«Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, η ψυχή σε ένα κόσμο χωρίς ψυχή. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει αξίωση της πραγματικής του ευτυχίας. Η αξίωση να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες για την υπάρχουσα κατάστασή του σημαίνει αξίωση να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση που έχει ανάγκη τις αυταπάτες. Η κριτική της θρησκείας είναι λοιπόν εμβρυωδώς η κριτική της κοιλάδας των δακρύων που φωτοστέφανό της είναι η θρησκεία».
Ο Καρλ Μαρξ για την θρησκεία
Δεν έχει υπάρξει ως σήμερα στοχαστής, που να έχει διατυπώσει τόσο ανάγλυφα, με τέτοιο δυναμισμό και παραστατικότητα, τις αυταπάτες που καλλιεργούν μέσω της θρησκείας στον φτωχό άνθρωπο, τον στερημένο από τις υλικές και πνευματικές απολαύσεις, προκειμένου να τον κρατάνε δέσμιο σε ένα σκληρό, ακραία ανταγωνιστικό, ανάλγητο κόσμο, όσο ο Κάρολος Μαρξ.
Όσο εξαπλώνεται η δυστυχία στην χωρισμένη σε ανταγωνιστικές τάξεις κοινωνία, όσο μεγαλώνει η εξαθλίωση των εργαζομένων που γεννά με αναγκαιότητα η ίδια η κεφαλαιοκρατική συσσώρευση και σε πολύ μεγαλύτερη έκταση η κρίση του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τόσο περισσότερο οι εκμεταλλεύτριες τάξεις, καταφεύγουν στα ειδύλλια, στην περιγραφή του φωτεινού και λαμπερού κόσμου του φανταστικού, έξω από ιστορικές και κοινωνικές συμβάσεις, μέλλοντος, που θα αντικαταστήσει τη σημερινή μίζερη, γεμάτη στερήσεις και ταπεινώσεις ζωή των εκμεταλλευόμενων τάξεων.
Ο πραγματικός κόσμος των εκμεταλλευομένων είναι η επίγεια κόλαση. Ο φανταστικός υπερβατικός κόσμος που τους υπόσχονται είναι ο νεφελώδης παράδεισος.
Στον αστερισμό του success story
Την εποχή των μνημονίων, η καλλιέργεια αυταπατών, σε ένα κόσμο που βυθίζεται κάθε ημέρα στην απόγνωση και την εξαθλίωση, αποτελεί στοιχείο του συστήματος καταστολής και χειραγώγησης που χρησιμοποιήθηκε από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, μια κατάσταση που έγινε γνωστή με τον αγγλικό όρο «success story».
Η καλλιέργεια αυταπατών, ότι με την εμβάθυνση των μνημονιακών πολιτικών η ελληνική κοινωνία θα βγει στο ξέφωτο της ανάπτυξης και της ευημερίας, όλα αυτά τα χρόνια πήγαινε χέρι – χέρι με την άγρια καταστολή του λαϊκού κινήματος από τις αστικές κυβερνήσεις.
Τον επόμενο χρόνο ξεμπερδεύουμε με τα μνημόνια και βγαίνουμε στις αγορές, υποστήριζαν ανερυθρίαστα, η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 2009 – 2012, και η δεύτερη κυβέρνηση της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, σε μια εμφανή προσπάθεια να καταστείλουν τις λαϊκές αντιδράσεις και να διαχειριστούν την έντονη δυσαρέσκεια όσων πλήττονταν από τις βίαιες αναδιαρθρώσεις που ανέτρεπαν εκ βάθρων τις παλιές δομές και ισορροπίες της ελληνικής κοινωνίας.
Την ίδια, πανομοιότυπη τακτική χρησιμοποιεί και η σημερινή κυβέρνηση των ΣΥΡΥΖΑΝΕΛ.
Τα προπαγανδιστικά της επιτελεία με προεξάρχοντα τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας, επιχειρούν να παρουσιάσουν μια εικονική πραγματικότητα σχετικά με το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, καταφεύγοντας στην λαθροχειρία.
Τι μας λέει σήμερα η κυβέρνηση; Ότι το 2017 θα έχουμε ανάπτυξη, κάτι που πιστοποιείται από την μέχρι τώρα πορεία της ελληνικής οικονομίας όπου μια σειρά δείκτες (εξαγωγές, βιομηχανική παραγωγή, τουρισμός, κερδοφορία τραπεζών) εμφανίζουν σημάδια ανάκαμψης. Ως εκ τούτου, διατείνονται τα κυβερνητικά στελέχη, το 2017 η ελληνική οικονομία θα ανακάμψει και ο στόχος για ανάπτυξη 1,7% του ΑΕΠ είναι ρεαλιστικός και επιτεύξιμος. Για να θερμάνει το κλίμα ο κ. Τσίπρας τις προηγούμενες ημέρες έκανε μια σειρά επισκέψεις σε διάφορες επιχειρήσεις, θέλοντας προφανώς να τονίσει τη νέα κατάσταση που δημιουργείται στη χώρα – είσοδος σε αναπτυξιακή τροχιά – αλλά και να καταδείξει τους φορείς από τους οποίους αναμένει η κυβέρνηση να αναλάβουν αναπτυξιακές πρωτοβουλίες. Τον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα, ή πιο σωστά την υγιή επιχειρηματικότητα…
Τι άλλο λένε. Ότι τον Αύγουστο του 2018 τελειώνουμε με τα μνημόνια και την αυστηρή επιτήρηση, καθώς έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις να δανειστούμε και πάλι από τις αγορές, προκειμένου να αποφύγουμε ένα 4ο μνημόνιο που θα φορτώσει την ελληνική κοινωνία με νέα δυσβάστακτα βάρη.
Το ότι η ελληνική οικονομία, αφού την προηγούμενη περίοδο απώλεσε περισσότερο από το ¼ της δυναμικής της, εισέρχεται μετά κόπων και βασάνων σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, είναι αδιαμφισβήτητο. Σε καμία χώρα του κόσμου, δεν έχει παρατηρηθεί μονοσήμαντα συνεχής υποχώρηση της οικονομικής της δραστηριότητας. Σε συνθήκες κρίσης, όταν το καθοδικό σπιράλ πιάσει πάτο, ακολουθεί ανάκαμψη.
Όσο για το αν το τρέχον πρόγραμμα λιτότητας θα είναι και το τελευταίο, πιθανόν και να είναι. Όπως είναι πιθανό, η Ελλάδα να αρχίσει και πάλι να δανείζεται από τις αγορές.
Έρχονται νέες θύελλες
Όλα αυτά αποτελούν στοιχεία ανασύνταξης του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, το οποίο επί επτά και πλέον χρόνια, βρέθηκε σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και αποδιάρθρωσης. Τα ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν είναι: α) οι εργαζόμενοι σε τι θα ωφεληθούν από τη νέα αυτή κατάσταση; β) με το τέλος των μνημονίων -αν υπάρξει τέλος- τελειώνουμε ως χώρα και με τις σκληρές πολιτικές λιτότητας;
Για όποιον σέβεται τον εαυτό του -και είμαστε από αυτούς που τον σέβονται- δεν θα έπρεπε να τεθούν καν τέτοιου είδους ερωτήματα, γιατί η ελληνική κοινωνία γνωρίζει τα εξής απλά πράγματα.
Ότι τον Ιούλη του 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψήφισε από κοινού με την αστική αντιπολίτευση -222 υπέρ- το περιβόητο 3ο μνημόνιο. Ότι στη διάρκεια της 2ης αξιολόγησης από τους «θεσμούς» η ίδια κυβέρνηση ανέλαβε να φέρει εις πέρας ορισμένες δεσμεύσεις…
Όλοι γνωρίζουν επομένως τι θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια.
Συνοπτικά αναφέρουμε, ότι η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί:
- Να επιτύχει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που θα αντιστοιχούν στο 3,5% του ΑΕΠ την περίοδο 2018 – 2022. Τα επόμενα χρόνια και μέχρι το 2060(!!) η ελληνική οικονομία θα πρέπει να επιτυγχάνει πρωτογενή πλεονάσματα σε μεσοσταθμική βάση που θα αντιστοιχούν στο 2% του ΑΕΠ.
- Από 01/01/2019 καταργείται η προσωπική διαφορά στις παλιές συντάξεις. Αυτό απλά σημαίνει ότι εκατομμύρια παλιοί συνταξιούχοι θα δουν την σύνταξή τους να μειώνεται κατά 18%. Αν δε λάβουμε υπόψη και την κατάργηση του οικογενειακού επιδόματος και του επιδόματος τέκνων, η μείωση θα φτάσει στο 25%.
- Το 2018 καταργείται το ΕΚΑΣ και για την τελευταία κατηγορία δικαιούχων, περί τους 170.000.
- Από 01/01/2020 μειώνεται δραστικά το αφορολόγητο όριο από τα 8.700 ευρώ που ισχύει σήμερα για φορολογούμενο χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις στα 5.500 ευρώ. Η εφαρμογή του μέτρου μπορεί μάλιστα να επισπευστεί για το 2019, αν κριθεί ότι δεν επιτυγχάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι του έτους αυτού.
- Συνεχίζεται το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990. Αφού ξεμπέρδεψαν με τις τράπεζες και μια σειρά δυναμικές επιχειρήσεις του Δημοσίου (ΟΤΕ, Ολυμπιακή, ΟΛΠ, ΕΛΠΕ) σειρά έχουν τώρα ο ΟΛΘ, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ, ενώ συνεχίζεται ο διαμοιρασμός των ιματίων της ΔΕΗ, της μεγαλύτερης και δυναμικότερης ελληνικής επιχείρησης. Οι αυτοκινητόδρομοι έχουν ιδιωτικοποιηθεί στο σύνολο τους.
Κοντά σε αυτά μπορούμε να προσθέσουμε τις «ουρές» που θα εξεταστούν στην πορεία της 3ης αξιολόγησης του «προγράμματος προσαρμογής» που αρχίζει το προσεχές διάστημα, όπως η «αξιολόγηση» των υπαλλήλων του Δημοσίου, που ισοδυναμεί με νέες απολύσεις «υπεράριθμών», η εκμετάλλευση του πρώην αερολιμένα στο Ελληνικό, όπου σχεδιάζουν να δημιουργήσουν ένα μικρό Λας Βέγκας στην καρδιά της Αθήνας κλπ.
Με λίγα λόγια, το βάρος που καλείται να σηκώσει ο λαός τα επόμενα χρόνια, τις επόμενες δεκαετίες, όχι μόνο δεν πρόκειται να μειωθεί, αλλά αντίθετα θα αυξηθεί, θα γίνει μεγαλύτερο. Αυτό είναι το τίμημα της ανάπτυξης…
Αλλαγή σελίδας
Παραθέσαμε μια σειρά γνωστά στοιχεία που τεκμηριώνουν τη θέση ότι οι αστικές κυβερνήσεις της μνημονιακής περιόδου, έχουν υποθηκεύσει το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού λαού για τις επόμενες δεκαετίες.
Το κύριο είναι να γίνει ευρύτερα κατανοητό ότι η Ελλάδα, ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο βαθιών αλλαγών και βίαιων αναδιαρθρώσεων που ενισχύουν τα στοιχεία της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας σε υπέρμετρο βαθμό.. Από μια μικρή εξαρτημένη, στο πλέγμα του ιμπεριαλισμού, χώρα, η οποία στοιχειωδώς υφίστατο στον παγκόσμιο χάρτη σαν «ανεξάρτητη» οντότητα, η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια σύγχρονη αποικία του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Κρίσιμοι τομείς της οικονομίας, όπως το υπουργείο Οικονομικών, η Στατιστική Υπηρεσία, οι τέσσερις μεγάλες εμπορικές τράπεζες, η Τράπεζα της Ελλάδας, βρίσκονται εκτός ελληνικής δικαιοδοσίας, καθώς ελέγχονται απ’ ευθείας από τις Βρυξέλλες-Βερολίνο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Το σύνολο της δημόσιας περιουσίας της χώρας, έχει περάσει στα χέρια του Υπερταμείου, που έχουν διορίσει οι Βρυξέλλες το οποίο και θα την εκμεταλλεύεται για τα επόμενα 99 χρόνια, ως το μακρινό 2115 (!!!).
Το ελληνικό κοινοβούλιο, πάντα δέσμιο των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, τα χρόνια αυτά λειτουργεί σε συνθήκες βαθιάς παρακμής. Ψηφισμένοι νόμοι ανακαλούνται επειδή το απαιτούν οι δανειστές, πρωθυπουργοί και υπουργοί καταξεφτιλίζονται, καθώς εξαναγκάζονται από τους υπαλλήλους των δανειστών να προβούν δημόσια σε δηλώσεις υποταγής και νομιμοφροσύνης. Τους φτύνουν κατάμουτρα και αυτοί λένε ότι βρέχει.
Τα κόμματα εξουσίας εκλιπαρούν για μια δημόσια δήλωση στήριξης από το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον που θα τους επιτρέψει να αναλάβουν τη θέση αρμοστή της αποικοκρατούμενης χώρας.
Η Ελλάδα του 2017 βρίσκεται σε βαθιά πολιτική, οικονομική και ηθική παρακμή, που την έχει διαβρώσει ως κοινωνία και απειλεί την φυσική της οντότητα ως χώρα.
Η αστική τάξη όχι μόνο δεν είναι σε θέση να βγάλει τη χώρα από την κρίση και την παρακμή, αλλά αποτελεί τον πολιτικό και οικονομικό πυλώνα της εξάρτησης, της δουλοφροσύνης και της υποταγής στον ξένο παράγοντα.
Το χρέος για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της χώρας, βαρύνει εξ’ ολοκλήρου την εργατική τάξη και τα φτωχά καταπιεζόμενα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτοί θα είναι οι δημιουργοί της νέας Ελλάδας της ανεξαρτησίας, της προκοπής και της ειρήνης. Μια Ελλάδα όπου η κοινωνικά ωφέλιμη εργασία θα αποτελεί το θεμέλιο και το αξιακό μέγεθος της ύπαρξης της.
Προς αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
