωπικής διαφοράς για τους συνταξιούχους δηλαδή μείωση κατά 30% των κύριων συντάξεων, απελευθέρωση των απολύσεων, περιορισμοί στο δικαίωμα της απεργίας, ξεπούλημα της ΔΕΗ και γενίκευση των ιδιωτικοποιήσεων, 3,5 δις πρωτογενή πλεονάσματα που συνιστούν εσαεί επιτροπεία για τη χώρα μας και διαρκή λιτότητα για το λαό.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση τι κάνουν τα κόμματα, τα ΜΜΕ, το συνδικαλιστικό κίνημα;
Η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα, με όποιες παραλλαγές, συναινούν και αλληλοκατηγορούνται για τους ρυθμούς και τις ταχύτητες προώθησης αυτών των μέτρων. Η κυβέρνηση εμφανίζεται ως σκληρός διαπραγματευτής που αντιστέκεται και που τελικά θα υπογράψει το πακέτο των νέων αντιλαϊκών μέτρων που όμως, υποτίθεται ότι θα τα αντισταθμίσει με αντίμετρα υπέρ του λαού. Επαναλαμβάνει δηλ. το ίδιο παραμύθι που μας έλεγε όταν υπέγραφε το τρίτο μνημόνιο. Η αξιωματική αντιπολίτευση δίνει εξετάσεις καλύτερου υπηκόου στους δανειστές, ενώ τα μικρότερα αστικά κόμματα αναδιατάσσονται για να γίνουν συμπληρώματα των πολιτικών κενών που θα πρέπει να τα καλύψουν για να μπορέσει να συνεχιστεί απρόσκοπτα η αντιλαϊκή πολιτική πορεία στη χώρα μας. Από κοντά και τα αστικά ΜΜΕ συνδράμουν, προτάσσοντας την ανάγκη να κλείσει η διαβόητη αξιολόγηση δηλ. να επιβληθούν και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα γιατί τάχατες αυτά είναι προϋπόθεση για να «σωθεί» η χώρα.
Το συνδικαλιστικό κίνημα, σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, αποδείχνεται πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Η ΓΣΕΕ τελευταία δημοσιοποιεί μελέτες του ινστιτούτου της, του ΙΝΕ, που αποδείχνουν πόσο ψηλά είναι η ανεργία που είναι γεγονός ότι ξεπερνάει το 35% και πόσο χαμηλά έχουν πέσει οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις που είναι γεγονός ότι έχουν φθάσει στα επίπεδα των τριτοκοσμικών χωρών. Δεν μας λέει όμως η ΓΣΕΕ, δηλαδή ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός που πλειοψηφεί σ’ αυτήν, τις δικές τους ευθύνες, τις συναινέσεις τους, τους κοινωνικούς εταιρισμούς τους και την «αγωνιστική» απραξία τους, δηλ. τη συνενοχή τους σ’ αυτήν την κατάσταση.
Μα μήπως η πολιτική συμπεριφορά του ΚΚΕ και η συνδικαλιστική πρακτική του ΠΑΜΕ, του αυτοαποκαλούμενου ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, υπήρξε, ως όφειλε, αντίστοιχη της κρισιμότητας της κατάστασης; Τα πεπραγμένα τους μέχρι σήμερα, δυστυχώς δεν διακρίνονται για την ευστοχία τους υπέρ του λαού και των εργαζομένων.
Το ΚΚΕ, έρμαιο μιας αδιέξοδης πολιτικής, τα πάντα τα παραπέμπει στο απροσδιόριστο μέλλον, όπου με μεταφυσικό τρόπο θα προκύψει ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός. Αυτόν, τον άκαιρο για σήμερα στόχο, προτάσσει απέναντι στην αντιλαϊκή και ακραία αντεργατική πολιτική κυβέρνησης – Ευρωένωσης – κουαρτέτου και όχι το αναγκαίο μέτωπο για άμεση αποδέσμευση από την Ευρωένωση, τη μήτρα όλων των δεινών που βιώνει σήμερα ο λαός μας, ένα μέτωπο που για το στόχο του αυτό σήμερα, μπορεί να συσπειρώσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού αλλά και να συμβάλλει στην παραπέρα ωρίμανση ευρύτερων συνειδήσεων για παραπέρα βήματα μέχρι το σοσιαλισμό. Λέει συνοπτικά: Πρώτα να έρθει ο σοσιαλισμός και μετά να φύγουμε από την Ευρωένωση και το ΝΑΤΟ!!! Λέει ακόμα, ότι σήμερα ο καπιταλισμός ότι είχε να δώσει το έδωσε και επομένως και το παραμικρό και το ελάχιστο, δεν είναι δυνατόν να το πάρει ο εργάτης με τους αγώνες του, παροπλίζοντας έτσι τις διαθέσεις για αγώνες, μπάζοντας από το παράθυρο την αστική προπαγάνδα για την αναποτελεσματικότητα και ματαιότητα των αγώνων. Μετά απ’ όλα αυτά και μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα που του επιβάλλει να εμφανιστεί στην πολιτική καθημερινότητα, έστω και «για τα μάτια του κόσμου» και κύρια για τις εσωκομματικές ανάγκες του, ενόψει και του επικείμενου 20ου συνεδρίου του, χάνεται στις αντιφάσεις του. Έτσι προβαίνει σε κάποιες κινήσεις για το θεαθήναι, όπως η εβδομάδα κινητοποιήσεων που εξάγγειλε ενόψει του Γιούρογκρούπ τη Δευτέρα 20 Μάρτη (εφημ. Ριζοσπάστης Τρίτη 14 Μάρτη 2017). «Αυτή η πολύμορφη δραστηριότητα,(λέει ο Ριζοσπάστης) θα κορυφωθεί τη Δευτέρα 20 Μάρτη, μέρα που συνεδριάζει το Γιούρογκρουπ, με κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις, εξορμήσεις και περιοδείες σε τόπους δουλειάς και συνοικίες σε όλη την Ελλάδα». Μετά από δυο μέρες η εφημερίδα του ΚΚΕ μας ενημερώνει ότι αυτή η πολύμορφη πλατιά δραστηριότητα περιορίζεται απλά σε κάποιες συγκεντρώσεις σε κάποιες λίγες πόλεις της χώρας και σε μερικές συνοικίες του Λεκανοπεδίου Αττικής. Δεν προτίθεται δηλ. το ΚΚΕ να πραγματοποιήσει κεντρική μαζική συγκέντρωση στην Αθήνα, όπως απαιτεί η νέα ακραία αντιλαϊκή επίθεση που συνιστούν τα μέτρα που θα αποφασιστούν στο Γιούρογκρούπ. Αλλά και η αφίσα που έχει κυκλοφορήσει το ΚΚΕ γιαυτές τις συγκεντρώσεις του με το σύνθημα, «ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΛΕΗΛΑΣΙΑ, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ», καλεί σε αγώνα, μόνον όσους συμφωνούν με το ΚΚΕ, όχι για να ανατραπεί, άμεσα, η ρίζα που γεννά τέτοιες συμφωνίες, δηλ. η Ευρωένωση, αλλά για να σταματήσει να «γεννά» τέτοιες συμφωνίες αυτή η Ευρωένωση, έως ότου έρθει ο στρατηγικός στόχος του κόμματος, ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός, οπότε θα φύγουμε και από την Ευρωένωση!!! Αυτό άλλωστε τονίζεται και στη σχετική ανακοίνωση του ΚΚΕ, όπου λέει: «Το εργατικό – λαϊκό κίνημα, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη,….. Να συνδέσει την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που όσο υπάρχει θα οδηγεί σε τέτοιες αντιδραστικές αντιλαϊκές συμμαχίες».
Στην ίδια ρότα κινείται και το καθοδηγούμενο από το ΚΚΕ, ΠΑΜΕ. Εν μέσω των πιο ακραίων αντεργατικών σχεδιασμών, το ΠΑΜΕ πραγματοποιεί στις 23/2/2017 σύσκεψη σωματείων και συνδικαλιστών της Αττικής, όπου εισηγείται και αποφασίζει ότι: (Ριζοσπάστης Σάββατο 25 Φλεβάρη 2017 – Κυριακή 26 Φλεβάρη 2017 σελ. 13) «Ο Μάρτης να είναι μήνας πλατιάς συζήτησης στους χώρους δουλειάς, στις επιχειρήσεις και στους κλάδους. Να οργανωθούν εκατοντάδες γενικές συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, συσκέψεις, να αξιοποιηθεί κάθε κατάλληλη μορφή συλλογικών και μαζικών διαδικασιών». Και παρακάτω συμπληρώνει. «Σημαντικός σταθμός της δράσης μας, να είναι ο απεργιακός εορτασμός της πρωτομαγιάς». Δηλαδή το ΠΑΜΕ, μέσα στο χαλασμό που γίνεται σε βάρος της εργατικής τάξης και όλου του λαού μέσα στο Μάρτη, δεν προτείνει καν ούτε μια απεργία αλλά συζητήσεις και ενημερώσεις, λες και δεν ξέρουν οι πάντες τα πάντα. Αναδεικνύει μονάχα την απεργία της πρωτομαγιάς!!!, ως κορύφωση σταθμό της δράσης του, δηλ. τότε που τα ήδη προσυμφωνημένα, μεταξύ κυβέρνησης και κουαρτέτου, ακραία αντιλαϊκά μέτρα, θα έχουν ήδη ψηφιστεί!!! Μετά από όλα αυτά το ΠΑΜΕ, είναι μοιραίο να ενεργεί εξ αντανακλάσεως και να παραπαίει σε σπασμωδικές κινήσεις, όταν άλλες δυνάμεις παίρνουν την πρωτοβουλία των αναγκαίων και έγκαιρων κινητοποιήσεων, όπως έγινε με την τελευταία συγκέντρωσή του στο ΧΙΛΤΟΝ την 1η Μάρτη. Τι έγινε; Από μέρες πριν είχε ανακοινωθεί ότι από την Τρίτη 28/2/2017, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και του κουαρτέτου θα συνεδρίαζαν στο ξενοδοχείο ΧΙΛΤΟΝ, στην Αθήνα για να συμφωνήσουν και τυπικά, τα νέα αντεργατικά μέτρα. Αυτό ήταν γνωστό και στις 23 Φλεβάρη που το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε την προαναφερόμενη σύσκεψη των σωματείων. Επομένως θα μπορούσε από τότε, να πάρει απόφαση για κινητοποίηση έξω από το ΧΙΛΤΟΝ. ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ. Έτσι, όταν πια έγινε γνωστό ότι την Πέμπτη 2 Μάρτη, άλλες δυνάμεις κινητοποιούνται σ’ αυτό το χώρο, βρέθηκε σε αμηχανία αλλά για να μην εκτεθεί εντελώς, παίρνει όπως όπως, απόφαση για συγκέντρωση σ’ αυτόν το χώρο, στις 1/Μάρτη που δημοσιεύεται την ίδια μέρα και στο Ριζοσπάστη. Στη βιασύνη του μάλιστα, αγνόησε και το γεγονός ότι αυτήν τη μέρα υπήρχε απεργία στα συγκοινωνιακά μέσα που δυσκόλευε τη μετάβαση σ’ αυτόν το χώρο. Έτσι έγινε για το θεαθήναι, μια ισχνή συγκέντρωση.
Μετά απ’ όλα αυτά που γίνεται φανερό ότι παγιώνεται η προδοσία σε βάρος των εργαζομένων από την κυβέρνηση, από όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, τα ΜΜΕ, τον παλαιό και νέο κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Μετά από όλα αυτά που παγιώνεται και η συνενοχή σε αυτό το «έγκλημα» και των αυτοαποκαλούμενων, σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, ταξικών δυνάμεων και παγιώνεται η συνενοχή τους αφού αρνούνται να συμπράξουν για το αναγκαίο σήμερα μέτωπο για να απαλλαγεί η χώρας μας, τώρα από το «λάκκο των λεόντων», την Ευρωένωση αλλά και με τις αδιέξοδες πολιτικές τους που τα παραπέμπουν όλα σε ένα σοσιαλισμό που θα προκύψει, ούτε λίγο ούτε πολύ, με μεταφυσικό τρόπο. Μετά από όλα αυτά λοιπόν, η μόνη ελπίδα αλλά και αδήριτη ανάγκη, είναι, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να κάνουν την αναγκαία υπέρβαση, με το δικό τους ενιαίο αποτελεσματικό μέτωπο, ενάντια σε όλους και σε όλα που τους καταδικάζουν.
