Υπάρχουν δύο πράγματα που ψάχνω εναγωνίως από τη στιγμή που μεγάλωσα. Τον ενθουσιασμό που ένιωθα ως παιδί τα Χριστούγεννα και τον ενθουσιασμό που ένιωθα ως έφηβος βλέποντας ποδόσφαιρο. Για το πρώτο, ντάξει, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τον λόγο που χάθηκε. Για το δεύτερο ψαχνόμουν εδώ και πολύ καιρό. Υπάρχει κάτι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο που με χαλάει και δεν ξέρω τι. Παίζει να το βρήκα όμως, όταν άνοιξα χθες την τηλεόραση βαριεστημένα και είδα το River Plate-Boca Juniors.
Να τονίσω κάτι εδώ. Δεν γράφω αυτό το κείμενο ως ειδικός στο λατινοαμερικανικό ποδόσφαιρο (παίζει να μην έχω δει πάνω από 3 ματς στη ζωή μου). Τον πρώτο τελικό τον είδα από τη μέση περίπου και μετά, και μάλιστα με μισό μάτι αλλού. Χθες δεν είχα στρωθεί από το πρωί περιμένοντας το ματς, δεν κανόνισα με φίλους, δεν παρήγγειλα πίτσα. Μόνος μου το είδα τρώγοντας μακαρόνια. Τίποτα το εντυπωσιακό. Ένα κλασικό μίζερο βράδυ Κυριακής. Μέχρι που μπήκα στη ροή του αγώνα.
Το ίδιο το ματς ως ματς δεν ήταν αυτό που λέμε ποιοτικό. Οι αμυντικοί ήταν σαν να παίζουν man to man με όποιον τύχαινε να βρεθεί μπροστά τους, οι μισοί παίχτες ήταν κάτι σαν καλή φουρνιά του Αστέρα Τρίπολης (εκτός από 5-6 που λογικά από του χρόνου θα τους βλέπουμε Ευρώπη ή τους είδαμε σε άλλες φάσεις της καριέρας τους). Τα κορμιά δεν ήταν εντυπωσιακά γυμνασμένα, όπως είναι σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, οι προπονητές δεν έκαναν κινήσεις σε σκακιέρα γιατί τα πιόνια τους, ε, είναι λίγο πιο ατίθασα. Κι όμως, είχα πολύ καιρό να ευχαριστηθώ ένα παιχνίδι σε διασυλλογικό επίπεδο. Το έκανα χθες.
Πριν μπει το πρώτο γκολ οι δύο ομάδες έπαιζαν στα όρια του ταβερνόξυλου και το ταβερνόξυλο στο ποδόσφαιρο το αγαπάμε αλλά έχει αποδειχτεί ότι μάλλον δεν είναι τόσο αποτελεσματικό. Σίγουρα το πάθος παίζει το ρόλο του και στην Ευρώπη αλλά, εντάξει, οι ομάδες αμύνονται κάθε χρόνο και πιο ‘λογικά’ με σύστημα, αλληλοκαλύψεις, καλύπτοντας χώρους και κενά, πιθανές πάσες. Προσαρμόζονται σε ποδοσφαιριστές με εκρηκτικότητα, δύναμη, ύψος ή καλό κοντρόλ. Στο 10ο λεπτό του αγώνα ο κεντρικός αμυντικός της River Maidana κάνει μια στραβοκλωτσιά που έχουμε να δούμε χρόνια σε τελικό Champions League. Στο 19ο αντίστοιχη στραβοκλωτσιά από αμυντικό της Μπόκα.
Το γκολ της Μπόκα έρχεται από τον Benedetto φανταστική ασίστ στο 44′. Και παρά την εντυπωσιακή φάση, αλήθεια, πόσες πιθανότητες είχαμε να δούμε τέτοιο γκολ σε τόσο ανοιχτή άμυνα στο τέλος του ημιχρόνου, περίοδο που με βάση τη ‘λογική’ οι πάντες προσέχουν 3 φορές περισσότερο την άμυνά τους λόγω της κρισιμότητας των λεπτών. Το βλέμμα στον αμυντικό από τον γεμάτο τατουάζ στον λαιμό σκόρερ ήταν τόσο σπουδαία στιγμή, όπως και η κλωτσιά που έφαγε ένα λεπτό μετά. Το πρωτόγονο μίσος του αμυντικού προς τον επιθετικό και το αντίστροφο.
Στο δεύτερο ημίχρονο ήρθε η αποθέωση. Η Ρίβερ άρχισε να παίρνει καθαρά τα ηνία του αγώνα με συνεχή σουτ γύρω από την περιοχή. Στα κοντινά πλάνα στους οπαδούς εμφανίστηκε άνθρωπος που κάπνιζε (!) πράγμα που έχει κοπεί μαχαίρι τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη (όχι το κάπνισμα, η σκηνοθετική επιλογή του να το δείχνεις) και εμφανίστηκε αμέσως μετά το γκολ της Ρίβερ. Πανηγύριζε με το τσιγάρο στο χέρι ανάμεσα σε διάφορα πλάνα ανθρώπων που έκλαιγαν είτε από χαρά είτε από λύπη.
Στην παράταση, μετά από ένα εκπληκτικό γκολ του Quintero και με τη Μπόκα να παίζει με 10 παίκτες ήρθε η αλάνα. Ο τερματοφύλακας της Μπόκα να παίζει κάτι σαν σέντερ φορ λίμπερο από το 110′. Ο γνωστός Tevez να μπαίνει, να μη δίνει καν το χέρι και να κάνει τσαμπουκάδες παντού. Οι παίχτες της River να βγαίνουν στην αντεπίθεση και αντί να κρατάνε την μπάλα για να κερδίσουν χρόνο, να προσπαθούν να κρεμάσουν τον τερματοφύλακα από τα 40 μέτρα. Η Μπόκα να μένει με 9 μετά από τραυματισμό αλλά να κάνει καμινάδες που όμως είχαν προοπτική να γίνουν ευκαιρίες λόγω της ψιλοτρύπιας άμυνας της Ρίβερ. Στο 119′ να κάνει δοκάρι (!) παρότι με 9 παίχτες και στην αμέσως επόμενη φάση να τρώει γκολ με τον Martinez να τρέχει μισό γήπεδο μόνος του και να σκοράρει μπροστά στα μάτια των οπαδών της αντίπαλης ομάδας. Μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, σχεδόν δεν είχε σημασία η απονομή. Παραήταν κυριλέ για αυτό το ματς. Πιο πολύ θα ταίριαζε να έβγαινε ο παππούς της γειτονιάς να τους κυνηγάει με τη μαγκούρα επειδή του έσπασαν το τζάμι.
Χθες, λοιπόν, γράφτηκε μια φανταστική ποδοσφαιρική ιστορία και γράφτηκε αργά, δύο ή τρεις ταχύτητες κάτω από έναν τελικό Champions League. Τα χολιγουντιανά μοντάζ δεν χωράνε σε ένα σούπερ κλάσικο. Ήρθε μάλιστα στο γήπεδο που συμβολίζει όσο τίποτα άλλο το ‘σύγχρονο ποδόσφαιρο’, στο γήπεδο της πιο ‘ευρωπαϊκής’ ομάδας στην ιστορία, σαν να βλέπεις την ποδοσφαιρική εκδοχή του τέλους του ‘Εξολοθρευτή Αγγέλου’ του Bunuel. Σαν να μπήκαν για λίγο οι αληταράδες στα μεγάλα σαλόνια, σαν να μπήκαν τα παιδιά στον χώρο που μιλάνε οι μεγάλοι. Έτσι να δώσουν λίγο ενδιαφέρον στο βαρετό πάρτι.
Αυτό που μου λείπει από το σημερινό ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε το θέαμα, ούτε ο γρήγορος ρυθμός, ούτε τα πολλά γκολ. Αυτά υπάρχουν και ίσως είναι και ακόμα καλύτερα. Αυτό που λείπει πραγματικά είναι ότι το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο δε γεννά πια ποδοσφαιρικές ιστορίες, ακριβώς γιατί εκλογικεύτηκε, εξελίχθηκε σαν να ήταν επιστήμη και έχασε τη σύνδεση που είχε με την αλάνα.
Λένε ότι αν υποθετικά δεν υπήρχαν τα ανθρώπινα λάθη, πολύ πιθανόν κάθε παιχνίδι ποδοσφαίρου να έληγε με 0-0. Κατά κάποιο τρόπο το ατσούμπαλο Ρίβερ-Μπόκα μας έκανε για λίγο να ξαναθυμηθούμε ότι η αναζήτηση του τέλειου δεν είναι πάντα για καλό. Όπως λέει ο Galeano, ‘η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι από την ομορφιά στην υποχρέωση’. Το χθεσινό παιχνίδι ήταν μια στάση σε αυτή την πορεία.
Πηγή: oneman.gr
